امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

بشر پیش از تاریخ (روایت چارلز رابینسون )

#1
چند عدد باور نكردني !
1-1- سرجيمز جينز، اخترشناس مشهور انگليسي ، در كتاب مهيج خود تحت عنوان جهان پيرامون ما جدول زير را نقل مي كند:
* عمر زمين در حدود 000 , 000 , 000 , 3 سال
* عمر حيات در روي زمين بيش از 000 , 000 , 300 سال
* عمر بشر در روي زمين بيش از 000 , 300 سال
* عمر دانش اخترشناسي در حدود 000 , 3 سال
* عمر اخترشناسي به وسيله ي دوربين نجومي در حدود 300 سال
اين صف آرايي اعداد، آشكارا ما را به ياد كوتاهي عمر بشر در روي زمين مي اندازد، و نشان مي دهد كه بشر، براي كشف جهان با وسيله اي مؤثرتر از چشمان خود، فرصت بسيار كوتاهي داشته است . همچنين ، نسبت تاريخ مدون (كه در حدود پنج هزار سال قدمت دارد) به مجموع دوره ي عمر بشر در روي زمين بسيار ناچيز است ؛ وانگهي ، مي توان گفت دوره اي كه بشر در طي آن نسبت به وضع خود كنجكاو شده حتّي كوتاه تر از اين است .
منابع ما براي فهم تاريخ
1-2- تاريخ قديم ، يعني سرگذشت خود ما از قديم ترين زمانها تا عصري كه دوره ي باستان تاريخ پايان مي پذيرد (يعني قرن ششم ميلادي )، به مراتب طولاني تر از دوره هاي بعدي تاريخ است . اما تاريخ قديم به ما فرصت مي دهد كه تجارب بشر را در هر مرحله مورد بررسي قرار دهيم ؛ انسان مي تواند ادبيات خوب يا ادبيات بد، واقع بيني در هنر يا هنرمندي بدوي ، استبداد و دموكراسي ، كارهاي عظيم فكري و معنوي ، و فساد را با هم ، ملاحظه كند. همچنين واضح است كه تاريخ قديم مدتها پيش به پايان رسيده است و اكنون مي توانيم نتايج را با خونسردي بررسي كنيم . هيچ دوره اي از تاريخ نيست كه تا اين اندازه طولاني و كامل باشد و چنين فرصتي در اختيار ما بگذارد.
1-3- مهم ترين منبعي كه در اختيار نويسندگان تاريخ قديم قرار دارد مدارك كتبي است . اين مدارك به سه قسمت عمده تقسيم مي شوند. موثق ترين مدركها، عبارتند از سنگنبشته ها، يعني هزاران تخته سنگي كه روي آنها فرمانها، عهدنامه ها، و مطالب مشابه نوشته شده اند. خروارها پاپيروس - يعني كاغذ باستاني - قسمت دوم را تشكيل مي دهد؛ اين كاغذها نيز هم عصر وقايع اند و به ويژه از لحاظ تاريخ اجتماعي و اقتصادي مصر (كه محل عمده ي كشف پاپيروسهاست ) داراي اهميت بسيارند. ادبيات باستاني ، بدين ترتيب محفوظ مانده است كه راهبان قرون وسطي (كه استنساخ آنها را به عهده ي همت گرفته بودند و بدان وسيله فرهنگ قديم را حفظ كردند) بعضي آثار را بيشتر ترجيح مي دادند. بديهي است كه اين نسخه هاي خطي در زمان حيات مؤلفان آنها نوشته نشده اند و غالباً اشتباهاتي دارند، اما نسخه هاي خطي قرون وسطي ، به انضمام سنگنبشته ها و پاپيروسها، مهم ترين منبع كتبي ما براي بررسي دوران باستان به شمار مي روند، اگر چه تنها قسمت كوچكي از مجموع نوشته هاي اصلي را تشكيل مي دهند.
در سالهاي اخير، معلومات ما در نتيجه ي علم جديد باستان شناسي به مراتب افزايش يافته است . هر ساله به سبب كاوشهاي بسيار در سرزمينهاي مختلف ، ساختمانها، مجسمه ها، و ظرفها مدركهايي در اختيار ما قرار مي گيرند، و اطلاعاتي كه از آنها به دست مي آوريم نه تنها به معلومات ما مي افزايد، بلكه بيشتر اوقات ، بطلان عقايدي را كه سابقاً درست مي پنداشتيم به ثبوت مي رساند و دريچه هاي تازه اي به روي ما مي گشايد. ثابت نبودن تحقيقات تاريخي نيز يكي از جنبه هاي مجذوب كننده ي آن است . اگر همه ي مطالب گفته شده و همه ي كارها به انجام رسيده باشد، سود مهمي كه از باستان شناسي عايد مي شود اين است كه به معلومات ما درباره ي زندگي اجتماعي و هنري اقوام باستان مي افزايد و مدارك كتبي را تكميل مي كند؛ و اين خود كمال اهميت را دارد.
در روزگار باستان ،
دانشمندان ، در نتيجه ي بررسي دقيق كوزه ها و جنس و آرايش آنها، و چينه هايي كه در آنها يافت شده اند، و همچنين در نتيجه ي مقايسه با محلهاي ديگر، توانسته اند تاريخهايي نسبي و تقريباً دقيق از آنها و ساير اشيايي كه با آنها يافت شده اند به دست دهند. مثلا وجود اشياي مصري در كرت دوره ي مينويي ، و بر عكس ، ما را قادر مي كند به اينكه با كمك تقويم مصري ، تاريخ يك واقعه ي پيش از ميلاد را در دوره ي باستان تعيين كنيم .
چنان كه امروزه در خاور نزديك معمول است ، مردم خانه هاي خود را از خشت و بر شالوده اي از سنگ مي ساختند. سنگهاي باقي مانده تكامل خانه سازي و عمارات عمومي را نشان مي دهند؛ اما با گذشت روزگار، خشتها دوباره خاك مي شدند، و مردم ، به جاي آنكه بقاياي ساختمان را به جاي ديگر ببرند، خانه هاي سابق را تسطيح مي كردند و منازل تازه اي بر روي آنها مي ساختند. بدين ترتيب ، ممكن بود تپه اي به وجود آيد و خانه ها، قصرها، جواهرات ، و اشياي ديگري در لايه هاي گوناگون مدفون شود. از آنجا كه كوزه هاي سفالين از ابزارهاي معمولي خانوادگي بودند، هميشه مقدار فراواني از آنها در محلهاي قديم به صورت شكسته به دست مي آيد، و اين خود باعث مي شود كه بتوانيم تاريخهايي براي اشياي ديگر بيابيم . دانشمندان ، در نتيجه ي بررسي دقيق كوزه ها و جنس و آرايش آنها، و چينه هايي كه در آنها يافت شده اند، و همچنين در نتيجه ي مقايسه با محلهاي ديگر، توانسته اند تاريخهايي نسبي و تقريباً دقيق از آنها و ساير اشيايي كه با آنها يافت شده اند به دست دهند. مثلا وجود اشياي مصري در كرت دوره ي مينويي ، و بر عكس ، ما را قادر مي كند به اينكه با كمك تقويم مصري ، تاريخ يك واقعه ي پيش از ميلاد را در دوره ي باستان تعيين كنيم .
انسان نا متمدن - انسان متمدن
1-4- مي توان فهميد كه سرنوشت بشر، پس از كشف شيوه ي بومي كردن گياهان و جانوران (در حدود 8000 سال ق .م .)، و امكان زيستن در دهكده ها (در حدود 6000 سال ق .م .)، به مراتب سعادت آميزتر بوده است ، اما او را هنوز نمي توانيم متمدن بشماريم . اين نوع زندگي ساده - توصيف آن با زندگي سرخپوستان آمريكاي شمالي منطبق است - تنها در اثر عادت ميسر است ، و نيازي به رهبري قاطع فردي نيست . براي تعريف بروز تمدّن ، يا در هر صورت تمدّن اروپايي ، بايد به خاور ميانه برويم ، زيرا تمدّن از همين جا سرچشمه گرفته است .
چقدر طول كشيد تا تمدّن به وجود بيايد؟ تقريباً نيم ميليون سال گذشت تا بشر موفق به تهيه ي غذاي خود شد، و در حدود دو هزار سال ديگر طول كشيد تا به مرحله ي زندگي روستايي رسيد، و لااقل دو هزار سال ديگر سپري شد تا متمدن گرديد.
بشر پيش از دوره ي يخبندان
1-5- طبق جديدترين مطالعات ، در حدود دويست ميليون سال قبل ، جانوري دوزيستي كه روي چهار دست و پا راه مي رفت از آب بيرون آمد و بر زمين بر فراز درختان اقامت گزيد. مدتها بعد (شايد بين يك ميليون و نيم و چهار ميليون سال قبل ) اين جانور، در حالي كه كاملاً تغيير ماهيت داده بود، از درخت پايين آمد، زيرا در اين هنگام با پا راه مي رفت و دستهايي داشت با انگشت شستي كه رو به روي انگشتان ديگر قرار مي گرفت ، و بدين ترتيب ، قادر بود اشيا را بگيرد و آنها را به كار برد. اما از آنجا كه با دستهاي خود آسان تر مي توانست غذا بيابد و بخورد، پوزه اي را كه سابقاً بدان احتياج داشت از دست داد؛ تغييري كه در شكل سرش پديد آمده قوه ي بينايي بيشتري به او داد و قدرت مغز او را بيشتر كرد. در اين زمان پيشاني متمايل به عقب داشت و بدون چانه بود، اما به طريقي سخن مي گفت و بدين ترتيب مي توانست تجارب گذشته و نيازمنديهاي موجود خود را به ياد بياورد و آنها را با ديگران در ميان بگذارد. به تدريج ، اين جانور به صورت انسان دانا در آمد، اما در عصر پستانداران - دوره ي زمين شناسي سنوزوئيك با هم نوعان خود به صورت دسته جمعي مي زيست . احتمالاً هر چه عده ي آنها كمتر بود بهتر مي توانستند زندگي كنند، زيرا غذاهاي جنگلي و صحرايي محدود بود. بشر ريشه ي گياه ، گوشت شكار، تخم پرندگان ، ميوه ، گردو، فندق و مانند آن را مي خورد، و احتمالاً عصا و سنگهاي نتراشيده به كار مي برد (ائوليتها، ابزارهاي سنگي بدوي ).
بشر عصر يخبندان
1-6- آخرين دوره ي زمين شناسي كه مورد نظرماست (يعني دوره ي پلئيستوسن ) غالباً عصريخ ناميده مي شود، و آن عبارت از دوره اي بسيار طولاني است كه طي آن در چهار موقع مختلف يخچالهاي وسيعي قسمت اعظم اروپا، آسيا، و آمريكا را فراگرفت . نخستين يخبندان (موسوم به گونتس ) در حدود يك ميليون سال پيش ، دومي ( ميندل ) در حدود هفت صد هزار سال پيش ، سومي ( ريس ) در حدود سيصدهزار سال پيش ، و چهارمي ( و ورم ) در حدود صد هزار سال پيش روي داد. (پيشرفتهاي يخچالي در هر دو سوي اقيانوس اطلس احتمالاً در يك زمان روي داد. يخبندانهاي معادل آنها در آمريكا نبراسكايي (Nebraskan) كانزاسي (Kansan) ، ايلينوايي (IIIinoian) و ويسكانسيني (Wisconsin) نام دارند. در اواخر آخرين يخبندان ، يعني در حدود بيست هزار سال
چقدر طول كشيد تا تمدّن به وجود بيايد؟ تقريباً نيم ميليون سال گذشت تا بشر موفق به تهيه ي غذاي خود شد، و در حدود دو هزار سال ديگر طول كشيد تا به مرحله ي زندگي روستايي رسيد، و لااقل دو هزار سال ديگر سپري شد تا متمدن گرديد.
قبل ، مغولواران (Mongoloids) از تنگه ي برينگ (Bering) گذشته از آسيا به آمريكا رفتند و نياكان سرخپوستان آمريكايي شدند. توجه داشته باشيد كه آخرين يخبندان دوبار به حد اعلاي خود رسيد و از حدود صد هزار سال تا بيست و پنج هزار سال پيش ادامه داشت ، و در اين هنگام يخچال به سوي شمال عقب نشست . ذوب نهايي احتمالاً چندين هزار سال بعد صورت گرفت . البته دوره هاي طولاني ميان يخبندانها، گرم بود و احتمال دارد كه خود ما اكنون در يكي از اين دوره ها داريم زندگي مي كنيم . طي چهار بار گسترش و عقب نشيني يخچالها، اقليم و صورت زمين به مراتب تغيير يافت . پس از يك اقليم گرمسيري ، كه در طي آن فيل ، اسب آبي ، و كرگدن در اروپا جولان مي دادند، سرماي سختي روي داد كه ضمن آن گوزنهاي شمالي به حركت درآمدند. درياي مديترانه گاهي به صورت درياچه هاي متعدد در مي آمد، اما خشكيهايي نيز ميان اروپا و آفريقا تشكيل مي شد كه كوچيدن بشر و جانوران را تسهيل مي كرد. ليكن طي ده هزار سال اخير، اقليم در سطح زمين زياد تغيير نكرده است .
از انسان جاوه تا انسان پكن
1-7- در سرتاسر اروپا - به ويژه انگليس ، فرانسه ، و اسپانيا، آفريقا، جنوب روسيه ، فلسطين ، و ديگر نقاط آسيا، استخوانهاي سنگواره شده و ابزارهاي سنگي يافت شده است . بعضي از اين آثار به طور سالم در غارها مدفون شده اند، در صورتي كه آثار ديگر در بيابانها، نهشتهاي دره ها، و در ميان رانه هاي رودخانه اي در محلهايي دورتر از مسيرهاي كنوني رودخانه ها به دست آمده اند. انواع اخير معمولاً به وسيله ي يخچالها، مسافتهاي بعيدي رانده شده و بيشتر اوقات در تحت فشار يخپهنه هايي به ضخامت بيش از سي صد متر، سخت ، شكسته و خرد شده اند. مقداري از بقاياي مربوط به عصر يخ ، بيشتر در مسير آبهاي جاري ، كه احتمالاً از يخچالها سرچشمه مي گرفته اند، نهشته شده اند.
قديمي ترين نمونه هاي بشر در آفريقا به دست آمده است . همه ي دانشمندان بر آنند كه اين موجودات انسان بوده اند - ابزارهايي مي ساخته اند - و حدود يك ميليون و هفت صد هزار سال پيش مي زيسته اند. اين افراد كه انسان ماهر ناميده شده اند به مراتب پيشتر از انسان جاوه بوده اند كه در حدود پانصد هزار سال پيش زندگي مي كرده است . انسان جاوه يك صد و شصت و هفت سانتيمتر و نيم قد، داشت و داراي جمجمه اي ضخيم ، پيشاني متمايل به عقب و فكهايي برجسته ، درشت ، ولي بدون چانه بود. هنگام حركت پاهاي خود را روي زمين مي كشيد، و كاملاً راست راه نمي رفت . انسان پكن ، كه اندكي بعد از انسان جاوه مي زيست و از حيث ظاهر به او شباهت داشت ، تقريباً به طور مسلم از نياكان ماست . انسان پكن از ابزارهاي سنگي استفاده مي كرد و غذاي خود را روي آتشي در غار مي پخت و هم نوعان خود را نيز مي خورد.
انسان نئاندرتال كه بود؟
1-8- بين 000 , 120 و 000 , 70 سال پيش - يعني قبل و ضمن اوايل آخرين يخبندان - در اروپا نژادي از بشر مي زيست كه درباره ي آن اطلاعات بسياري در دست داريم در سال 1856 بهترين نمونه ي آن در دره ي نئاندر (كلمه ي تآل در نئاندرتال در زبان آلماني به معني دره است ) در آلمان يافت شد، اگر چه نمونه هاي مشابه در نقاط دوردستي ، مانند كوه كرمل در فلسطين ، پيدا شده است ، و از اينجاست كه آن نوع انسان را انسان نئاندرتال ناميده اند. انسان نئاندرتال داراي قدي به طول يك متر و پنجاه و پنج سانتيمتر، پيشاني متمايل به عقب ، فك اسفلي تقريباً بدون چانه ، و مغزي بزرگ تر از حد متوسط كنوني بود؛ و در راه رفتن پاي خود را روي زمين مي كشيد، و كاملاً راست نمي ايستاد. وي ، پس از شروع يخبندان ، در دهانه هاي غارها مي زيست و داراي ابزارهاي مانند تبر، چاقو، قلم كنده كاري ، و مته از سنگ چخماق و استخوان بود. همچنين از آتش استفاده مي كرد و لباس مي پوشيد و، گذشته از اين ، مردگان خود را با ابزارهاي آنها در كف غارها دفن مي كرد؛ و از اين رو مي توانيم نتيجه بگيريم كه مذهبي ساده داشت و به ارواح و زندگي پس از مرگ معتقد بود. طبق قرارداد، فرهنگ او را موستري مي ناميم ، زيرا بسياري از ابزارهاي
- بين 000 , 120 و 000 , 70 سال پيش - يعني قبل و ضمن اوايل آخرين يخبندان - در اروپا نژادي از بشر مي زيست كه درباره ي آن اطلاعات بسياري در دست داريم در سال 1856 بهترين نمونه ي آن در دره ي نئاندر (كلمه ي تآل در نئاندرتال در زبان آلماني به معني دره است ) در آلمان يافت شد، اگر چه نمونه هاي مشابه در نقاط دوردستي ، مانند كوه كرمل در فلسطين ، پيدا شده است ، و از اينجاست كه آن نوع انسان را انسان نئاندرتال ناميده اند.
او در جايي به نام غار لوموستيه در فرانسه يافت شده است ، اما اين وجه تسميه چندان درست نيست ، زيرا فرهنگها، مانند خود افراد، با يكديگر به مقدار زياد آميخته مي شدند. احتمالاً انسان نئاندرتال يكي از نياكان ما بوده است ، اما سرانجام خود او جذب نژادهاي ديگر شد.
انسان اورينياكي كيست ؟
1-9- «انسان دانا»، يعني بشر امروزي كه در حدود 000 , 70 سال پيش و طي آخرين دوره ي يخبندان پديد آمد، به طور كلي اورينياكي ناميده مي شود، و اين نام از غار اورينياك در قسمت علياي روخانه ي گارون در فرانسه گرفته شده است . احتمال مي رود كه بشر امروزي هم از نسل اورينياكي و هم از نسل نئاندرتالي انسان دانا باشد. با وجود اختلاف بسيار ميان انسان نئاندرتال و انسان امروزي ، دو قوم كه با يكديگر مواجه مي شوند هميشه با هم مي آميزند، و مرحله اي مياني ، يعني آميزش انسان نئاندرتال و انسان امروزي ، با مشاهده ي استخوانهايي كه در ناحيه ي جليل در فلسطين به دست آمده است ، به ثبوت مي رسد. انسان دانا به صورت امروزي ، احتمالاً از نسل بعضي از افراد نژاد نئاندرتال است . نژاد ديگري هرگز كاملاً جاي نژاد اورينياكي را نگرفته است ، و اعقاب او را مي توان در بعضي از قسمتهاي ويلز، ايرلند، فرانسه ، اسپانيا، پرتقال ، الجزاير، و نقاط ديگر مشاهده كرد. اين نوع انسان از انسان نئاندرتال سبك تر بود، اما قدي بلندتر (در حدود يك صد و شصت و هفت سانتيمتر) و جمجمه اي بزرگ تر داشت . دستهاي او درازتر، بيني پهن تر، فكش برجسته ، و چانه اش ضعيف بود. احتمالاً مشهورترين شعبه ي اورينياكي نوع كرومانيون بوده است ، كه به نام غاري به همين اسم در ناحيه ي دوردوني موسوم شده است ؛ اما نژادهاي ديگري نيز هم زمان آنها در جهان وجود داشت . يكي از آنها قومي زنگي ماننده بوده است كه استخوانهاي او را در غار گريمالدي در سواحل شمالي ايتاليا يافته اند.
انسان اوينياكي چگونه مي زيست ؟
1-10- افراد نژاد اورينياكي ميوه ها و گياهان جنگلي ، گوشت گوزن شمالي و ساير حيوانات را مي خوردند، و همچنين انواع ماهي را با نيزه هايي كه از شاخ يا استخوان ساخته بودند صيد مي كردند. استخوان و شاخ را از گوزن شمالي و عاج را از ماموت ، كه اكنون از بين رفته است ، به دست مي آوردند. در كشتن حيوانات و افراد ديگر، به جاي نيزه ، چوب به كار مي بردند. زنان آن با سوزنهاي استخواني از پوست و خز جانوران لباس مي دوختند، و گاهگاه خود را با گردنبندها و زينت آلاتي از صدف و عاج مي آراستند؛ چربي حيواني را در ظرفهاي سنگي براي روشنايي مي سوزاندند، و خود را با آتش گرم مي كردند. اغلب نيز مردگان خود را با ابزارهاي آنان در اقامتگاه خود به خاك مي سپردند تا مردگان در آن دنيا از آن استفاده كنند، و گاهگاه رنگ قرمز گل اخرا بر روي جسد آنها مي ماليدند، كه بدون ترديد يادآور خون و آرزوي بازگشت حيات به بدن مردگان بود. در هواي سرد در دهانه ي غارها مي زيستند، اما در هواي گرم بيرون مي آمدند و سوراخهايي در زمين مي كندند و كلبه هايي از شاخه و پوست مي ساختند.
پايان دوره پارينه سنگي
1-11- در همان زمان ، ساختن ابزارهاي سنگي پيشرفت كرد. اگر بخواهيم عبارات قراردادي را به كار بريم ، بايد بگوييم كه دوره ي پارينه سنگي ، جاي خود را به دوره ي نوسنگي داد. اما عامل تازه در زندگي بشر به مراتب مهم تر از ابزارسازي بود. تا اينجا بشر غذاي خود را از هر كجا كه مي توانست به دست مي آورد. پس از مدت كوتاهي ، طريقه ي فراهم ساختن آن را ياد گرفت . در مورد چگونگي وقوع اين تحول به طور قطع نمي توان اظهارنظر كرد، اما شايد تغيير آب و هوا، كه باعث ايجاد صحراي آفريقا پس از عقب نشستن يخبندان چهارم شد، بسياري از افراد و جانوران را به سوي دره نيل پيش رانده باشد. به همان ترتيب اقوام و حيوانات از صحراي عربستان گريختند و در سوريه ، فلسطين ، و دره ي بين النهرين (دجله و فرات ) اقامت گزيدند. به احتمال قوي بشر در اين دوره ، مانند سابق ، از حبوبات بيابان تغذيه مي كرد، اما چون محيط محدودتري در اختيار داشت - زيرا نمي توانست مانند گذشته به بيابانگردي بپردازد - موفق شد كه رشد دانه را در جايي كه پاشيده شده بود مشاهده كند. بدين ترتيب بود كه كشاورزي آغاز شد. شايد نيز در اثر محدوديت ذخيره ي گوشت بود كه بشر به فكر افتاد بعضي از جانوران را در مجاورت خود نگاه دارد و سپس آنها را اهلي كند. با اين مرحله به عصر جديدي در پيشرفت بشر مي رسيم . [ 1 ]
پاسخ
آگهی


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.

موضوعات مرتبط با این موضوع...
  معرفی کتاب های تاریخ
Science بزرگترین معما‌های تاریخ که هیچ گاه حل نخواهند شد.
  برگی از تاریخ فلشخور
  Story|چارلز دوم انگلستان
  دوست داشتی در تاریخ چه اتفاقی هرگز روی نمی داد ؟؟؟؟؟؟؟؟
  " تاریخ چیست "
Book ☽تاثیرگذار های تاریخ☾اسحاق نیوتون Isaac Newton
Book ✍تاریخ‌نگاران✍ ابن رسته
Book ✍تاریخ‌نگاران✍ابن حوقل
Book ✍تاریخ‌نگاران✍ استرابون

پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان