بازی آنلاین
آپلود عکس
نقد و بررسی فیلم بخش کوتاه مدت شماره دوازده یا Short Term 12، در ادامه...
خراب کردن فیلم هایی از این دست کار خیلی راحتی است. می شود با احساسات زیاده از حد آن را لوس کرد یا با اغراق کردن ها تجربه ای مسخره از آن ساخت. برای این که بتوانید تصور کنید چنین فیلم هایی چقدر می توانند بد از آب در بیایند فیلم پچ آدامز [Patch Adams] را در نظر بگیرید که دست کاری کردن احساسات بیننده لحظه ای در آن متوقف نمی شد! خوشبختانه هیچ کدام از این اتفاقات برای فیلم دوازده موقتی نیفتاده است.
فیلم با دیدگاهی عاطفی اما درست به بررسی زندگی بچه ها و کارکنان در خانه کودکان بی سرپرست می پردازد، یعنی جایی که خطوط بین آن ها آن طور که تصور می شود واضح و مشخص نیست. دومین فیلم بلند دستین کرتن که باز سازی و گسترش فیلم کوتاه او به همین نام در سال 2008 است موفق شده از خطراتی که فیلم های این حوضه را تهدید می کنند در امان مانده و از آزمایش خود سر بلند خارج شود.
گریس، قهرمان فیلم دستین دانیل کرتن ، دختر زخم خورده‌ای است که بر خلاف ظاهر محکم و مصمم‌اش، روانی پر آشوب داشته و سوالات بی‌پاسخ متعددی بر ذهن پریشانش حکم‌فرمایی می‌کند. او به دنبال ثبات روحی و یافتن راهی برای تسلط بر عواطف جوشانش است و در مسیر این جستجو، با مرد جوانی همراه می‌شود که توانسته با اوضاع حاکم بر زندگی‌اش کنار آمده و از دل خانواده‌ای پرشور و سرشار از مهر – که سرپرستی او را برعهده گرفته بودند – به حیاتش سر و سامان دهد. همراهی و دوستی دو انسان با قلبی پر از اندوه و افسوس گذشته‌ای ناکام ، فراز و نشیب‌های فراوانی در خود می‌بیند که لحظات خوش و تلخ بسیاری را به دنبال دارد. اما عشق میان آنها است که تلخی بی‌پایان فیلم را کمی شیرین می‌کند.
قهرمان داستان، نمی‌تواند در پایان قصه چیزی یاد بگیرد یا جواب سوالی را بیابد، مگر آنکه در آغاز داستان، در مورد مساله‌ای اشتباه کند یا با دوراهی‌هایی روبرو باشد. قهرمان داستان دوازده کوتاه مدت نیز از این قاعده مستثنی نیست. موتور محرک فیلم، سوالی است پیچیده و تشویش آفرین که گریس مدتی است به سختی و در خلوت ذهن خود با آن دست و پنجه نرم می‌کند: آیا من می‌توانم صاحب فرزند شوم؟ خطای اولیه‌ی او این است که خودش را در عرصه ی مادر شدن ناتوان می یابد.
رویداد تلخی در گذشته‌ی گریس رخ داده که افکار او را به شدت مشغول کرده است. این خاطره ی تلخ، شگردی است که جان تروبی در ساختار بیست و دو مرحله ای داستان، به آن اشاره کرده است. خاطره ی تلخ در واقع یک زخم باز و اغلب منشا وجودی ضعف های روان شناختی و اخلاقی قهرمان است. این ذهنیت تاریک در قهرمان و نحوه ی غلبه ی او بر چالش های به وجود آمده از آن، زمینه ای مناسب را برای بسط دادن رشد ارگانیک قهرمان در طول قصه فراهم می آورد. گذشته ی محنت بار گریس، سبب شکل گیری ترسی عمیق در او شده که عامل بازدارنده ی کنش او است و از سوی دیگر آرزوی قهرمان او را پیش می راند تا بر حریف درونی اش پیروز شده و با مرد مورد علاقه اش صاحب فرزند شود.
با توجه به ساختار قطره چکانی ارائه جزییات و ظرایف شخصیت پردازی در مورد گریس و رمزگشایی تدریجی از عوامل تلخکامی های گذشته اش، پدر منحرف و بی رحم اورا به عنوان عامل نا آرامی و ترس درونی اش می شناسیم. و اکنون، موعد آزادی پدر فاسد فرا رسیده و گریس، به نبش قبر خاطرات ناخوشایندش در قالب یکی از دختران حاضر در مرکز کوتاه مدت 12 می پردازد.
فیلم های مستقل خوش ساختی مثل دوازده موقتی، ویترینی برای نمایش بازیگران با استعدادی هستند که هنوز زیر نور افکن های هالیوود قرار نگرفته اند. برای بازیگری مثل بری لارسن که ده سالی در عرصه بازیگری و عمدتا در تلویزیون حضور داشته این فیلم فرصتی برای خود نمایی است. با قرار دادن این فیلم در کنار آثاری مثل اکنون شگفت انگیز [The Spectacular Now] و دان جان [Don Jon] می شود فهمید که سال درخشش لارسن در عرصه بازیگری است. بازی او در این فیلم احتمالا او را در کانون توجهات قرار خواهد داد همان طور که ایمی آدامز با پسوسک ژوئن [Junebug]، جنیفر لارنس با استخوان زمستان [Winter's Bone] و الیزابت السن با مارتا مارسی می مارلین [Martha Marcy May Marlene] مورد توجه واقع شدند.
او از گریس تصویری صادقانه، چند وجهی و کاملا باور پذیر ارایه می دهد، تصویر کسی که در ابتدا همه چیز را تحت کنترل دارد اما با حوادث پیش آمده کم کم شاهد از هم پاشیدن روان خود است. بازیگران مکمل او جان گالاگر جونیور در نقش همکار و عاشق او، میسن و کیتلین دیور در نقش جیدن، جوانی که اکنون آشفته اش بازتاب گذشته پر رنج گریس است هستند.
فیلم در واقع داستان گریس است. او رهبر چهار کارمند این خانه کودکان است که مراقبت های لازمه را از ساکنین موقت آن انجام می دهند. رابطه دوستانه راحتی میان این چهار کارمند یعنی گریس، میسن، جسیکا [استفانی بیتریز] و نیت [رامی مالک] برقرار است. گذشته گریس که به دقت پنهان نگه داشته شده بر اثر سه رویداد شروع به آشکار شدن می کند: پدر زندانی اش در آستانه آزادی است، او پی می برد که فرزند میسن را باردار است و یکی از تازه واردان به خانه یعنی جیدن، همان زخم های روحی را دارد که گریس زمانی تجربه شان کرده بود.
این فیلم تجربه ای شخصیت محور است که بیش تر روی زندگی درونی گریس و روابط او با دیگر شخصیت ها تمرکز کرده است. خبری از ملودرام و اغراق در فیلم نیست. کرتن برای روایت فیلم از دوربین روی دست استفاده کرده که در بعضی صحنه ها جواب داده اما استفاده بیش از حد از آن در مواقعی سرگیجه آور شده است. این فیلم بدترین فیلم سال در زمینه استفاده از این روش در فیلم سازی نیست اما متاسفانه این امر موجب حواس پرتی و گیجی بسیاری از بینندگان خواهد شد. استفاده گهگاه از سه پایه چیزی از قدرت فیلم کم نمی کرد و می توانست این معضل را حل کند.
دوازده موقتی [Short Term 12] فیلمی کم سر و صدا و فروتنانه است، دو خصوصیتی که متاسفانه در فیلم های بزرگ تر و پر خرج تر دیده نمی شوند. شاید به دلیل همین محدودیت های مالی است که بازیگران فیلم تا این حد به عمق رفته و شخصیت هایشان را پیدا کرده اند. بازی ها موزون و بی نقص هستند و بعد از گذراندن نود و اندی دقیقه با گریس به این نتیجه می رسیم که تجربه ای اگر چه گاها دردناک اما ارزشمند داشته ایم. فیلم های بزرگ 2013 تقریبا همگی ناامید کننده بوده اند و بار بر دوش فیلم های مستقلی مثل بخش کوتاه مدت شماره دوازده افتاده تا بار دیگر نشان دهند که قدرت سینما نه در نور و انفجار که در روایت گری و پرداخت شخصیت است.
خراب کردن فیلم هایی از این دست کار خیلی راحتی است. می شود با احساسات زیاده از حد آن را لوس کرد یا با اغراق کردن ها تجربه ای مسخره از آن ساخت. برای این که بتوانید تصور کنید چنین فیلم هایی چقدر می توانند بد از آب در بیایند فیلم پچ آدامز [Patch Adams] را در نظر بگیرید که دست کاری کردن احساسات بیننده لحظه ای در آن متوقف نمی شد! خوشبختانه هیچ کدام از این اتفاقات برای فیلم دوازده موقتی نیفتاده است.
فیلم با دیدگاهی عاطفی اما درست به بررسی زندگی بچه ها و کارکنان در خانه کودکان بی سرپرست می پردازد، یعنی جایی که خطوط بین آن ها آن طور که تصور می شود واضح و مشخص نیست. دومین فیلم بلند دستین کرتن که باز سازی و گسترش فیلم کوتاه او به همین نام در سال 2008 است موفق شده از خطراتی که فیلم های این حوضه را تهدید می کنند در امان مانده و از آزمایش خود سر بلند خارج شود.
گریس، قهرمان فیلم دستین دانیل کرتن ، دختر زخم خورده‌ای است که بر خلاف ظاهر محکم و مصمم‌اش، روانی پر آشوب داشته و سوالات بی‌پاسخ متعددی بر ذهن پریشانش حکم‌فرمایی می‌کند. او به دنبال ثبات روحی و یافتن راهی برای تسلط بر عواطف جوشانش است و در مسیر این جستجو، با مرد جوانی همراه می‌شود که توانسته با اوضاع حاکم بر زندگی‌اش کنار آمده و از دل خانواده‌ای پرشور و سرشار از مهر – که سرپرستی او را برعهده گرفته بودند – به حیاتش سر و سامان دهد. همراهی و دوستی دو انسان با قلبی پر از اندوه و افسوس گذشته‌ای ناکام ، فراز و نشیب‌های فراوانی در خود می‌بیند که لحظات خوش و تلخ بسیاری را به دنبال دارد. اما عشق میان آنها است که تلخی بی‌پایان فیلم را کمی شیرین می‌کند.
قهرمان داستان، نمی‌تواند در پایان قصه چیزی یاد بگیرد یا جواب سوالی را بیابد، مگر آنکه در آغاز داستان، در مورد مساله‌ای اشتباه کند یا با دوراهی‌هایی روبرو باشد. قهرمان داستان دوازده کوتاه مدت نیز از این قاعده مستثنی نیست. موتور محرک فیلم، سوالی است پیچیده و تشویش آفرین که گریس مدتی است به سختی و در خلوت ذهن خود با آن دست و پنجه نرم می‌کند: آیا من می‌توانم صاحب فرزند شوم؟ خطای اولیه‌ی او این است که خودش را در عرصه ی مادر شدن ناتوان می یابد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
رویداد تلخی در گذشته‌ی گریس رخ داده که افکار او را به شدت مشغول کرده است. این خاطره ی تلخ، شگردی است که جان تروبی در ساختار بیست و دو مرحله ای داستان، به آن اشاره کرده است. خاطره ی تلخ در واقع یک زخم باز و اغلب منشا وجودی ضعف های روان شناختی و اخلاقی قهرمان است. این ذهنیت تاریک در قهرمان و نحوه ی غلبه ی او بر چالش های به وجود آمده از آن، زمینه ای مناسب را برای بسط دادن رشد ارگانیک قهرمان در طول قصه فراهم می آورد. گذشته ی محنت بار گریس، سبب شکل گیری ترسی عمیق در او شده که عامل بازدارنده ی کنش او است و از سوی دیگر آرزوی قهرمان او را پیش می راند تا بر حریف درونی اش پیروز شده و با مرد مورد علاقه اش صاحب فرزند شود.
با توجه به ساختار قطره چکانی ارائه جزییات و ظرایف شخصیت پردازی در مورد گریس و رمزگشایی تدریجی از عوامل تلخکامی های گذشته اش، پدر منحرف و بی رحم اورا به عنوان عامل نا آرامی و ترس درونی اش می شناسیم. و اکنون، موعد آزادی پدر فاسد فرا رسیده و گریس، به نبش قبر خاطرات ناخوشایندش در قالب یکی از دختران حاضر در مرکز کوتاه مدت 12 می پردازد.
فیلم های مستقل خوش ساختی مثل دوازده موقتی، ویترینی برای نمایش بازیگران با استعدادی هستند که هنوز زیر نور افکن های هالیوود قرار نگرفته اند. برای بازیگری مثل بری لارسن که ده سالی در عرصه بازیگری و عمدتا در تلویزیون حضور داشته این فیلم فرصتی برای خود نمایی است. با قرار دادن این فیلم در کنار آثاری مثل اکنون شگفت انگیز [The Spectacular Now] و دان جان [Don Jon] می شود فهمید که سال درخشش لارسن در عرصه بازیگری است. بازی او در این فیلم احتمالا او را در کانون توجهات قرار خواهد داد همان طور که ایمی آدامز با پسوسک ژوئن [Junebug]، جنیفر لارنس با استخوان زمستان [Winter's Bone] و الیزابت السن با مارتا مارسی می مارلین [Martha Marcy May Marlene] مورد توجه واقع شدند.
او از گریس تصویری صادقانه، چند وجهی و کاملا باور پذیر ارایه می دهد، تصویر کسی که در ابتدا همه چیز را تحت کنترل دارد اما با حوادث پیش آمده کم کم شاهد از هم پاشیدن روان خود است. بازیگران مکمل او جان گالاگر جونیور در نقش همکار و عاشق او، میسن و کیتلین دیور در نقش جیدن، جوانی که اکنون آشفته اش بازتاب گذشته پر رنج گریس است هستند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
فیلم در واقع داستان گریس است. او رهبر چهار کارمند این خانه کودکان است که مراقبت های لازمه را از ساکنین موقت آن انجام می دهند. رابطه دوستانه راحتی میان این چهار کارمند یعنی گریس، میسن، جسیکا [استفانی بیتریز] و نیت [رامی مالک] برقرار است. گذشته گریس که به دقت پنهان نگه داشته شده بر اثر سه رویداد شروع به آشکار شدن می کند: پدر زندانی اش در آستانه آزادی است، او پی می برد که فرزند میسن را باردار است و یکی از تازه واردان به خانه یعنی جیدن، همان زخم های روحی را دارد که گریس زمانی تجربه شان کرده بود.
این فیلم تجربه ای شخصیت محور است که بیش تر روی زندگی درونی گریس و روابط او با دیگر شخصیت ها تمرکز کرده است. خبری از ملودرام و اغراق در فیلم نیست. کرتن برای روایت فیلم از دوربین روی دست استفاده کرده که در بعضی صحنه ها جواب داده اما استفاده بیش از حد از آن در مواقعی سرگیجه آور شده است. این فیلم بدترین فیلم سال در زمینه استفاده از این روش در فیلم سازی نیست اما متاسفانه این امر موجب حواس پرتی و گیجی بسیاری از بینندگان خواهد شد. استفاده گهگاه از سه پایه چیزی از قدرت فیلم کم نمی کرد و می توانست این معضل را حل کند.
دوازده موقتی [Short Term 12] فیلمی کم سر و صدا و فروتنانه است، دو خصوصیتی که متاسفانه در فیلم های بزرگ تر و پر خرج تر دیده نمی شوند. شاید به دلیل همین محدودیت های مالی است که بازیگران فیلم تا این حد به عمق رفته و شخصیت هایشان را پیدا کرده اند. بازی ها موزون و بی نقص هستند و بعد از گذراندن نود و اندی دقیقه با گریس به این نتیجه می رسیم که تجربه ای اگر چه گاها دردناک اما ارزشمند داشته ایم. فیلم های بزرگ 2013 تقریبا همگی ناامید کننده بوده اند و بار بر دوش فیلم های مستقلی مثل بخش کوتاه مدت شماره دوازده افتاده تا بار دیگر نشان دهند که قدرت سینما نه در نور و انفجار که در روایت گری و پرداخت شخصیت است.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
منبع: سایت نقد فارسی، www.academyhonar.com ..
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
