شادی ما بخاطر باخت نبود...

[Miss.saly]

شادی ما بخاطر این که به پیکه با کفش هایش با مارک نایک لایی زدیم نبود . شادی ما به خاطر معروفیت بازیکنان اسپانیا نبود . شادی ما به خاطر زجر دادن قهرمان جهان نبود .

شادی ما به خاطر غیرت ما بود شادی ما بخاطر به یاد آوردن روی فراموش شده ی سختکوش ما بود . شادی ما بخاطر این بود که حتی اگر دنیا کفش هم به ما ندهد ما پا برهنه از روی آتش می گذریم . شادی ما بخاطر عشق ما بود عشقی قدیمی و در اعماق تاریخ ، عشقی که سعی دارند فراموشش کنیم .

این بازی شاید برای اسپانیایی ها فقط یک فوتبال نود دقیقه ای بود ولی برای ایرانی ها سکته ای از شادی و افتخار در وسط خون دل خوردن دائمی بود .

این بازی لحظه ای زندگی کردن در مرگ خاموش ما بود . این بازی لحظه جدا شدن ذات انسان دوست ما از سیاست و نژاد پرستیه دائمی ما بود . این بازی فراتر از من درست می گویم یا تو درست می گویی های ما بود . این بازی لحظه بی دلیل شاد بودن ما بود لحظه دیوانگی ما بود برای اینکه راحت تر چند لحظه ای از این مرگ تدریجی را بگذرانیم .


باختیم اما خوشحالیم،نه برای اینکه کم گل خوردیم،ما خوشحالیم چون فهمیدیم میتونیم،فهمیدیم یک هیچ باختن جلوی آرژانتین اتفاقی نبود،خوشحالیم چون فهمیدیم 1گل تا تیم اول دنیا فاصله داریم

وقتی به‌کیروش طعنه زدن میخوای رونالدو بسازی توی چهل روز!؟
گف نه ولی مودریچ میسازم
مودریچ نساختی مرد ، سرباز پرورش دادی

ابر قهرمانان وجود دارند؛ به احترام مردمی که شاید ببازند اما بازنده نیستند
از بازی برابر عراق حرف میزنم، جایی که ده نفره دوبار به بازی برگشتیم. از بلوهوریزنته حرف میزنم، جایی که آرژانتین ۹۰ دقیقه در عذاب زدن گل سوخت. از سئول میگویم، از شجاعت رحمان احمدی و فرار رضا. از مراکش حرف میزنم، از جای استوک روی پهلوی امید.
و به کازان میرسم، جایی که باختیم اما "بازنده" نبودیم.
از مردم ایران صحبت میکنم، قهرمانانی که زخم ها و دردها را تحمل میکنند. دشمنان به صف کشیده، دلار به فلک کشیده ، صنعت زهوار درفته، دادگاه های شلوغ و مردمی که همچنان میجنگند.
قهرمانانی که شاید ببازند اما هیچگاه "بازنده" نیستند.
به احترام ایران