متن آهنگ دار از سامان

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

[ورس یک]

بی صدا و تنها

توو عمق تاریک و نمناک

انتظار یه پیله ـَس برام

که سردر بیارم از خاک

آخ آسمونو میخوام

هرچند این باور ضعیفه امروز

پرتو هاشو حس کردم

اولین صبحی که دریچه ی نور

باز شد آفتابِ انعکاسو بازتابِ

سکون مانع رشدم نیست

وقتی حرکت رو به بالائه

لمس زندگی رو نبض ساقه هام

تکون برگ با رقص شاخه ها

ناگزیر توو پرسه های باد

غریزی نیاز به قطره های آب

دارم بی زمان توو چرخه ی دارم

از هر نسیمی خاطره دارم

که الان سنگین تر شده بارم

محکمه لنگرگاه

ریشه هام میزنن خاک و کنار

وقتی میکنم خورشید داغو نگاه

تکامل از اول میل به رشد

پَ توو حریم سبزم پاتو بزار

[ورس دو]

میچرخم دنبال تکیه گاه و سرپناه

من آوارم همیشه کوله بار رفتنام

رو دوشمه هر روزم {نامفهوم} مخلوقم پوچ

سراب هر طرف تا تورو دیدم از دور از دور

چقد سبزی رو تن خستگیم یه دستی بکش

منم اون تقدیری که دستای تو تسلیمشه

میسوزی سردمه یه شعله میخوام از تنت

نبوده باغبون چیزی کم نکردم أ بودنت

من بیزارم أ بختِ خودم قاتل محض توئم

نیاز نفسم اینه الوار تو ارّه کنم

جای رشد و خون گرفت تمام هستی خبر شد

پرنده گریه کرد نماند رقص تبر شد

[ورس سه]

نه تو برعکس منی

من از دل خاک و تو از عرش کمین

زاییده شدی منم به همین راضیم که

امروز تبر بزنی پس بزن

أ من تکرارو بگیر

رشد برگ و هکتارو بگیر

پرنده هامو آواره کنی

این تلخی روند تکرارو بگیر

بزن بشکن خاکم کن

از تصویر منظره پاکم کن

من معنیِ مردن و فهمیدم

از زمستون قبل که خوابم برد

دل نبستم به شونه های مان

نوازش نور و زوزه های باد

نا امیدی رنگ من نیست

نبضم هنوزم توو حصار خاک زندس

رویش این بازی خِلقت

بی ترس از هُبوط هیبت

رَوَنده رشد و تکمیل حیرت

[کروس]

اشتیاق به رشدم سوخت

نه جنگل جلوم نه پشتم کوه

ریشه هامو حسرت کشت

سرپناه بودن جرمم بود

اشتیاق به رشدم سوخت

نه جنگل جلوم نه پشتم کوه

ریشه هامو حسرت کشت

سرپناه بودن جرمم بود

[اوترو]

واقعیت اینه آخرش نیس

حتی اگه باشه هذیون بذر

پاچیده شده توو عالم فکر

میمونم تا وقتی جوونه هست