تفسیری بر موزیک ویدئوی I Can't Get Enough سلنا گومز

[Actinium]

موزیک ویدئوی این آهنگ با اینکه خیلی ساده و ابتدایی به نظر می‌رسد اما برای من نوعی به شخصه بسیار پرمفهوم رسید. آن لباسی که بنی بلانکو در بخشی از ویدئو بر تن کرده بود خودش بخشی از پوشش سفید صحنه بود؛ یعنی انگار که بخشی از پوشش سفیدی که سرتاسر صحنه را پوشانیده بود جان گرفته باشد و یا حرف بزند! نمای پایانی هم تمام مساحت آن تخت وسیع را به شکل یک دنیای متمایز و تنها در میان حجمی خالی و تاریک نمایش می‌داد. 

در کل آنچه به طور بارز از این ویدئوی می‌شد فهمید این بود که تمامیت زمین زیر پا و فضایی را که افراد در آن حاضر بودند به عنوان اجزای یک کل که با هم به طور نزدیکی رابطه دارند فرض شده بود. بخشی از زمین زیر پا مثل انسان جان می‌گرفت و آدم‌های روی صحنه با او کنش برقرار می‌کردند. اینکه سلنا در نمای ابتدایی چشمانی بسته داشت و با شروع آهنگ چشمانش را باز کرد و به پا خاست، مثل تولد انسان از خاک زمین بود و مفهوم خاکی بودن بشر را تداعی می‌کرد. اینکه بعدا بخشی از پوشش صحنه بلند شد و جان گرفت به‌نوعی کامل‌کننده همین مفهوم اولیه بود؛ اینکه انسان از خاک برخاسته و پیوند گرم و نزدیکی که افراد حاضر در صحنه با دنیای کوچک خود در فضا داشتند هم جالب بود. دنیایی که در ورطه تاریکی قرار گرفته بود و تنها پرتویی از نور از بالا بر آن تابیده بود.
 
این عشق بود که سلنای در خواب رفته و بنی بلانکوی بی‌جان را به موجوداتی خرامان و دارای حرکت مبدل کرد. نیروی حیات، ودیعه‌ای که از مادر زمین به همه هدیه شده است.