مُـشـاعِـرِه نُـسـخِـه [ 3 ]

[ຖēŞค๑໓]

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد
خیام

[م‍حمّد]

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

[ຖēŞค๑໓]

یک روز ز بند عالم آزاد نیم
یک دم زدن از وجود خود شاد نیم
خیام

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

مدامم دل پر آذر، دیده تر بی
خُم عیشم پر از خون جگر بی
به بویت زندگی یابم پس از مرگ
تو را گر بر سر خاکم گذر بی

بابا طاهر

[م‍حمّد]

(ی مارو میکشه اخرش)

یاد وصال می کنم، دیده پر آب می شود

شرح فراق می کنم، سینه کباب می شود

[ຖēŞค๑໓]

دی کوزگری بدیدم اندر بازار
بر پاره گلی لگد همی زد بسیار
خیام

[م‍حمّد]

رود از دیده چو با یاد منش اشک ندامت

لاله از خاکم و از کالبدم ناله برآید

شهریار

[امیر‌حسین]

دل من داند و من دانم و دل داند و من
خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من

حضرت مولانا

[♱ ᴠɪᴄᴛᴏʀ ♱]

نگارینا! دل و جانم ته داری
همه پیدا و پنهانم ته داری
نمی دانم که این درد از که دارم
همین دانم که درمانم ته داری

بابا طاهر

ته: تو
نگارینا: ای یار

[ຖēŞค๑໓]

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خیام