از "سارس" درس گرفتند؛ در دوران "کرونا" به کار بستند و حالا به دنیا می‌آموزند

[ρσєѕɪ]

اجرای زودهنگام محدودیتهای سفر، تست‌های جدی و غربالگری ارتباط‌ها، اجرای سختگیرانه قوانین قرنطینه،مراقبت‌های بهداشتی جهانی، ساختار مدیریتی شفاف و پاسخ‌گو در رابطه با سیستم بهداشت عمومی و ارتباطات فعال برای دسترسی به تعداد زیادتری از مردم از جمله عواملی است که به طور کلی در موفقیت چند کشور آسیایی که اکنون کمترین میزان مبتلایان به ویروس کرونا را دارند، و از آنها به عنوان الگوهایی برای دنیا و بویژه غربی‌ها، یادشده، تاثیر‌گذار بوده‌اند. ‌

سیمین ثقفی - شیوع ویروس کرونا یا COVID19 حالا وارد ماه چهارم خود شده و دامنه گسترش آن که از شرقی‌ترین نقطه جهان آغاز شده بود حالا به غرب و شمال غربی دنیا رسیده است. زمانی کشورهای غربی برای سفر به کشورهای منبع شیوع ویروس در شرق مثل چین، تایلند، سنگاپور و تایوان هشدار می‌دادند و اکنون غرب دیگر مکان امنی برای زندگی و سفر نیست.
حالا به کشورهای درگیر به ویژه امریکا، کانادا و کشورهای اروپایی توصیه شده است که از روش‌های مقابله کشورهای آسیایی بویژه در شرق آسیا بهره ببرند تا بتوانند سریع تر از غلبه این ویروس رهایی یابند.
اما این کشورها کدامند و هرکدام چه درسهایی به دنیا می‌آموزند؟
پس از چین که به عنوان کشور آغازگر شیوع با بالاترین نرخ مبتلایان و مرگ و میر، حالا توانسته است خود را به روزهای بدون کرونا نزدیک و نردیکتر کند، کشورهای تایوان، هنگ کنگ و سنگاپور پیشتازان این جبهه هستند که توانستند با اجرای سیاستگذاریهای ذکر شده این بحران را مدیریت کنند و پس از این سه کشور برنامه‌ها و تلاش‌های کره جنوبی و ژاپن نیز در جهت کندکردن سرعت شیوع قابل توجه است.
در زمانی که سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌کرد که چگونگی کنترل بیماری را از چین باید آموخت بسیاری از کارشناسان معتقد بودند که کشورهای دموکرات اسیایی مثل تایوان یا کره جنوبی مدل‌های بهتری برای مدیریت این اپیدمی برای کشورهای غربی هستند چرا که طبیعت و سیستم سیاسی متفاوت‌تری از چین دارند. این کارشناسان تاکید دارند تحکمی را که چین در اجبار شهروندانش در خانه ماندن به کار برد نمی‌توان در کشورهای آزاد و دموکراتیک به راحتی عملی کرد.
اما ماجرا از شیوع بیماری سارس در سال 2003 آغاز شد. بیماری تنفسی که عاملش ویروسی هم خانواده با کرونا بود. از آنجا که تعداد زیادی از بیش از 26 کشور درگیر بیماری در منطقه شرق و جنوب شرق آسیا قرار داشتند اکنون بسیاری از آنان از تجارب مقابله با شیوع سارس بهره برده و برای کنترل شیوع کرونا از آن استفاده می‌کنند. سنگاپور، تایوان و هنگ‌کنگ نیز در حالی وارد مبارزه با ویروس کرونا شدند که تجربه‌های پیروزی در مبارزه با سارس را از گذشته با خود همراه داشتند.

هنگ کنگ
شیوع ویروس کرونا برای هنگ‌کنگی‌ها یادآور کابوس شیوع سارس در سال 2003 است. شیوعی که حاصلش بیش از 8000 مورد مبتلا و 299 مورد مرگ بود. اما حالا دولت هنگ کنگ در مقابله با کرونا یکی از فعال‌ترین و سریع ترین‌هاست.

رعایت فاصله اجتماعی و منع اجتماعات
هنگ کنگ در همسایگی گواندونگ چین قرار دارد که 1356 مورد ابتلا در آن گزارش شد. بنابراین نخستین اقدام کنترل مرزها و همزمان اقدام سریع برای اجرای قانون رعایت فاصله اجتماعی بود. مدارس تا جشن عید پاک بسته خواهدماند. شهروندان داوطلبانه حضور خود را در بازارهای خیابانی که محلی برای تراکم و تردد جمعیت هستند، متوقف کردند و در خانه ماندند. بسیاری از کسب و کارها از کارمندانشان خواستند تا از خانه کار کنند. سالن‌های نمایش و فیلم، کلیساها و زمین‌های بازی بسته شدند و برگزاری اجتماعات بزرگ متوقف شدند.
در شهری که قبلا یک بار از سارس ترسیده بود اکنون همه جا ضدعفونی کننده دست به چشم می‌خورد و مراقبت‌های پیشگیرانه آنقدر موثر بود که حتی آمار ابتلا به انفلوانزای فصلی نیز کاهش پیدا کرده بود.
دولت به استفاده از یک نیروی پلیس سوپر کامپیوتری روی آورد که پیش از این برای تحقیقات در جرایم پیچیده به کار می‌رفت. این امکان به انها کمک می‌کند تا امکان ابتلای بیشتر و نقاط مهم در شهر را ردگیری کنند. مسوولان بهداشتی همچنین بر به روز شدن نقشه‌ای نظارت دائمی دارند که در آن محل زندگی افراد مبتلا به ویروس یا آخرین حضورشان مشخص شده. ازطرفی شهروندان باید بطور جدی از قوانین تبعیت کنند و براساس دستورات متخصصان دستهایشان را بشویند و از ماسک استفاده کنند همان گونه که در دوران سارس این کار را کردند.
حالا هنگ کنگ با عملکرد سریع تنها حدود 130 مورد ابتلا به ویروس را گزارش داده است. این پیروزیها با وجود بی اعتمادی به دولت که در طول 9 ماه گذشته با اعتراض‌های خیابانی درگیر بود به دست آمده است. اما باور به سیستم سلامت عمومی که یکی از بهترین‌ها در دنیاست، همچنان در مردم باقی ماند. مردم نمی‌خواهند بیمار شوند بنابراین آنها با سیستم بهداشت عمومی همراه شدند حتی اگر دولت را دوست نداشتند.

سرعت عمل
برای سه کشور سنگاپور، هنگ کنگ و تایوان که بطور مستقیم با چین به عنوان مبدا بیماری روبرو هستند و مقصد سفر بسیاری از چینی‌ها بخصوص برای سال نوی چینی، سرعت عمل بسیار مهم بود.
یکی از کلیدهای موفقیت این سه کشور در کنترل بحران کرونا، تصمیم به واکنش تهاجمی و سریع از همان ابتدا بود.

تایوان
اما در هیچ کشوری مثل تایوان درسهایی که از شیوع سارس گرفته شد، تغییرات بزرگ ایجاد نکرد. در آن زمان 73 نفر به خاطر سارس جان خود را از دست دادند اما در نتیجه ایزوله شدن که از سوی نهادهای بین‌المللی و به درخواست چین انجام شد، تا حد زیادی خود تایوان کنترل را در اختیار گرفت.

تغییرات اساسی در سیستم سلامت عمومی
پس از خاتمه یافتن این شیوع، رئیس مرکز کنترل بیماریهای همه گیر تایوان، چند ماهی را در امریکا به مطالعه روی روش‌های مقابله با بیماری پرداخت و در سال 2004 بازگشت تا تغییرات اساسی در سیستم سلامت عمومی تایوان ایجاد کند.
پس از سارس، تایوان یک مرکز فرماندهی برای بیماریهای اپیدمیک راه‌اندازی کرد. آنها یک لیست 124 تایی از کارهایی که باید انجام بشود تهیه کردند از کنترل مرزها، سیاستگذاریهایی برای مدرسه‌ها و محل کار، برنامه‌های روابط عمومی تا ارزیابی منابع مالی بیمارستانها.
تایوان توان درمانی خود را نیز با افزودن دوازده پزشک به عنوان کارمندان مرکز کنترل بیماریهای همه‌گیر و ایجادبیش از 1000 اتاق فشار منفی (اتاق‌هایی برای ایزوله سازی و جلوگیری از انتقال آلودگی)در بیمارستانها و ازمایشگاه‌های بیماریهای عفونی که می‌توانستند تست‌های ویروسی بگیرند، تقویت کرد.
پیش از این تنها مرکز کنترل بیماریهای همه گیر این ازمایشها را انجام می‌داد اما هنگام شیوع سارس نتوانستند از عهده آن بربیایند. بنابراین با ایجاد فهرستی از ازمایشگاه‌ها در مراکز درمانی براساس یک توافق مقدماتی، امکان انجام تست برای 2400 نفر در هر روز پیش آمد. این ظرفیت با افزودن افراد متخصص به راحتی قابل افزایش بود.
تایوان همچنین یک سیستم لجستیکی با انبارهایی برای اقلام اولیه ایجاد کرد که شامل یک موجودی 40 میلیون عددی از ماسک‌های جراحی بود.

اما بزرگترین تغییر در سیاست ایجاد شد
پس از درگیریها و مشکلات ارتباطی که بین دولت مرکزی و دولت‌های محلی در زمان شیوع سارس پیش آمد، ریاست مرکز کنترل بیماریها، سیستمی را ایجاد کرد که یک بنای مدیریت واحد دارد. متخصصان بیماریهای عفونی در مراکز درمانی سراسر تایوان دومین گروهی هستند که پس از مرکز فرماندهی بیماریهای واگیر،با آنها تماس گرفته می‌شود. موقعیت ریاست این مرکز هم طراز با وزیران در کابینه است.
اساتید پزشکی و مقامات دولتی معتقدند که این ساختار کمک می‌کند که سیاست برتری در تصمیم گیری‌ها نداشته باشد و به موقع واکنش لازم انجام شود.
از طریق اصلاحات قانونی گسترده، تایوان مبانی قانونی را ایجاد کرد برای محدودکردن آزادی‌های مدنی هنگام شیوع یک بیماری همه گیر که اجازه می داد افرادی که قوانین قرنطینه را نقض می‌کنند، جریمه شوند.
همه این تغییرات در دوران شیوع انفلوانزی H1N1در سال 2009 آزموده شد. نکاتی که کاربردی نبود مشخص و اصلاحات زیادی از آن زمان در آن ایجاد شد.
اپیدمی موجود نیز فرصتی بود برای تست کامل سیستم که به نظر می‌رسد تا به حال تایوان آن را با موفقیت گذرانده است. اگرچه به نظر می‌رسد نیازمند تبادل نظر و تعامل بیشتری با چین بیش از هر کشور دیگری است. چرا که بیش از یک میلیون نفر از شهروندان تایوانی در چین کار یا زندگی می‌کنند و بیش از 2.7 میلیون چینی از این جزیره در سال گذشته دیدن کردند.
و اما پیش از آغاز شیوع گسترده کرونا در ووهان، به تایپه هشدار داده شده بود. در اواخر ماه دسامبر 2019 مقامات بهداشتی آغاز به کنترل حرارتی مسافرانی کردند که با پروازهایی از شهرهای چین می‌آمدند، پیش از اینکه به آنها اجازه پیاده شدن بدهند. در 23 ژانویه زمانی که ووهان قرنطینه شد، تایپه همه پروازهاش به این شهر و از این شهر را متوقف کرد و ورود ساکنان این شهر را به تایوان ممنوع کرد. همچنین کنترل سلامتی روزانه برای مردمی که دچار مشکل تنفسی بودند یا ازشهر دیگری از چین رسیده بودند، آغاز شد.
در 26 ژانویه تایوان نخستین کشوری بود که عملا مانع ورود شهروندان چینی به کشورشد. اداره‌های مهاجرت و دفاتر بیمه‌های سلامتی اطلاعاتشان را به روز کردند تا به دولت اجازه دهند موقعیت محلی مردمی که ریسک بالای ابتلا دارند را مشخص کنند. همانطور که اطلاعات بیشتری در مورد راه‌های انتقال و دوران نهفته بیماری در دسترس قرار می‌گرفت، تایپه الزامات قرنطینه را سخت‌تر می‌کرد. آنها همچنین شبکه‌های اینترنتی خود را وسعت بیشتری دادند تا بتوانند تست بیماران دارای مشکل تنفسی برای کرونا که پیش از این آزمایش انفلوانزایشان منفی شده بود را انجام دهند. این ابتکار عمل سبب شد تا نخستین مورد مبتلا مخفی نماند و تحت نظر باشد تا به این ترتیب پیش از گسترش در جامعه متوقف شود.
متخصصان بین‌المللی با ستودن این عملکرد تایوان اعلام کردند که تایوان نمونه بسیار خوبی است برای اینکه ثابت کند جامعه چگونه می‌تواند به یک بحران سریع واکنش نشان دهد و از شهروندانش حمایت کند.
هرچند که به نظر نمی‌رسد دولت‌های غربی چندان توجهی به این نکات داشته و علاقمند باشند در این زمینه مشورتی بگیرند.‌
تایوان نزدیکترین کشور به چین بود و انتظار می‌رفت بیشترین تعداد ابتلا به ویروس را داشته باشد اما تنها 50 مورد در آن گزارش شده است.
درواقع تایوان بسیار سریع اقدام کرد، برعکس آنچه در کره جنوبی و ژاپن انجام شد. این کشورها نیز به چین نزدیک بودند و از سطح بالایی از سیستم سلامت برخوردار بودند اما با انتقادهایی در زمینه واکنش کند و در نتیجه انفجار تعداد مبتلاها روبروشدند.
تایوان حالا در رده پنجاهمین کشور ازنظر امار مبتلایان به ویروس در دنیا قرار دارد.

سنگاپور؛ کشوری که تا کنون مرگی در آن گزارش نشده

در سال 2003 به هنگام شیوع سارس 33 نفر در سنگاپور کشته شدند و حالا آنها یکبار دیگر با شیوع گسترده ویروسی از همان خانواده روبرو می‌شدند.
وقتی درماه ژانویه ویروس از مرزهای چین گذشت، سنگاپور سومین کشوری بود که موارد ابتلا به ویروس در آن گزارش شد. در اواسط فوریه بیش از 80 مورد ابتلا گزارش شد که بالاترین تعداد مبتلایان بیرون از چین بود. براساس تحقیقی در دانشگاه هاروارد، سنگاپور با توجه به داشتن یک سیستم سلامت و کنترل قوی، سه برابر آنچه برایش پیش بینی شده بود مورد ابتلا داشت.

تشخیص دقیق و قرنطینه شدید
آمادگی‌ها به محض اینکه اطلاعات از ووهان آمد آغاز شد و امکانات ازمایشگاهی برای انجام تست‌های گسترده افزایش یافت.
مسوولان سیستم سلامت سنگاپور تصمیم گرفتند که مثل آنچه در مورد انفلوانزا انجام دادند، شروع کنند به انجام تستها و هر موردی را که ممکن بود با افراد مبتلا در تماس باشد کنترل کنند. این مراحل با مصاحبه با بیماران آغاز شد و پلیس و خطوط هوایی هم با آنان همراهی کردند. در همین راستا سیستم آزمایش برای آنتی بادی در داخل کشور نیز توسعه یافت.
این دولت شهر 5.7 میلیون نفری، تا روز 13 مارچ تنها 178 مورد ابتلا بدون هیچ مورد مرگ گزارش داده است.
براساس نظر کارشناسان، عاملی که در سنگاپور به کاهش آمار مرگ کمک کرده، این است که اغلب افراد مبتلا زیر سن 65 سال بودند.
بسیاری معتقدند سرعت عمل موفق سنگاپور در کنترل ویروس آنقدر که به شفافسازی، انجام آزمایش‌های همه جانبه و قرنطینه سریع و جداسازی مبتلایان مرتبط است به اجبارهای سختگیرانه دولت مرتبط نبوده است.
ریاست بخش سیاستگذاری سلامت جهانی و ابتکار دولتی دانشگاه جورج تاون می‌گوید: "بسیاری عملکرد مستبدانه سنگاپور را که براساس کنترل و اجبار است ستایش کردند و من هنوز فکر می‌کنم آنچه ما در این مساله دیدیم سیستم درمان عمومی مناسب و استفاده از تکنولوژی و ابزار مدرن است که اهمیت بیشتری دارد. "
یکی ازاساتید دانشگاه ملی سنگاپور معتقد است: "وقتی سیسم سلامتی تحت فشار قرار می‌گیرد نتیجه چیزی است که در ایتالیا پیش آمد؛ تعدا کشته شدگان افزایش پیدا می‌کند. قطعا هیچ جادویی درکار نیست. فقط مساله این است که ما (در سنگاپور) موارد را شناسایی و از آنها مراقبت می‌کنیم. خوشبختانه بسیاری از آنها جوان هستند و ما سیستم ICU قوی داریم."
وی همچنین می‌افزاید گاغلب کشورهای پیشرفته امکان توسعه و ارتقای آزمایش‌ها را دارند اما مهمترین تفاوت این است که ما آنرا عملی کرده‌ایم."
معاون دفتر بیماریهای اضطراری دانشگاه ملی دوک سنگاپور نیز معتقد است دلیل عدم شکست سنگاپور در کنترل بیماری این است که هر بیماری که به دستگاه تهویه یا پشتیبانی پزشکی دارویی نیاز داشته باشد آنها را در دسترس دارد!
این در حالی است که برخی از تحلیلگران نیز تاکید دارند پیام واضح دولت سنگاپور برای درس گرفتن امریکا و اروپا، اعمال مجازات سنگین برای کسانی است که از قوانین سختگیرانه تبعیت نمی‌کنند.

سیاست چوب و هویج
دولت سنگاپور در ادامه سیاستهای کنترل بیماری، در پرخواننده‌ترین روزنامه این کشور آگهی کرد که هر شهروندی با حداقل علایم باید فورا خود را به دکتر نشان دهد و از رفتن به مدرسه یا محل کار خودداری کند. و برای اینکه هیچ سنگاپوری از هزینه‌های تست ویروس نترسد، اعلام شد که تست رایگان است و دولت هزینه‌های بیمارستان را برای شهروندانی که نتیجه تستشان مثبت باشد پرداخت می‌کند.
دولت هم‌چنین برای اینکه دوران قرنطینه کمتر طاقت فرسا باشد، به مردمی که کسب و کار غیردولتی دارند روزی 73 دلار امریکا پرداخت می‌کند ضمن اینکه کارمندان هم در دوران قرنطینه از مرخصی‌های سالانه با حقوق استفاده می‌کنند.
اما شاید عملکرد سنگاپور نتواند بطور مستقیم و به همین شکل برای کشورهای دیگر مورد استفاده قرار بگیرد.چراکه از زمان استقلال این کشور در سال 1965، کشور توسط یک حزب اداره می‌شود و به ندرت در عملکرد دولت موردی وجود داشته که مورد انتقاد جامعه قرار گرفته باشد. در طول دوران شیوع کرونا، پروتکل‌های قرنطینه و جداسازی به طور جدی اجرایی شدند. شهروندانی که اقامت دائمی دارند چنانچه خلاف قوانین عمل کنند این اقامت را از دست می‌دهند چنانکه یک زوج به خاطر ارائه مدارک نادرست در مورد سفرشان کارشان به دادگاه کشید.
اقای لیم از دانشگاه ملی سنگاپور می‌گوید: "این ترکیب هویج و چوب بود که تا به حال به ما کمک کرده و امریکا می‌تواند درسهایی از سنگاپور بگیرد و آنچه مفید است برای آن کشور استفاده کند."

ارتباطات موثر

اما عملکرد سنگاپور درس‌هایی هم برای دولتمردان برای دارد. برای اینکه مردم بدون وحشت زدگی آگاه شوند، ارتباط شفاف دولت با مردم بسیار حیاتی است و به گفته کارشناسان هیچکس این را بهتر از نخست وزیر سنگاپور - Lee Hsin long - به خوبی انجام نداده است.
پس از اینکه دولت در روز 7 فوریه اعلام کرد که وضعیت شیوع به حالت نارنجی رسیده، یعنی یک رده پائینتر از بیشترین میزان درگیری با ویروس، سنگاپوریها سوپرمارکتها را خالی کردند. در این زمان نخست‌وزیر با مردم به سه زبان صحبت کرد. او به آنها گفت که می‌خواهد مستقیم با مردم صحبت کند تا توضیح دهد این کشور اکنون در کجا قرار دارد و چه راهی پیش رو دارد؟ این سخنرانی آنقدر تاثیرگذار بود که صف‌های سوپر مارکتها به صورتی قابل توجه کاهش پیدا کرد.
یکی از اساتید ارتباطات دانشگاه سیدنی این سخنرانی را یکی از زیباترین پیام‌های ارتباطی در موقعیت خطر می‌داند و در مقابل این سخنرانی به سخنرانی‌ها و واکنشهای مسوولان کشورهای دیگر اشاره دارد که اثرات منفی بر افکار عمومی داشتند. مثل سخنرانی دونالد ترامپ که دانشمندان دولتی را تهدید کرد تا هرچه سریعتر از ساخت یک واکسن خبر بدهند یا در کره جنوبی که رئیس‌جمهوری درست پیش از تکثیر قارچ گونه بیماری به سبب همه گیری پیروان فرقه مذهبی، اعلام می‌کند که ماجرای کرونا در آن کشور خاتمه یافته است. این سخنرانی او را به بدترین شکلی بدنام کرد و واکنش‌های سیاسی زیادی را برانگیخت.
آقای شینزو آبه نخست وزیر ژاپن نیز در ابتدای شیوع ویروس به نظر می‌رسید عملا حضوری ندارد.
این استاد ارتباطات تاکید می‌کند"اگر بخواهید که به شما اعتماد بکنند لازم است که شما هم صادق و شفاف باشید و شایستگی خود را نشان دهید. لازم است به مردم نشان دهید که به آنها و مشکلاتشان توجه می‌کنید و مساله برایتان اهمیت دارد."
ریاست سازمان جهانی بهداشت در مورد سنگاپور گفته است این کشور هیچ کار انجام نداده‌ای برای حل مشکلات باقی نگذاشته است ...

درس‌هایی از این سه کشور برای امریکا

هرچند که براساس آنچه گفته شد، تایوان، هنگ‌کنگ و سنگاپور نمی‌توانند به امریکا یک برنامه کار دقیق برای مبارزه با ویروس ارائه بدهند. اما برای آغاز، می‌توان به نسبت اندازه و وسعت بعضی شهرها یا ایالتها عمل کرد. مثلا تایوان که در میان این سه کشور بزرگترین آنهاست با یک جمعیت 23 میلیونی می تواند با مریلند مقایسه شود.

یک کارشناس سنگاپوری معتقد است که مساله کنترل ویروس در امریکا به یک مساله سیاسی بدل شده و این نگران کننده است. چرا که برای اغلب شهروندان دشوار است که بدانند به چه کسی اعتماد کنند یا حرف چه کسی را باور کنند.
کارشناسان معتقدند که امریکا ظرفیت عظیمی دارد و تنها باید بتوانند هماهنگ عمل کنند. یک استاد دانشگاه در هنگ‌کنگ نیز معتقد است بسیار ضروری است که امریکا شروع کند به اعمال محدودیتهای اجتماعی در ارتباطات تا بتواند از شیوع گسترده ویروس جلوگیری کند. مدارس باید تعطیل بشوند و برگزاری اجتماعات بزرگ متوقف شود؛ چیزی که به تازگی در این کشور آغاز شده است.
او می‌گوید این واضح است که جایی که مردم هوشیارتر و با احتیاط تر هستند تعداد پائینتری از ابتلا دیده می شود. واقعیات خود بیانگر همه چیز هستند.

کره جنوبی و انجام فراگیر آزمایش‌های فردی
برای کره جنوبی، کشوری که بیشترین میزان ابتلا و مرگ را پس از چین در منطقه دارا بود، انجام تست برای تعداد هرچه بیشتری از مردم، یک اقدام کلیدی در استراتژی مبارزه با کروناست.
یکی از کارشناسان حوزه تاریخ و فرهنگ کره، معتقد است که تجربه سارس و دیگر اپیدمیها در این منطقه هم چنین تماشای سرعت شیوع ویروس در چین از نزدیک، یک حس ضروری بودن اقدامات را بتدریج تزریق کرد و به دنبال آن سبب ایجاد حس احترام به اجتماع در سراسر کشور شد. از آنجا که کره جنوبی پیش از این هم تجربه مقابله با چند شیوع را داشته به خوبی می‌داند چه گام‌هایی باید بردارد و چقدر این خطر جدی است. این تفاوتی است که واکنش‌های متفاوت در این کشورها با دیگر کشورهایی که برای مدتهای مدید با چنین مشکلاتی روبرو نبوده‌اند را سبب می‌شود.
کره جنوبی که به واسطه عملکرد نادرست پیروان یک فرقه مذهبی، ناگهان با تعداد زیادی از مبتلایان در حدود 5000 نفر روبرو شد، پس از این تلاشهای کنترلی و رسانه‌ای فراوان با اعلان‌ها و هشدارهای بی‌شمار، توانست تعداد مبتلایان را به مقدار قابل توجهی کاهش دهد.
کره‌ای‌ها درس‌هایی هم از سندرم تنفسی که در سال 2015 در خاورمیانه شایع شد و منجر به ابتلای 185 نفر و مرگ 35 نفر شد، گرفتند. سازمان بهداشت جهانی به آنها هشدار داده بود تا برای مقابله با این سندروم که ممکن بود به واسطه حضور کارگرانشان در خاورمیانه درگیرآن بشوند اماده باشند. بنابراین از آن زمان بسیاری از بیمارستانها با یونیت‌های کنترل عفونت و اتاق‌های فشار منفی مجهز شدند تا بتوانند بیماران ایزوله را درمان کنند. از طرفی سیستم راهنمای بیماریهای عفونی در کشور امادگی این را داشتند تا به بیماران مبتلا به نارسایی‌های تنفسی در یک مرکز کنترل با کمک یک متخصص مشاوره بدهند تا برای به بیمارستان نروند.
در زمان شیوع مرس هم دسترسی کافی به کیت‌های آزمایش وجود نداشت و این بیمارستانها را با مشکل زیادی تعداد مراجعان روبرو کرده بود.
یک مقام رسمی آزمایشگاه کره می‌گوید که سیستم نظارتی جدید معرفی شد تا هرچه سریعنر بتوان مجوز تولید کیت‌های آزمایشگاهی توسعه یافته‌تری را برای موقعیت‌های اضطراری مثل شیوع بیماریهای عفونی گرفت و باید قدردان این سیستم نظارتی بود که اکنون شرکتها توانسته‌اند کیت‌های ازمایشگاهی را به سرعت اماده کنند.
اما در مورد عملکرد مردم باید گفت که جدای از پیروان آن فرقه مذهبی که نیمی از موارد ابتلا را در کره جنوبی را تشکیل می دهند، عموم مردم از قوانین مراقبتی مثل استفاده از ماسک، ضدعفونی کننده دست، و محدودیت ارتباط فرد به فرد تبعیت می‌کنند.
کره ایها انجام تست را بسیار فراگیر بخصوص در حین رانندگی از راننده و مسافرانش اجرایی کردند. تستهایی که نایج آن ظرف چند ساعت آماده می‌شد و می‌توانست از حجم مراجعه به بیمارستانها بکاهد.
حتی سیستم‌هایی برای تلفن همراه طراحی شد تا افراد بتوانند از آخرین اخبار روز مطلع شده و بدانند که در منطقه محل زندگی شان چه تعدادی درگیر شده‌اند.
این ارتباطات باز درکنار سیستم انلاین تحت نظر داشتن افراد مبتلا توانست به محدود کردن گسترش ویروس کمک کند.


ژاپن و مردمانی مطیع
در مورد کشور ژاپن گفته می‌شود که یک جمعیت آماده به مطابقت دادن خود با کنترل سختگیرانه، کلید اصلی موفقیت این کشور در کنترل بحران بوده است. هرچند که اشتباهات دولت در مورد کشتی کروز دیاموند مورد انتقاد فراوان قرار گرفت اما کارشناسان معتقدند هنجارهای فرهنگی و اجتماعی که سبب یک خود با نظم و انظباتی و اطاعت کردن از راهنماهایی‌های رسمی شده، یکی از دلایلی است که ژاپن تا به حال توانسته به خوبی کاهش یا محدود کردن تعداد مبتلایان را مدیریت کند.
"یک هنجار اجتماعی وجود دارد که شما نباید برای مردم دیگر مشکل به وجود بیاورید. " این را یک کارشناس در حوزه سیاست بین‌الملل در دانشگاه هکایدو می‌گوید. "اگر از خودتان مراقبت نکنید و بیمار شوید، این برای مردم دیگر هم مشکل بوجود می‌آورد."
شیوع ویروس کرونا باعث شد که در استفاده از ضدعفونی کننده‌های دست و شستن دستها سختگیریهایی اعمال شود. در مورد استفاده از ماسک هم که ژاپنی‌ها وسواس دارند و این وسواس به قبل از covid19 بر می‌گردد. در سال 2009 که انفلوانزا H1N1 شایع شد، فروشندگان ماسک یک درامد 330 میلیون دلاری کسب کردند و انتظار کمی بیشتر ازین مقدار را در سال پیش رو نیز داشتند.

درسهایی از آسیا
و در نهایت می‌توان اینطور نتیجه گرفت که ژاپنی‌ها با تطبیق دادن خود با قوانین و هنجارهای اجتماعی، کره‌ایها با انجام گسترده آزمایش‌های فردی برای تشخیص بیماری، تایوانی‌ها با سرعت عمل و تغییرات اساسی و کاربردی در سیستم بهداشتی و سیاست‌گذاریهای دولتی، سنگاپوریها با شفاف‌سازی، ارتباط عمومی موثر، ارتقای سطح خدمات و تجهیزات و سختگیری در اجرای قوانین قرنطینه و تایوانیها با سرعت عمل و اجرایی کردن قوانین فاصله اجتماعی همچنین ایجاد بهترین سیستم بهداشت عمومی، در کنار دیگر عملکردهای مشترک بهداشتی و اجتماعی، توانستند به خوبی در مهار شیوع ویروس کرونا عمل کنند و به عنوان نمونه‌هایی برای درس گرفتن به دیگر مناطق دنیا معرفی شوند. هرچندکه به این نکته نیز باید توجه داشت که آمادگی آنها در مقابله با ویروس که براساس روبرویی آنها با موارد مشابه قبلی صورت گرفته، یک عامل اساسی برای موفقیت است که سبب می‌شود آماده‌تر عمل کنند و مردم همکاری بهتری داشته باشند و این چیزی است که نمی‌توان بطور کامل به کشورهای دیگر تسری داد.
به هرروی آن چنانکه رئیس صلیب سرخ نیز تاکید کرده، امید است کشورهایی با سیستم سلامت عمومی قوی بتوانند با درسهایی که از آسیا می‌گیرند، این بحران را مدیریت کرده و به زودی به امپراطوری COVID19 در جهان پایان دهند.