واپاشی بتازا

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

واپاشی بتا (به انگلیسی: beta decay) یک نوع واپاشی هسته‌ای در فیزیک است که در دو نوع -β و +β اتفاق می‌افتد.

در واپاشی -β، نیروی هسته‌ای ضعیف موجب می‌شود که نوترون به ذره‌های زیر واپاشی کند تبدیل می‌شود به پروتون ({\displaystyle p^{+}}{\displaystyle p^{+}}) به همراه الکترون ({\displaystyle e^{-}}{\displaystyle e^{-}}) و یک پادنوترینو ({\displaystyle {\bar {\nu _{e}}}}{\displaystyle {\bar {\nu _{e}}}}):
در واپاشی +β، انرژی برای تبدیل پروتون به نوترون استفاده می‌شود که به همراه آن یک پوزیترون ({\displaystyle e^{+}}{\displaystyle e^{+}}) و یک نوترینو ({\displaystyle {\nu _{e}}}{\displaystyle {\nu _{e}}}) ایجاد می‌گردند:
در بررسی‌های اولیه پرتوزایی بتا، الکترون‌های تبدیل داخلی را اشتباها همان الکترونهای گسیل شده از هسته تصور می کردند، تااین که جیمز چادویک(1914) نشان داد که الکترون‌های تبدیل داخلی تک انرژی هستند، ولی الکترون‌های واپاشی بتایی یک ویژه هسته مشخص، دارای توزیع انرژی پیوسته ای می‌باشند.[۱]