بازی آنلاین
آپلود عکس
16-07-2020، 18:13
(آخرین ویرایش در این ارسال: 16-07-2020، 18:15، توسط ᴀᴡᴀʏᴀᴜʀᴏʀᴀ.)
خلاصه داستان:
یک مادر و دختر در حال گذران زندگی روزمره شان هستند که ناگهان یک موضوع از گذشته به سراغ مادر می آید،موضوعی که از دختر پنهان مانده و...
کارگردان :
تاکفومی تسوتسویی: کارگردان ژاپنی که اثر مهمی در کارنامه هنری اش به چشم نمی خورد و به نظر می رسد که « مهمانخانه ماه نو » معتبرترین فیلمی باشد که تا به امروز ساخته است.
نقد فیلم « مهمانخانه ماه نو » :
اندکی پیش از انتشار فیلم « مهمانخانه ماه نو »، بازیگر نقش اصلی این فیلم یعنی مهناز افشار با انتشار یک توییت اعلام کرد که از بازی در این فیلم به دلیل دخالت هایی که بدون اجازه او انجام شده رضایت ندارد و از مخاطبینش بابت حضور در این اثر عذرخواهی کرد! اتفاقی نادر که نشان می دهد مراحل ساخت « مهمانخانه ماه » فرآیند عجیب و پیچیده ای را سپری کرده که نتیجه آن به خروجی اثر نیز سرایت کرده و باعث شده ساختمان فیلمنامه چیزی نزدیک به فاجعه باشد.
فیلمنامه « مهمانخانه ماه نو » تمام اشتباهات ابتدایی ممکن را در خود دارد. از رابطه مادر و دختری که ساخته نمی شود تا خرده روایت های بی سر و تهی که هیچ ارتباطی به شاکله اصلی فیلمنامه ندارند. فیلم تلاش می کند تا رابطه ای صمیمانه میان مادر و دختر را به تصویر بکشد اما این صمیمیت حداکثری در دقایق بعد به پنهانکاری حداکثری تغییر وضعیت می دهد و ما شاهد موش و گربه بازی هایی میان مادر و دختر هستیم که نقطه آغاز آن اشتباه است. مانند دنبال کردن نوشین توسط دخترش در هنگام شب که دلیل موجهی برای آن ارائه نمی شود و البته جزئیات هدایت صحنه نیز با ایرادات عجیب کارگردانی مواجه است.
خرده روایت ها نیز در « مهمانخانه ماه نو » اضافه و بی کارکرد هستند. رابطه میان دختر و دوست پسرش، تنها منجر به کاهش زمان مفید فیلم شده است. رابطه ای که در آن بگو مگوهای بی ثمر میان شکل می گیرد که یا درباره دوست پسرِ این و آن است یا مهاجرت به کانادا که مشخص نیست چه ارتباطی به قصه اصلی دارد! فیلم برای مطرح کردن مسئله مهاجرت مونا به کانادا نه مقدمه چینی می کند و نه مشخص می کند که چرا باید این سفر انجام شود و مهمتر اینکه، چرا باید پاسپورت دختر مخفی شود! مسئله ناامید کننده اینکه بحث مهاجرت در شرایطی دقایقی از زمان فیلمنامه را به خود اختصاص داده که نه به آسیب شناسی این تصمیم اشاره ای دارد و نه قرار است به شخصیت پردازی کمکی کند و نه حتی کنایه ای به ایجاد محدودیت ها برای مونا توسط نوشین باشد!
اما بحران فیلم زمانی شکل می گیرد که فیلمساز قصه را از دستگیری گشت ارشاد و دوست پسرِ بی قرار و مادرِ نگران، به ژاپن و مردی ژاپنی سوق می دهد. جایی که فیلم گره ای ایجاد می کند و قصد دارد با این تعلیق، کنجکاوی تماشاگر را تحریک و او را مجاب به تماشای ادامه داستان نماید. این روایت تازه، وضعیت بحرانی فیلم را تشدید می کند و به مرحله ای می رساند که اثر را در حد یک کار آماتور تنزل می دهد و فیلمنامه را با حفره های بزرگ مواجه می سازد. مشخص نیست که براساس چه منطقی می بایست شخصیت نوشین سر از خانه مرد و همسر ژاپنی اش درآورد و مورد حمایت آنها باشد! در عین حال مشخص نیست که او چگونه توانسته بگریزد و بدون دردسر به ایران بازگردد و زندگی کند! در آن سو، مرد ژاپنی نیز حال و روزی پُر نوسانی دارد. او در یک لحظه مصرانه عاشق دیدن موناست و در کمتر از یک دقیقه بعد، مونا را پس می زند! روز بعد به دلیلی نامشخص از یک تولیدی دیدن می کند و فردا صبح قصد پرواز دارد!
بازی بازیگران نیز به دلیل فیلمنامه ضعیف اثر، ناامید کننده است. مهناز افشار در بین بازیگران فیلم وضعیت بهتری دارد اما بازیگران مکمل نتوانسته اند بازی قابل توجهی از خود به نمایش بگذارند. لاله مرزبان در نقش مونا، در هنگام صحبت به زبان انگلیسی با بدترین واژگان و بیان، دیالوگ های خود را ادا می کند. این ایراد مخصوصاً در سکانس تولیدی و مواجه او با مرد ژاپنی، بیشتر به چشم می آید؛ دیالوگ نویسی ضعیف باعث شده تا این سکانس حتی باعث خنده تماشاگر شود! علی شادمان نیز در نقش دوست پسرِ مونا، جز پرخاش، ویژگی دیگری در بازی اش مشاهده نمی شود! بازیگر ژاپنی فیلم یعنی ماساتوشی ناگاته که از بازیگران قدیمی سینمای ژاپن محسوب می شود نیز یکی از عجیب ترین بازیهای فیلم را رقم زده است و مشخص نیست چطور کارگردان اثر نتوانسته از این بازیگر، بازی خوبی بگیرد. او در تمام دقایق فیلم درمانده است و به نظر می رسد که نمی داند باید در مقابل دوربین چه حرکتی انجام دهد!
« مهمانخانه ماه نو » از آن دسته آثار سینمای ایران است که هیچکس نمی داند به چه دلیل ساخته شده و سازندگانش چه دغدغه ای را دنبال می کردند! فیلم نه کوچکترین دغدغه فرهنگی دارد که بخواهد دو ملت ایران و ژاپن را در یک قاب قرار دهد و نه اصلاً فیلمنامه اش نیازی دارد که به ژاپن ارتباط پیدا کند! در برخی از دقایق فیلم حتی صدابرداری و تدوین فیلم آشکارا ایراد دارند و تماشاگر به راحتی این مسئله را متوجه خواهد شد. « مهمانخانه ماه نو » شبیه به مجموعه ای از تصاویر است که هیچکس قصد نداشته مسئولیت آن را برعهده بگیرد و به همین دلیل به حال خود رها شده تا تحت عنوان فیلم سینمایی؛ با کمترین ویژگی سینمایی، منتشر شد!
منبع:moviemag.ir
منتقد : میثم کریمی
یک مادر و دختر در حال گذران زندگی روزمره شان هستند که ناگهان یک موضوع از گذشته به سراغ مادر می آید،موضوعی که از دختر پنهان مانده و...
کارگردان :
تاکفومی تسوتسویی: کارگردان ژاپنی که اثر مهمی در کارنامه هنری اش به چشم نمی خورد و به نظر می رسد که « مهمانخانه ماه نو » معتبرترین فیلمی باشد که تا به امروز ساخته است.
نقد فیلم « مهمانخانه ماه نو » :
اندکی پیش از انتشار فیلم « مهمانخانه ماه نو »، بازیگر نقش اصلی این فیلم یعنی مهناز افشار با انتشار یک توییت اعلام کرد که از بازی در این فیلم به دلیل دخالت هایی که بدون اجازه او انجام شده رضایت ندارد و از مخاطبینش بابت حضور در این اثر عذرخواهی کرد! اتفاقی نادر که نشان می دهد مراحل ساخت « مهمانخانه ماه » فرآیند عجیب و پیچیده ای را سپری کرده که نتیجه آن به خروجی اثر نیز سرایت کرده و باعث شده ساختمان فیلمنامه چیزی نزدیک به فاجعه باشد.
فیلمنامه « مهمانخانه ماه نو » تمام اشتباهات ابتدایی ممکن را در خود دارد. از رابطه مادر و دختری که ساخته نمی شود تا خرده روایت های بی سر و تهی که هیچ ارتباطی به شاکله اصلی فیلمنامه ندارند. فیلم تلاش می کند تا رابطه ای صمیمانه میان مادر و دختر را به تصویر بکشد اما این صمیمیت حداکثری در دقایق بعد به پنهانکاری حداکثری تغییر وضعیت می دهد و ما شاهد موش و گربه بازی هایی میان مادر و دختر هستیم که نقطه آغاز آن اشتباه است. مانند دنبال کردن نوشین توسط دخترش در هنگام شب که دلیل موجهی برای آن ارائه نمی شود و البته جزئیات هدایت صحنه نیز با ایرادات عجیب کارگردانی مواجه است.
خرده روایت ها نیز در « مهمانخانه ماه نو » اضافه و بی کارکرد هستند. رابطه میان دختر و دوست پسرش، تنها منجر به کاهش زمان مفید فیلم شده است. رابطه ای که در آن بگو مگوهای بی ثمر میان شکل می گیرد که یا درباره دوست پسرِ این و آن است یا مهاجرت به کانادا که مشخص نیست چه ارتباطی به قصه اصلی دارد! فیلم برای مطرح کردن مسئله مهاجرت مونا به کانادا نه مقدمه چینی می کند و نه مشخص می کند که چرا باید این سفر انجام شود و مهمتر اینکه، چرا باید پاسپورت دختر مخفی شود! مسئله ناامید کننده اینکه بحث مهاجرت در شرایطی دقایقی از زمان فیلمنامه را به خود اختصاص داده که نه به آسیب شناسی این تصمیم اشاره ای دارد و نه قرار است به شخصیت پردازی کمکی کند و نه حتی کنایه ای به ایجاد محدودیت ها برای مونا توسط نوشین باشد!
اما بحران فیلم زمانی شکل می گیرد که فیلمساز قصه را از دستگیری گشت ارشاد و دوست پسرِ بی قرار و مادرِ نگران، به ژاپن و مردی ژاپنی سوق می دهد. جایی که فیلم گره ای ایجاد می کند و قصد دارد با این تعلیق، کنجکاوی تماشاگر را تحریک و او را مجاب به تماشای ادامه داستان نماید. این روایت تازه، وضعیت بحرانی فیلم را تشدید می کند و به مرحله ای می رساند که اثر را در حد یک کار آماتور تنزل می دهد و فیلمنامه را با حفره های بزرگ مواجه می سازد. مشخص نیست که براساس چه منطقی می بایست شخصیت نوشین سر از خانه مرد و همسر ژاپنی اش درآورد و مورد حمایت آنها باشد! در عین حال مشخص نیست که او چگونه توانسته بگریزد و بدون دردسر به ایران بازگردد و زندگی کند! در آن سو، مرد ژاپنی نیز حال و روزی پُر نوسانی دارد. او در یک لحظه مصرانه عاشق دیدن موناست و در کمتر از یک دقیقه بعد، مونا را پس می زند! روز بعد به دلیلی نامشخص از یک تولیدی دیدن می کند و فردا صبح قصد پرواز دارد!
بازی بازیگران نیز به دلیل فیلمنامه ضعیف اثر، ناامید کننده است. مهناز افشار در بین بازیگران فیلم وضعیت بهتری دارد اما بازیگران مکمل نتوانسته اند بازی قابل توجهی از خود به نمایش بگذارند. لاله مرزبان در نقش مونا، در هنگام صحبت به زبان انگلیسی با بدترین واژگان و بیان، دیالوگ های خود را ادا می کند. این ایراد مخصوصاً در سکانس تولیدی و مواجه او با مرد ژاپنی، بیشتر به چشم می آید؛ دیالوگ نویسی ضعیف باعث شده تا این سکانس حتی باعث خنده تماشاگر شود! علی شادمان نیز در نقش دوست پسرِ مونا، جز پرخاش، ویژگی دیگری در بازی اش مشاهده نمی شود! بازیگر ژاپنی فیلم یعنی ماساتوشی ناگاته که از بازیگران قدیمی سینمای ژاپن محسوب می شود نیز یکی از عجیب ترین بازیهای فیلم را رقم زده است و مشخص نیست چطور کارگردان اثر نتوانسته از این بازیگر، بازی خوبی بگیرد. او در تمام دقایق فیلم درمانده است و به نظر می رسد که نمی داند باید در مقابل دوربین چه حرکتی انجام دهد!
« مهمانخانه ماه نو » از آن دسته آثار سینمای ایران است که هیچکس نمی داند به چه دلیل ساخته شده و سازندگانش چه دغدغه ای را دنبال می کردند! فیلم نه کوچکترین دغدغه فرهنگی دارد که بخواهد دو ملت ایران و ژاپن را در یک قاب قرار دهد و نه اصلاً فیلمنامه اش نیازی دارد که به ژاپن ارتباط پیدا کند! در برخی از دقایق فیلم حتی صدابرداری و تدوین فیلم آشکارا ایراد دارند و تماشاگر به راحتی این مسئله را متوجه خواهد شد. « مهمانخانه ماه نو » شبیه به مجموعه ای از تصاویر است که هیچکس قصد نداشته مسئولیت آن را برعهده بگیرد و به همین دلیل به حال خود رها شده تا تحت عنوان فیلم سینمایی؛ با کمترین ویژگی سینمایی، منتشر شد!
منبع:moviemag.ir
منتقد : میثم کریمی
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
