آیا بیگانگان از منظومه‌های مجاور می‌توانند زمین را ببینند؟

[Prometheus]

آیا بیگانگان از منظومه‌های مجاور می‌توانند زمین را ببینند؟!

به گفتۀ اخترشناسان بیگانگان فضایی که حول ۲۰۳۴ ستاره در همسایگی زمین وجود دارند، این شانس را دارند تا گذر زمین از برابر خورشید را تماشا کنند.

گروهی از اخترشناسان دانشگاه کرنل و موزه‌ تاریخ طبیعی آمریکا، موفق شدند در محدودۀ ۱۰۰ پارسک (۳۲۶ سال نوری) از خورشید ۱۷۱۵ ستاره را شناسایی کنند. این منظومه‌ها در چنان موقعیت مناسبی قرار دارند که بیگانه‌ای ساکن آنجا می‌تواند براحتی گذر زمین از مقابل خورشید را رصد نماید و حتی از ابتدای تمدن بشری (۵۰۰۰ سال قبل) تاکنون به تماشای تحولات آن بنشیند.

علاوه بر این پژوهشگران ۳۱۹ ستارۀ دیگر را شناسایی کردند که در ۵۰۰۰ سال آینده در چنین موقعیت برتری قرار خواهند گرفت. در میان این ستارگان، هفت ستارۀ مشهور قرار دارند که میزبان سیارات فراخورشیدی‌اند: Ross-128 که گذر زمین از برابر خورشید را در گذشته دیده است، ستارۀ تیگاردن و تراپیست-1 که گذر زمین از برابر خورشید را به ترتیب در ۲۹ و ۱۶۴۲ سال آینده خواهند دید. امواج رادیویی که توسط بشر به فضا ارسال شده است تاکنون ۷۵ ستاره از نزدیک‌ترین ستارگان موجود در فهرست این پژوهشگران را درنوردیده است.

پروفسور “لیزا کالتنگر” مدیر انیستیتوی کارل سیگن در دانشگاه کرنل گفت: «از چشم‌انداز سیارات فراخورشیدی این ما هستیم که بیگانه‌ایم. مایل بودیم بدانیم کدام ستارگان برای مشاهدۀ زمین در هنگام اختفای نور خورشید در موقعیت مناسبی قرار دارند. و چون ستارگان در کیهان ما دائما در حرکتند، این موقعیت مناسب گاهی فراهم می‌شود و گاهی از دست می‌رود.»

اخترشناسان بیگانه، برای شناسایی “زمین” باید از همان روش‌هایی که ما برای فهرست‌نویسی یک جسم دوردست استفاده می‌کنیم، استفاده کنند: تماشای عبور زمین از مقابل خورشید برای کشف ترکیب جو سیارۀ ما که مشاهدۀ ترانزیتی نامیده می‌شود. نوسان نور یک ستاره اطلاعات بسیاری در مورد ستاره به ما می‌دهد. تا به امروز هزاران سیاره‌ی فراخورشیدی که در حال چرخش به دور ستارگان دور دست می‌باشند با استفاده از “گذر” آنها از مقابل ستاره‌ی میزبانشان شناسایی شده‌اند.

پروفسور “کالتنگر” و همکارش دکتر “جکی فادرتی” از موزه‌ تاریخ طبیعی آمریکا از موقعیت و حرکت ستارگان موجود در فهرست eDR3 ماهواره گایا (متعلق به آژانس فضایی اروپا) استفاده کردند تا ستارگانی که به محدودۀ گذر زمین وارد می‌شوند یا از آن خارج می‌شوند را شناسایی نمایند و مدت زمان حضور آن‌ها در این محدوده را محاسبه کنند.

از میان ۲۰۳۴ منظومه‌ی ستاره‌ای که در بازۀ زمانی ۱۰ هزار ساله از محدوده‌ی گذر زمین عبور می‌کنند، ۱۱۷ ستاره در فاصله‌ی ۱۰۰ سال نوری از خورشید قرار دارند و ۷۵ ستاره نیز از یک قرن پیش تاکنون که ایستگاه‌های رادیویی تجاری در زمین شروع به مخابرۀ سیگنال به فضا کردند، در محدودۀ گذر زمین بوده‌اند.

دکتر “فادرتی” عنوان کرد: «در همسایگی خورشیدمان، مکان پویایی قرار دارد که در آن ستارگان با آهنگی تند قدم به محدودۀ گذر زمین می‌گذارند و سپس از آن خارج می‌شوند.» فهرست ستارگان گروه پژوهشی شامل هفت ستارۀ مشهوری است که میزبان سیارات فراخورشیدی‌اند. همان‌طور که اخترشناسانِ زمینی موفق شدند با تکنیک گذر هزاران دنیای جدید را حول ستارگان دیگر کشف کنند، ساکنین هر کدام از این منظومه‌ها نیز فرصت داشته‌اند تا زمین را کشف کنند یا در آینده چنین فرصتی برای‌شان مهیا خواهد شد.

یکی از این منظومه‌ها، کوتوله قرمز میزبانی به نام Ross 128 است که در فاصله‌ی ۱۱ سال نوری در صورت‌فلکی دوشیزه قرار دارد. این منظومه از نظر فاصله دومین منظومه‌ی نزدیک به زمین است که یک سیارۀ فراخورشیدی شبه زمین‌ دارد. ساکنین این سیارۀ فراخورشیدی که Ross 128b نامیده می‌شود از حدود ۳۰۵۷ سال پیش می‌توانستند گذر زمین از برابر خورشید را برای مدت ۲۱۵۸ سال تماشا کنند؛ آن‌ها این فرصت طلایی را ۹۰۰ سال پیش از دست دادند.

منظومه‌‌ تراپیست-1 در فاصله‌ی ۴۵ سال نوری از زمین، میزبان هفت سیارۀ فراخورشیدی شبه زمین‌ است – چهار عدد از این سیارات در ناحیه‌ی معتدل و قابل‌سکونت ستارۀ میزبان‌‌شان هستند. همچنان اخترشناسان بیگانه در تراپیست-1 تا ۲۳۷۱ سال دیگر این فرصت را دارند تا گذر زمین از مقابل خورشید را تماشا کنند.

پروفسور “کالتنگر” عنوان کرد: «تحلیل ما نشان می‌دهد که نزدیک‌ترین ستارگان هم معمولاً می‌توانند برای تماشای گذر زمین تا ۱۰ هزار سال در موقعیت مناسب باقی بمانند. اگر فرض کنیم این فرآیند معکوس درست باشد، آنگاه گاه‌شمار مناسبی برای تمدن‌های اسمی فراهم می‌شود تا زمین را به عنوان سیاره‌ای درخور توجه در نظر بگیرند.» این مقاله در ۲۴ ژوئن سال ۲۰۲۱ در نشریۀ دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
Nature منتشر شده است.