امتیاز موضوع:
  • 1 رأی - میانگین امتیازات: 5
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5

سگ اهل بیت (ع)

#1
بسم الله الرحمن الرحیم

امروز میخوام در مورد مساله ایی صحبت کنم که امروزه شبهه ای شده که پیدا کردن جوابش سخت شده و نمیدونیم چرا که هرکسی خودشو علامه ای میبینه و واس خودش نظر میده و انگار بیشتر از کسایی که عمرشونو پا این مکتب گذاشتند میفهمند.
میشنویم امروزا از مداحان و عالمان که خودشون رو به سگ اهل بیت نسبت میدن و نمیدونم چرا مردم واسشون شبهه شده و اشتباه برداشت میکنن
الان یه سوالی برای آدم پیش میاد که آقا منظور این طرف از این حرف چیه؟

سگ نماد دو چیز است: نجاست و وفا
کسی که می گوید: من سگ درگاه اهل بیتم، در واقع می گوید: من با همه ی پلیدی و نجاست و گنهکاریم، به این خاندان وفادارم و سگ کوی آنها بودن را بر پادشاهی عالم ترجیح می دهم
وفای سگ جوریه که اگه شما غذایی به سگی بدید و اون سگ رو سال بعد ببینیدش اون سگ شمارو میشناسه اینقدر باوفاست
جدای از اینا یه مساله زبان مبالغه و تشبیه و صفت و شعر داریم و ما داریم از این استفاده میکنیم در اصل
یعنی چی؟؟؟
یعنی اینکه یه حرف و سخنی بعضی وقت ها خصوصا تشبیه ها و کنایه ها یه معنا دور دارند یه معنا نزدیک که همه جا ما نگاه میکنیم به معنای دور آن که مقصود گوینده همان معنای دوره مثلا تو شعری شما یه شخص رو که خیلی دوستش دارید بهش میگید "دیوانه توام"
خوب آیا این دیوانه در اینجا تفسیرش شخص سفیه هستش یا شخص عاشق؟
شما نگاه کنید به این مساله میبینید که اصلا منظور وفای سگ هستش نه جسم سگ یا هرچی
یوقت یه آهنگ گوش میدید میبینید هزارتا معنا و مفهوم داره و هزارتا تفسیر واسش نوشتند اینم یه نمونه از اونهاست.
شیخ مفید که عالم خیلی بزرگیه اینجوری وصیت کرد که روی قبرم بنویسید:

ان هذا قبر کلب الحسین

مرحوم خواجه نصیر الدین طوسی که افتخار تشیع است، وصیت کرد او را در آستانه ورود زائران به حرمم کاظمین دفن کنند و روی قبرش آیه 16 سوره کهف را بنویسند که:

کلبهم باسطٌ ذراعیه بالوصید

مرجع بزرگوار تشیع که هنوز زنده هستند و خدا حفظشون کنه که حسابی برای جامعه ی تشیع زحمت میکشند حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی (حفظه الله) در شعری خودش را اینگونه وصف میکند:

وحیدم من اگر در جرم و تقصیر
سگی بودم شدم در کوی تو پیر
بر آن خوانی که یک عالم نشسته
سگی هم در کنارش پا شکسته

سید ذاکر مداح با اخلاق و با شرف هم در اینباره توضیح داده
سخن با یار گفتن با کنایه عالمی دارد
خوشا آن سگ که دور گردنش قلاده ای دارد
سگ ولگرد را هر کوی سنگش میزنند مردم
چو قلاده زنی دانند این سگ صاحبی دارد

سید جواد ذاکر خودش هم حتی در اینباره توضیح دانند که منظور ما از این حرفا چیه:

گفتم اگر سگ توام
حرفمو پس نمیگیرم
مقصد من وفای سگ
بود و صدای سگ نبود

حالا میخوام بحث رو با کلامی تمامش کنم که اگر تا الان قانع نشدید با خوندن این متن قانع شید:
حضرت محمد (ص) به وجود مبارک حضرت امیرالمومنین (ع) از طرف خداوند لقب اسدالله رو دادند. اسدالله به معنای شیر خداست خوب حالا نگاه کنید پس یعنی امام علی (ع) شیر خداونده _العیاذ بالله_ یا نه اینو میخواستیم بگیم که شجاعت حضرت فوق العاده زیاده که ایشان رو به شیر خدا تشبیه کردند و این صفت رو اینگونه رسوندند تا مردم بیشتر وجود مبارک امیرالمومنین (ع) رو درک کنند.
این مساله هم دقیقا مثل همین است ما منظورمون وفای سگه نه خود جنس سگ
گفتیم که سگ نجسه ولی با وفاست
مقصودمون از این حرف یعنی همینکه بارها بهش اشاره کردم یعنی در صفت دقیقا مثل سگ خیلی بد و پستیم اما با تمام بدی هامون بازم اهل بیت رو دوست داریم

بگذار آدمیان طعنه زنندم گویم
هرکه خود را سگ کوی تو نخواند آدم نیست

به امید روزی که دیگه امامون بیاد و خودش کمکون کنه

و امـــا
این روزگار می گذرد خوب یا که بد.....بهتر که چون سگی در این خانه بگذرد


التماس دعا
پاسخ
 سپاس شده توسط βάરãɲ
آگهی
#2
حقیقتا از این زاویه بهش نگاه نکرده بودم
پاسخ
 سپاس شده توسط shahid


[-]
به اشتراک گذاری/بوکمارک (نمایش همه)
google Facebook cloob Twitter
برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید
شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
یا
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.


پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان