مراغه،شهر دوره مادها

[مينا]

از قدیمی‌ترین شهرهای استان آذربایجان شرقی است. قدمت آن به دوره مادها برمی گردد. این شهر در جنوب کوه های سهند قرار دارد. اوج شهرت مراغه در زمان هلاکوخان مغول بود که به پایتختی انتخاب شد. مراغه به معنی مرغزار (دشت وسیع) است و این نام را از مراتع زیبا و دشت های وسیع اطراف خود گرفته است.
وجود باغ های زیاد و پر برکت میوه و تاکستان های انگور به این شهر زیبایی خاصی داده. این شهر زادگاه عالمان بزرگی؛ همچون اوحدی مراغه ای و خواجه نصیرالدین طوسی است. از سوغات این شهر مى توان به فرش، عسل طبیعى، کشمش، باسلوق و صابون مراغه اشاره کرد.

مکان های دینی
گنبد کبود
از بناهای با ارزش دوره سلجوقی. در زیر گنبد آن آیه هایی از قرآن با خط کوفی نوشته شده است.

مقبره آقالار
میر عبدالفتاح موسوی مراغه ای شاعر و عارف دوره زندیه. اطراف این مقبره بعدها به محل دفن بزرگان و عارفان مراغه تبدیل شد و به این علت به مقبره آقالار مشهور شد

مقبره اوحدی مراغه ای
عارف و شاعر پارسی گوی نامدار قرن هشتم و صاحب مثنوی معروف جام جم

رصدخانه مراغه
در عهد هلاکوخان به سال 656 ق. با تشویق دانشمند بزرگ خواجه نصیرالدین طوسی بر روی تپه ای بنا شد. اما امروزه گنبدی بزرگ برای حفظ بناهای باقی مانده بر روی آن ساخته شده است.

گنبد سرخ
مربوط به دوره سلجوقی قبل از رصدخانه مراغه برای تعیین ماه ها و ساعات روز به کار می رفته است.

غارهای اطراف رصدخانه
در قسمت زیرین رصدخانه غارهایی در دل کوه قراردارند که احتمالاً برای جلسات علمی دانشمندان نجوم استفاده می شده است.