حدیث در مورد بسم اللّه‏

[I.R.IRAN]

حدیث (۱) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
قالَ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ… اِذا قالَ العَبدُ: «بِسمِ اللّه‏ِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» قالَ اللّه‏ُ ـ جَلَّ جَلالُهُ ـ : بَدَاَ عَبدى بِاسمى، وَ حَقٌّ عَلَىَّ اَن اُتـَمِّمَ لَهُ اُمورَهُ و اُبارِکَ لَهُ فى اَحوالِهِ؛
خداوند فرمود: «… هرگاه بنده بگوید: بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم، خداى متعال مى‏گوید: بنده من با نام من آغاز کرد. بر من است که کارهایش را به انجام رسانم و او را در همه حال، برکت دهم».
عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۲۶۹، ح ۵۹
حدیث (۲) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
اِذا وُضِعَتِ المائِدَةُ حَفَّتها اَربَعَةُ آلفِ مَلَکٍ، فَاِذا قالَ العَبدُ: بِسمِ اللّه‏ِ قالَتِ المَلائِکَةُ: بارَکَ اللّه‏ُ عَلَیکُم فى طَعامِکُم ثُمَّ یَقولونَ لِلشَّیطانِ اُخرُج یا فاسِقُ، لا سُلطانَ لَکَ عَلَیهِم؛
هرگاه سفره پهن مى‏شود، چهار هزار فرشته در اطراف آن گرد مى‏آیند. چون بنده بگوید: «بسم اللّه‏» فرشتگان مى‏گویند: «خداوند، به غذایتان برکت دهد!» سپس به شیطان مى‏گویند: «اى فاسق! بیرون شو. تو بر آنان، راه تسلّط ندارى».
کافى، ج ۶، ص ۲۹۲، ح ۱
حدیث (۳) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
اَلتَّسْمیَةُ مِفْتاحُ الْوُضوءِ و مِفْتاحُ کُلِّ شَیءٍ؛
بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم، کلید وضو و کلید هر چیزى است.
مستدرک الوسائل، ج۱، ص ۳۲۳
حدیث (۴) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
لا یُرَدُّ دُعاءٌ أَوَّلُهُ بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛
دعایى که با بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم شروع شود، رد نمى‏شود.
الدعوات، ص ۵۲
حدیث (۵) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
مَنْ قَرَأَ بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ مُوقِنا سَبَّحَتْ مَعَهُ الْجِبالُ إلاّ أَنـَّهُ لا یَسْمَعُ ذلِکَ مِنها؛
هر کس با یقین بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم را قرائت کند، کوه‏ها به همراه او تسبیح مى‏گویند، هر چند او تسبیح آنها را نمى‏شنود.
الدرالمنثور، ج ۱، ص ۲۶
حدیث (۶) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
مَن رَفَعَ قِرطاسا مِنَ الأْرضِ مَکتوبا عَلَیهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ إجلالاً لِلّهِ ولاِسْمِهِ عَنْ أن یُداسَّ کانَ عِندَ اللّه‏ِ مِنَ الصِّدِّیقینَ و خُفِّفَ عَن والِدَیهِ و إن کانا مُشرِکَینِ؛
هر کس کاغذى را که روى آن بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم نوشته شده است از روى زمین بردارد و این کار براى بزرگداشت خداوند و جلوگیرى از اهانت به نام او باشد، نزد خداوند از صدیقین به‏شمار مى‏رود و از بار گناه پدر و مادرش برداشته خواهد شد، حتى اگر مشرک باشند.
مستدرک الوسائل، ج۱، ص ۳۲۳
حدیث (۷) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
إذا قالَ الْعَبدُ عِندَ مَنامِهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ یَقولُ اللّه‏ُ: مَلائِکَتى! اُکتُبُوا بِالْحَسَناتِ نَفسَهُ إلَى الصَّباحِ؛
هر گاه بنده‏اى هنگام خوابش، بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم بگوید، خداوند به فرشتگان مى‏گوید: به تعداد نفس‏هایش تا صبح برایش حسنه بنویسید.
جامع الأخبار، ص ۴۲
حدیث (۸) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
اَلْعَبد… إِنْ قالَ فى أوَّلِّ وُضوئِهِ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ طَهُرَت أعضاؤُهُ کُلُّها مِنَ الذُّنوبِ؛
اگـر بنـده‏اى… در ابتداى وضویش، بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم بگوید همه اعضایش از گناهان پاک مى‏شود.
تفسیر الامام العسکرى علیه‏السلام ، ص ۵۲۱
حدیث (۹) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
زَیـِّنوا مَوائِدَکُم بِالْبَقْلِ؛ فإِنَّها مَطرَدَةٌ لِلشَّیاطینِ مَعَ التَّسمیَةِ؛
سفره‏هایتان را با سبزى، زینت دهید ؛ زیرا سبزى با بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم، شیطان را طرد مى‏کند.
مکارم الأخلاق، ص ۱۷۶
حدیث (۱۰) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
مَنْ قَرَأ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ کَـتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ حَرفٍ أربَعَةَ آلافٍ حَسَنَةً و مَحا عَنهُ أربَعَةَ آلافِ سَیِّـئَةٍ و رَفَعَ لَهُ أربَعَةَ آلافِ دَرَجَةٍ؛
هر کس بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم را قرائت کند خداوند به ازاى هر حرفِ آن چهار هزار حسنه برایش مى‏نویسد و چهار هزار گناه از او پاک مى‏کند و چهار هزار درجه او را بالا مى‏برد.
بحارالأنوار، ج ۹۲، ص ۲۵۸
حدیث (۱۱) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
أنَّهُ إذا قالَ الْمُعَلِّمُ لِلصَّبىِّ قُل بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَقالَ الصَّبىُّ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ کَـتَبَ اللّه‏ُ بَراءَةً لِلصَّبِىِّ و بَراءَةً لأِبـَوَیهِ و بَراءَةً لِلمُعَلِّمِ؛
وقتى معلم به کودک بگوید: بگو بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم و کودک آن را تکرار کند خداوند براى کودک و پدر و مادرش و معلم، برائت از آتش در نظر خواهد گرفت.
مجمع البیان، ج ۱، ص ۵۰
حدیث (۱۲) پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :
مَن کَـتَبَ بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ فَجَوَّدَهُ تَعظیما لِلّهِ غَفَرَ اللّهُ لَهُ؛
هر کس بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم را براى بزرگداشت خداوند زیبا بنویسد، خداوند او را مى‏بخشد.
بحارالأنوار، ج ۹۲، ص ۳۵