بازی آنلاین
آپلود عکس
سپاس منتظر بودم
|
|
امتیاز موضوع:
رمان من یه پسرم |
|||||||||||
12-09-2013، 18:44
لبخندی به پهنای وجودم(!)زدم و جواب دادم:
-بله؟ هلیا-سلام ماهان...می شناسیم؟ -آره...حالت خوبه؟ هلیا-نمی دونم... -واسه چی؟حتما می خوای از من حالتو بپرسی؟ دلم برا خودش و صداش تنگ بود..اما دست خودم نبود...دوست داشتم دعواش کنم...دلم می خواست سرش داد بزنم...بگم چرا اون علی رو به من ترجیح داد... هلیا-تو از من ناراحتی؟ خنده عصبی ای کردم و گفتم: -نباید باشم؟ هلیا-می خوام ببینمت ماهان...تو رو خدا...تو رو به حرمت دوستی که قبلا داشتیم نه نگو... اصلا نمی خواستم ردش کنم...ولی نمی دونم چرا اون این فکر رو می کرد... -باشه...کجا؟ هلیا-نمی دونم...تو بگو... -فردا ساعت 5 پارک پشت خونتون... هلیا-اون جا نه...یه جای دیگه رو بگو... -خب بریم کافی شاپ(!!!!!!)باشه؟ هلیا-باشه..می بینمت... و قطع کرد..حتی نذاشت ازش خدافظی کنم...چند لحظه به گوشیم خیره موندم و بعدش زدم زیر خنده...باورم نمی شد...با سرخوشی شماره وندا رو گرفتم...می خواستم قطع کنم که جواب داد: -بله؟ -سلام وندا..ماهانم... وندا-سلام..چطوری؟ -مرسی..خوبم...یه خبر دست اول... وندا با بی حوصلگی گفت: -خب؟؟ -چرا اینقد صدات گرفته؟خوبی؟ وندا-آره..خواب بودم..بگو... -هلیا بهم زنگ زد... وندا-چی گفت؟ -گفت می خواد منو ببینه... وندا-گفتم که،از چشم هاش معلوم بود داره آتیش می گیره...حالا کی باهاش قرار گذاشتی؟ -فردا وندا-خوبه...موفق باشی.. -مرسی..همش به خاطر توئه... وندا-قابل تو رو نداشت...کاری نداری دیگه؟ -نه...باز هم ممنون... وندا-خدافظ -خدافظ... حتی کسل بودن لحن وندا هم ،نتونست شوقی که توی وجودمه رو کم کنه...با سرخوشی یه آهنگ شاد گذاشتم و از تخت پایین اومدم تا یه ذره اتاقمو مرتب کنم...شبیه بازار شام شده بود...! . . . نگاهی به برگه ام انداختم...همه رو نوشته بودم...اومدم بلند بشم که چشمم به مهیار افتاد که مثل یه خر بی پناه بهم زل زده بود(!)...تو دلم گفتم: -تقصیر تو نیست،تقصیر اون کله پوکته که هیچی توش جا نمی شه..! با حرکت لب پرسیدم: -کدوم؟ مهیار برگه اش رو به طرفم چرخوند...دوتا سوالو ننوشته بود...پوفی کردم و سرم رو چرخوندم...آقای محمدی حواسش به سوال یکی از بچه ها پرت بود... سریع برگه مو با برگه اش عوض کردم...جهنم و ضرر...! داشتم عین چی،تند تند جواب رو واسش می نوشتم که از جاش بلند شد و برگه منو داد به آقای محمدی.. آقای محمدی-آفرین ماهان جان... دلم میخواست داد بزنم...پسره کثافت...برگه منو میدی؟یه حالی ازت بگیرم مهیار... سوال آخر رو چرت و پرت نوشتم و از جام بلند شدم...یک و بیست پنج صدم نمره داشت... از ذهنم گذشت: -حقته پسره از خود راضی...! آقای محمدی دوباره با لبخند برگه مو -یعنی برگه مهیار رو-گرفت و گفت: -می تونی بری بیرون... مهیار دم در وایساده بود.با دیدنم گفت: -الهی من قربون تو بشم که اینقدر خوبی...الهی پیش مرگت بشم من...همشو یادم رفته بود..دستت درست... با خونسردی گفتم: -قبلا هم که گفتم،مشکل فهمه.... مهیار-می گیرم چنان می زنمت که حرف زدن یادت بره ها...! -وقتی نمره تو دیدی،تو هم حرف زدن یادت می ره... با تعجب نگام کرد.ادامه دادم: -به چه حقی برگه منو دادی؟ مهیار نالید: -چه بلایی سر برگه نازنینم آوردی؟ -یه 5-6 تا سوالی رو برات خط زدم... داد زد: -از رو زمین پاکت می کنم... -تو غلط می کنی... و به سرعت دویدم و مهیار هم به دنبالم...! در حالی که نفس نفس می زد گفت: -منکه بالاخره حال تو رو می گیرم... -آرزو بر جوانان عیب نیست....! با اومدن سام،دیگه چیزی نگفت... سام-خوش به حالت مهیار.... و رو به من گفت: -به مهیار می رسونی،به ما هم باید بگی خب...دلمون می شکنه... مهیار-اووو...اینو نگا..به منم به زور می رسونه...چه برسه به تو... برای کم کردن روی مهیار گفتم: -باشه...جلسه دیگه جلوم بشین... هلیا به سختی آب دهنش رو قورت داد و گفت: -خیلی فرق کردیا... چیزی نگفتم...یعنی چیزی نمی تونستم بگم...دوست داشتم فقط به چشم هاش و لباش خیره بشم... هلیا-با من قهری؟ -مگه بچه ام که قهر کنم؟ هلیا-پس چرا حرف نمی زنی؟ -منتظرم تو شروع کنی... هلیا یدفعه زد زیر گریه...با تعجب نگاش می کردم...همینطور مثل ابر بهار گریه می کرد...بعد از چند لحظه،به خودم اومدم... -هلیا..هلی جونم...واسه چی گریه می کنی؟ سرشو به علامت هیچی تکون داد اما هنوز اشک می ریخت...همه با تعجب نگامون می کردن... بلند شدم وگفتم: -پاشو بریم بیرون..این جا خوب نیست... بی هیچ حرفی بلند شد و کنارم راه افتاد...در جلو رو براش باز کردم و خودمم سوار شدم.یه دستمال کاغذی از داشبورد در آوردم و باهاش اشک هاش رو پاک کردم... هلیا لبخند محزونی زد و گفت: -مرسی... -چی شدی یهو؟ هلیا-ماهان...تو رو خدا...منو ترک نکن...من نمی تونم بدون تو بمونم... فقط با تعجب نگاش کردم...خواستم بگم پس علی چی،که خودش گفت: -نمی تونم به خاطر علی تو رو پس بزنم...یعنی نمی تونم به خاطر هیچ کسی تو رو پس بزنم...ماهان...تو خیلی خوب بودی...الانم منو ببخش... داشتن کیلو کیلو قند تو دلم آب می کردن...کم کم حالت متعجب چشم هام،رنگ خنده و سرخوشی گرفتن... -خوشحالم که به این نتیجه رسیدی... بی هوا خودش رو انداخت توی بغلم و با ذوق گفت: -بخشیدی؟تو منو بخشیدی ماهان جونم؟؟؟ -آره عزیزم..مگه می شه تو رو نبخشم؟ هلیا-همیشه بهترین دوستم بودی و هستی... با این حرفش انگار یه سطل آب یخ ریختن روی سرم...تازه می خواستم بهش بگم که عاشق شدم... هلیا-ماهان...خوبی؟ سرمو به علامت آره تکون دادم اما داغون بودم...خیلی داغون...من هنوزم همون ماهان واسه هلیام...ای بخشکی شانس...! هلیا-همین روزا با علی به هم می زنم...دیگه دلم نمی خواد رابطه مو باهات قطع کنه... -مگه دوسش نداری؟ هلیا با شرم گفت: -چرا..دوسش دارم..اما نمی دونم چرا نمی تونم دوری از تو رو تحمل کنم...حالا به هر قیمتی که باشه... از ذهنم گذشت: -تو هم یه تلنگر می خوای...مثل من... اما یه صدای موذی درونم جواب داد: -نخیر...بیخودی دلتو خوش نکن...تو هنوزم همون ماهان واسه هلیایی...اگه تلنگر می خواست که تا حالا خورده بود با این اتفاقا... با ناراحتی نفسم رو به بیرون فوت کردم...متوجه هلیا شدم که صورتش رو نزدیک صورتم کرده بود و با تعجب نگام می کرد... هلیا-کجایی؟چرا تو اینطوری شدی؟ -نمی دونم... نفس هاش داشت دیوونه ام می کرد...برو عقب هلیا...برو...خلم نکن دختر... هلیا-نکنه عاشق شدی؟ -نمی دونم...شاید... جا خورد...معلوم بود شکه شده...بی هوا گونه اشو بوسیدم که باعث شد سرشو کمی عقب تر ببره... هلیا-حالا کی هست طرف؟ -نمی شه بهت بگم...شاید بعدا بهت گفتم... هلیا-همون دختره تو لباس فروشی؟ -وندا رو می گی؟ هلیا-آره... می خواستم یکم اذیتش کنم...خدا رو چه دیدی، شاید اینا یه تلنگر شد... -شاید... هلیا با حرص گفت: -ا...عین آدم بگو کیه دیگه... -نمی گم... هلیا-من می شناسمش؟ -اوهوم... هلیا-همکلاسیمونه؟ -حالا چرا اینقدر برات مهمه که بدونی؟ هلیا هول گفت: -نه نه...همینطوری...خب نمی خوای،نگو... در سکوت،ماشینو روشن کردم...بعد از چند لحظه گفت: -خودش هم می دونه؟ لبخندی زدم و با شیطنت گفتم: -همینطوری می خوای بدونی دیگه؟ هلیا-ا..ماهان... -باشه بابا...نه...نمی دونه... آهانی گفت و سکوت کرد...از فکرم گذشت: -د..یه چیزی بگو لعنتی...سکوتت دیوونه ام می کنه دختر...حالا که اینقدر نزدیکمه چرا من لال شدم...خدااا..کمکم کن... دستش رو روی دستم که روی دنده بود گذاشت...داغ شدم... هلیا در حالی که کاملا به صندلیش تکیه داده بود،با لحن زمزمه واری گفت: -خوشحالم که الان پیشتم...خیلی دلم برات تنگ شده بود... ترجیح دادم چیزی نگم...چون می ترسیدم نتونم جلوی خودمو بگیرم و استخون هاش رو توی آغوشم بشکنم...! دماغشو بالا کشید و گفت: -کجا می ری حالا؟ -نمی دونم... خنده با نمکی کرد و گفت: -من بگم کجا بریم؟ نگاش کردم... هلیا-بریم خرید... تو دلم گفتم: -حسود کوچولو...! هلیا-بریم؟ -باشه...کار خاصی ندارم...فقط باید به مانی اینا خبر بدم... گوشیم رو در آوردم که دیدم 12 تا میس کال از یه شماره ناشناس دارم...ماشینو کنار خیابون نگه داشتم و به شماره زنگ زدم...بعد از چند تا بوق،صدای مضطرب دختری توی گوشم پیچید: -سلام آقاماهان...شمائین؟؟ -بله...شما؟ آهی کشید و گفت: -من ونوسم...خواهر وندا... -وندا؟ ونوس-آره...حالش خوب نیست...کسی هم خونمون نیست....خواهش می کنم کمکمون کنین... -بیام اونجا؟ ونوس-آره..تو رو خدا ببخشین ها... -الان راه می افتم...فعلا... و گوشی رو قطع کردم و به عجله راه افتادم. هلیا-وندا بود؟ -نه...خواهرش بود.. هلیا-با تو چه کار داشت؟ -وندا حالش خوب نیست...باید ببرمش بیمارستان... هلیا-به تو چه ربطی داره؟مگه بجز تو کسی رو ندارن؟ -گفت کسی خونمون نیست... هلیا پوفی کرد و چیزی نگفت...نگران وندا بودم....دیشب هم که باهاش حرف زدم،خوب نبود.... جلوی در خونشون نگه داشتم و زنگشون رو فشردم.در باز شد...سرمو داخل بردم و داد زدم: -سلام...ماهانم... ونوس-بیا داخل... نگاهی به هلیا کردم که داشت با حرص ناخنش رو می جوید...!از پله ها بالا رفتم.وندا به کمک ونوس داشت به طرف در می اومد که با دیدنم لبخند محزونی زد. -چه بلایی سر خودت آوردی دختر؟ ونوس-نمی دونیم...از دیشبه همینطور بالا میاره... -بذارین کمکتون کنم... و منم زیر بازوی وندا رو گرفتم و با کمک ونوس از پله ها پایین بردیمش و سوار ماشین شد.ونوس رو به هلیا گفت: -سلام هلیا بدون اینکه برگرده گفت: -سلام.... ونوس-ماهان خان،ببخشید مزاحمتون شدیم... بر گشتم و وندا رو نگاه کردم.خیلی بی حال بود.رو به ونوس گفتم: -خواهش می کنم...حالا کجا برم؟ ونوس-بیمارستان(!!!!)نزدیکه...برین همونجا... . . . به هلیا گفتم: -تو نمیای؟ هلیا-نه..همین جا منتظرت می مونم... -باشه... و وندا رو به طرف اورژانس بردم... دکتر معاینه اش کرد و گفت: -مسموم شده...چی خورده؟ ونوس کمی فکر کرد و گفت: -نمی دونم... دکتر-این سرم رو بهش می زنم بهتر میشه... -مرسی... ونوس-شما برین خودمون بر می گردیم... -نه بابا....کار خاصی ندارم... وندا به سختی گفت: -هلیا ناراحت می شه ماهان...برو... -سرمت 2 ساعت دیگه تموم می شه...هلیا رو می رسونم،میام دنبال شما....باشه؟ ونوس-آخه تو زحمت می افتین... -حرف نباشه...خدافظ... هلیا هنوز توی ماشین بود و داشت با گوشیش ور می رفت...در رو باز کردم و سوار شدم....با دیدنم گفت: -من خودم برمی گردم خونه...تو پیش وندا وایسا... در حالی که ماشینو روشن می کردم،گفتم: -می رسونمت... در رو باز کرد و گفت: -می گم خودم می رم... و پیاده شد...منم پیاده شدم....با عجله،به سمت ایستگاه اتوبوس رفت....داد زدم: -هلیا با توام... جواببم رو نداد.بازوش رو گرفتم و مجبورش کردم نگام کنه....با عصبانیت گفت: -چیه؟ -تو چرا اینطوری می کنی؟می گم بیا می رسونمت.... با خشم گفت: -نمی خوام...دوست ندارم منو برسونی.... -اون روی منو نیار بالا هلیا...بیا سوار شو... *** خواست حرفی بزنه که با صدای مردی ساکت شد: -اتفاقی افتاده خانم؟ بر گشتم یه پلیس بود... هلیا-نخیر... پلیسه-مزاحمتون شدن؟ هلیا-نه آقا...خیلی ممنون... پلیسه نگاه مشکوکی به هر دومون کرد و گفت: -باید با من بیاین... با خشم،نگاهی به هلیا کردم و گفتم: -واسه چی؟ پلیسه-نسبت شما با هم چیه؟ حرفی نزدم...ماشینش رو نشون داد و گفت: -برین سوار شید... . . . -می شه یه زنگ بزنم؟ سروان-مگه زنگ نزدی خانواده ات؟ -چرا...زدم...یه کار دیگه دارم... پوفی کرد و تلفن رو جلوم گذاشت....شماره وندا رو گرفتم...صدای خسته اش تو گوشم پیچید: -بله؟ -سلام وندا..ماهانم.... وندا-اوووه سلام..کجایی پس؟ -ببین،من نمی تونم بیام...یه اتفاقی برام افتاده...شرمنده... وندا-چی شده ماهان؟حالت خوبه؟ -آره بابا...بعدا بهت می گم... وندا-باشه...مطمئنی خوبی؟ -آره...خوبم...فقط معذرت می خوام... وندا-باشه..اشکال نداره....خدافظ... -خدافظ... و گوشی رو گذاشتم.سروان با پوزخند گفت: -چند تا چند تا آقا پسر؟ ترجیح دادم جوابش رو ندم...با صدای "سلام"لرزون هلیا،برگشتم...بابای هلیا بود... -سلام... به طرفم اومد و گفت: -سلام... . . . آقای برسام دستش رو به نشونه تهدید تکون داد و گفت: -ببین ماهان،من می دونم تو و هلیا چه رابطه دوستی با هم دارین،اما دیگه نمی تونم اجازه بدم همدیگه روببینین...بقیه که نیت شما رو درک نمی کنن...امیدوارم منظورم رو بفهمی.. بابا گفت: -درست می گین...اما خب... توی حرف بابا پرید و گفت: -خب دیگه نداره...فهمیدین؟ من و هلیا-بله... آقای برسام-خدافظ... هلیا هم خداحافظ آرومی گفت و کنار باباش راه افتاد... بابا-شاهکار زدی پسر..! با خجالت گفتم: -همش تقصیر هلیا بود... بابا-ماشینت کو؟ -جلوی بیمارستان(!!!!). بابا-پس اول می ریم اونو برداریم....خطرناکه شب اونجا بمونه... سرم رو توی بالش فشردم و نالیدم: -جان من بی خیال شو مهیار... مهیار-د پاشو تنبل....بچه ها منتظرن... بی حوصله روی تخت نشستم و دستم رو توی موهام فرو کردم و خمیازه بزرگی کشیدم.... مهیار-انگار کوه کنده....پاشو دیگه... -من نمیام.... مهیار-غلط می کنی...بلند شو ببینم... و دستم رو گرفت و منو به سمت خودش کشید که باعث شد از روی تخت بیافتم...داد زدم: -الهی بری زیر ماشین آشغالی بی شعور...! مهیار-میای یا نه؟ -خوابم رو پروندی دیگه...میام... بعد از رفتن مهیار،از جام بلند شدم و با بی حوصلگی دست و صورتم رو شستم.در کمدم رو باز کردم و یه شلوار لی با تی شرت آبی و پلیور مشکی پوشیدم.زیپش رو هم تا نیمه باز گذاشتم...موهام رو هم روی صورتم ریختم و بعد از برداشتن کوله ام،از اتاقم بیرون دویدم... مهیار-اوووی...یواش...بابا اینا خوابن ها...! به طرف آشپزخونه رفتم که گفت: -صبحونه رو اون جا می خوریم... پوفی کردم و گفتم: -چی می شد مثل اون دفعه سر ظهر می رفتیم؟ مهیار-تو کی اون دفعه با ما اومدی؟ -خب چند هفته پیش..همون دفعه اول... مهیار-حرف نباشه...زود باش... . . . سعید لقمه مو ازم گرفت و همشو یدفعه توی دهنش گذاشت..با حرص گفتم: -الهی حناق بشه.... نوید با خنده گفت: -اگه قرار بود اینا حناق بشه،باید این تا الان هزار تا کفن پوسونده بود.... با تعجب نگاش کردم که سام گفت: -آخه سعید از این عادت ها زیاد داره....به دزدیدن لقمه و ته دیگ علاقه خاصی داره..! با این حرفش همه خندیدن...سعید در حالی که چایی مهیار رو سر می کشید،گفت: -آخه نمی دونین چقدر حال می ده... مهیار-ای کووفت...مگه قرار نبود فقط از ماهانو برداری؟ با تعجب گفتم: -مهیار...چی گفتی؟؟؟ سعید-آخه تو هم شبیه ماهانی... -یکی بگه این جا چه خبره؟ سام-هیچی بابا...قرار بود سعید کار به سهم ما نداشته باشه و همش از تو رو برداره...! یه نگاه گذرا به همشون انداختم و رو به مهیار گفتم: -من یه داداش مثل تو داشته باشم،دشمن می خوام چه کار؟ با این حرفم،همه خندیدن...مهیار با دلخوری گفت: -ماااهاان... -کوفته...دیگه با من حرف نمی زنیا... نوید ضربه ای به کتفم زد و گفت: -آهان..خوب شد که زود همه چیو فهمیدی...ماهم چند وقته می خوایم همینو بهت بگیم.... -اوهووی...به داداش بزرگه من توهین نمی کنیا...! مهیار-عاششقتم ماهان... -تو خفه..! همه زدن زیر خنده...مهیار سرشو انداخت پایین و چیزی نگفت.بعد از چند لحظه سکوت،داد زد: -ا..چایی من کو؟ سعید لیوان خالی مهیار رو جلوش گذاشت و گفت: -مرسی دوستم...خیلی چسبید...! روز رو با شوخی و شیطنت بچه ها گذروندم...خوش گذشت... . . . -گوشیمو جواب بده....پلیسه رو نمی بینی؟ مهیار گوشیم رو برداشت و خواست جواب بده که گفتم: -بذار رو آیفون.... مهیار-بله؟ شقایق-سلام ماهان..خوبی؟ مهیار-سلام...مرسی... شقایق-من باید باهات حرف بزن...یه موضوع خیلی مهم رو فهمیدم... مهیار-چه موضوعی؟ شقایق با کلافگی گفت: -باید رو در رو بهت بگم...ولی درباره هلیا و ترانه است... بی هوا گفتم: -دعواشون شده دوباره؟ شقایق-نه..ولی...باید ببینمت ماهان... -باشه...کجا؟ شقایق-نمی دونم....ولی هلیا هم باید باشه... کمی فکر کردم و گفتم: -کجا بیام خب؟ شقایق-پارک(!!!!)خوبه؟ -باشه.... شقایق-پس به هلیا هم خبر بده....من الان راه می افتم... -باشه..خدافظ.... مهیار-تو هنوز با اینا رابطه داری؟ -آره..چطور مگه؟ مهیار-فکر کردم بعد از جریان پلیسه و اینا... -برو بابا...زنگ بزن به هلیا... شماره رو گرفت و دوباره گذاشت روی آیفون... هلیا-بله؟بفرمائید؟ -سلام هلی...چطوری؟ هلیا-مرسی...خوبم... -بببین،شقایق بهم زنگ زد،گفت می خواد یه موضوع مهمی رو بهمون بگه....گفت بریم پارک(!!!!!). هلیا-به من و تو؟ -آره...گفت دوتائیمون باید باشیم... حرفی نزد. -می خوای بیام دنبالت؟ هلیا-نه...مرسی....مگه بابام رو یادت نیست؟ -باشه...منم تقریبا 45 دقیقه دیگه اون جام..... هلیا-خب ،منم الان راه می افتم...خدافظ -خدافظ رو به مهیار گفتم: -تو میایی؟ مهیار-آره...کار خاصی که ندارم...میام...! . . . شقیاق با کلافگی از جاش بلند شد و شرووع به قدم زدن کرد. هلیا-نمی خوای حرف بزنی؟ شقایق-ببینی،من هر دوی شمما رو دوس دارم....رابطه ی بینتون رو درک می کنم و واقعا خوش حالم که اینقدر همدیگه رو دوست دارین....بودن من اینجا هم فقط همینه...اینکه دلم نمی خواد رابطه شما از بین بره.... هلیا-اما... توی حرفش پرید و گفت: -بذار حرف هامو تموم کنم.. آهی کشید و ادامه داد: -دیروز با خواهرم رفته بودم بیرون...رفتیم یه چیزی بخوریم ...روی میز کناریمون،علی و ترانه نشسته بودن....متوجه ما نشدن....منم چیزی نگفتم... چشم هاش رو بست و ادامه داد : -داشتن واسه جدایی شما نقشه می کشیدن... -چی؟ با حرص نگاهمون کرد و گفت: -ورود علی به زندگی شما از همون روز تولد نقشه بوده....اولش می خواسته بشه عشق دوتاتون که سرش دعوا کنین ولی بعد از اتفاقی که واسه ماهان افتاد،کارشون راحت تر شد.... اصلا باورم نمی شد....با ناباوری بهش نگاه می کردم....پوزخندی زد و گفت: -انگار موفق هم بوده...مگه نه هلیا؟ هلیا سرش رو پایین انداخت و چیزی نگفت.... شقایق-علی و ترانه دعواشون شده بود...داشتن بحث می کردن.....واسه همین هم حرف هاشونو شنیدم و از همه چی خبر دار شدم... آهی کشید و گفت: -اینا رو گفتم،چون هردوتون واسم عزیزین....دیگه تصمیم با خودتون..من دیگه باید برم... -واقعا ممنونم ازت شقابق.... لبخندی زد و گفت: -خواهش می کنم....خدافظ... مهیار از جاش بلند شد و گفت: -اگه اجازه می دین،من برسونمتون... شقایق-مزاحمتون نمی شم... مهیار به ما اشاره کرد و گفت: -آخه اینا باید تنها باشن... و با همدیگه به طرف ماشینم راه افتادن... به نیمکت تکیه دادم و گفتم: -فکرش رو می کردم.. هلیا-اما من هنوز هم نمی تونم باور کنم...علی چطور می تونه؟ترانه چطور؟اوه خدا... یدفعه به طرفم چرخید و گفت: -مطمئنی شقایق راست می گه؟ چنان نگاهش کردم که سریع نگاهشو گرفت و چیزی نگفت... -با علی حرف نزدی؟ هلیا-نه هنوز... چیزی نگفتم... هلیا-وندا چطوره؟ -بهتره...مرسی... هلیا-خدارو شکر... بعد از چند لحظه سکوت،گفت: -باید با علی حرف بزنم...باید درباره همه چی بهم توضیح بده... -منم همین نظر رو دارم... هلیا-می خوای الان بهش بزنگم؟ -نمی دونم...هر جور راحتی.... آهی کشید و از جاش بلند شد و گفت: -قدم بزنیم؟ منم بلند شدم: -باشه شونه به شونه همدیگه راه افتادیم...انگشتهاش رو بین انگشتهام لغزوند و دستم رو فشرد...حس کردم دلم ریخت....یه حس خوب همه وجودمو پر کرد...با همه وجودم هوا رو به داخل ریه هام فرستادم....آروم دست هلیا رو فشردم و گفتم: -دلم برات تنگ شده بود.... هلیا-فکر نمی کردم با وجود وندا به من فکر کنی.... از حسادتش لبخند روی لبم اومد: -چرا این فکر رو می کنی؟ هلیا-چرا این فکر رو نکنم؟ حرفی نزدم... هلیا-دیدی گفتم.... -نه...اینطور نیست...تو هنوز هم مثل قبل برام عزیزی... خیلی آروم زمزمه کرد: -مثل قبل؟ ترجیح دادم فکر کنه نشنیدم...همینطور در سکوت با هم قدم می زدیم و من همه وجودم پر از شوق خواستن بود...دلم می خواست توی آغوشم می گرفتمش و توی گوشش می گفتم که چقدر دوسش دارم....ولی حیف که نمی تونستم...می ترسیدم: -اگه هلیا هنوز مثل برادرش(!)دوستت داشته باشه،با اعترافت،همین دیدارهای ساده رو هم از خودت می گیری... هلیا دستش رو از دستم بیرون کشید و گوشیش رو درآورد...صفحه اش روشن و خاموش می شد... هلیا-علیه... و سریع جواب داد...کنار همدیگه روی یکی از نیمکت ها نشستیم...بدون اینکه من چیزی بگم،هلیا گوشی رو گذاشت روی آیفون...لبخند زدم...! علی-سلام عزیز دل خودم..چطوری خانمی؟ هلیا با سردی گفت: -ممنون ...خوبم... علی-می خوام ببینمت...میای پارک؟ هلیا-خونه نیستم... علی-پس کجایی عزیز؟ هلیا-اومدم خرید... علی-پس قطع کنم؟ هلیا-نه علی..باید باهات حرف بزنم..همین الان... علی-خب بگو...می شنوم... هلیا-یه حرف هایی رو شنیدم که باید دربارشون بهم توضیح بدی... علی-چه حرف هایی؟ هلیا-اینکه رابطه تو با من از اول یه نقشه بوده...آره علی؟ علی با نگرانی گفت: -کی این حرف رو بهت زده؟ماهان؟تو حرف اونو باور می کنی؟ هلیا با حرص گفت: -تو جواب منو بده علی...به ماهان چه ربطی داره؟ علی چیزی نگفت... هلیا-راسته ...مگه نه؟تو چطوری می تونی علی؟تو با من و احساسم بازی کردی علی...خیلی پستی... علی با صدای خش داری گفت: -گوش کن هلیا..آره ...درسته..اولش نقشه بود...نقشه ترانه...اما من الان عاشقتم هلیا...دوستت دارم راست می گم به خدا...مگه کسی می تونه یه مدت با تو باشه و عاشقت نشه؟..می دونم کارم از اول اشتباه بود...ولی الان نه به خاطر ترانه باهاتم،نه به خاطر دوستی های الکی...به خاطر خودت هلیا..به خاطر عشقی که بهت دارم باهاتم...باور می کنی؟مگه نه؟باور می کنی که این حرفا رو قلبم داره بهت می زنه؟ هلیا لبخند محوی زد و چیزی نگفت... علی-هلیا جونم...عزیز دلم...بگو باور می کنی...بگو نمی خوای ترکم کنی... قبل از اینکه اعتراف هلیا به دوست داشتن علی رو بشنوم،از جام بلند شدم و ازش دور شدم...حالم وحشتناک بد بود..حس کسی رو داشتم که از یه بلندی روی زمین افتاده بود...بالای اون بلندی هم هلیا رو می دیدم که دست در دست علی بهم می خندید...
13-09-2013، 12:09
با حس دستی روی شونه ام از جام پریدم.هلیا با صورتی سرخ شده در حالی که نفس نفس می زد جلوم وایساد و با نگرانی گفت:
-کجا می ری ماهان؟خوبی؟ -نمی دونم یهو چم شد...خوبم..علی چی شد؟ لبخند ملایمی زد و گفت: -متعاقدم کرد...بخشیدمش... با دیدن لبخندش حس کردم همه وجودم سوخت.... ای علی بگم خدا چکارت کنه؟متعاقدت نکرد عشق،سرت کلاه گذاشت....با دروغاش خامت کرد هلی جونم.... -خب خداروشکر... هلیا-همش تقصیر ترانه بود ولی چیزی بهش نگو...ولش کنیم بهتره....حوصله درد سر ندارم.... -باشه..هر چی تو بگی دیگه چیزی نگفت...منم حرفی نزدم.دوباره دستم رو گرفت.کاش می تونستم دستم رو از دستش بیرون می کشیدم اما نه می تونستم نه ذهنم اجازه همچین کاری رو می داد... هلیا-خیلی ناراحتی ها..تو یه چیزیت هست.... -نه...خوبم هلیا-آره جون عمت... -کی؟حتما عمه شهلام...! هلیا-بحثو عوض نکن بچه..بگو چه مرگته... -نمی دونم هلی..قاطیم... هلیا-مگه می شه ندونی؟ -خب نمی نتونم بهت بگم...یعنی هنوز وقتش نرسیده... آهی کشید و گفت: -کاش زود تر برسه... زمزمه کردم: -کاش... آروم دستم رو فشرد و گفت: -برگردیم؟ -نمی دونم..هر چی تو بگی... هلیا-آره...زودتر برگردیم...من به بابام گفتم با شقایقم...بهره زودتر برگردم خونه... -باشه... هلیا-ولی قرار امروز همش بیخود بودا....نمی دونم شقایق با این چرت و پرت هاش می خواد به چی برسه... -هلی خوب معلومه...اون دوست مائه و واسه همینم اینا رو به ما گفت....همین... هلیا-واسه چی از اون دفاع می کنی حالا؟ -خب واسه اینکه حرفت غیر قابل قبوله...غیر منطقی شدی...ببخشیدا،اما وجود علی خیلی تغییرت داده... هلیا-وجود وندا هم خیلی تو رو تغییر داده... پوزخندی زدم و گفتم: -چی می گی هلیا؟چه ربطی داره؟چرا همه چیو به وندا می چسبونی؟تو به خاطر علی از من گذشتی علی بین من و تو کلی فاصله انداخته و تو نمی خوای اینو قبول کنی هلیا....من از علی و هر چیزی که بهش ربط داشته باشه بیزارم و تو در کمال نامردی،همش منو متهم می کنی...وندا چه بدی در حق تو کرده که اینطور درباره اش حرف می زنی؟من کی تغیر کردم؟این تویی که از زمین تا آسمون فرق کردی و خودت هم قبول نمی کنی....تو خیلی بدی هلیا...خیلی خودخواهی که فقط خودت رو می بینی.... کنترلم از دست خودم هم خارج شده بود....می خواستم خالی بشم حالا به هر قیمتی.... -این جمله ات رو هیچوقت فراموش نمی کنم هلیا....تو گفتی نمی تونی از علی بگذری اما از من گذشتی....وقتی بهم گفتی ببخشید،وقتی اشک هاتو دیدم،همه دلخوریام ازت رو فراموش کردم و بخشیدمت.چون فکر می کردم بازم می تونی بشی همون هلیایی که من می شناختم اما نشدی...تو قول دادی با علی به هم می زنی اما نزدی.....تو حتی نمی تونی یه لحظه از فکرش بیرون بیای اونوقت می گی ولش می کنی؟مسخره است هلی...مسخره....حالا من نمی خوام به زور باهات باشم...امیدوارم احساسم رو درک کنی....حس اضافه بودن دارم.....حس بدیه هلیا....کاش درکم می کردی اما دیگه اینو ازت نمی خوام عزیزم....ایندفعه من ازت می گذرم واسه خودت هلیا...واسه خودمون.... با ناباوری بهم زل زده بود.شاید تابحال منو اینقدر عصبانی و درب و داغون ندیده بود...به آرومی گفت: -نمی فهمم منظورتو ماهان... -واضحه....خیلی زیاد...دیگه نمی خوام باهات باشم.برا تو هم خوب می شه....با خیال راحت برو پیش علی....بدون فکر کردن به من... هلیا-ولی من... توی حرفش پریدم و گفتم: -دیگه ولی و اما نداریم..من نمی تونم... یکدفعه انگار منفجر شد: -خیلی خب...خفه شو...میرم...ولی دیگه حق نداری اسم من رو بیاری ماهان...فهمیدی؟ و بدون اینکه اجازه حرف زدن بهم بده،رفت...منم به جای اینکه دنبالش برم،روی یکی از نیمکت ها ولو شدم و سعی کردم به دیوونگی محضم فکر نکنم.... چشم هام رو بستم و پشت سر هم نفس عمیق کشیدم.باورم نمی شد به این راحتی با هلیا به هم زده باشم.آهی کشیدم و فکر کردم: -خاک تو سرت.تو که اینهمه گفتی و گفتی،حداقل احساست رو هم می گفتی که همه چیو گفته باشی....حالا هلیا فکر می کنه به خاطر وندا باهاش دعوا کردی پوفی کردم و خودم جواب خودم رو دادم: -اینهمه هلیا به خاطر علی حرصت داد،ولت کرد،باهات دعوا کرد؛یه بار هم بذار فکر کنه تو به خاطر وندا باهاش دعوا کردی... اصلا حوصله بیرون موندن رو نداشتم.خستگی صبح هم حالا بیشتر خودش رو نشون می داد.گوشیم رو در آوردم و به مهیار زنگ زدم: -الو،کجایی مهیار؟ مهیار-دارم می رم خونه.چه طور؟ -حالا تازه داری می ری خونه؟دوباره دیدی ماشین مفت،بنزین مفت،گفتی بری یه دور بزنی؟ مهیار-نه،ایندفعه تنها نبودم -اووه...حتما شقایق هم باهات بود،آره؟ مهیار-با اجازه بزرگترا.... -زود بیا همون پارکه دنبال من.... مهیار-تو هنوز اون جایی؟دو ساعته چی می گین با هلیا؟ -اعصاب ندارم مهیار،زود بیا... نالید: -خیلی دوووره... -خفه شو بابا...حالا خوبه ماشین منه....زود اومدی ها... مهیار-باشه بابا بد اخلاق... . . . در رو بستم و گفتم: -سلام... مهیار-علیک سلام... -چیه سر حالی؟ مهیار-هیچی...حالا یه روز هم ما خوشیم،تو بگو چرا... -نه آخه مشکوک خوشی...! نگام کرد و لبخند خر کیف شده ای بهم زد. -بیا....این خنده های خرکی لوت می دن که... مهیار-حالا چی می گن؟ -نمی دونم...ولی یاد این خر ها می افتم که بهشون تی تاپ دادن... با دلخوری گفت: -حالا اگه بهت گفتم... به صندلی تکیه دادم و چشم هام رو بستم و گفتم: -نگو،بهتر... بعد از چند دقیقه گفت: -ماهان جونم... -چه مرگته؟ مهیار-بلد نیستی احترام بذاری تو؟ -خب برادر عزیزم لطف بفرمائید بگوئید چه اتفاقی افتاده است؟ و ادای عق زدن در آوردم...بی خیال گفت: -من از شقایق خوشم اومده.... -بگو تا کجاها پیش رفتی؟ مهیار-شمارمو دادم،شمارشو گرفتم...همین به خدا... -تو غلط کردی...بقیه اش؟ با دستپاچگی گفت: -هیچی بابا...باور کن.... -فکر کردی پشت گوش های منم مثل مال خودت مخملیه؟ مهیار-خب چی بگم آخه...؟...! . . . با دیدن مهیار،صدای آهنگمو کم کردم... -چیه؟چرا عین بز سرتو می اندازی پایین میایی تو؟در زدن یادت ندادن؟ مهیار-با این صدای آهنگ تو،بعید می دونم بزنم هم بشنوی.... -خب،حالا غرض از مزاحمت؟ مهیار-تو چته ماهان؟با هلیا دعوات شده؟ -به تو چه ربطی داره؟ مهیار-آخه منم حرف های شقایق رو فهمیدم،تو راه هم یه توضیحاتی داد کم و بیش ماجرا دستم اومد...ولی کارای تو... -کارای من چی؟ مهیار-الان هلیا کجاست؟چرا تنهایی برگشت؟ -دعوامون شد... مهیار-دوباره؟واسه چی آخه؟ -واسه چی نداره..اون منو دوست نداره...منم نمی خوام به زور باهام بمونه....همین.اصلا خود تو،دوست داری یکی باهات باشه دلش جای دیگه ای باشه؟ مهیار-معلومه خب...نه... -پس به منم حق بده و درباره من و هلیا زیاد با شقایق حرف نزن...اون دختر خوبیه و خیلی به فکر من و هلیاست.اما می ترسم دوباره بخواد ما رو به هم نزدیک کنه و اونوقت هلیا عصبانی می شه یه چیزی بهش می گه....دلم نمی خواد با هم دعوا کنن... مهیار-باشه...سعی خودم رو می کنم... -سعی می کنم نه،باید قول بدی... مهیار-باشه...قول می دم... -قول می دی چی؟ با حرص گفت: -قول می دم حرفی به شقایق نزنم... -چه حرفی؟ مهیار-واای..ماااهااان... -خب بگو دیگه... مهیار-حرفی درباره رابطه تو وهلیا...خوب شد؟ -آره..در رو هم پشت سرت ببند! بی هوا خودش رو کنارم روی تخت انداخت وگفت: -نمی خوای با من حرف بزنی؟خودتو خالی کن ماهان... -خودتی مهیار...حالا هم برو بیرون حال ندارم... مهیار-ا..یعنی چی؟تو باید با یه نفر مشورت کنی...اینجوری که نمی شه.... -از گل بهتر غضنفر...برو بابا دلت خوشه....حوصله ندارم...جان ماهان بی خیال شو... بلند شد و در حالی که به سمت در می رفت گفت: -یه ذره تعریف منو واسه شقایق بکن...خب؟ -باشه بابا...ولی با تعریف هم جنس تو درست نمی شه داداش بزرگه... مهیار-کوووفت! و در رو بست.... دوباره آهنگ رو play کردم: -باز دوباره تنهایی و شب و سکوتت/باز دوباره یاد تو و غم نبودت/باز دوباره بهت می گم تنهام گذاشتی /رفتی و این بغض رو توی صدام گذاشتی/می خوام بهت بگم پیشم بمون اما نمی شه/می خوام بهت بگم نرو نرو مگه چی میشه/بعد تو پرسه می زنم شبای سرد و خسته رو/تو رفتی و من آهسته پشت سرت،گفتم نرو...نرو/..../میخوام تموم کنم این قصه تلخو با تو/می دونی چقده فاصله قلبم تا تو/من و تو باز هر دو شدیم دچار درد/نگاه سرد،به رنگ پاییز زرد/اگه بهت گفتم برو چونکه بریدم/ذره ذره آب شدم ،به آخر رسیدم/آتیشم زدی،منو کشتی صد بار/بسه دیگه.... با صدای در زدن،کمش کردم و گفتم: -بیا تو... مهیار بود.نگاهی بهم انداخت و گفت: -بیا پایین یه چیزی بخور... -نمی خوام...مرسی...سیرم... مهیار-مامان گفت یا میای یا به زور ببرمت. -واای..باشه برو الان می آم... مهیار-نخیر،همین الان... اشاره ای به لباس هام کردم و گفتم: -حداقل اینا رو عوض کنم... مهیار-اووه...تو هنوز اینا رو هم عوض نکردی؟دو ساعته اومدیم ها! -می دونم ولی ممنون از یاد آوریت...حالا می ری؟ مهیار-باشه...ولی زود بیایی ها... بلند شدم و لباس هام رو که کلی چروک شده بودن،در آوردم.حوصله نفس کشیدن هم نداشتم.نمی دونستم عشق،اینقدر آدمو داغون می کنه.توی آینه نگاهی به خودم انداختم.قیافه ام خوب بود.ته ریشم قیافمو مردونه تر کرده بود.اونقدر هم خوش تیپ و خوشگل بودم که دوست داشتنی باشم...فقط مهیار یه ذره هیکلش رو فرم تر بود که اونم واسه باشگاه بود.منم تازگی ها باهاش می رفتم وبه امید خدا تا چند ماه دیگه منم خوش تیپ تر می شدم! چشم از آینه گرفتم.نمی تونستم تو چشم های خودم نگاه کنم.انگار خودم هم از خودم عصبی بودم.خودم هلیا رو از خودم گرفتم...چه حماقت مسخره ای ولی می دونم من نمی تونستم اینطور بمونم و بالاخره دیر یا زود این اتفاق می افتاد.... از اتاقم بیرون اومدم.نرده ها چشمک می زدن ولی حالش رو نداشتم.مثل یه آدم آروم از پله ها پایین اومدم.تازگیا فهمیده بودم خوب بودنم با سرعت پایین اومدنم از این راه پله،رابطه مستقیم داره...! مانی و مهیار سر میز نشسته بودن.کنار مهیار روی میز نشستم و رو به مانی گفتم: -بابا کجاست؟ مامان-شرکت... -یه پیشنهاد:بابا بره با اون شرکتش عروسی کنه بهتر نیست؟والله هفته که هفت روزه،بابا ده روزشو اون جاست... مهیار خندید ولی مانی با دلخوری گفت: -مثلا تو که بیست و چهار ساعته بیرونی،کی بابات اعتراض کرد؟بعد هم بابات وظیفشه،کارشه،تو چی؟هر وقت هم میای انقدر تو خودتی که بیشتر از نبودنت عذابم می دی... با ناراحتی گفتم: -مااانی... مامان-چیه؟مگه دروغ می گم؟ حرفی نزدم.مانی ادامه داد: -تو خسته نمی شی اینقدر منو اذیت می کنی؟حداقل بگو چته بچه؟قبلنا بیشتر تحویل می گرفتیم.تازگی ها انگار مادرت هم نیستم... سرمو پایین انداختم .واقعا شرمنده شده بودم.به آرومی گفتم: -ببخش مامان جونم...معذرت می خوام... از جام بلند شدم و شونه هاشو گرفتم و گونه اشو بوسیدم و گفتم: -منو می بخشی عزیزم؟بچه خوبی می شم مانی...قول می دم... انگشتش رو به طرفم گرفت و گفت: -قول؟ -قول... و دوباره بوسیدمش.... دستش رو روی سینه ام گذاشت و گفت: -برو عقب پر تفم کردی...! خندیدم و سر جام نشستم... مامان-با درس هاتون چه کار می کنین؟ -هیچی بابا ...انگار منو ثبت نام کردین مدرسه موش ها... مانی خندید و گفت: -واسه چی؟ -خب عین مدرسه موش هاست دیگه...چرا نداره...! مهیار-ببین مامان...داره به محل تحصیل و علم بی احترامی می کنه.... با خنده گفتم: -نمی دونی چه بلاهایی سر معلم هاشون در میارن...بیچاره ها از دست اینا گریه می کنن... مامان-مثلا چکار؟؟ کمی فکر کردم و گفتم: -یه معلمی داریم،خیلی تو کلاس قدم می زنه...صدای کفش هاش رو اعصابه....یه بار یکی از بچه ها،یه تیکه یخ آورده بود،گذاشتنش رو صندلی معلممون...چون یخ هم بی رنگه،بیچاره ندیدش...نشست رو صندلی...تا آخر زنگ هم از جاش بلند نشد...وقتی هم می خواست بره،یه چیزی گفت ما بنویسیم تا کسی پشتش رو نبینه....!! مهیار و مانی زدن زیر خنده.... مامان-مهیار تو رو خدا از این کارا نکن پسر... مهیار با خنده گفت: -حالا ماهان مثبت ترینشو واست انتخاب کرد...!!! . . . گوشیم رو برداشتم وشماره وندا رو گرفتم.چند روزی بود ازش خبر نداشتم...بعد از چند تا بوق،جواب داد: -سلام آقا ماهان...چطوری جوون؟(جوان خودمونه ها،با جون اشتباه نگیرینش!) -سلام...مرسی ننه...خوبم..تو چطوری؟خوب شدی؟ وندا-اووه..خوب شد یادت افتاد..آره بابا...عالی ام... -خب...خدارو شکر... وندا-چته؟ -هیچی... وندا-پشت گوش های من مخملیه؟ -نمی دونم...ندیدم... غرید: -کوفت...بگو دیگه... -می دونستی خیلی فوضولی؟ وندا-بی تربیت،به تو یاد ندادن چطور با یه خانم محترم حرف بزنی؟ -واسه چی؟مگه خانم محترم برام سراغ داری؟ وندا-مااهاان...دو دقیقه جدی باش پسر... -جدی ام... وندا-چه خبر از هلیا؟ -واای..نمی شه یه روز من اسمش رو نشنوم؟ وندا-واسه چی؟ -هیچی بابا...دوباره زدیم تو تیپ و تاپ هم...!! وندا-ها؟؟ -دعوامون شد...این دفعه من مقصر بودم...یعنی من شروع کردم ولی تقصیر اون بود... وندا-باز هم علی؟ -آره..نمی خواد ولش کنه ...بی خیال...حوصله شو ندارم... وندا-مگه می شه؟ -باید بشه...اینجوری برای هردومون بهتره هم اون از شر من راحت می شه هم من دیگه عذاب نمی کشم...ولی خدایی سخته... وندا-حالا یه خبر خوب... -چی شده؟ وندا-درباره خودمه... کمی فکر کردم وگفتم: -نمی دونم...خودت بگو... وندا-اینجوری نمی شه... -د حرف بزن دیگه.... وندا-حالا کی فوضوله؟ -معلومه دیگه،تو...! وندا-باشه...اگه بهت گفتم.... -نگو...اصلا مهم نیست برام... وندا-خدایی ازدواج من مهم نیست؟ -چی؟یه بار دیگه بگو...ازدواج تو؟چی شده وندا؟ وندا-باید شیرینی بدی تا بگم... -تو می خوای شوهر کنی من باید شیرینی بدم؟ وندا-به هر حال تا شیرینی ندی نمی گم... -باشه حالا بگو،شیرینیش بعدا... وندا-پسر عموم رو که یادته؟ -آره... وندا-ما رو با هم دیده،احساس خطر کرده دوباره اومد خواستگاریم...واای ماهان نمی دونی چقدر خوشحالم... -خب خداروشکر..می گما همه عالم و آدم هم ما رو با هم دیدن... وندا-نمی دونم برای من که خوب شد... -خوشحال شدم...انشالله خوشبخت بشی عزیزم... وندا-ممنونم یه جورایی تغییر نظر فرشاد رو مدیون توام ماهان... -راستی دعوات نکرد حالا؟ وندا-چرا نمی دونی که...چنان با عصبانیت گفت یه بار دیگه با اون پسره ببینمت می کشمش که من جای تو ترسیدم...! -واقعا مرسی...جدی جدی حالا نکشتم...! خندید و گفت: -ماهان..ممنونم.... -خواهش میکنم بابا...من که کاری نکردم... وندا-بعد از ظهر کاری نداری؟ کمی فکر کردم.یاد قولم به مانی افتادم...اما گفتم: -نه خانمی...بریم پاتوق خودمون؟ وندا-آره...پس ساعت 6 می بینمت بای... -خدافظ... گوشی رو قطع کردم و از اتاقم بیرون اومدم.به آرومی پله ها رو پایین اومدم .خونه عجیب ساکت بود.وارد آشپزخونه شدم کسی نبود. -مانی...مهیار..کجائین؟ جوابی نیومد...دلم قار و قور می کرد...به سمت یخچال رفتم .خواستم درش رو باز کنم که چشمم به یادداشت روش خورد... -سلام ماهان جان.من ومهیار می ریم خونه مامان بزرگت...یکم ناخوشه گفت بریم پیشش...تو هم هروقت بیدار شدی بیا...مواظب خودت باش...مانی(!) لبخندی زدم ودر یخچال رو باز کردم.نگاهی توش انداختم.چیزی که سیرم کنه پیدا نکردم...یه سیب برداشتم و فریزر رو باز کردم و یه نون بربری برداشتم و توی ماکروویو گذاشتم... . . . شاخه گل رز رو جلوش گرفتم و گفتم: -خوشبخت بشی... با لبخند گل رو ازم گرفت و گفت: -مرسی داداشی..تو هم همینطور... خواستم چیزی بگم که وندا با تته پته گفت: -س..سللااامم... منم به تقلید از وندا بلند شدم و پشت سرم رو نگاه کردم...یه پسر سبزه قد بلند مو مشکی با خشم نگام می کرد. -سلام... با خشم یقه مو گرفت و داد زد: -با وندا چه کار داری؟چرا دست از سرش بر نمی داری؟اون نامزد منه،بفهم... دستم رو روی دستش گذاشتم و گفتم: -آروم باش آقا...داد نزن..زشته...(!!) با عصبانیت گفت: -دلم می خواد...به تو هم ربطی نداره بچه...دمت رو بذار رو کولت و گورت رو گم کن... -درست حرف بزنا... بیشتر یقه مو فشرد و گفت: -مثلا نزنم چی می شه؟ -پشیمون می شی.... نمی دونم یهو چی شد ولی یه لحظه درد بدی تو صورتم و مخصوصا دماغم حس کردم.از شدت ضربه روی زمین افتادم...وندا به طرفم دوید و گفت: -ماهان خوبی؟ -آره... از توی کیفش یه دستمال کاغذی در آورد و جلوم گرفت.پسره با حرص به وندا گفت: -بلند شو زود تر بریم... دستم رو به لبه یکی از صندلی ها گرفتم و بلند شدم و گفتم: -من شما رو نمی شناسم آقا... با تعجب نگام کرد.شاید از ریلکسیم تعجب کرده بود.... وندا-ماهان این پسر عمومه...فرشاد... و رو به فرشاد گفت: -اینم ماهانه..داداشم... فرشاد-نمی فهمم... وندا-ساده است...ماهان مثل داداشم می مونه و تو با زدنش انگار منو زدی... فرشاد با حرص گفت: -منم باور کردم... وندا-نظر تو برام مهم نیست...آبرومو بردی فرشاد...هم جلوی ماهان....هم جلوی بقیه... دماغم به شدت خون می اومد و نمی تونستم خونریزیش رو متوقف کنم...وندا با نگرانی گفت: -آب یخ بزنی صورتت شاید بند بیاد... "باشه" ای گفتم و به سمت سرویس بهداشتی رفتم.به خودم از توی آینه شکلکی در آوردم.خداییش قیافه ام با اون سر و صورت خونی عین دلقک ها هم شده بود...!صورتم رو شستم اما هنوز دماغم خون می اومد.خدارو شکر با دیدن خون خودم حالم بد نمی شد وگرنه فاتحه ام خونده شده بود...! به آرومی از دستشویی خارج شدم.وندا در حالی که داشت با عصبانیت حرف می زد،جلوی در، کنار فرشاد وایساده بود.با دیدنم به سمتم اومد و یه دستمال دیگه بهم داد و گفت: -بریم... نگاهی به فرشاد انداختم و با وندا از کافه بیرون اومدم... وندا-منو می رسونی خونه ماهان؟ -باشه...ولی فرشاد چی؟ فرشاد-وندا..تو رو خدا صبر کن...ماهان... من وایسادم ولی وندا به رفتنش ادامه داد... فرشاد-معذرت می خوام ازت..یه لحظه کنترل خودم رو از دست دادم...تو منو ببخشی وندا هم باهام آشتی می کنه...خواهش می کنم ماهان خان... -وندا یه لحظه صبر کن... وایساد... به سمتش رفتم و گفتم: -با فرشاد برگرد... وندا-من با اون حرفی ندارم...آبرومو برد... -اشکال نداره بابا...منم بودم همین کار رو می کردم وندا..باور کن... فرشاد-بازم می گم...معذرت می خوام...واقعا فکر کردم دوباره می خوام وندا رو از دست بدم... لبخندی بهشون زدم وگفتم: -من دیگه باید برم...موفق باشین بچه ها...! وندا-مرسی..امیدوارم مشکل تو هم زود تر حل بشه... فرشاد-از الان واسه مراسم عقدمون دعوتت می کنم!حتما باید بیایی...! -اووه ممنون...باشه...خدافظ. وندا و فرشاد-خدافظ... سوار ماشینم شدم و به سمت خونه مامان بزرگ روندم.خیلی دور نبود...جلوی در خونشون چند تا ماشین پارک بود.حدس زدم خاله سیمین و دایی یاسر هم اونجان...ماشینم رو پارک کردم و ازش پیاده شدم.زنگ رو فشردم صدای اشکان رو شنیدم: -بله؟ -سلام...ماهانم..باز کن... اشکان-به..سلام..بیا تو... و در رو باز کرد...بعد از اتفاقی که واسم افتاده بود،از همه دوری می کردم و این دفعه اولی بود که می دیدمشون.... کاش می تونستم برگردم.در کاملا باز شد و مهیار رو دیدم. مهیار-چی شده چرا نمیای تو؟ -نمی شه من برگردم خونه؟فکر کردم مامان بزرگ تنهاست... مهیار-اتفاقا همه هستن و منتظر توان...می دونی چند وقته ندیدنت؟بیا تو... -نمی تونم مهیار....در کم کن... دستش رو پشت کمرم گذاشت و منو به سمت حیاط هل داد.مامان بزرگ جلوی در وایساده بود و با لبخند نگام می کرد... -سلام... مامان بزرگ-سلام عزیزم..کجا رفتی تو؟دلم برات تنگ شده بود... خودمو توی آغوشش انداختم و گفتم: -منم همینطور عزیز جونم...! بی هوا منو از خودش جدا کرد و گفت: -لباست چرا خونیه؟ هول گفتم: -خون دماغ شدم...هیچی نیست... مهیار با لودگی گفت: -منم دلم خواست...یکی بیاد نگران من بشه...یکی بیاد منو بغل کنه...! با خنده وارد خونه شدم...همه نگام می کردن...حسم بد بود.هم خجالت می کشیدم هم نگران بودم.با دایی و زن دایی دست دادم.با خاله هم همینطور... یکی از لباس های مهیار که خونه عزیز بود رو،پوشیدم و از اتاق بیرون اومدم... -آقا مسعود کجاست خاله؟ خاله-رفته شام بگیره بیاره... به سمت بچه ها رفتم.همشون با لبخند نگام می کردن.کنار اشکان نشستم.مردد بودم چطور با سارا برخورد کنم.دختر که بودم(!)،رابطه مون خیلی خیلی خوب بود... سارا-دیگه تحویل نمی گیری ماهان...حتما ریز می بینیمون... -نه بابا...چه خبرا؟ سارا-سلامتی...!!! اشکان-چه خبر از پرسپولیستون ماهان؟!! -هیچی...تو بگو..از پیوندتون با الشباب...!!!(الان استقلالی ها کله مو می کنن...رحم کنین...!!!!) اشکان-حالا یه شانسی آوردین... -عزیزم 6 تا گل که شانسی نمی شه...!بعدش اینو نگی چه بگی؟ سارا با ناراحتی گفت: -جان من بیخیال فوتبال شین... خواستم جوابش رو بدم که خاله گفت: -سارا بلند شو بیا میز رو بچین...بابات اومد... سارا با بی میلی بلند شد و رفت.چشمم به مانی افتاد.داشت با یه لبخند محزون نگام می کرد.حتما داشت به دفعات قبل فکر می کرد که منو به زور بلند می کرد و مجبورم می کرد تو چیدن میز بهشون کمک کنم.ولی حالا... لبخندی زدم و گفتم: -ما هم بریم کمک؟؟ مهیار-مگه کم داریم؟ -واسه چی؟ اشکان-نخیر..ما می شینم سروری مون رو می کنیم...!!! شب خوبی بود.انقدر بهم خوش گذشت که با خودم گفتم چرا از اول مثل قبل رفتار نکرده بودم. خاله برای آخر هفته که تولد سارا بود،دعوتمون کرد و مانی هم با کمال میل قبول کرد...! مهیار-نمی گی چرا لباست خونی بود؟ -ای بابا...گفتم که،خون دماغ شدم... مهیار-گوشای من درازه؟ -خب دارم راست می گم... همینطور خیره نگام کرد...نیم نگاهی بهش انداختم و دوباره به روبروم نگاه کردم... -حواسم پرت می شه تصادف می کنیم ها... مهیار-بگوووو -با یه بنده خدایی دعوام شد،یعنی اون با من دعواش شد! مهیار-خب؟ -خب و درد!هیچی دیگه...تموم شد... مهیار-واسه چی؟ -یه سوءتفاهم...آخرش هم کلی ازم معذرت خواهی کرد... مهیار-کی بود؟ -ا...مگه بیست سوالیه؟؟ولم کن بابا... مهیار-یعنی نمی گی؟ -نخیر...تو هم نمی شناسیش... مهیار-باشه...الان خوبی دیگه؟؟ -آره پسر...خوبم هیچیم هم نشد فقط یه ذره دماغم خون اومد،همین... مهیار-به هر حال مواظب خودت باش،خیلی...این روزا بیشتر از همیشه نگرانتم... -مرسی داداش بزرگه...اما نیاز نیست واقعا می گم...من خوبم فقط یکم قاتی کردم که اونم طبیعیه،خوب می شم بعد از یه مدتی... مهیار-به هلیا مربوطه دیگه،مگه نه؟؟ -اوهوم... مهیار-چرا باهاش حرف نمی زنی؟شاید اونم مثل تو باشه... -می شه بحث رو عوض کنی مهیار؟اصلا دلم نمی خواد حتی اسمش رو هم بشنوم... مهیار-باشه،ولی یادت باشه می تونی واسه همیشه روی من حساب کنی... -می دونم ....! . . . خودمو روی تخت انداختم و هندفریم رو توی گوشم گذاشتم... انقدر توی فکر هام غرق بودم که اصلا متوجه آهنگ نمی شدم...هلیا...من...علی... به روز اولی که علی رو دیدم...به حس حسادتم که فکر می کردم عشقه...به هلیای عزیزم...حتی به اولین باری که هلیا رو دیدم هم فکر کردم...به اولین روز مدرسه ام...چقدر دور به نظر می اومد...چقدر هلیا ریز نقش بود...به اون موقعی که از مامانش جدا نمی شد و اون هلیا رو به من سپرد...بهم گفت مواظب باش اشکش در نیاد...منم مثل یه شئ گرون قیمت ازش مراقبت کردم...کم کم فهمیدم اندازه خواهر نداشته ام دوسش دارم...آخر هاش شده بود من...حتی دست خط هامون هم کپی همدیگه شده بود...وای هلیا...کجایی تو دختر؟کجایی عشق من؟کاش پیشم بودی... آهی کشیدم و تو جام جابجا شدم...دیگه حتی گریه هم نمی تونستم بکنم...انگار پسر بودنم مجوز ریزش اشک هام رو ازم گرفته بود و چقدر کار سختی بود...بغض تو گلوم واقعا راه نفسم رو بسته بود...کاش می شد زار بزنم...اما این کاشکی هم مثل بقیه "کاش" هام،هیچوقت واقعی نمی شد... *** مانی رو به من و مهیار گفت: -من زود تر می رم کمک سیمین...شما هم سر ساعت 7 اون جا باشین ها...دیر نکنین... -چشم مانی جونم...خوش بگذره... به سمت در رفت که بی هوا برگشت و با حالت تهدید گفت: -راستی از این لباس عجق وجق ها هم نپوشین ها...یه کت و شلوار درست و حسابی...خب؟ نالیدم: -من ندارم... مانی-پس با مهیار برو بخر... مهیار-اوووه نه...من دو دست دارم...یکیش رو می دم ماهان... مانی لبخندی زد و گفت: -خب دیگه...من رفتم... -خدافظ... بعد از رفتن مانی،با مهیار وارد اتاقش شدم.به بازار شام گفته بود زکی!!! مهیار روی تختش نشست و گفت: -حالا بگرد دنبال کت و شلوار ها... -اوووه..کی می ره اینهمه راه رو؟مگه نوکرتم؟ مهیار-به هر حال می خوای لباس منو بپوشی..باید یه کار بیشتر از من انجام بدی یا نه؟؟! با حالت عصبی گفتم: -بلند شو مهیار تا اون روی منو بالا نیاوردی... در حالی که از تختش پایین می اومد،گفت: -اوه اوه...چه جذبه ای...ترسیدم بابا... خم شد و سرش رو زیر تختش برد.چند لحظه بعد،یه کت نوک مدادی پرت کرد بیرون و گفت: -اینا مال تو،بگرد شلوارش رو پیدا کن...(!!!)فکر کنم تو کمدمه... در کمدش رو باز کردم که یه عالمه لباس ریخت بیرون...نالیدم: مهیااارررر....!!! مهیار-اونا رو ولشون کن.بگرد پیداش که کردی دوباره بریزشون داخل و سریع در رو قفل کن... زدم زیر خنده... -تو هم واسه خودت اعجوبه ای هستی ها... مهیار-نظر لطفته حالا بگرد تا دیر نشده... . . . -من خسته شده داداش جونم.تو اینا رو ببر خشکشویی... مهیار-به من چه؟کار خودته... -به نظرت کجا یه ساعته لباس هامون رو حاضر می کنن؟؟ مهیار-نمی دونم... -خاک تو سرت با این مغز نخودیت!سجاد دیگه...ببرشون خشکشویی سجاد اینا... از جاش بلند شد و گفت: -راست می گی ها..خب خودت ببرشون... -من نمی برم،حال بیرون رفتن رو ندارم... مهیار-باید ببری... -یه فکری،اگه تو بری،من اتاقت رو تمیز می کنم... مهیار-واقعا؟؟ -آره به جون خودت تمیز می کنم...برو دیگه... در حالی که به سمت اتاقش می رفت،گفت: -الهی من قربون تو بشم...!!! . . . تازه به صرافت چیزی که گفتم افتاده بودم...به سختی اتاقش رو مرتب کردم.بجز لباس هاش همه چیش مرتب بود. دیگه آخر های کارم بود که صدای زنگ در رو شنیدم.از پله ها پایین اومدم و دگمه آیفون رو زدم.در رو هم باز کردم و به سمت آشپزخونه رفتم.در یخچال رو باز کردم و پاکت سن ایچ رو برداشتم . صدای پای مهیار رو شنیدم... -خاک تو سرت با این اتاقت...دوباره که رفتم توش،فهمیدم دور از جونت چه چیزی خوردم...!!!! جواب نداد.همونطور بدون لیوان آب پرتقال رو سر کشیدم.واقعا بنظرم هیچ چیز تو دنیا خوشمزه تر از آب پرتقال نبود.... -آب پرتقال می خوری مهیار؟؟؟ بازم سکوت...همینطور که غر می زدم از آشپزخونه بیرون اومدم: -لال شدی پسر؟چرا حرف نمی زنی؟ اما با دیدن هلیا چشم هام چهار تا شد...خواستم برگردم توی آشپز خونه که به سمتم دوید و خودش رو توی آغوشم انداخت و زد زیر گریه.دیگه نمی تونستم نادیده بگیرمش...محکم به خودم فشردمش.هلیا هم بی هیچ حرفی فقط گریه می کرد...شالش از سرش افتاده بود و موهای بلندش رو به رخ می کشید...نا خود آگاه دستم رو توی موهاش فرو کردم.سرش رو بلند کرد و نگام کرد.تو چشم هاش مهربونی رو می دیدم...نگاش با همیشه فرق داشت...آروم گفت: -دلم برات تنگ شده بود... لبخندی زدم و گفتم: -منم همینطور... دوباره یه قطره اشک دیگه از چشمش چکید.دستم رو از روی کمرش برداشتم و اشکش رو پاک کردم و گفتم: -واسه چی گریه می کنی؟ سرش رو به سینه ام فشرد و نالید: -دوستت دارم ماهان...دوستت دارم.... -منم دوستت دارم خانمی...بگو چرا گریه می کنی؟ بی هوا سرش رو بلند کرد و توی چشم هام خیره شد...نگاش از روی چشم هام به لبام سر خورد.بدون اینکه نگاهشو بگیره،زمزمه کرد: -بشینیم؟؟ انگار جادو شده بودم.بی هیچ حرفی دستم رو پشت کمرش گذاشتم و به سمت راحتی دو نفره مون هدایتش کردم.کنارم نشست و بهم تکیه داد.موهاش رو نوازش کردم و گفتم: -نمی خوای حرف بزنی؟؟ پشتش به من بود.دستش رو روی دستم گذاشت و گفت: -می خواستم برم خرید.با سمانه-دختر خاله اش-قرار داشتم.خسته شدیم...رفتیم کافی شاپ..اونجا...اونجا علی رو با یه دختره دیدم... حدس می زدم...این اشک ها به خاطر دوری از من نبود...واسه علی بود... آهی کشید و ادامه داد: -باهاش دعوام شد.همه چی رو تموم کردم...دیگه نفهمیدم چطور با سمانه خداحافظی کردم...یه راست اومدم پیش تو... دلم می خواست بگم اومدی یادم بندازی علی رو خیلی می خوای؟ اما نرم،گونه اش رو بوسیم و گفتم: -غصه نخور...دوباره آشتی میکنین... یدفعه به طررفم چرخید و گفت: -اما من علی رو دوست ندارم ماهان..من...من تو رو دوست دارم... با تعجب نگاش کردم....حس می کردم دارم خواب می بینم...لبهام با یه لبخند گشاد باز شدن...در حالی که دوباره اشک هاش شدت گرفته بودن،از جاش بلند شد و گفت: -می دونستم مسخره ام می کنی...می دونستم... و به سرعت به سمت در رفت... . به خودم اومدم...از جام بلند شدم وبه سمتش دویدم...دستش رو گرفتم و به سمت خودم کشیدمش.دست هاش رو به سینه ام می کوبید... با گریه گفت: -بذار برم...ولم کن ماهان... همینطور خیره نگاش می کردم...آروم شد... هلیا-خوبی؟ -آره..چون تو رو دارم خوبم... هلیا-ولی من..من..فکر می کنم... دستم رو روی لبش گذاشتم وگفتم: -هیچی نگو... با تعجب نگام کرد...دستام رو دورش حلقه کردم و بیشتر به خودم فشردمش.باورم نمی شد... زمزمه کردم: -من بیدارم هلیا؟ هلیا-من چی؟؟ خنده ای کردم و گفتم: -منکه فکر کنم خوابم... چند لحظه هر دومون ساکت بودیم و به صدای نفس های همدیگه گوش می دادیم...آروم گفتم: -عاشقتم هلیا...خیلی وقته همه زندگیم شدی.... کمی ازم فاصله گرفت و تو چشم هام رو نگاه کرد.شاید می خواست ببینه راست می گم یا نه... لبخندی زدم و گفتم: -باورت نمی شه ،نه؟؟ سرش رو تکون داد... -پس مثل منی...منم هنوز باورم نمی شه منو به علی ترجیح دادی... تو چشم هاش پر از خجالت شد... چشم هاش رو بوسیدم و گفتم: -الهی قربونت بشم عشقم.... خندید...ضربان قلبم صد برابر شده بود... نگاش کردم با ذوق بهم خیره شده بود...همیشه عاشق این حالتش بودم.چشم هاش رو درشت می کرد و با لبخند به آدم خیره می شد. -هزار بار گفتم اونجوری نگام نکن... باز هم چیزی نگفت.فقط لبخندش رو عمیق تر کرد. . . . -با من ازدواج می کنی هلیا؟ لبخندی زد و گفت: -باورم نمی شه ماهان... دستش رو روی صورتم کشید و گفت: -تو همون ماهان منی؟پس چرا اینقدر فرق کردی؟چرا احساس من بهت فرق کرده؟ شونه هام رو بالا انداختم و با لذت نگاش کردم. -خیلی دوستت دارم هلی جونم... هلیا-منم همینطور.... و دوباره خودش رو توی آغوشم انداخت.کنار گوشش گفتم: -جواب منو ندادی...!!! خنده ای کرد که دلم ریخت و گفت: -به مامانم می گم منتظر تماس مامانت بمونه....!! پایان... فروردین 91 کیانا غیاثیان
| |||||||||||
|
|
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]") |
|||||||
 |
 |
 |
 |
||||
| برای ارسال نظر وارد حساب کاربری خود شوید یا ثبت نام کنید | ||
| شما جهت ارسال نظر در مطلب نیازمند عضویت در این انجمن هستید | ||
|
ایجاد حساب کاربری
ساخت یک حساب کاربری شخصی در انجمن ما. این کار بسیار آسان است!
|
یا |
ورود
از قبل حساب کاربری دارید? از اینجا وارد شوید.
|
کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان