شعری از حافظ در گزر زمان

[[ :: Sмιℓєу Gιяℓ# :: ]]

در ابتدا استاد حافظ شیرازی سرود:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

سال ها بعد صائب یکی از شاعران ایرانی در پاسخ به او سرود:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پارا
هر آن کس چیزی میبخشد ز مال خویش میبخشد
نه چون حافظ که میبخشد سمرقند و بخارا را


سال ها بعد شهریار به پاسخ او سرود:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را
هر آن کس چیزی میبخشد بسان مرد میبخشد
نه چون صائب که میبخشد سر و دست و تن و پارا
سر و دست و تن و پارا به خاک گور میبخشد
نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دل هارا



 و بعد فاطمه دریایی ادامه میدهد:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
خوشا بر حال خوش بختش بدست آورد دنیا را
نه جان و روح میبخشم نه املاک بخارار را
مگر بنگار املاکم چه معنی دارد این کار ها؟
و خال هندویش دیگر ندارد ارزشی حالا
به جز جراحی صورت عمل کردند خال هارا
نه حافظ داد املاکی نه صائب داد دست و پا
فقط این ها میخواستند بگیرند وقت ماهارا