اعیاد ایران باستانی

[nightly girl]

شادی ، جشن و پایكوبی همیشه با فرهنگ قدیم ایران زمین عجین بوده و ایرانیان معتقد بودند برای نزدیكی با خدا و داشتن صفات نیكو همیشه باید شاد و با طراوت بود.آنان معتقد بودند غم و اندوه تنها زاده اهریمن است.وایزد بندگان خود را دعوت می كند تا از كژی و كاستی و غم و اندوه دوری كنند.به این مناسبت ایرانیان باستان دارای جشنها و مراسم شادی آفرین زیادی بودند كه ما تنها به جشنهای اصلی اشاره میكنیم. اولین جشن بسیار زیبا و باطراوت ایرانیان كه بعد از هزاران سال توجه جهانیان را هنوز به خود مشغول كرده جشن نوروز می باشد.روز زیبایی كه طبیعت رو به زندگی دوباره میرود و آغاز امید و شادی و طراوت بهاری و پایان زمستان سرد و خاموش وامید به به بار نشستن محصول است. پیشواز نوروز همیشه با چهارشنبه سوری آغاز می شده است ودلیل آتش افروزی ایرانیان در این روز این بوده كه چون در گذشته دور تنها منبع انرژی روشنایی و گرمایی و مادر دیگر انرژی ها آتش بوده و آتش خود مظهری از خورشید است كه تنها با وجود خورشید زندگی معنا می یابد.به این دلیل ایرانیان آتش را مظهر و هدیه ای از سوی ایزد به بندگان می دانستند.وبا پریدن بر روی آتش در شبهای تاریك و بی نور كه این تاریكی نمادی از اهریمن است. احساسات و عواطف خود را بروز می دادند وبه زبانی عبادت خدا را می كردند. بدرقه نوروز هم همیشه با سیزده بدر كه خود نمادی از سرسبزی ، طبیعت و طراوت است صورت می گرفته ومردم برای پایان جشنهای نوروز به طبیعت سرسبز وارد می شدند و سبزه گره می زدند. جشن اصلی دیگر ایرانیان جشن مهرگان است كه برابر اول پاییز است وزمانی است كه محصولات به بار نشسته وكشاورز مسرور از نه ماه انتظار دسترنج خود را به شادی برداشت میكند و برای سپاس گذاری از ایزد به جشن و پایكوبی مشغول می شود.در جشن مهرگان هم چون جشن نوروز مراسمی ویژه ای بر پا می شده كه این جشن به مدت شش روز ادامه داشته است. جشن دیگر ایرانیان جشن یلدا یعنی اولین شب زمستان كه برگترین شب سال می باشد.در این شب نیز ایرانیان آتش می افروختند و در كنار آتش به رقص و پایكوبی می پرداختند. ایرانیان باستان با این باور که فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلندتر می‎شوند و تابش نور ایزدی افزونی می‌‌یابد، آخر پاییز و اول زمستان را شب زایش مهر یا زایش خورشید می‌خواندند و برای آن جشن بزرگی بر پا می‌کردند. چهل روز بعد از آن به جشن سده می رسیم كه آن جشن نیز همراه با آتش افروزی و پایكوبی است.در زمانهای گذشته چون منبع اصلی در آمد مردم و امرار معاش آنان محصولات كشاورزی بوده و اكثریت مردم كشاورزی می كردند نسبت به موقعیت كاشت و برداشت محصولات خود جشن می گرفتند .ایرانیان هم بر این باور بودند كه در شب یلدا كه پیروزی نور بر تاریكی است زمان آمیزش و ساختن نطفه محصول است .و چهل روز بعد چون انسانها كه بعد از چهل روز نطفه نشانه های خود را نشان می دهد.محصول هم نشانه های باروری خود را در سده نشان می دهد.در نوروز به شكوفه می نشیند و مهر گان فرزند خود را به ما تقدیم می دارد.این زمان كه از یلدا تا مهرگان است مانند دوره باروری و زایمان انسان می باشد كه نه ماه به طول می انجامد. ایرانیان جشنهای فرعی فراوان دیگری داشتند مانند هم نام شدن نام روز با نام ماه یا جشنهایی چون: اردیبهشتگان،تیرگان و سپندارمذگان كه جشن عشق و جشن تجلیل از زنان بوده است. وزمان آن 5 اسفند تنها چند روز پس از جشن والنتاین می باشد. حال تصور كنید ما از گذشته شاد و با طراوت خود چه فاصله ای گرفته ایم.وچگونه خود را از شادی های گذشته محروم كرده ایم به شكلی كه غم و گریه را برای خود عبادت می دانیم.و تصور میكنیم دلی كه محزون است به خدا نزدیكتر است.در حالی كه حاصل غم و اندوه كسالت خمودگی و افسردگی درونی است كه ما به اشتباه این بی پناهی درونی را نزدیكی به خدا معنا می كنیم چون از همه چیز و همه كس دل بریده ایم تصور می كنیم به خدا نزدیك شده ایم در حالی كه این جز یك بیماری بیش نیست كه باید درمان شود.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
. سپاس فراموش نشه