بازی آنلاین
آپلود عکس
04-01-2014، 13:40
« آگوست : اوسیج کانتی » براساس یکی از نمایشنامه های معروف اجرا شده در برادوی و لندن که موفقیت های بسیاری هم در فصل جوایز " تونی " به همراه داشت، ساخته شده است. نمایشنامه ای که از لحاظ سر و شکل، به آثار " تنسی ویلیامز " فقید شباهت بسیاری دارد. داستان درباره اتفاق ساده ای هست که سبب جمع شدن افراد خانواده زیر یک سقف می شود و تمام تلاش داستان این است که رابطه افراد را در میان خودشان به تصویر بکشد.
زمانی که پدر خانواده وستون ها به نام بورلی ( سم شپرد ) مفقود می شود، دختر بزرگ خانواده به نام باربارا ( جولیا رابرتز ) تصمیم میگیرد به همراه همسر روشنفکرش بیل ( اوان مک گرگور ) و دختر 14 ساله شان جین ( اَبیگل برسلین ) نزد مادر خانواده ( مریل استریپ ) بازگردند تا بتوانند در این شرایط سخت وی را دلداری داده و در شرایط پیچیده کنونی کمکی کرده باشند. اما مشکل اینجاست که رابطه باربارا و مادرش هرگز خوب نبوده و مشاجرات این دو همواره یکی از دلایل دوری آنها از یکدیگر بوده است.
بزودی مشخص می شود که بورلی بخاطر خودکشی جانش را از دست داده و حال زمان آن است که دیگر اعضای خانواده خود را به مراسم تدفین پدر خانواده برسانند.اما بزودی با جمع شدن اعضای خانواده، ریشه اختلافات قدیمی خودش را نشان می دهد و زبان تند مادر خانواده نیز باعث سلب آسایش باربارایی می شود که خودش در حال حاضر رابطه خوبی با بیل ندارد و زندگی آنها نیز در حال فروپاشی است و...
سالها پیش " تنسی ویلیامز " با اثر مشهور و ماندگاری به نام « اتوبوسی به نام هوس » توانسته بود فضا و شخصیت هایی را زیر یک سقف ترسیم کند که تقابل آنها با یکدیگر همانند یک کلاس روانشناسی بی نظیر با رعایت ریز ترین جزئیات رفتارشناسی بود که باعث شد « اتوبوسی به نام هوس » تبدیل به اثری ماندگار در گنجینه هالیوود شود.
« آگوست : اوسیج کانتی » نیز پیش از اینکه به سینما بیاید، در صحنه های نمایش خوش درخشیده بود اما حالا با ورود به پرده نقره ای ، علی رغم نکات مثبت ویژه ای که به همراه دارد، دارای ضعف هایی هم هست که ضربه های سختی بر پیکره فیلم وارد آورده. « آگوست... » مشخصاً فیلمنامه فوق العاده ای دارد که البته جای تعجب هم نیست چراکه مستقیماً از صحنه نمایش به سینما آورده شده و کیفیت دیالوگ ها و جزئیات رفتاری شخصیت های داستان، دقیقاً آنچه هست که از یک اثر ایده آل تئاتری سراغ داریم.
اما مشکل اینجاست که جان ولس علی رغم فیلمنامه و فرصت بی نظیری که در اختیارش قرار گرفته، نتوانسته به خوبی از « آگوست... » فیلمی بسازد که در ذهن تماشاگر سینما ماندگار شود. « آگوست ... » مملوء از صحبت های دو نفره هست و قرار هم هست که همینطور باشد اما پایبندی ولس به فرم اجرای تئاتری این فیلمنامه به حدی زیاد بوده که علناً « آگوست ... » در مدیوم سینما که مشخصاً در اجرا ، تفاوت های بسیاری با یک اثر تئاتری دارد، حرف چندانی برای گفتن ندارد . جان ولس اگرچه توانسته با موفقیت از بازیگران فیلمش بازیهای بی نظیری بگیرد و جولیا رابرتز و مریل استریپ در این میان فوق العاده هستند، اما جدای از آن، در تقریباً اغلب لحظات فیلم، « آگوست ... » نتوانسته در بخش هایی که تماشاگر سینما بخاطرش به پای یک فیلم می نشیند، دستاوری داشته باشد.
« آگوست : اوسیج کانتی » بطور اعجاب انگیزی در جلوی لنز دوربین همان راه و روشی را طی می کند که بازیگران در صحنه نمایش معمولاً با آن مواجه می شوند. در فیلم، بطور عجیبی همه افراد همیشه دور یکدیگر جمع می شوند و همواره بی آنکه دلیل مشخصی داشته باشند، در مورد یکدیگر صحبت میکنند و به زندگی یکدیگر اهمیت می دهند در حالی که فیلم علناً دلیلی برای اهمیت قائل شدن این افراد به زندگی دیگر افرادی که دورشان جمع شده اند، ارائه نمی دهد. داد و فریادهای کَر کننده فیلم نیز شاید در ابتدا ، یکی از نقاط قوت فیلم محسوب شود اما تعداد آنها در دو ساعت زمان فیلم به حدی زیاد می شود که در اواخر داستان علناً این دعواها خسته کننده و تکراری به نظر می رسند. همانطور که گفتم، این نوع روایت معمولاً در دنیای نمایش منجر به دریافت جایزه « تونی » می شود اما در مدیوم سینما نیاز هست که تغییرات واضح تری در داستان داده شود تا مخاطب اصلی فیلم که نه تماشاگر تئاتر، بلکه تماشاگر سینماست، بتواند درک و تحلیل درستی از داستان داشته باشد.
قوی ترین بخش « آگوست : اوسیج کانتی » بدون شک بازی قدرتمند بازیگرانش است که در این میان جولیا رابرتز و مریل استریپ حضوری " اسکاری " را تجربه کرده اند. جولیا رابرتز که چند سالی هست به دلیل بزرگ کردن فرزندانش حضور محدودتری را در سینما تجربه می کند، در « آگوست... » نقش زنی را برعهده دارد که بسیار عصبی تر و شکننده تر از آن است که معمولاً رابرتز تمایلی برای بازی در این نوع نقش ها داشته باشد اما با این وجود، رابرتز به خوبی از عهده ایفای این شخصیت بسیار عصبی برآمده و بدون شک لایق نامزدی اسکار است.
مریل استریپ در نقش مادر خانواده به نام ویولت ، مانند همیشه درخشان است و البته تجربه در سالهای اخیر ثابت کرده که نباید چندان از بازی های درخشان استریپ هیجان زده شویم چراکه او همیشه توانایی انجام اینکار را دارد و به نظر می رسد که آکادمی اسکار نیز امسال بتواند بار دیگر نام وی را در میان نامزدهای اسکار قرار دهد. استریپ در نقش ویلوت، بی پرواست و زبان گزنده اش سوهان اعصاب برای خانواده اش به شمار می رود. مونولوگ های جذاب استریپ و حالت عصبی صورت وی که همواره سعی میکند به کمک سیگار آن را برطرف کند، یکی از بهترین بازیهای فیلم را رقم زده است. دیگر بازیگران مشهور فیلم اگرچه در نقشهای خود راحت و هماهنگ هستند اما در مقایسه با استریپ و رابرتز ، بهای کمتری به آن داده شده و می توان گفت تقریباً وضعیت همگی آنها مانند هم است و شاید تنها در میان آنها بندیکت کامبربچ باشد که حضورش در یک نقش بی پرداخت و اضافه، علناً استعدادهای این بازیگر درخشان را در فیلم از بین برده است.
« آگوست : اوسیج کانتی » اثری درخشان نیست اما بازی ها و دیالوگ های قدرتمندی دارد که می توانند ضعف های فیلم را تا حدودی بپوشانند. بازی درخشان جولیا رابرتز و مریل استریپ در فیلم به حدی استادانه است که چشم برداشتن از این دو امری نابخشودنی محسوب می شود. دعوا و مرافه های فیلم هم اگرچه تعددشان کمی زیادتر از حد معمول است، اما به واسطه حضور دو بازیگر قدرتمند فیلم، تماشایی و جذاب جلوه می کند. « آگوست : اوسیج کانتی » را باید اثری متعلق به رابرتز و استریپ معرفی کرد که به واسطه حضور آنها ، این فیلم می تواند نام خودش را در میان اسکاری های امسال ببیند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
زمانی که پدر خانواده وستون ها به نام بورلی ( سم شپرد ) مفقود می شود، دختر بزرگ خانواده به نام باربارا ( جولیا رابرتز ) تصمیم میگیرد به همراه همسر روشنفکرش بیل ( اوان مک گرگور ) و دختر 14 ساله شان جین ( اَبیگل برسلین ) نزد مادر خانواده ( مریل استریپ ) بازگردند تا بتوانند در این شرایط سخت وی را دلداری داده و در شرایط پیچیده کنونی کمکی کرده باشند. اما مشکل اینجاست که رابطه باربارا و مادرش هرگز خوب نبوده و مشاجرات این دو همواره یکی از دلایل دوری آنها از یکدیگر بوده است.
بزودی مشخص می شود که بورلی بخاطر خودکشی جانش را از دست داده و حال زمان آن است که دیگر اعضای خانواده خود را به مراسم تدفین پدر خانواده برسانند.اما بزودی با جمع شدن اعضای خانواده، ریشه اختلافات قدیمی خودش را نشان می دهد و زبان تند مادر خانواده نیز باعث سلب آسایش باربارایی می شود که خودش در حال حاضر رابطه خوبی با بیل ندارد و زندگی آنها نیز در حال فروپاشی است و...
سالها پیش " تنسی ویلیامز " با اثر مشهور و ماندگاری به نام « اتوبوسی به نام هوس » توانسته بود فضا و شخصیت هایی را زیر یک سقف ترسیم کند که تقابل آنها با یکدیگر همانند یک کلاس روانشناسی بی نظیر با رعایت ریز ترین جزئیات رفتارشناسی بود که باعث شد « اتوبوسی به نام هوس » تبدیل به اثری ماندگار در گنجینه هالیوود شود.
« آگوست : اوسیج کانتی » نیز پیش از اینکه به سینما بیاید، در صحنه های نمایش خوش درخشیده بود اما حالا با ورود به پرده نقره ای ، علی رغم نکات مثبت ویژه ای که به همراه دارد، دارای ضعف هایی هم هست که ضربه های سختی بر پیکره فیلم وارد آورده. « آگوست... » مشخصاً فیلمنامه فوق العاده ای دارد که البته جای تعجب هم نیست چراکه مستقیماً از صحنه نمایش به سینما آورده شده و کیفیت دیالوگ ها و جزئیات رفتاری شخصیت های داستان، دقیقاً آنچه هست که از یک اثر ایده آل تئاتری سراغ داریم.
اما مشکل اینجاست که جان ولس علی رغم فیلمنامه و فرصت بی نظیری که در اختیارش قرار گرفته، نتوانسته به خوبی از « آگوست... » فیلمی بسازد که در ذهن تماشاگر سینما ماندگار شود. « آگوست ... » مملوء از صحبت های دو نفره هست و قرار هم هست که همینطور باشد اما پایبندی ولس به فرم اجرای تئاتری این فیلمنامه به حدی زیاد بوده که علناً « آگوست ... » در مدیوم سینما که مشخصاً در اجرا ، تفاوت های بسیاری با یک اثر تئاتری دارد، حرف چندانی برای گفتن ندارد . جان ولس اگرچه توانسته با موفقیت از بازیگران فیلمش بازیهای بی نظیری بگیرد و جولیا رابرتز و مریل استریپ در این میان فوق العاده هستند، اما جدای از آن، در تقریباً اغلب لحظات فیلم، « آگوست ... » نتوانسته در بخش هایی که تماشاگر سینما بخاطرش به پای یک فیلم می نشیند، دستاوری داشته باشد.
« آگوست : اوسیج کانتی » بطور اعجاب انگیزی در جلوی لنز دوربین همان راه و روشی را طی می کند که بازیگران در صحنه نمایش معمولاً با آن مواجه می شوند. در فیلم، بطور عجیبی همه افراد همیشه دور یکدیگر جمع می شوند و همواره بی آنکه دلیل مشخصی داشته باشند، در مورد یکدیگر صحبت میکنند و به زندگی یکدیگر اهمیت می دهند در حالی که فیلم علناً دلیلی برای اهمیت قائل شدن این افراد به زندگی دیگر افرادی که دورشان جمع شده اند، ارائه نمی دهد. داد و فریادهای کَر کننده فیلم نیز شاید در ابتدا ، یکی از نقاط قوت فیلم محسوب شود اما تعداد آنها در دو ساعت زمان فیلم به حدی زیاد می شود که در اواخر داستان علناً این دعواها خسته کننده و تکراری به نظر می رسند. همانطور که گفتم، این نوع روایت معمولاً در دنیای نمایش منجر به دریافت جایزه « تونی » می شود اما در مدیوم سینما نیاز هست که تغییرات واضح تری در داستان داده شود تا مخاطب اصلی فیلم که نه تماشاگر تئاتر، بلکه تماشاگر سینماست، بتواند درک و تحلیل درستی از داستان داشته باشد.
قوی ترین بخش « آگوست : اوسیج کانتی » بدون شک بازی قدرتمند بازیگرانش است که در این میان جولیا رابرتز و مریل استریپ حضوری " اسکاری " را تجربه کرده اند. جولیا رابرتز که چند سالی هست به دلیل بزرگ کردن فرزندانش حضور محدودتری را در سینما تجربه می کند، در « آگوست... » نقش زنی را برعهده دارد که بسیار عصبی تر و شکننده تر از آن است که معمولاً رابرتز تمایلی برای بازی در این نوع نقش ها داشته باشد اما با این وجود، رابرتز به خوبی از عهده ایفای این شخصیت بسیار عصبی برآمده و بدون شک لایق نامزدی اسکار است.
مریل استریپ در نقش مادر خانواده به نام ویولت ، مانند همیشه درخشان است و البته تجربه در سالهای اخیر ثابت کرده که نباید چندان از بازی های درخشان استریپ هیجان زده شویم چراکه او همیشه توانایی انجام اینکار را دارد و به نظر می رسد که آکادمی اسکار نیز امسال بتواند بار دیگر نام وی را در میان نامزدهای اسکار قرار دهد. استریپ در نقش ویلوت، بی پرواست و زبان گزنده اش سوهان اعصاب برای خانواده اش به شمار می رود. مونولوگ های جذاب استریپ و حالت عصبی صورت وی که همواره سعی میکند به کمک سیگار آن را برطرف کند، یکی از بهترین بازیهای فیلم را رقم زده است. دیگر بازیگران مشهور فیلم اگرچه در نقشهای خود راحت و هماهنگ هستند اما در مقایسه با استریپ و رابرتز ، بهای کمتری به آن داده شده و می توان گفت تقریباً وضعیت همگی آنها مانند هم است و شاید تنها در میان آنها بندیکت کامبربچ باشد که حضورش در یک نقش بی پرداخت و اضافه، علناً استعدادهای این بازیگر درخشان را در فیلم از بین برده است.
« آگوست : اوسیج کانتی » اثری درخشان نیست اما بازی ها و دیالوگ های قدرتمندی دارد که می توانند ضعف های فیلم را تا حدودی بپوشانند. بازی درخشان جولیا رابرتز و مریل استریپ در فیلم به حدی استادانه است که چشم برداشتن از این دو امری نابخشودنی محسوب می شود. دعوا و مرافه های فیلم هم اگرچه تعددشان کمی زیادتر از حد معمول است، اما به واسطه حضور دو بازیگر قدرتمند فیلم، تماشایی و جذاب جلوه می کند. « آگوست : اوسیج کانتی » را باید اثری متعلق به رابرتز و استریپ معرفی کرد که به واسطه حضور آنها ، این فیلم می تواند نام خودش را در میان اسکاری های امسال ببیند.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
