♥...:: بغــــــــــض قلــــــــــــم ::...♥

درغروب غم انگیز دلم باران میبارد...

ومن گم میشوم درآن.درآن همه پاکی وصداقت...

ومیبارد ومیبارد برای دل خسته ی من...

وچه زیباست شنیدن نجوای هرقطره ی باران که به دنبال دست نوازشی است...

پاک وبی ریا!

ومیسپارم خودم را به آغوشش.به آغوش گرم وپرمحبتش...

وآنوقت...

آنوقت هرقطره ی اشکم میان قطره های بیشمارش گم میشود...

نمی تونم بنویسم کسی میدونه چرا ؟؟

کلی دلم تنگه واسه اون روزایی که توی چشما اعتماد و

توی صداها صداقت موج میزد

واسه اون روزا که همه همدیگر و از ته دل دوست داشتن

چرا دیگه کسی از محبت و یک رنگی چیزی نمینویسه ؟؟

چرا با هم بودنمون و با غرور و تکبر سپری می کنیم ؟؟؟

چرا همش دنبال یه نقطه ضعف از همدیگییم که به محض پیدا کردن فرصت جارش بزنیم

و به گوش دشمنا برسونیم ؟؟

دشمن ؟؟

اصلا چرا باید وجود داشته باشه ؟؟

کاش قبل از اینکه ابروهامون و تو هم گره بزنیم و رنگ مهربونی و ازچشامون بگیریم

از خودمون بپرسیم که مگه کی هستی ؟؟ چه کاره ای ؟؟ آخه چرا ؟؟؟

چرا باید اینقدر باهم غریبه باشیم در صورتی که بهم نیاز داریم ..

تنها فرقه بین رابطه دوست و آشنا و فامیل با غریبه اینه که رو غریبه ها بیشتر میتونیم حساب

کنیم ...

حتی تجدید دیدارها هم برای ریا و خودستایی شده ...

حالا بیاد بگید داریم زندگی میکنیم ... این طوری ؟؟؟

نوشته هایم را برای تنهایی هایم مینویسم و نمی گذارم حسرتها و آرزو های بر باد ررفته

حتی در خواب شبانه آنها را بخوانند ...

می خواهم شروع کنم به حرف زدن و نوشتن و گلایه کردن ...

می خواهم از این دنیا با همه بی مرامیهایش گله کنم ...

خدایا کمکم کن تا اگر چیزی شکستم دل نباشد ....