‌

روزی برای خودت قهوه خواهی ریخت ، روبه روی پنجره ایستاده و همینطور که گرمای فنجان قهوه را تا عمق سلول های تنت حس می کنی ، خبرهای روز را مرور خواهی کرد و ناگهان دلت خواهد لرزید ؛ چون فراموش کرده ای به گل های پژمرده ی اتاقت آب بدهی .

اما دلت برای کسی نخواهد لرزید ! دلتنگ کسی نخواهی بود و افسوس چیزی را نخواهی خورد .

روزی تمام غصه ها و آدم های رفته را در آسیاب عادت ، حل کرده و فراموش می کنی هرچیز و هرکس و هر خاطره ای را که آزارت می دهد ،

و این نوعی مکانیسم دفاعیِ حیاتی برای سلامت و بقای انسان هاست .

گاهی لازم است که ذهن ، خاموش باشد ،

گاهی لازم است بعضی خاطره ها و آدم ها ، فراموش شوند ،

و گاهی لازم است بپذیری که دلت فقط برای گل های تشنه ی اتاقت لرزیده ، قهوه ات را بنوشی و به چیز دیگری فکر نکنی (:

‌

هر آدمی جایی از زندگی اش کم می آورَد ،

در محاصره ی شدیدِ سختی ها قرار می گیرد و به حالتِ استیصال می رسد .

تفاوتِ بارزِ آدم ها ، در نحوه ی مواجهه با موقعیت هاست ...

یکی زانویِ غم بغل می گیرد و کمر به شماتت و نفرینِ زمین و زمان می بندد ،

یکی قوی تر از قبل ، می ایستد و بهتر از همیشه می سازد ...

قوی بودن به این معنا نیست که من مشکلی ندارم !

قوی بودن یعنی من به خودم اعتماد دارم ،

یعنی من می توانم در نهایتِ مشکلات هم ، بهترینِ خودم باشم !

همه ی انسان هایِ قدرتمند ، از یک شکستِ عمیق می آیند !

همان جایی که بقیه جا زدند و کنار کشیدند ،

همان جایی که برایِ افرادِ عادی ، پایانِ کار بود ،

آن ها با تمامِ سختی و عذاب ، ایستادند و جنگیدند ،

و هرگز ، در انتظارِ هیچ ناجی و معجزه ای نماندند .

چنین انسان هایِ جسور و خود ساخته ای ؛

لایقِ بالاترین درجه ی خوشبختی اند ...!

انسان بودن همیشه به معنای انسان بودن است
نه به معنی سو استفاده از انسانیت ولی انسان نبودن