‌

دوستش داری؟ سعی کن زیاد نشناسی‌اش!

سعی کن زیاد از گذشته و خاطراتش سر در نیاوری و نفهمی که پیش از تو و بدون حضور تو چگونه از پس زندگی و احساساتش برمی‌آمده. نفهمی که چه خصلت‌های ناپسندی دارد و روی آن‌ها تمرکز نکنی، که آدم‌ها ترکیبی از خصلت‌های خوب و بد هستند و انتخاب آن‌هاست که خوب باشند یا بد.

باور کنید بخاطر خودتان می‌گویم، احساسات، تا زمانی که به بن‌بستِ شناخت‌ و اکتشاف نرسیده‌اند، سالم‌اند و نجات‌‌بخش و به محض رسیدن به جستجوی نقص‌ها و ایرادها؛ رنگ می‌بازند، علاقه‌ها از بین می‌روند و آدم‌ها عوض می‌شوند.

علاقه‌تان که به مرحله‌ی کنجکاوی و اکتشاف رسید، همانجا متوقف شوید و ادامه ندهید.

نکند چشم باز کنید و ببینید عزیزترین‌تان منفورترین شده‌،

نکند چشم باز کنید و از دریای علاقه‌تان یک جرعه هم باقی نمانده باشد.

گاهی چشم و گوشتان را ببندید و برای تداوم عشق و علاقه‌تان هم که شده، اجازه بدهید آدم‌ها ناشناخته بمانند(:

‌

آدمایی که لیاقت تو رو ندارن

ارزش اشک ریختن ندارن عزیز من(:

هیچ‌ نیمه ی ‌گمشده‌ای وجود ندارد!
تنها چیزی که وجود دارد تکه‌هایی از زمان است که در آن‌ها، ما با کسی حال خوشی داریم؛ حالا ممکن است سه دقیقه باشد، دو‌ روز، پنج سال یا همه‌ی عمر …

#زندگی من
#آنتوان چخوف