بازی آنلاین
آپلود عکس
13-12-2020، 21:42
اف‌آی‌ام-۹۲ استینگر (به انگلیسی: FIM-92 STINGER) موشک زمین‌به‌هوای آمریکایی قابل حمل توسط نفر با سیستم هدایتی آشیانه‌یابی فروسرخ (گرمایاب) است که در شرکت جنرال داینامیکس طراحی شده و از سال ۱۹۸۱ به خدمت نظامی در ارتش ایالات متحده پذیرفته شده‌است. این موشک توسط نیروهای نظامی ۲۹ کشور دیگر مورد استفاده قرار گرفته و تاکنون عامل ۲۷۰ سقوط تأیید شده بوده‌است. استینگر امروزه در آمریکا در شرکت ریتیون ریتیون، در آلمان در شرکت ئی‌ای‌دی‌اس و در ترکیه در شرکت راکتسان تولید می‌شود و تاکنون ۷۰ هزار موشک از آن تولید شده‌است. استینگر یک موشک دوش‌پرتاب است اما قابل شلیک از روی خودروهای نظامی و حتی هلیکوپتر (به شکل هوابه‌هوا) نیز می‌باشد.
استینگر برای جایگزینی اف‌ای‌آم-۴۳ ردآی موشک دوش‌پرتاب گرمایاب قبلی آمریکایی‌ها ساخته شده و همتای شرقی آن موشک ایگلا است.این سلاح که سبک و از نظر کاربرد آسان می‌باشد در ردهٔ پرتابگرهای دوش پرتاب غیر فعال (passive) قرار می‌گیرد و بوسیلهٔ یک نفر هم عملیاتی می‌شود؛ هر چند این سلاح رسماً به دو نفر خدمه نیاز دارد. اف‌ای‌ام-۹۲بی قادر است که یک جسم پروازی را در محدودهٔ ۴۸۰۰ متری و در ارتفاع ۱۸۰ تا ۳۸۰۰ متری مورد اصابت قرار دهد.
موشک این سلاح ۱.۵۲ متر طول و ۷۰ میلی‌متر قطر دارد و از باله‌های ده سانتیمتری برخوردار است. موشک این سلاح ۱۰.۱ کیلوگرم و به همراه پرتابگر ۱۵.۲ کیلوگرم وزن دارد. استینگر بوسیلهٔ یک موتور کوچک به بیرون پرتاب می‌شود که آن را تا مسافتی ایمن از اپراتور پیش برده و سپس موتور راگتی سوخت جامدسوز خود موشک فعال می‌شود که استینگر را به سرعتی بالغ بر ۲.۲ ماخ (۷۵۰ متر بر ثانیه) می‌رساند. سر جنگی ۳ کیلوگرمی موشک از یک فیوز ضربه‌ای و تایمر خودنابودگر بهره می‌برد. به منظور شلیک موشک، یک (BCU (Battery Coolant Unit درون قبضهٔ سلاح جا زده می‌شود. این باتری جریانی از گاز آرگون را به سیستم تزریق می‌کند و در همان حال با شارژ شیمیایی آن، نشانگرهای دستگاه و موشک به کسب انرژی می‌پردازند. این باتری‌ها به دستکاری حساس بوده و تنها میزان معینی گاز درون آن‌ها قرار دارد. این باتری‌ها با گذشت زمان و نداشتن سرویس مناسب کارآیی خود را از دست می‌دهند. آنتن شناسایی دوست یا دشمن (آنتنی که توانایی تشخیص تجهیزات دوست از دشمن را به دست می‌دهد) این موشک نیز نیروی خود را از یک باتری قابل شارژ دریافت می‌کند. هدایت موشک به سمت هدف در ابتدا از طریق ناوبری نسبی صورت می‌گیرد و سپس به تعقیب آن از طریق قاب هوایی هدف و نه حرارت اگزوز تغییر حالت می‌دهد.
سه ورژن اصلی از پرتابگر استینگر موجود است: STINGER BASIC , STINGER- Passive Optical Seeker Technique(POST) , STINGER - Reprogrammable Microprocessor (RMP) . RMP را به دلیل توانایی این سلاح در بارگذاری نرم‌افزارهای جدیدتر از طریق یک ROM که در قبضهٔ این سلاح جای می‌گیرد، بدین نام خوانده‌اند. اگر در حین روشن شدن سلاح، بارگذاری نرم‌افزار ناموفق باشد، دستگاه از روی تنظیم اولیه و توسط حافظه فقط خواندنی (ROM) آنبورد راه اندازی می‌شود. آرام‌پی از ۴ پردازشگر و هر پردازشگر از یک رم (RAM) چهار کیلو بایتی بهره می‌برد؛ از آنجا که رمز بارگذاری شده از روی رم کار می‌کند، فضای زیادی به ویژه برای پردازشگرهایی که به امر شناسایی و آنالیز هدف اختصاص داده شده‌اند باقی نمی‌ماند. آرام‌پی از یک جستجوگر DUAL-DETECTOR فرو سرخ و فرابنفش استفاده می‌کند. این مسئله آرام‌پی را قادر می‌سازد که اهداف را از مسافتی ورای عملیات پیشگیرانه آن‌ها بسیار بهتر از ردآی موشک دوش‌پرتاب قبلی آمریکایی‌ها (که تنها از جستجو گر فروسرخ استفاده می‌کرد)، شناسایی و رهگیری کند.کار بر روی این موشک توسط جنرال داینامیکس در سال ۱۹۶۷ با اسم ردآی دوم آغاز شد. این پروژه توسط ارتش ایالات متحده پذیرفته شد و طرح نام اف‌آی‌ام-۹۲ را به خود گرفت و سپس در سال ۱۹۷۲ استینگر نامیده شد. در ابتدا به دلیل مشکلات فنی که در سر راه آزمایش موشک قرار داشت، اولین آزمایش دوش‌پرتاب موشک تا نیمهٔ سال ۱۹۷۵ انجام نگرفت. تولید اف‌آی‌ام-۹۲ از سال ۱۹۷۸ آغاز شده و جای اف‌آی‌ام-۴۳ ردآی را گرفت. استینگر اصلاح‌شده همراه با یک رهیاب جدیدتر، اف‌آی‌ام-۹۲بی از سال ۱۹۸۳ به همراه اف‌آی‌ام-۹۲آ تولید شد. تولید هر دو نوع آ و بی در سال ۱۹۸۷ با چیزی حدود ۱۶۰۰۰ موشک تولید شده متوقف شد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
جایگزین آن اف‌آی‌ام-۹۲سی در سال ۱۹۸۴ ساخته شده بود و از ۱۹۸۷ تولید آن شروع شد. اولین نمونه‌ها در ۱۹۸۹ به واحدهای خط مقدم ارسال شدند. موشکهای مدل سی به یک سامانهٔ الکترونیک قابل برنامه‌ریزی مجهز شده بودند تا به آن امکان به روز شدن را بدهد. موشکهایی که آپگرید اقدامات ضد پیشگیرانه (شراره‌ها رهاشونده و سایر اقدامات اخلال‌گرانه هواپیما برای دفاع از خود در مقابل موشک گرمایاب) را دریافت کردند، نام دی به خود گرفتند و به همین ترتیب موشکهای دی به جی تبدیل شدند.
اف‌آی‌ام-۹۲ئی یا بلاک ۱ از سال ۱۹۹۲ ساخته شد و ارسال آن از سال ۱۹۹۵ آغاز شد (بعضی منابع ادعا می‌کنند که اف‌آی‌ام-۹۲دی قسمتی از طرح بلاک ۱ بوده‌است). باز هم تغییرات اصلی در حسگرها و نرم‌افزار رخ داد و عملکرد موشک را در برابر اهداف کوچک بهبود بخشید. ارتقا نرم‌افزار در سال ۲۰۰۱ نام آن را به اف تغییر داد. ساخت بلاک ۲ از سال ۱۹۹۶ شروع شد که در آن با استفاده از یک حسگر (آنتنی مسطح و متمرکز)، توانایی موشک را در محیط شلوغ و آشفته افزایش و محدودهٔ درگیری موشک را به ۷۶۰۰ متر ارتقا داد. تولید این موشک به سال ۲۰۰۴ اعلام شد اما گروه اطلاعاتی جین از تاخیر در این امر خبر داد.
استینگر برای جایگزینی اف‌ای‌آم-۴۳ ردآی موشک دوش‌پرتاب گرمایاب قبلی آمریکایی‌ها ساخته شده و همتای شرقی آن موشک ایگلا است.این سلاح که سبک و از نظر کاربرد آسان می‌باشد در ردهٔ پرتابگرهای دوش پرتاب غیر فعال (passive) قرار می‌گیرد و بوسیلهٔ یک نفر هم عملیاتی می‌شود؛ هر چند این سلاح رسماً به دو نفر خدمه نیاز دارد. اف‌ای‌ام-۹۲بی قادر است که یک جسم پروازی را در محدودهٔ ۴۸۰۰ متری و در ارتفاع ۱۸۰ تا ۳۸۰۰ متری مورد اصابت قرار دهد.
موشک این سلاح ۱.۵۲ متر طول و ۷۰ میلی‌متر قطر دارد و از باله‌های ده سانتیمتری برخوردار است. موشک این سلاح ۱۰.۱ کیلوگرم و به همراه پرتابگر ۱۵.۲ کیلوگرم وزن دارد. استینگر بوسیلهٔ یک موتور کوچک به بیرون پرتاب می‌شود که آن را تا مسافتی ایمن از اپراتور پیش برده و سپس موتور راگتی سوخت جامدسوز خود موشک فعال می‌شود که استینگر را به سرعتی بالغ بر ۲.۲ ماخ (۷۵۰ متر بر ثانیه) می‌رساند. سر جنگی ۳ کیلوگرمی موشک از یک فیوز ضربه‌ای و تایمر خودنابودگر بهره می‌برد. به منظور شلیک موشک، یک (BCU (Battery Coolant Unit درون قبضهٔ سلاح جا زده می‌شود. این باتری جریانی از گاز آرگون را به سیستم تزریق می‌کند و در همان حال با شارژ شیمیایی آن، نشانگرهای دستگاه و موشک به کسب انرژی می‌پردازند. این باتری‌ها به دستکاری حساس بوده و تنها میزان معینی گاز درون آن‌ها قرار دارد. این باتری‌ها با گذشت زمان و نداشتن سرویس مناسب کارآیی خود را از دست می‌دهند. آنتن شناسایی دوست یا دشمن (آنتنی که توانایی تشخیص تجهیزات دوست از دشمن را به دست می‌دهد) این موشک نیز نیروی خود را از یک باتری قابل شارژ دریافت می‌کند. هدایت موشک به سمت هدف در ابتدا از طریق ناوبری نسبی صورت می‌گیرد و سپس به تعقیب آن از طریق قاب هوایی هدف و نه حرارت اگزوز تغییر حالت می‌دهد.
سه ورژن اصلی از پرتابگر استینگر موجود است: STINGER BASIC , STINGER- Passive Optical Seeker Technique(POST) , STINGER - Reprogrammable Microprocessor (RMP) . RMP را به دلیل توانایی این سلاح در بارگذاری نرم‌افزارهای جدیدتر از طریق یک ROM که در قبضهٔ این سلاح جای می‌گیرد، بدین نام خوانده‌اند. اگر در حین روشن شدن سلاح، بارگذاری نرم‌افزار ناموفق باشد، دستگاه از روی تنظیم اولیه و توسط حافظه فقط خواندنی (ROM) آنبورد راه اندازی می‌شود. آرام‌پی از ۴ پردازشگر و هر پردازشگر از یک رم (RAM) چهار کیلو بایتی بهره می‌برد؛ از آنجا که رمز بارگذاری شده از روی رم کار می‌کند، فضای زیادی به ویژه برای پردازشگرهایی که به امر شناسایی و آنالیز هدف اختصاص داده شده‌اند باقی نمی‌ماند. آرام‌پی از یک جستجوگر DUAL-DETECTOR فرو سرخ و فرابنفش استفاده می‌کند. این مسئله آرام‌پی را قادر می‌سازد که اهداف را از مسافتی ورای عملیات پیشگیرانه آن‌ها بسیار بهتر از ردآی موشک دوش‌پرتاب قبلی آمریکایی‌ها (که تنها از جستجو گر فروسرخ استفاده می‌کرد)، شناسایی و رهگیری کند.کار بر روی این موشک توسط جنرال داینامیکس در سال ۱۹۶۷ با اسم ردآی دوم آغاز شد. این پروژه توسط ارتش ایالات متحده پذیرفته شد و طرح نام اف‌آی‌ام-۹۲ را به خود گرفت و سپس در سال ۱۹۷۲ استینگر نامیده شد. در ابتدا به دلیل مشکلات فنی که در سر راه آزمایش موشک قرار داشت، اولین آزمایش دوش‌پرتاب موشک تا نیمهٔ سال ۱۹۷۵ انجام نگرفت. تولید اف‌آی‌ام-۹۲ از سال ۱۹۷۸ آغاز شده و جای اف‌آی‌ام-۴۳ ردآی را گرفت. استینگر اصلاح‌شده همراه با یک رهیاب جدیدتر، اف‌آی‌ام-۹۲بی از سال ۱۹۸۳ به همراه اف‌آی‌ام-۹۲آ تولید شد. تولید هر دو نوع آ و بی در سال ۱۹۸۷ با چیزی حدود ۱۶۰۰۰ موشک تولید شده متوقف شد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
جایگزین آن اف‌آی‌ام-۹۲سی در سال ۱۹۸۴ ساخته شده بود و از ۱۹۸۷ تولید آن شروع شد. اولین نمونه‌ها در ۱۹۸۹ به واحدهای خط مقدم ارسال شدند. موشکهای مدل سی به یک سامانهٔ الکترونیک قابل برنامه‌ریزی مجهز شده بودند تا به آن امکان به روز شدن را بدهد. موشکهایی که آپگرید اقدامات ضد پیشگیرانه (شراره‌ها رهاشونده و سایر اقدامات اخلال‌گرانه هواپیما برای دفاع از خود در مقابل موشک گرمایاب) را دریافت کردند، نام دی به خود گرفتند و به همین ترتیب موشکهای دی به جی تبدیل شدند.
اف‌آی‌ام-۹۲ئی یا بلاک ۱ از سال ۱۹۹۲ ساخته شد و ارسال آن از سال ۱۹۹۵ آغاز شد (بعضی منابع ادعا می‌کنند که اف‌آی‌ام-۹۲دی قسمتی از طرح بلاک ۱ بوده‌است). باز هم تغییرات اصلی در حسگرها و نرم‌افزار رخ داد و عملکرد موشک را در برابر اهداف کوچک بهبود بخشید. ارتقا نرم‌افزار در سال ۲۰۰۱ نام آن را به اف تغییر داد. ساخت بلاک ۲ از سال ۱۹۹۶ شروع شد که در آن با استفاده از یک حسگر (آنتنی مسطح و متمرکز)، توانایی موشک را در محیط شلوغ و آشفته افزایش و محدودهٔ درگیری موشک را به ۷۶۰۰ متر ارتقا داد. تولید این موشک به سال ۲۰۰۴ اعلام شد اما گروه اطلاعاتی جین از تاخیر در این امر خبر داد.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
