جنگ‌های ایتالیا

[SɪʟᴠᴇʀMɪɴᴅ]

جنگ‌های ایتالیا که به عنوان جنگ‌های بزرگ ایتالیا، جنگ‌های هابسبورگ-والوا یا جنگ‌های رنسانس نیز شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از کشمکش‌ها میان سالهای ۱۴۹۴ تا ۱۵۵۹ میلادی بود که بیش تر دولت-شهرهای ایتالیا، ایالات پاپی و همچنین قدرت‌های اروپای غربی (فرانسه، اسپانیا، امپراتوری مقدس روم، انگلستان و اسکاتلند) به علاوهٔ امپراتوری عثمانی درگرفت. اگرچه این جنگ در اصل از تنش‌های قدرت‌های منطقه بر سر دوک نشین میلان و پادشاهی ناپل روی داد اما پس از مدتی به جدال میان سرزمین‌های مختلف بر سر قلمرو بیشتر انجامید. همچنین، این جنگ آمیزه‌ای از پیمان‌ها، اتحادها و خیانت‌ها بود.

مقدمه
به دنبال پایان جنگ لمباردی میان میلان و ونیز در ۱۴۵۴، دورهٔ طولانی صلح آغاز شد که با حکومت لورنتزوی مدیچی در فلورانس همراه بود و تا ۱۴۸۲ میلادی، که جنگ فرارا آغاز شد، طول کشید.

اسپانیا نیز پذیرفته بود که در قبال پیمان بارسلونا در ۱۴۹۲، که روسیون و سیردانیا را به آن کشور داد، در یورش فرانسه به ایتالیا دخالت نکند.

جنگ‌ها

ایتالیا در ۱۴۹۴ میلادی
جنگ ایتالیا (۱۴۹۴–۱۴۹۸)
در ۱۵۰۰ میلادی، لویی دوازدهم با فردیناند دوم آراگون توافق کرد تا ناپل را تقسیم کرده و از جنوب به میلان وارد شوند. تا ۱۵۰۲ لشکریان دو طرف طبق توافق قبلی، میلان را تقسیم کردند اما دوباره با هم اختلاف پیدا کرده و جنگیدند. این بار فرانسویان در نبرد چرینیولا و نبرد گاریلیانو مغلوب شدند و ناپل را به اسپانیا واگذار نمودند.

جنگ ایتالیا (۱۴۹۹–۱۵۰۴)
لویی دوازدهم پادشاه فرانسه، یکسال پس از جانشینی شارل هشتم، درمدت ۷ماه میلان را فتح نمود

سربازان جنگاور سوییسی که در خدمت لودویک اسفورزا، دوک میلان بودند، سر از خدمت او پیچیده و اینچنین مقدمات فتح میلان توسط لویی دوازدهم را فراهم نمودند. لویی دوازدهم پس از این پیروزی، چشم به فتح ناپل داشت اما بیم او از اتحاد فردیناند پادشاه آراگون و فردریک سوم پادشاه ناپل (که پسرعمّ یکدیگر بودند)، سبب شد تا لویی درصدد جلب نظر فردیناند برای مساعدت در فتح ناپل برآید. در نتیجهٔ این اتحاد موقت نیروهای لویی و فردیناند در سال ۱۵۰۰ وارد ناپل شدند و لویی دوازدهم خود را پادشاه ناپل خواند. این اتحاد پایدار نماند و به زودی اختلاف بر سر غنیمت مشترک آغاز گشت. در ۱۵۰۲ درگیری‌ها آغاز شد و اسپانیایی‌ها توانستند در ۱۵۰۳(به قولی ۱۵۰۴) ناپل را از آن خویش سازند.

اتحاد کامبره همزمان با کشمکش سربازان فرلنسوی و اسپانیایی بر سر ناپل، ژولین دو لا رُور با نام ژولیوس دوم به عنوان پاپ کلیسای کاتولیک رُم برگزیده شد. وی که در پی تسلط مجدد پاپ بر ایالات پاپی و حتی سایر دول ایتالیا بود، درصدد بیرون راندن خارجی‌ها از ایتالیا برآمد. اینان که وحشی یا بربر خوانده می‌شدند (که آشکارا توهین آمیز بود) فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها بودند. اما پیش از آن لازم بود تا دولت مستقل ونیز را شکست دهند. ژولیوس دوم در این را تنها نماند چه اینکه لویی دوازدهم پادشاه فرانسه، ماکسیمیلین امپراتور روم مقدس، فردیناند آز آراگون و حتی زمامداران فلورانس نیز به پاپ سلطه طلب ملحق شدند و لشکر فرانسویان که زودتر آمادهٔ کارزار گشته بود به تاریخ مِی ۱۵۰۹ در آگنادل ونیزی‌ها را شکست داد.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.

جنگ اتحاد کامبره
جنگ ایتالیا (۱۵۲۱–۱۵۲۶)
جنگ اتحاد کونیاک
جنگ ایتالیا (۱۵۳۶–۱۵۳۸)
جنگ ایتالیا (۱۵۴۲–۱۵۴۶)
فرانسوای اول، شاه فرانسه، پس از اتحاد با سلطان سلیمان اول، امپراتور عثمانی، هجوم پایانی به ایتالیا را آغاز کرد. ناوگان مشترک فرانسه-عثمانی تحت فرماندهی خیرالدین بارباروسا در اوت ۱۵۴۳ شهر نیس را فتح کردند. سپس، در جبههٔ دیگر، ارتش فرانسه با غلبه بر آلمانی‌ها، آنها را وارد کرد به سوی لمباردی عقب‌نشینی کنند. شارل پنجم و هنری هشتم، شاه انگلستان، در اتحاد با یکدیگر به شمال فرانسه هجوم بردند و فرانسه را مجبور به پایان جنگ نمودند. عاقبت، مرزها به قبل از وقوع جنگ بازگشت.

جنگ ایتالیا (۱۵۵۱–۱۵۵۹)
نتایج
با پایان جنگ در ۱۵۵۹ میلادی، اسپانیا به رهبری خاندان هابسبورگ پس از ضربه زدن به فرانسه، تبدیل به یگانه ابرقدرت اروپا شد. همچنین، فرانسه نیز از داخل دچار آشفتگی شد. دولت‌های ایتالیایی تبدیل به کشورهای درجه دو شده و میلان و ناپل نیز به اسپانیا تعلق گرفت.