شهید عرصه علم و جهاد

[bOoOoOy]

آیت الله سید محمدباقر حکیم شصت و چهارمین شهید از خاندان حکیم در اولین روز از ماه رجب با زبان روزه بر اثر انفجار مهیب در شهر نجف اشرف در جنوب بغداد به شهادت رسید.
رئیس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق بیستم اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۲ پس از ۲۳ سال تبعید در میان استقبال پر شور مردم شهرهای جنوب عراق به کشورش بازگشت .
آیت الله سید محمدباقر حکیم که تا سال ۱۳۵۹ خورشیدی در شهر نجف اشرف اقامت داشت در پی قلع و قمع سیاسی مخالفان رژیم صدام و به شهادت رسیدن استادش آیت الله سید محمدباقر صدر و همچنین تحدید به قتل وی از سوی این رژیم به سوریه و سپس به ایران مهاجرت کرد.
آیت الله حکیم در مدت تبعید از هفت حادثه سو قصد که عوامل حزب بعث عراق برنامه ریزی کرده بودند جان سالم بدر برده بود.
پیش از شهادت سید محمدباقر شش برادر وی « سید یوسف » « سید محمدرضا » « سید عبدالهادی » « سید عبدالصاحب » « سید علا » و « سید محمدحسین » توسط رژیم بعث عراق اعدام شدند « سید کاظم » برادر دیگر نیز در یک حادثه رانندگی مشکوک جان خود را از دست داد و « سید محمد مهدی » دیگر عضو این خانواده هم پس از آزاد شدن از زندان بعثی ها در سودان ترور شد.
آیت الله سید محمدباقر حکیم فرزند آیت الله العظمی سید محسن حکیم رهبر دینی و مرجع عالی شیعیان در دهه های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ در سال ۱۳۱۸ خورشیدی در شهر مقدس نجف اشرف دیده به جهان گشود .
سید محمدباقر در کودکی در مکتب به تحصیل علم پرداخت و در جوانی تحصیلاتش را در حوزه علمیه نجف اشرف ادامه داد تا این که در سال ۱۳۴۴ خورشیدی در رشته فقه اصول و علوم قرآنی به درجه اجتهاد رسید .
وی سپس در مراحل مقدمات سطح و خارج در حوزه های علمیه نجف تهران و قم به تدریس پرداخت .
سید محمدباقر مقدمات را نزد آیت الله سید محمدسعید حکیم سطح را نزد آیت الله سید یوسف حکیم و آیت الله سید محمدباقر صدر(ره ) و خارج را نزد آیت الله سید ابوالقاسم خویی فراگرفت .
وی به دلیل فعالیتهای دینی و سیاسی در عراق در سال ۱۳۵۱ خورشیدی بازداشت و در سال ۱۳۵۶ خورشیدی به حبس ابد محکوم شد اما پس از یک سال و نیم در پی اعلام عفو عمومی آزاد شد.
رژیم حاکم بر بغداد در سال ۱۳۶۲ خورشیدی ۲۸ نفر از افراد خانواده حکیم را بازداشت کرد و پس از مدتی آنان را به شهادت رساند.
رژیم عراق همچنین ۱۸ تن دیگر از اعضای خانواده حکیم از جمله تعدادی از مجتهدین علما و حتی زنان و کودکان را در سال ۱۳۶۴ خورشیدی به شهادت رساند .
از این میان شش تن از برادران و هفت تن از برادرزاده های سید محمدباقر و بقیه از اعضای خانواده حکیم بودند که طی سه مرحله در سال های ۱۳۶۲ ۱۳۶۴ و قیام ماه شعبان سال ۱۳۶۹ خورشیدی به شهادت رسیدند .
وی پیشتر در دانشکده اصول دین و دانشکده ادبیات بغداد مشغول تدریس بود و در ایران نیز در دانشگاه امام صادق (ع ) در مقطع کارشناسی ارشد و همچنین دانشگاه مذاهب اسلامی به تدریس اشتغال داشت .
آیت الله سید محمدباقر حکیم بیش از ۶۰ کتاب و رساله در رشته های مختلف علوم اسلامی شامل فقه تفسیر علوم قرآنی جامعه شناسی اقتصاد تاریخ و علوم سیاسی تالیف کرد.
حکیم ریاست مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق فرماندهی نیروهای بدر ریاست شورای عالی مجمع جهانی تقریب بین مذاهب اسلامی معاونت شورای عالی مجمع جهانی اهل بیت (ع ) و عضویت هیات امنای دانشگاه مذاهب اسلامی و همچنین سرپرستی موسسه دارالحکمه را برعهده داشت .
وی در زمینه امور فرهنگی سیاسی نظامی و بشردوستانه فعالیت داشت که از جمله اقدام های فرهنگی وی می توان به تاسیس مدرسه علوم اسلامی در نجف در سال ۱۳۳۹ خورشیدی بعثه حج آیت الله حکیم در سال های ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۷ خورشیدی مدرسه دارالحکمه در قم در سال ۱۳۶۸ خورشیدی مدرسه شهید صدر در سال ۱۳۶۰ خورشیدی در تهران دانشگاه مذاهب اسلامی در تهران در سال ۱۳۷۰ خورشیدی مجمع کادرهای اسلامی در قم در سال ۱۳۶۸ خورشیدی مرکز مطالعات تاریخ عراق مجمع جهانی تقریب بین مذاهب اسلامی و مجمع جهانی اهل بیت (ع ) اشاره کرد.
محمدباقر حکیم در تاسیس حرکت جماعت علمای مجاهد در عراق در سال ۱۳۶۰ خورشیدی بسیج نظامی مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق در سال ۱۳۶۱ خورشیدی نیروهای بدر در سال ۱۳۶۰ خورشیدی و همچنین نیروهای توحید در سال ۱۳۶۰ خورشیدی شرکت داشت .