به مو گفتي صبوري كن صبوري

[♛⋰ℒ⋰ɕ⋰ω⋰☂⋰Ձ⋰ ♛]

غم عشقت بیابان پرورم کرد
هوای وصل، بی بال و پرم کرد
به مو گفتی صبوری کن صبوری
صبوری، طرفه خاکی بر سرم کرد 
فلک کی بشنوه آه و فغونم؟؟
به هر گردش زنه آتش به جونم؟!
یک عمری بگذرونم با غم و درد
به کام دل نگرده آسمونم







بی روسری بیا که دقیقا ببینمت
اما به گونه ای که فقط من ببینمت 

با تو نمی شود که سر جنگ وکینه داشت
حتی اگر که در صف دشمن ببینمت 

نزدیک تر شدی به من ازمن به من که من
حس کردنی تر از رگ گردن ببینمت 

مثل لزوم نور برای درخت ها
هر صبح لازم است که حتما ببینمت 

حس می کنم دو دل شده ای لحظه ای مباد
در شک بین ماندن و رفتن ببینمت 

.
.
.








حیف مـوهای پر کلاغی نیست ، روسری دور آن قفس بکشد
جز من و تو کسی که اینجا نیست بگذار آسمان نفس بکشد!
اهــل سیگار نیستم امــا بگذار این مسافـــر خسته
نخ پیراهن ترا گاهی بعد چای، از سر هوس بکشد !!
و خدا در مدار لبهایت ، خال را آفرید چون می خواست
مرز دنیـــای کوچک من را ، کمتر از دانـــه عدس بکشد
دهنِ فکرم از تو آب افتاد مثل لیموی ترش می مانی
کاش نقاشـــی تو را از نو ، بار دیگر خدا ملس بکشد
"این دغل دوستان که می بینی" ، عاشقت نیستند، می ترسم
دست این روزگار عاشق کش ، گِــــرد شیرینی ات مگس بکشد
ارث ما شاعران که قابل نیست ای رفیقان وصیتم این است
نفـس آخــــر مــــرا دم مــــرگ بگذارید همنفس بکشد






وقتي كسي رو دوست داري حاضري جون فداش كني 

حاضري دنيا رو بدي فقط يك بار نگاهش كني 

به خاطرش داد بزني به خاطرش دروغ بگي 

رو همه چيز خط بكشي حتي رو برگه زندگي 

وقتي كسي تو قلبته حاضري دنيا بد باشه 

فقط اوني كه عشقته عاشقي رو بلد باشه 

قيده تمومه دنيا رو به خاطره اون ميزني 
بعضیا واقعا لایقش نیستن