16-06-2012، 18:23
(آخرین ویرایش در این ارسال: 16-06-2012، 18:32، توسط ...Sara SHZ....)



اَنار (نام علمی: Punica granatum) یکی از میوههای درختی است که دانههایی اغلب قرمز، و گاهی سفید، و یا به رنگهایی مابین آن دو دارد. رنگ پوست آن نیز قرمز یا تقریبا زرد است.
انار بومی مناطق شرق ایران تا کوههای هیمالیا در شمال هند است و یکی از اولین گیاهان اهلی شدهاست. ایران با تولید سالانه ۸۰۰ هزار تن انار، بزرگترین تولیدکنندهٔ انار در دنیا بوده و هندوستان دومین کشور تولید کنندهاست.[۱]
در ایران، شهرستانهای ساوه، نیریز و فردوس، بهترتیب بزرگترین تولیدکنندگان انار هستند.[۲][۳]
انار در رنگهای مختلف از سفید تا سیاه وجود دارد. انار تقریبا در هر آب و هوایی و هرگونه خاکی می تواند رشد کند و میوه دهد ولی آب زیاد در زمان رسیدن میوه باعث ترک خوردن آن میوه میشود. انار گرمای زیاد با باده خشک و سرمای تا ۱۰cc- را میتواند تحمل کند.
یک عدد انار ۴۰ درصد نیاز روزانه شخص به ویتامین سی را تامین میکند. همچنین، انار منبعی غنی از اسید فولیک و آنتی اکسیدان است. بر اساس تحقیقی که در دانشگاه تربیت مدرس بر روی محتوای آنتوسیانینهای انار ایران انجام گرفت مشخص شد که این میوه حاوی مقادیر قابل توجهی از این ترکیبات میباشد. خاصیت آنتی اکسیدانی انار در ارتباط با ترکیبات فنولیک است که آنتوسیانینها در این دسته قرار میگیرند.
انار سرشار از ویتامینهای A، B، C، E و قند تانن و یک ماده مفید دیگر به نام «کره ماناتین» است. انار دارای آهن و ویتامینهای لازم خونسازی است. انار خواص درمانی خاصی دارد. این میوه در صورتی که شیرین باشد برای سینه و ریه بسیار مفید است. آب انار سنگین تر از خوردن دانههای انار است (یعنی گوارش آن سختتر است.) مغز و دانههای انار ملیّن (یعنی نرمکننده مزاج) هستند و گوشتهای فیبری درون انار رودهها را تمیز میکند. انار با داشتن ویتامین B سبب تقویت اعصاب میشود و به علت داشتن ویتامین B۶ ضد استفراغ بوده و درمان کننده ویار زنان باردار است. هم چنین انار به علت داشتن آهن و ویتامینهای موجود در آن برای خونسازی بدن مفید است و بهترین موقع خوردن آن صبح ناشتا است