گــفـــــتگـوے آزاد►66◄

[MONA-GH]

وقــتــی کــه نــام ِ زیــنب آمـــد بـــر زبانم

آتـــش گــرفــتـم سوختم تا استـخوانـم

او چــهـار ســـالـه بـــود و در اوج لطافت

همـچون گُــلـی سرشار از عشق و تراوت

در پـیـش چــشمـانش گذشت تابوت مادر

رنـگش پــرید و پــر زِ اشــک مــبهـوت مـادر

بـی مــادری ارکان جسمش را به هم زد

وقـتــی کـــه بـابـــا رفــت بر جانش شرر زد

بـــی مــادری یـــا اینکه بابـا رفت از دست

کافیست تا یک کوه از غم پشت بـشکست

در عُـمــر خـود از بس مــصــیـبتها کــشیده

اصلا بــه دوران رنـــگ شــادی را نـــدیــده

بــا چــشم خود دیده غریـبی حـسن را

بــا زهــر کین کُشتندآن گُل در چمن را

او دیــده یــــک تشت پُر از خون و جگر را

او دیـــده قـــلبی پــر ز آه و پــر شرر را

بــانـــو تـــریــن بــانــوی تــــاریخ مــصـیبت

مــادر فــقــط بــا او نــمــوده ایـن وصـیت

در روز عــــــاشــــــورا در آن گـــودال لالــه

یـــک بــوســــه زن بــــرآن گـلوی پاره پاره

راس بــه روی نـــی اگــــر دیــد ی در آنجا

رگــهــای پـــاره پـــاره و خـــو نـی در آنـجا

مــادر صــبـوری کن صبوری کن که در غم

کوه صبوری هم که باشی می شوی خَم