شعر باران

[night vampire]

آن کریم است کو چو ابر بـــهار
چــــــون بریزد بخندد آخــر کار
نـه چو ابری که در زمستان‌ها
رو کـــــند ترش وقت باران‌ها
مکتبی شیرازی


ابــــــــــــر اگر آب زندگی بارد
هـرگز از شاخ بید بر نخوری
سعدی

ابر با آن تیره‌رخساری که پوشد روی روز
مردم چشم است دهقان را ز باران داشتن
قاآنی شیرازی

ابـــــــــر باید که به صحرا بارد
زان چه حاصل که به دریا بارد
عبدالرحمن جامی



ابـــــر شو تا که چو باران ریزی
بر گل و خس همه یکسان ریزی
عبدالرحمن جامی

اگـــــــر باران به کوهستان نبارد
به سالی دجله گردد خشک رودی
سعدی


باران آمد ترک‌ها به هم رفت.
ضرب‌المثل فارسی

باران از سنگ دریغ نیست و صحبت از ناپذیر دریغ است.
خواجه‌عبدالله انصاری

باران به صبر پســت کند گرچه
نـرم است روی آن که خارا را

ناصرخسرو

باران که در لطافت طبعش خلاف نیست
در باغ لاله رویــــد و در شوره‌زار خس

سعدی

باران که می‌بارد، تو می‌آیی
باران گل، بـــــــــاران نیلوفر
بــــاران مهر و مــاه و آیینه
بــــاران شعر و شبنم و شبدر
احسان خواجه‌امیری

به دعای گربه سیاه باران نمی‌آید.


به نرمی ظفر جوی بر خصم جاهل
کــه کُه را به نرمی کند پست باران
ناصرخسرو

به هـــــنگام سختی مشو ناامید
از ابـــــــــر سیه بارد آب سپید
نظامی

پند به نادان، بـــــــــــــــــاران است در شوره‌زار.
سعدی

چشمه از سنگ برون آید و باران از میغ
انگبین از مـــــــگس نحل، دُر از دریابار
سعدی

چو بسپردم من اندر تشنگی جـان
مــباد اندر جهان یک قطره باران
فخرالدین اسعد گرگانی

خزان زندگی من فرارسیده، می‌خواهم مثل درختان باروری باشم که با یک تکان میوه‌های لذیذ هم‌چون باران از آن می‌ریزد.
لودویگ وان بتهوون


دانای بــــــــــــــــــــــــی‌عمل، ابر بی‌باران است.
جان اشتاین‌بک

دریـــــــــــــــــــــا بی بارانش نمی‌شود.
ضرب‌المثل فارسی


زمانی که چشم به این جهان گشودی، یک روز بارانی بود. در حقیقت آن‌چه می‌بارید، باران نبود، اشک آسمان بود که به خاطر از دست‌دادن ستاره‌ای گریه می‌کرد.
آنتوان دو سنت‌اگزوپری


ســخای بزرگان چو ابر بهار
به جایی ببارد که ناید به کار
نظامی

نریزد ابر بـــــــی توفیر دریا
نه بی باران شود دریا مهیا
نظامی


وای بــــــــــاران، بـــــــــــــــاران
شیشه پنجره را بــــــــــــــــــــــــــــــاران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست
حمید مصدق (این شعر را مرحوم احمد ظاهر خواننده معروف و شهید افقانی خوانده و یکبار هم با یک گروه سه نفره شامل خودش و خواهرش و یک طبله نواز در لاله زار بر روی صحنه اجرا کرد که با اینکه گروه کوچکی بودند اما استقابل از او چنا ن بود که هیچیک از خواننده های آنزمان آنقدر شرکت کننده در برنامه خود نداشتند که نشان از روح لطیف این خواننده شهید که به دست افراد امنیتی نورمحمدتره کی ریس جمهور کمونیست افقانستان شهید گردید)