داســـتــآنـ هــای وآقعــی !

[eɴιɢмαтιc]

اینکه می گویند فلانی «خوشی زده زیر دلش»، کاملا حقیقت دارد. من این واقعیت را با تمام وجود در زندگی ام لمس کرده ام. بگذارید همه چیز را از اول برایتان بگویم؛ ما یک خانواده چهار نفره کاملا خوشبخت بودیم. پدر و مادرم که هر دو تحصیلکرده و استاد دانشگاه بودند، برای رفاه و پیشرفت من و برادرم از هیچ تلاشی فرو گذار نمی کردند. آنها همه شرایط را طوری فراهم می کردند که من و برادرم جز درس خواندن به چیز دیگری فکر نکنیم. ما یک گروه شش نفره شامل سه دختر و سه پسر از فامیل بودیم که برای کنکور و قبولی در دانشگاه درس می خواندیم. فکر بد به ذهنتان راه ندهید چون روابط ما کاملا تحت نظر خانواده هایمان بود و از علاقه و عشق و عاشقی در این رابطه ها خبری نبود. بزرگترین هدفمان زدن پوز یکدیگر و آوردن رتبه در کنکور بود. بعد از یکسال استرس و بی خوابی کشیدن و روزی پانزده ساعت درس خواندن بالاخره روز کنکور فرا رسید. بیش از همه بچه ها من به نتیجه کارم مطمئن بودم و می دانستم با رتبه ایی عالی در کنکور پذیرفته خواهم شد اما راستش خودم هم هیچ تصور نمی کردم که با رتبه ایی دو رقمی آن هم در دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شوم. قبولی من آن هم با چنین رتبه یی حسادت بچه های گروهمان را برانگیخت علی الخصوص که به جز من و یکی دو نفرشان که آن هم در دوره شبانه دانشگاههای تهران پذیرفته شده بودند، بقیه برای ادامه تحصیل باید به شهرستان های نزدیک تهران می رفتند. خوب می دانستم که بچه ها از شدت حسادت دلشان می خواهد چشم هایم را از کاسه در بیاورند. دختر عمویم می گفت: «ما همش کنار هم بودیم و با هم درس خوندیم. پس چطور شد که تو با این رتبه قبول شدی و من بیچاره باید برم شهرستان؟!» و یا پسر دایی ام می گفت: «من هم اگه پدر و مادرم جز اساتید بهترین دانشگاههای معتبر بودن حتما با این رتبه قبول می شدم!» خلاصه هر کسی چیزی می گفت من اما در مقابل این سمپاشی ها دلیلی برای دفاع کردن از خودم نمی دیدم چون خوب می دانستم که برای رسیدن به هدفم چقدر تلاش کرده ام! پدر و مادرم که از موفقتیم بسیار خوشحال بودند به مناسبت قبولی دخترشان جشن بسیار مفصلی گرفتند و همه فامیل را دعوت کردند. آن روز را هرگز فراموش نمی کنم. تا جایی که می توانستم به پشت کنکوری های فامیل و اعضای گروهمان فخر می فروختم و هیچ تصور نمی کردم که این دیو سیاه غرور و نخوت بخواهد کار دستم بدهد و پوزه ام را به خاک بمالد!

بدون اغراق می گویم که جز بهترین دانشجوهای دانشگاهمان بودم؛ نمونه و درسخوان! اگر همینگونه پیش می رفتم بطور حتم می توانستم برای تحصیل در خارج از کشور بورسیه بگیرم اما صدافسوس که همه چیز آنگونه که دوست داشتم پیش نرفت و من درست زمانی که در نقطه اوج بودم با سربه زمین خوردم! آنقدر از دانشجوی نمونه بودنم باد به غبغبم افتاده بود که به هیچ کس محل نمی گذاشتم. اگر هرکدام از اعضای گروهمان که همگی دختر خاله و پسر دایی و ... بودند تماس می گرفتند و یا می خواستند مرا ببینند با تندی جوابشان را می دادم و می گفتم:« من نمی تونم وقت با ارزشم رو برای آدمایی مثل شما هدر بدم!» آری، من که روزی دختری مهربان و فهمیده بودم حالا تبدیل به یک موجود خودخواه و مغرور شده بودم که جز پدر و مادرم همه از من فراری بودند. حتی برادر کوچکم گاهی می گفت: «خواهرجون، قبل از اینکه بری دانشگاه خیلی مهربون بودی اما الان یه جوری شدی. دیگه حتی نمی شه باهات حرف زد. آخه مگه قبولی تو دانشگاه انقدر پز و افاده داره؟!» و من در جوابش می گفتم: «می دونی بدون سهیمه با رتبه هشتاد تو کنکور قبول شدن یعنی چی؟ من یه نابغه ام، یه مغز طلایی دارم که به واسطه اون می تونم به یه نخبه جهانی تبدیل بشم. با این وجود اون وقت تو انتظار داری که با آدمای پائین تر از خودم نشست و برخاست داشته باشم؟!» آری، اینگونه بود که همه آدمهای اطرافم را به نوعی از خودم می رنجاندم. چهار ترم از تحصیلم می گذشت و من که همچنان بر اسب غرور سوار بودم، عاشق شدم! منی که حتی چند دقیقه صحبت تلفنی با کسی که به قول خودم از من پائین تر بود و از «آی کی یو» بهره ایی نبرده بود را کسر شان خودم می دانستم، هیچ گمان نمی کردم روزی عاشق کسی شوم که به مراتب از هر نظر از من پائین باشد و زندگی ام را به باد فنا دهد...


با «هادی» در مسیر دانشگاه آشنا شدم. هر روز بعد از دانشگاه برای بازگشت به خانه سوار اتوبوس های BRT می شدم و بعداز پیاده شدن در چهارراه ولیعصر به سمت تجریش می رفتم. همه کسانی که در تهران زندگی و کار می کنند می دانند که در ساعات شلوغی روز، یعنی زمانی که مدارس و اداره جات و دانشگاهها شروع به کار می کنند و یا کارشان تمام می شود، بهترین راه برای رهایی از ترافیک نفس گیر این ساعات، استفاده از وسایل نقلیه عمومی مثل مترو و یا اتوبوس های تندرو است. من هم از این قاعده مستثنی نبودم. یعنی با وجود داشتن اتومبیل که پدر به مناسبت قبولی ام در دانشگاه برایم خریده بود اما باز هم ترجیح می دادم که راحت تر و بی دردسرتر به دانشگاه بروم و برگردم. در همین رفت و آمدها بود که هادی را دیدم. او جوانی زیبا و جذاب بود که داخل پل عابر می استاد و فیلم های روز دنیا را می فروخت. اوایل هیچ توجهی  به او نداشتم یعنی اصلا او را نمی دیدم اما کم کم به دیدن او که به نرده های پل تکیه می زد و خیره نگاهم می کرد، عادت کردم. زودتر از آنچه فکرش را بکنم دلم پیش چشمان آبی و خوش حالت این پسرک یک لاقبا سرخورد.خب، چه می شود کرد؟ کار دل است دیگر! اولین بار این هادی بود که جسارت به خرج داد و نزدم آمد و حرف دلش را زد. او از عشقی که به من داشت می گفت، از این که در تمام این روزها با وجود سرما و گرما فقط به عشق دیدن من آنجا می ایستاده! نمی دانم چرا، اما شنیدن این حرف ها قند در دلم آب کرد. تا به خودم بجنبم دیدم که من هم به او علاقمند شده ام، خیلی راحت و به همین سادگی! در برابر هادی دیگر آن دختر مغرور و نخبه نبودم. او حالا دیگر دنیای من بود و اگر یک روز نمی دیدمش و صدایش را نمی شنیدم، دیوانه می شدم! من، دختری که توانایی های تحصیلی ام زبانزد بود و در دانشگاه یک دانشجوی ممتاز بودم و مایه مباهات خانواده ام، حالا در برابر هادی که حتی دیپلمش را هم نگرفته بود، همچون بره ایی رام و مطیع بودم که بی چون و چرا حرف هایش را می پذیرفتم. با آمدن هادی زندگی ام رنگ و بوی دیگری به خود گرفت. من که پیانو می نواختم، تمام فضای خانه را به عشق او پر از نغمه های شوپن و بتهوون می کردم. هادی که پا به زندگی ام گذاشت، تازه فهمیدم که زندگی جز بیداری های شب امتحان و خرخوانی زیبایی های دیگری هم دارد؛ پارتی های مختلط، رقص و پایکوبی و سیگار و مشروب! از آنجائیکه خانواده ام به من اعتماد کامل داشتند و بعد از قبولی در دانشگاه آزادم گذاشته بودند، پرس و جو و نظارتی بر رفت و آمدهایم نداشتند و من خیلی راحت می توانستم همراه هادی باشم. اولین باری که به مخدر لب زدم در یک میهمانی بود. آن روز عصر در خانه یکی از دوستان هادی کنار هم جمع بودیم. هادی سیگار بلندی را روشن  کرد و به سمتم گرفت و گفت: «یه پک بزن، حالت رو خوب می کنه. نترس مثل شیشه و کراک و این جور آت و آشغالا نیست که اعتیادآور باشه. ما تریپ سنتی کار می کنیم، زدیم تو کار حشیش! تو این دوره و زمونه که همه از این چرت و پرتای مزخرف می کشن، حشیش حکم کیمیا رو داره. در ضمن چون گیاهی هم هست هیچ عوارضی نداره!» تا به آن روز هرگز حتی جرات حرف زدن از مواد مخدر را هم نداشتم اما آن روز به واسطه اعتماد به نفسی که هادی به وجود ریخت، شجاع شدم و سیگار را گرفتم. هادی لبخندی زد و گفت: «فقط یه پک بزن!» و سپس یادم داد که چگونه دود حشیش را در ریه هایم نگه دارم. پدر و مادرم همیشه ما را از آوردن نام مواد مخدر هم نهی کرده بودند اما آن روز وقتی پک های بیشتری به آن سیگار که پر از حشیش بود زدم، سرخوشی تمام وجودم را پر کرد و به این نتیجه رسیدم که مواد مخدر همیشه هم مضر نیستند و می توانند حس و حالی تازه به ارمغان بیاورند! خوب به خاطر دارم که آن روز پس از چند پک از سیگار حشیش، احساس سرخوشی و دگرگونی کردم. گذر زمان به شدت برام کند شده و صداها و رنگ ها را برجسته تر و قوی تر حس می کردم. احساس به وجود آمده از آن مخدر آنقدر برایم شیرین بود که با خنده به هادی گفتم: «این ماده واقعا جالبه، احساس می کنم مغز و بدنم دیگه از من پیروی نمی کنن!» آنقدر حشیش برایم لذت بخش شده بود که به محض اینکه هادی سیگاری تعارف می کرد آن را مشتاقانه می کشیدم. یکی دو ماه که گذشت دیگر نمی توانستم صبر کنم که هادی حشیش تعارفم کند. در حالیکه به او پول می دادم تا برام حشیش بیاورد می گفتم: «نمی دونم چرابزرگترا انقدر از حشیش نفرت دارن؟ دلم می خواد اونقدر حشیش بکشم که ساعت ها نشئه بمونم!» هادی هم در جواب حرف هایم می خندید. تقریبا یکسال از اولین روزی که حشیش کشیدم می گذشت. حالا دیگر مصرف مواد مخدر برایم از حالت تفریحی خارج شده بود. هر روز صبح با بدبختی خودم را از رختخواب بیرون می کشیدم و به پارک خلوتی که نزدیک خانه مان می رفتم و یک سیگار حشیش می کشیدم. حالا دیگر برای رسیدن به نشئگی نیاز به مقدار مصرف بیشتری داشتم. آنقدر مصرفم بالا رفته بود که هادی هم نگرانم شد بود و می گفت: «تو دیگه خیلی داری زیاده روی می کنی دختر!» و من در جوابش می گفتم: «می بینی که چقدر ظرفیتم بالاست. من یه دختر قدرت مند هستم و هر وقت بخوام ترک می کنم. تو هم نگرانم نباش و هر چقدر ازت حشیش خواستم بی معطلی برام بیار!» دیگر آن دانشجوی نمونه نبودم و این تعجب همه اساتید و همکلاسی هایم را برانگیخته بود. خودم اما ککم هم نمی گزید. هر بار که پدر و مادرم درباره وضعیت تحصیلی ام سوال می کردند لبخند با شکوهی نثارشان می کردم و می گفتم: «اوضاع کاملا روبراهه!» من حالا تبدیل به یک دروغگوی حرفه ایی هم شده بودم. خیلی راحت پدر و مادرم را می پیچاندم و بعد از دانشگاه همراه هادی به خانه دوستانش می رفتیم و همراه با دختران و پسران دیگری که آنجا جمع می شدن حشیش می کشیدیم و مشروب می خوردیم و می زدیم و می رقصیدیم! حالا دیگر تعداد غیبت هایم زیاد شده بود و نمراتم هر روز کمتر و کمتر می شد با این وجود اما با زرنگی تمام پدر و مادرم را می رفیفتم و هر طور شده حقیقت را از آنها مخفی می کردم و خودم را به عنوان دانشجوی ممتاز نشان می دادم. پدر و مادرم هم که حتی در خواب هم نمی دیدند دخترشان معتاد شده باشد، بی حالی و کسالت و آشفتگی ام را به پای سنگین شدن درس هایم می گذاشتند!  حالا دیگر حشیش که هر بار برای گرفتنش باید کلی پول به هادی می دادم و خواهش و تمنا می کردم،  به جزئی از زندگی ام تبدیل شده بود و توان نداشتم آن را کنار بگذارم. من که همواره از سلامتی بدنی فوق العاده ایی برخوردار بودم، حالا همیشه مریض و بدحال بودم و دست و پاهایم سرد سرد بودند. شاید باورتان نشود اما هر روز از فرط سرفه از خواب بیدار می شدم و بالش را جلوی دهانم می گرفتم تا پدر و مادرم از سرفه های وحشتناکم بیدار نشوند! با این وجود اما این تمام ماجرا نبود، من که روزی به نخبه بودنم افتخار می کردم حالا به لطف این مخدر دچار فراموشی می شدم و در یادگیری درس هایم مشکل داشتم. دیگر نمی دانستم چطور رفتارهای مشکوکم را برای پدر و مادرم توجیه کنم. می دانستم با کمی کنکاش خواهند فهمید ماجرا از چه قرار است و آبرویم نزد آنها خواهد رفت. دیگر درس و دانشگاه و هیچ چیز دیگری برایم اهمیت نداشت و اینگونه شد که قید خانواده و درس را زدم و از خانه فرار کردم و به خانه مجردی یکی از دوستان هادی پناه بردم. باورش برای خودم هم دشوار بود اما در آن لحظات به تنها چیزی که فکر می کردم آزادی برای مصرف مواد بیشتر بود. پدر و مادر و برادرم، موفقیت هایی که به دست آورده بودم را اصلا به خاطر نمی آوردم. دلم می خواست جایی را داشته باشم که بدون ترس و واهمه بتوانم حشیش بکشم و نشئه شوم. درست زمانی که تصور می کردم از تمام قید و بندها رها شده ام و می توانم هر طور که دلم می خواهد زندگی کنم، خداوند به دادم رسید و نگذاشت بیش از پیش به دره نیستی سقوط کنم...

آن شب در خانه دوست هادی غوغایی بود. هادی به افتخار فرار من از خانه میهمانی گرفته و همه دختران و پسرانی که در این مدت با هم دوست شده بودیم را دعوت کرده بود. من هم بی خیال و فارغ از اینکه چه بر سرم آمده و قرار است بیاید، تند و تند سیگار حشیش می کشیدم. نمی دانم چندمین سیگار بود اما ناگهان سرعت ضربان قلبم به شدت بالا رفت به نحوی که لباسم هم تکان می خورد! حسابی ترسیده بودم. از هادی خواستم با اورژانس تماس بگیرد اما او بی توجه به حال من گفت: «یه کم تحمل کنی بهتر می شی. اگه به اورژانس تلفن بزنم پای پلیس میاد وسط و همه مون رو می گیرن!» چند دقیقه ایی صبر کردیم اما هر لحظه بدتر می شدم. تمام بدنم گر گرفته بود و احساس می کردم که قلبم در حلقومم می تپد! هادی که خودش هم ترسیده بود فوری مرا سوار ماشین کرد و جسم نیمه جانم را جلوی در خانه مان انداخت و زنگ خانه را زد و خودش  به سرعت از آنجا دور شد. پدرم به صدای زنگ در تا جلوی در خانه آمد و مرا که دید فریاد کشید... من هم دیگر چیزی نفهمیدم...

                                    *********************

حالا که سرگذشتم را برایتان می نویسم دو سال از آن شب می گذرد. پدر و مادرم می گویند: «همش کار خدا بود که زنده موندی. اون شب وقتی جلوی در خونه پیدات کردیم فوری به اورژانس زنگ زدیم. قلبت 196 بار در هر دقیقه می زد و این یعنی فاجعه! تا به بیمارستان برسیم تو دیگه کاملا بیهوش شده بودی. بردنت اتاق I.C.U دکترا می گفتن مغزت بی حس شده. چند هفته ایی بیمارستان بودی و بعد از مرخص شدنت بردیمت به یه منطقه خوش آب و هوا تا سلامتی ت رو به دست بیاری. چند هفته گذشت و تو با بدنی ناتوان و بی حس در حال برگشت به زندگی بودی در حالیکه نمی دونستی چه زمانی باید غذا بخوری یا بخوابی. به تدریج مغز بی حس تو، شروع به کار کرد و کم کم یادت افتاد که چه اتفاقی افتاده! تو در شرایطی بودی که داشتی می مردی اما هیچ کدوم از اونایی که این بلا رو سرت اورده بودن حتی سراغی ازت نگرفتن. هر چند ما هم مقصر بودیم. ما باید آگاهتر می بودیم و رفتارای تو رو به حساب درس و دانشگاه نمی ذاشتیم و برای اینکه ثابت کنیم پدر و مادر روشنفکری هستیم آزادی بی حد و حصر رو بهت هدیه نمی دادیم!» آری، اینگونه بود که رقص با شیطان را تجربه کردم و بابت کسب این تجربه بهای گزافی هم پرداختم. زحمات پدر و مادرم را برای بازگشتم به زندگی، هرگز فراموشم نخواهد شد. با بازگشت به تهران و خانه مان، مصمم شدم که زندگی ام را همان طور که نابود کرده بودم، دوباره بازسازی کنم. با تمام توانم به مطالعه دروسی که درآنها مردود شده بودم پرداختم. صدای آثار بتهوون دوباره فضای خانه را پر کرد. با این وجود اما همیشه آثار جراحتی را که از رقص با شیطان برداشتم، با خود حمل خواهم کرد. توانایی حافظه ام هنوز اختلال دارد و گاهی پشت اشیای متحرک، صفحه های خیالی می بینم که میراث شوم مواد مخدر است. زخم های پشتم که هنوز درد می کند، داغ ابدی آتشی است که روزی با آن به آسمان می رفتم! همه کسانی که روزی بابت رتبه آوردنم به آنها فخر می فروختم به ملاقاتم می آمدند و با ترحم می گفتند: «ای کاش تو هم شهرستانی، جایی قبول می شدی تا این بلا سرت نمی اومد!» در جوابشان چیزی نداشتم که بگویم چون این خودم بودم که اجازه دادم رویاهایم بر فراز ابری از دود شیرین، پرواز کنند!