گـُـفـتـُـــگـوےِ آزاد 【207】

[Mไ∫∫ ∫MΘKξЯ]

که من قفل یه ریفم بگم جمله جُم بشی بی رحمم

که هنوز بعضی هم خونه هام انگار بدخواهامن

ناراحتن از رابطه ی هنرها با من

میگن سر صدا نکن سبب هیجان نشو

همشون ساکنن سالهاستو

نمیدن اجاره شو

خنسه نه

طلسمه یا که نه گرفته گند

از اتاق خوابم تا پذیرایی

هوا کدره همیشه کرخه تنا که تا بره وقت

بعد راه بده به دلت پس

بیرونه این خونه خبری نیست

بمون ببریمش لول بعد

^ــ^

دندون بس از رو هم میسابم میپوسم

سردخونست پسر خونه

مرده نیستن اما فوقش سر تو برف بچرخونن

برن تو هم شن عــ*ن تو عـــ*ن

تلخ بود طعمش

سخت بود هضم سردخونم خون سرد موندم

رو یخ بودم جونم به لب اومد اصن جورن

تیرو تخته بد جور هم شه

چشا به فقر که فاجعس

فرهنگش گاهی جو خواریدست

خوار جفتش راضی تر از زامبیه ست

چون که پا میدن بش حاجی بد

 آره زن که ل اش ی ن پایه ان به

مجنون رسما دیوونست و لیلیم که راضیست

بچه ها سفالین ماداراشون کوزه ان

شوهرا تو خواب رس پی واژه ان میگن کو زن

بنگ تو پر منظورم تیر تو پر

مک بوکم پیر رو دست چسبوندم

چی رو زن بونم دی روز

پری روز همین

جور غریب

موندم هیچیم رو زمین

بند روحم

نمیشه مثل موزست اینجا هر سو جست

بزنی میبینی هر سوژش

یه رپ خونست

که ترسو کرده ترسو رپ

که ترسو کرده ترسو رفت هفت گونش سرخ از خونش چون

رفت اون رفت معشوقش بود

بعد اونقدر رفتو خوند اومد بجا اشک از گونش خون