سهم من از خدا، این نیست

[ღeternal Loveღ]

این منم که بالهایم را در آستانه ی این فصل به روی تو گشوده ام، عبور کن، بر من عبور کن! ای ستارۀ بلند، ای نسیم دور! ایستاده ام، شعری می نویسم، حرف می زنم، در خویش می تپم.


شب... آری شب، از روزنه ی پنجره، شبی هولناک سقوط می کند. ایستاده ام. تکرار! تکرار! بغض ها تکرار می شوند. از زندگی، از زمین، از خدایی که می گذرد، سهم من چیست، کجاست؟ جز ایستادن، گریستن، سکوت و واژه هایی که در درونم موج می زنند؛ در چشمهایم، در قلبم و همان جا می میرند. امشب دوباره میعاد خدا با کدام پیامبر است؟ با کدام پرنده؟ با کدام روزنه؟ پس من اینجا کیستم؟ چرا آفریده شده ام؟



این سان در بی نهایت این شب عمیق تا چند عمر دیگر برای روزنه شدن، برای پرنده شدن، برای پیامبر شدن باید بگریم.



ای خدای مردهای پیامبر و پیامبران مرد! من نه پرنده ام، نه پیامبر، نه ستاره... من یک زنم. با هزار سالها کوله بار دردی که بندگان تو برایم آفریدند. چرا باور کنم؟ چرا باور کنم حوا از پهلوی آدم آفریده شد، چرا باور کنم زن موجود دوم آفرینش بود، مادر من که پیامبر نبود.



ایمان نمی آورم، ای پیامبران مرد، ای مردهای پیامبر به فریب هاتان ایمان نمی آورم، به فریب هاتان ایمان نمی آورم. سهم من از خدا این نیست.سهم من از خدا این نیست. من به خدای برابری، خدای عدالت، خدای حرفهای حقیقت، ایمان دارم.

[/size]