عاشقانه های امام علی در فراق حضرت زهرا

[سرباز خدا]

حضرت علی به هنگام ارتحال حضرت زهرا چنین سرود:



نفسی علی زفراتها محبوسة


یالیتها خرجت مع الزفرات


لاخیر بعدک فی الحیاة وانما


ابکی مخافة ان تطول حیاتی


جان من با آه و ناله هایش در اندرون من زندانی است. ای کاش جان من هم با ناله ها از بدنم خارج شود. بعد از تو خیری در زندگی نیست و من از ترس اینکه مبادا زندگی ام به طول انجامد گریه می کنم.


اشعار دیگری بعد از شهادت فاطمه علیها السلام فرموده که قسمتی از آن را اینجا می آوریم:


اری علل الدنیا علی کثیرة


و صاحبها حتی الممات علیل


ذکرت ابا ودی فبت کأننی


برد الهموم الماضیات وکیل


لکل اجتماع من خلیلین فرقة


و کل الذی دون الفراق قلیل


و ان افتقادی فاطما بعد احمد


دلیل علی أن لا یدوم خلیل


می بینم رنج و ناراحتی های دنیا مرا بسیار احاطه کرده و صاحب آن ناراحتی ها تا وقت مردن ناراحت است. پدر مودت و محبت را یاد می کردم، ولی صبح کردم گویا اینکه کنار زدن غم و غصه های گذشته به من واگذار شده است. برای هر اجتماع دو دوست جدائی و فراق است و هر چیزی به جز فراق و جدائی باشد کم است. و راستی از دست دادن من فاطمه علیها السلام را بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله دلیل است بر آنکه هیچ دوستی دائمی نخواهد بود.


همچنین در هجران زهرایش اینگونه زمزمه دارد:


فراقک اعظم الاشیاء عندی


و فقدک فاطم أدهی الثکول


سأبکی حسرة و أنوح شجوأ


علی خل مضی أسنی سبیل


ألا یا عین جودی و اسعدینی


فحزنی دائم أبکی خلیل


هجران تو نزد من بزرگترین مصیبتهاست و از دست دادن تو ای فاطمه سخت تر از فرزند مرده است. من گریه با حسرت خواهم کرد و نوحه گلوگیر خواهم نمود بر دوستی که راهی بلند رفته است. ای چشم احسان کن و به من یاری نما در گریه کردن که حزن من دائمی است و به دوست گریه می کند.


و در محبت قلبی خود نسبت به زهرا علیها السلام می گوید:


حبیب لیس یعدله حبیب


و ما لسواه فی قلبی نصیب


حبیب غاب عن عینی و جسمی


و عن قلبی حبیبی لا یغیب


دوستی که هیچ دوستی مثل و مانند او نمی شود، و هیچ چیز به جز او در قلبم سهم و نصیبی ندارد. دوستی که از چشم و تن من غایب است ولی از قلبم دور و غایب نمی شود.


گاهی بر سر قبر عزیزش این گونه درد دل می کند:


مالی وقفت علی القبور مسلما


قبر الحبیب فلم یرد جوابی


أحبیب ما لی لاترد جوابنا


انسیت بعدی خلة الأحباب


چه شده که من بر سر قبرها می ایستم و به قبر دوست سلام می دهم، و جواب مرا نمی دهد؟ ای دوست! تو چرا جواب مرا نمی دهی؟ آیا بعد من راه و رسم دوستان را فراموش کرده ای؟!


بعد حضرت جواب خود را می دهد:


قال الحبیب: و کیف لی بجوابکم


وأنا رهین جنادل و تراب


أکل التراب محاسنی فنسیتکم


وحجبت عن أهلی و عن أترابی


فعلیکم منی السلام تقطعت


عنی وعنکم خلة الأحباب


دوست گفت: من چگونه جواب شما را بدهم که گرفتار سنگها و خاک هستم. خاک زیبائیهایم را از بین برده و شما را از یاد برده ام، و از خاندان و همسالهایم پنهان گشته ام. از من بر شما سلام و درود، ولی دوران صفای دوستان از من و شما بریده شده است






© برگرفته شده از دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
http://sedighe.ir