بهترین آلبوم سال تا جایی که من گوش کردم آلبوم «ابراهیم» محسن چاوشی بود. این آلبوم یکی از بهترین آلبوم های عمرم بود و شاید سه تا از بهترین ها. این آلبوم واقعا آلبوم بود. یعنی آهنگ هاش در حول یک مفهوم می گشتند و همین طوری چند تا تک آهنگ دور هم جمع نشده بود. شاعر اون ها همه یکی بود و از یک کتاب شعر انتخاب شده بود. و به نوعی تفسیری در باب عمیق ترین و نهفته ترین سوالات و رنج ها و اضطراب های بشر درش نهفته بود. این آلبوم ها در موسیقی ایران تا جایی که من می دونم سابقه نداشته. یعنی کسی خودش فکر بکنه و بنویسه و بخونه. حتی در عالم موسیقی سنتی هم معمولا از اشعار پیش نوشته شعرای کلاسیک استفاده میشه اما حسین صفا و چاوشی خودشون ذره ذره این آلبوم رو فکر کرده بودند و حتی در نحوه خوانش شعرها باید لایه هایی از کارهای صفا درک می شد.
هعی...آهنگ پروفت بد نبود. ریتمش خوب بود و آدم لذت می برد ولی شعرش و نحوه اجرا آدم رو منقلب نمی کرد.
هعی...آهنگ پروفت بد نبود. ریتمش خوب بود و آدم لذت می برد ولی شعرش و نحوه اجرا آدم رو منقلب نمی کرد.