رمان بعد از آن کابوس "خیلی ترسناک"

[fateme_1383]

پارت 2:
لبخندش را با لبخند جواب می دهم. گلویش را با سرفه ای صاف می کند و می گوید:
_ خوب، کارکنان و خدمتگذاران، دافنه خدمتگذار تازه ی اینجا هست. 
سپس خطاب به من می گوید:
_ امیدوارم توی نبود من بتونی با سوفیا و فیلیپ و بقیه، دوست باشی.
باز هم لبخندی می زنم. به پسر قد بلند، خوش اندام و جذاب خیره می شوم. پسری با مو های قهوه ای و چشمانی به رنگ دریا. 
سمت راست او نیز، دختری لاغر و قد بلند ایستاده. قیافه ی آن ها هیچ شباهتی به هم ندارد سوفیا دختری است با مو های مشکی و چشم های قهوه ای. 
سوفیا به سمت من می آید و خطاب به خانم فلارک، می گوید:
_حتما مامان. نمی زاریم احساس غریبی کنه. 
سپس به من خیره می شود. لبخندی می زنم و زیر لب می گم:
_ ممنونم. 
خانوم فلارک سری تکان می دهد و می گوید:
_خوب دافنه، تو که می دونی اینجا باید چی کار کنی. مگه نه؟
سری به نشانه ی تایید تکان می دهم و می گویم:
_ بله خانوم. تمیز کردن اتاق های پذیرایی طبقه ی اول و دوم و همچنین نظافت اتاق های سوفیا و فیلیپ، بر عهده ی منه. 
سری تکان می دهد.
رو به کارکنان و خدمتکاران، که تقریبا روی هم 12 نفر می شوند، می کند و می گوید:
_ همه ی شما ها می دونید که من و همسرم برای سر زدن به خواهرش، داریم به شهر نیویورک می ریم. لطفا توی نبود من، اوضاع ویلا و بقیه ی چیز ها، مثل همیشه باشه. دوست ندارم اتفاق بدی بیفته.
همه سری تکان می دهند و "بله خانم" را زیر لب می گویند. سوفیا و فیلیپ، از پدر و مادرشان خداحافظی می کنند و خانم فلارک و همسرش به سمت درب خروجی ویلا روانه می شوند.

---

پارت 3:
برای بدرقه ی آن ها پا به حیاط می گذاریم. عقب تر از بقیه به راه می افتم و به حیاط سر سبز و بزرگ ویلا، خیره می شوم.
به درخت های سرو قد بلند و به فلک کشیده خیره می شوم که در سمت راست و چپ راه، با غرور سر بلند کرده اند و صاف ایستاده اند.
به درب خروجی می رسیم. آقای فلارک نفس عمیقی می کشد و با صدای کلفتش می گوید:
_ آنی، چمدون ها رو بزار من خودم می برمشون تو ماشین. تو هم اگه خواستی باز هم از همه خداحافظی کن.
خانم فلارک، سری تکان می دهد و تشکری می کند. به کل ویلا خیره می شود و نفس عمیقی می کشد. با شنیدن صدای گریه ی دختری، روی پنجه ی پا هایم می ایستم و کنجکاوانه به دنبال دختری که در حال گریه است، می گردم.
چشمم به دختر قد کوتاه و لاغری می افتد که با گریه خودش را در آغـ*ـوش خانم فلارک انداخته است و زیر لب حرف های نا مفهومی می زند.
خانم فلارک دستی به سر دختر می کشد و می گوید:
_ الیزابت! تو دیگه برای چی داری گریه می کنی؟!
اشک چشم هایش را پاک میکند و صاف می ایستد. فین، فینی می کند و می گوید:
_ آخه من بهتون عادت کردم. دلم براتون تنگ می شه!
این حرف را آنقدر با عشـ*ـوه و ناز و چاپلوسی می گوید، که با اخم چشم هایم را از او می گیرم و چینی به بینی ام می دهم. دخترک لوس! در اولین نگاهم زیاد از او خوشم نیامد. نمی دانم چرا؟ اما از آدم های لوس و چاپلوس و خود شیرین، بیزارم!
خانم فلارک ریز می خندد و رو به الیزابت می گوید:
_ اشکات رو پاک کن دختر. من که زود بر می گردم. تازه دافنه هم هست. اون تقریبا با تو هم سنه. می تونید با هم دوست بشین.