گفتگوی آزاد || نسخه ۳۷6

[ابراهیم هادی]

رخ خورشید بگیرد اگر رخ بنمایی

هرکس به هوایِ جان گرفتار 
ما بی تو ز جان خویش بیزار ..

یا حضرت عباس! قدم رنجه کن آرام
بگذار به چشمان ملائک قدمت را

من همونم که نازنینت بودم
به قول تو دنیا اُ دینِت بودم!

..

...

....

چیشد اون عشق آتشی؟ 

چی شد؟


فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد


دودش به سر درآمد و از پای درفتاد


مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد


فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد


رامین چو اختیار غم عشق ویس کرد


یک بارگی جدا ز کلاه و کمر فتاد


وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید


کارش مدام با غم و آه سحر فتاد


زین گونه صد هزار کس از پیر و از جوان


مست از شراب عشق چو من بی‌خبر فتاد