▼ گفتگوی آزاد نُسخــہ 380 ▲

[Medusa]

گفتنش آسونه که میشه بخشید
شاید بگی این جا مجازیه اما ما که مجازی نیستیم
بعضی رفتارها و حرفها اثرش خیلی عمیقه و هنوزم گاهی یادش می افتم پنیک می کنم
اون تاثیری که رو من گذاشته ممکنه تا سالها بعد همراهم باشه

تو با این همه نامردی ک در حقت شد هنوزم همون دختر مهربونی ک بودی
تو خیلی بدیا در حقت شده صحیح
کم لطفی و نامردی با وجود اون همه خوبی کردنات زیاد دیدی صحیح
تا ابدیت هم به همین خوبی ک هستی میمونی بازم صحیح

ولی دختر هیچی ارزش ناراحت شدن نداره هیچی حتی بهتره ک نگم حتی چیا
ولی هیچی ارزششو نداره
از یه بار زنده بودنت لذتشو ببر
بزار کسایی توی زندگیت باشن ک همونقد ک تو خوبی میکنی بهت خوبی کنن حتی اصن خوبی هم نکنن رفاقت ک معامله نیست
حداقل بدی نکنن
تو چیزی ک من یادمه
درسته مهربون و زود رنجی
ولی یادت نره
خیلی قوی تر از این حرفایی

وای امید چه فیلسوف شدی .__. چه جالب بود حرفات. 

ولی ناراحت شدن هم بالاخره یه ریکشن طبیعیه توی انسان. یعنی "غم" رو باید بپذیریم به عنوان یه بخشی از زندگیمون. و این حرفا که تو قوی‌ای و نباید ناراحت بشی و اینا، معمولا کارساز نیستن. این طبیعت آدمیزاده که برنجه. نباید این حق رو از خودش بگیره. اینکه به خودت اجازه‌ی گاهی غمگین یا ناراحت بودن رو ندی و دردت رو با چیزی مثل "قوی بودن" سرکوب کنی، خیلی وقتا اونقدری که به نظر میاد کمک نمی‌کنه. 

و اگه به من باشه دوست دارم حالا که فقط یه بار زندگی می‌کنم، همه نوع احساسی رو تجربه کنم، حتی غم.