گفت و گو آزاد نسخه ۴10

[فرنودِ بن گیومرث]

پرش*

من با صدای ستون های تنِ تو
می رقصم ، می رقصم
من با جفت لب های خشک و سرد تو
درد می شم ، می میرم.

پرش*

گره کار این جهان با توست این گره را مگر تو باز کنی
باد بیخود به پنجره میخورد پنجره را مگر تو باز کنی
مثل عطری در عمق پیراهن مایه تار و پود من هستی
مرگ با زندگانی یکسان است تا تو بود و نبود من هستی
تا تو بودو نبود من هستی … دل مرا دل تو به بهانه کشانده ست
تا نفس من گره خورده به یک تب تند از تو
تو خود صبح منی
ته غم در شب من
بشوم حوصله کن و مرا پرسه بزن


توصیه میکنم این اهنگو حتما گوش کنی(:

هوتن هنرمند گوش می دی؟
می گیرمت زن.