بمونه یادگار(:

[فرنودِ بن گیومرث]

عید 99 حتّی در ظاهرش هم عید نبود. نه صرفاً به خاطر کرونا. پدربزرگم رو به تازگی رسونده بودیم بهشت زهرا و گذاشتیمش که همون جا بمونه و خودمون هم برگشتیم و با لباس های سیاه حلوا تعارف کردیم.
یادمه موقع سال تحویل نمی خواستم بیدار باشم و فکر می کردم این نهایتِ اعتراضیه که می تونم بکنم. به این که چرا این قدر کفن رو دور پدربزرگ سفت پیچیده بودند و اصلاً مگه نیازی بود که لاغر بودنش رو نشون بدند؟نشون بدند که چه قدر ضعیف شده بود؟ فکر می کردم با بیدار نشدن در لحظه سال تحویل می تونم به نامرتّب بودن اتاق و هر مزخرف دیگه ای اعتراض کنم.

فرقی هم نکرد راستش. "این جا جایی ست در خیابان وصال ، که سگ را اگر بزنی ، سگ را اگر نزنی ، با کمال میل حاضر نیست به زندگی سگی اش ادامه دهد"

چه قدر تلخ و رمانتیسمِ سیاه و از این مزخرفات شد.
ولی خب قراره فقط یادگاری بمونه.

به قول سهراب محبی : " ما اصلا نگرفتیم که زندگی واقعا کی شروع شد. انگاری از وقتی راه افتاده از ما جلو زده. ما همون طوری موندیم. تو همون اتاقا با همون تابلو ها با همون موزیکا. همون حرفای همیشگی و صحبت درباره "تام ویتس" و "فرانک زاپا" و فلان تیکه ی فلان آهنگ "مارک نافلر" و فلان صحنه ی فیلم "هامون". اینکه هرکدوم رو چند هزار بار دیدیمشون و کجاهاشونو بهتر بلد بودیم بازی کنیم. همه دیگه سر این نکته شاید توافق داریم که "مسافران" بهترین فیلم "بیضایی" بود ولی بعد یاد "غریبه و ماه" و " کلاغ" هم می افتادیم و تا چهار صبح خِرخِره ی همو می جوویدیم که آیا استاد نویسنده ی بهتری ان یا فیلمساز قابل تری! به هر حال من همیشه از "نیما" خوشم می اومده و یادم میاد چشمای اون نقاشِ پیر پر می شد وقتی می خوند "خشک آمد کِشتگاه من در جوار کِشت همسایه" . بعد تعریف می کرد که چه طوری از هشت صبح تا دوازده شب جلوی در خونه ی شاعرِ واستاده بود تا راش دادن تو! آخر سر رو جلد "ماه خدا" یه جغد کشید. بعد که کتاب دوباره چاپ شد جغده هم بال زد و رفت"

حالا اگر این قدر نقل قول نکنم و کمی هم از خودم مایه بذارم باید بگم که به قول تو (ای بابا باز هم نقل قول شد که ) به قول تو : "ما ارزش رو پیدا کردیم و آگاهانه داریم ازش دوری می کنیم. اینه انسان معاصر"

دیگه ادامه نمی دم. شاید هم باید ادامه بدم.
ولی خب همین الانشم بیش تر از عرف نوشتم.
بقیّه ش باشه برای یک جای دیگه.