20-04-2021، 22:47
ببخش که زبانم نچرخید بگویم دلتنگی امانم را بریده،
که دوست داشتنت از عمیق ترین لایه های دلم برآمد،
پرید توی گلوم و نتوانستم تحویلت دهم..
من آدمِ دوست داشتن های پرسر و صدا نیستم..
آرامم،ساکت کمی خجالتی.
این یادت باشد،
آدم های آرام راز های پرآشوب دارند.
و تو پرآشوب ترین رازِ منی،
مَگوترینش...
بی اجازه نفس میکشی قدم میزنی زندگی میکنی
لا به لای تمام سکوت هام،نگاه ها و شعرهام(:
ببخش غروری که هیچ وقت نتوانست اعتراف به حقیقتت کند(: