• نیلوفَر رِضایی •

[מַברִיק]

ادما گذشتشون يادشون نميره
فقط براشون كمرنگ تر ميشه
هيچوقت نگيد گذشته ها میگذره،فراموشش کن
تصوير گذشته هر آدمی جا خوش ميكنه گوشه ي نگاهش
دردش خونه میکنه پشت لبخنداش
فقط چون كمرنگ تر ميشه با هر اشاره اي به اون روزا بغضش نمیشکنه
شايد بتونه جلوي خودشو بگيره
تا بره يه گوشه زانوهاشو جمع كنه توي شكمش
بعد بلند بلند های های برایِ گذشتش گريه كنه...
و الا روزايي كه باعث ميشن ادما بزرگ بشن
باعث ميشن روي تار تار مشكي موهاشون سفيديِ برفي بشينه كه حاصل طوفان و سرماي زندگيشون بوده
روزايي كه اشكايي كه بايد براي ذوق و شوق اتفاقات خوب زندگيشون ميريختن جاشون رو دادن به اشكايي كه براي مقابله و جنگيدن با اتفاقاي بد و تلخ بودن
يا روزايي كه باعث شدن از فانتزياي سن و سال خودشون فاصله بگيرن و يادشون نره حتي توي بچگي هم بزرگ باشن
مگه ميشه از ياد برن و فقط توي گذشته بمونن و تا ابد کش نیان؟
مگه ميشه فراموش بشن؟
اينجور ادما هروقت خودشون رو جلوي اينه ببينن ياد روزايي كه بهشون گذشته ميفتن
ياد اينكه برق چشماشون كجا جا موند تو کدوم روز؟
لبخند از ته دلشون كجا ته كشيد تو کدوم اتفاق؟
تار مشكي موهاشون رو كي برد با خودش و بجاش سفيدي پاچيد روي تك تكشون؟
گذشته ي ادما هيچوقت پاك نميشه از ذهن و روحشون
فقط كمرنگ تر میشه
کمتر آزار میده

[ #نيلوفر_رضايى ]