گـُـفـتــــگـوےِ آزاد «۴۴۲»

[فرنودِ بن گیومرث]

«و خلاصه زندگی‌اش را که با واوهای عطف فاصله‌های عمیقش پُر می‌شد دو سه جمله بود و چند واو عطف به‌هم وصل‌شان می‌کرد - مروری کرد و سرش را از پنجره - میان دهان هراسناک شب فرو برد و و شب که گریه می‌کرد - او را شست و درخت توت بال‌ها را آویخته بود که عبدالمجید سمندر پاییز را احساس کرد.»

حاجی انقدر فلسفی بود نفهمیدم چی شد
از زبون خودت بگو برامون

فلسفی نبود جناب. فلسفه به ریشه و کن و اساس می‌زنه.
این فقط زندگی یک شخص رو توصیف می‌کنه با به چشم کشیدن یک تصویر.
تصویر وقتی که داره بارون میاد و یک مردی سرش رو از پنجره برده بیرون و از قضا پاییز هم هست.