گـُـفـتــــگـوےِ آزاد «۴۴۳»

[سهَ‌ند]

باور کن
یه بار بهش گفتم حالت خوبه؟
گفت نه
منم ناراحت شدم

چه دل نازکی:/

افسوس واسه تو ای دل ساده
که حتی تک تک خنده هات هم گله داره
من خوب می فهمم از غم ظاهرت
که حتی شَک داری به مریم باکره
داری پیش خودت میگی که این بیراه نمیگه
حتی تصویر زندگیت هم سیاه سفیده
تو می خواستی که عمرت رو هرز پست ندی
ولی فقط ورق های تقویم رو خط زدی
وقتی دیگه بیدار شدی تو خوابت سخته
حتی گریه کردنت هم یادت رفته
مثل هفتاد ملیون احمق دیگه
حتی شعار های قشنگت هم خامت کرده
تو هم یه جوونی پیر تر از ننه بابات
که پره عقده شده دیگه از سرت تا پات
این پنج تا انگشت که واسه مشته گره کن
حتی نمی تونی راحت باشی پشت تلفن
اینکه شهرم تو ظلمته عیب از منه
لابد این عم سنت پیغمبره
چیه غیر قابل هضم حرف عام یکم؟
منتظری حقیقت رو توی اخبار بگن
ببین جوونایی که جای تیغ رو دستشون
اونایی که لبخندی نیست تو حرفشون
این دل من بود فهمیدی حرف هاش رو
بی خیال دونه های تسبیحت چند تا شد؟