گـُـفـتــــگـوےِ آزاد «۴۴۶»

[ابراهیم هادی]

 زبون حال  حسام وقتی هلیا رو می بینه:

كاش مى شد كه حرف هايم را
روبروى تو ، مو به مو بزنم
تا كه آزرده خاطرت نكنم
باز بايد به شعر رو بزنم


شعر ، دنياى كوچكى كه در آن
تو براى هميشه مال منى
من ، جواب سكوت مبهم تو
و تو زيبا ترين سوال منى


بنشين ، شعر تازه دم كردم
باز هم تشنه ى شنيدن باش
روى يك قله رو به آغوشم
باش و آماده ى پريدن باش


تو در آغوش من ؟ چه رويايى
حيف در شعر واقعيت نيست
عاقبت در مجاز مى ميرم
بودنت حيف بى نهايت نيست


در كنار  منى و تصويرت
در دل استكان نمى افتد
چاي خود را بنوش عزيز دلم
حرف من از دهان نمى افتد




عشق يك واژه است بعد از تو
خانه ام از سكوت لبريز است
"تو مبادا به فكر من باشى
فكر كردن به من غم انگيز است"




وهم من ، بيش از اين نمى خواهم
علت بغض و هق هق ات باشم
تو براى خودت كسى هستى
من نبايد كه عاشقت باشم


 سید تقی سیدی

اتفاقا حرفای حسام وقتی که هلیارو میبینبه
اینجوریه که باید فیلتر شکن روشن کنی تا ببینی حرفاشو

 عجبا
=)
روح نازکش چین چین می شود