گفتگوی آزاد نسخه [۴۵۱]

[*Aɴѕel*]

سردرگمم ، شک دارم درکم کنن

چون از جنس پاییزم

مشکلا روی پاهام مثل واریسن

مثل کَنه ، گاهی زیاده یا کمه

حالمم خوراکِ قدم های یه نفره

مثل پاریسم و دوباره من از دیشب بیدارم

منم مثل توئم

بی شک بیمارم با این فرق که

من اون بیمارم که تنها دکترش خودشه

از این بیزارم هرکی میخواد کنترلش کنه هی

اندیشه نمیمیره تا فسفر توو مخشه و

مفت خور دورشه و جمجمه پُره شه

من پیله میشم رو کلماتو کار نو تر

بعد خیره سی شب رو ضربات جالب و کر کننده

چیره بی شک به وضع و حال خودم

پس مینویسم کاغذ و پاره کنم

من یه دل که پُر ترکشه

یه اسم که بُلد تر میشه

مشکلاتی که روز به روز بزرگتر میشه

یه دوش آب گرم ، یکم بکن نورو کم

یه چای تازه دم که حاضرن و لازمن

تا نباشه فازِ بد و اخمات خنده بشن

بگو به درک که مشکلا حل نمیشن

مثل من باش تا رقبا ترک خورده شن

حرف کم بزن ، عمل کن یکم