گفتگو آزاد | نُسخه [459]

[سهَ‌ند]

سنس آو هیومر همیشه میتونه رو مخ باشه. حتما عادت نداری چون من با دوستام شوخیای خیلی بدتر هم میکنم.

ولی خب اگه تیکه هم بندازم در جواب تیکه های قبلیه. یعنی همیشه تو مود ضد حمله م.

---

بل بله

من دوستت نیستم که با من شوخی کنی
کلا خودت بهم گفته بودی دوست داری این کار‌و
وقتی حوصلت سر میره اینجوری با حرفات آدمارو ناراحت میکنی
چون واست لذت بخشه
و گفته بودی حتی پشیمونم نمیشی از چرندیاتی که گفتی

خب به نظرم ادم سالم اینجوری نیست

نه پشیمون که نمیشم واقعا. چون در ۹۰ درصد مواقع اصلا یادم نمیمونه که چیا گفتم. اگه یادمم بمونه میگم خب دیگه کاریش نمیشه کرد که. شاید تو یه موارد خیلی محدود در حد یکی دو جا کلا پشیمون باشم. که اونام باز شوخی نبودن جدی بودن.
در کل قبول دارما که خب باید فرق گذاشت بین دوست و غیر دوست. ولی خب از اونجایی که تعداد دوستا کمه یه ذره آدم حوصلش سر میره کلا. بعد از همون دوستای کم با یکی دو تاشون میخوام صمیمی تر دوست بشم واسه همین باهاشون شوخی نمیکنم. یه عده هم خب یه ذره خشکن آدم روش نمیشه باهاشون شوخی کنه. دیگه ته ته میمونه سه چهار نفر. که خب اونا هم سوژه کافی ندارن که بشه باهاشون زیاد شوخی کرد. مجبورم برم سمت اونایی که دوست نیستن.
و میدونی چیش جالبه. خیلی وقتا با خودم که شوخی میکنن دوس دارم الکی بگم که بهم برخورده که یه ذره توجه بگیرم ((: درحالی که نشستم دارم کتابمو میخونم اصلا حس خاصی نسبت به شوخیاشون ندارم.