گفتگو آزاد | نُسخه [459]

[ѕααяeη]

من دلم برای شماها خیلی تنگ شده بود. بقیه‌رو توی تله و اینستا و جاهای دیگه داشتم. شماهارو ولی اصلاً ندیدم این چند وقت. ): حالتون چطوره؟ 

@"ƊMσηɗ" @نــــــــــⓐن @"ɴѕel*"
@eмoи"

اموجی خالی و درد.   تازه می‌خواستم داستانو ادامه بدم. مثلاً مداده هم حالش خوب می‌شه بالاخره. می‌ره کتاب «چرا تراش‌ها عاشق مدادهای زیرک می‌شوند؟» رو می‌خونه. می‌بینه نباید نشون بده که تراشیده شده. باید تظاهر کنه محکمه و تراشیدگی‌ناپذیره. دردش نیومده و قدش هنوز بلنده. باید از این به بعد playing hard to Tarash بازی در بیاره و خاطره‌ی تراشیده شدن قبلی رو هم فراموش کنه. به هرحال هنوز می‌تونه بنویسه. تازه نوکش هم تیز تر شده. بعدش تازه، بین این جک و جونورا خوبم پیدا می‌شه تک و توک. ((: یعنی همه که تراش نیستن. یه سریا کاغذن. یه سریا مثل خودش مدادن و اون اگر تراش-ایشوز پیدا نکرده باشه و به اندازه کافی شجاع باشه، می‌تونه دوباره به یکیشون اعتماد کنه. 

هرچند، یه سری مداداهم معتادِ تراشیده شدن می‌شن. تراشِ من خیلی مهربونه. یعنی... خیلی کم پیش میاد که منو بتراشه. تازه بعدش همیشه عذرخواهی می‌کنه و قول می‌ده دیگه تکرارش نکنه. یعنی... می‌فهمم که از بیرون چطور به نظر میاد... ولی واقعاً اونقدرام بد نیست. اونقدرام دردم نمیاد. شاید واقعاً چیزی تو دلش نباشه. هوم؟ اصلاً شاید چون دوستم داره می‌تراشتم. شاید تراشیدن هم یه جور روشه برای ابراز علاقه‌ش. تنها روشیه که بلده.

ولی در نهایت، تراش‌ها هم تراشیده می‌شن. اونم درست وقتی خیال می‌کنن فقط یه قدم مونده تا مداد بعدیشونو گیر بندازن. غافل از اینکه این یکی دیگه مداد نیست. خودکاره. خودکارارو نمی‌شه تراشید. فقط تیغه‌های خودتو داغون می‌کنی. 

سلام عزیزم
من خوبم تو چطوری؟