بازی آنلاین
آپلود عکس
29-01-2013، 23:44
نگاه های نا امید بهت دوخته میشه.
نگاه هایی پر از حسرت داشتن چیزهایی که ازش محرومند.
حسرت داشتن یک زندگی با آرامش و شیرین.
نمیدونم توی دل این بچه ها چی میگذره.
فقط میدونم اونا همیشه کنار پنجره منتظر میشینن تا یک روز یکی بیاد و اونارو با خودش ببره.
برای اونا فاصله تا خوشبختی از یک پنجره تا رویت شدن یک ماشینه که به حیاط وارد میشه.
ولی لحظه انتخاب سخته.
وقتی کسی میخواد یکی از این بچه هارو ببره.
همه رو یک جا صف میکنن.
تا از بین این همه بچه یک نفر انتخاب بشه.
فقط یک نفر به سوی خوشبختی.
اون صحنه خیلی صحنه تلخیه.
همه چشمها دوخته میشه.
آیا می تونن اون فرد خوش شانس باشن؟
میتونن دیگه مادر و پدر داشته باشن؟
چقدر سخته وقتی اون یک نفر انتخاب میشه.
غم عجیبی سراسر وجوده همه رو تسخیر میکنه.
چقدر واسه یک بچه کوچیک سخته این همه غم رو تو دلش جمع کنه.
کسی صدای گریه های پنهانی و شبانه اونارو نمیشنوه.
کسی نیست که سر روی شانه هاش بزارن و آروم بشن.
کاش ما آدمها قدر اون چیزهایی که داریم بدونیم.
قدر اون چیزهایی رو که این بچه ها برای اینکه یک روز داشته باشن واسش لحظه شماری میکنن.
قدر پدر و مادر هامون رو.
قدر این همه خوشبختی و مهربونی.
وقتی این چیزهارو نبینیم نمیتونیم درک کنیم که چقدر خوشبختیم.
خوشبختی چیزی نیست که بخواییم پیداش کنیم.
تک تک ماها خوشبختی رو تو خونه هامون داریم.
اما نمی بینیم.
فقط کافی یکم به دورو بره مون توجه کنیم.
اونوقت خوشبختی رو با تمام وجود لمس میکنیم.
نگاه هایی پر از حسرت داشتن چیزهایی که ازش محرومند.
حسرت داشتن یک زندگی با آرامش و شیرین.
نمیدونم توی دل این بچه ها چی میگذره.
فقط میدونم اونا همیشه کنار پنجره منتظر میشینن تا یک روز یکی بیاد و اونارو با خودش ببره.
برای اونا فاصله تا خوشبختی از یک پنجره تا رویت شدن یک ماشینه که به حیاط وارد میشه.
ولی لحظه انتخاب سخته.
وقتی کسی میخواد یکی از این بچه هارو ببره.
همه رو یک جا صف میکنن.
تا از بین این همه بچه یک نفر انتخاب بشه.
فقط یک نفر به سوی خوشبختی.
اون صحنه خیلی صحنه تلخیه.
همه چشمها دوخته میشه.
آیا می تونن اون فرد خوش شانس باشن؟
میتونن دیگه مادر و پدر داشته باشن؟
چقدر سخته وقتی اون یک نفر انتخاب میشه.
غم عجیبی سراسر وجوده همه رو تسخیر میکنه.
چقدر واسه یک بچه کوچیک سخته این همه غم رو تو دلش جمع کنه.
کسی صدای گریه های پنهانی و شبانه اونارو نمیشنوه.
کسی نیست که سر روی شانه هاش بزارن و آروم بشن.
کاش ما آدمها قدر اون چیزهایی که داریم بدونیم.
قدر اون چیزهایی رو که این بچه ها برای اینکه یک روز داشته باشن واسش لحظه شماری میکنن.
قدر پدر و مادر هامون رو.
قدر این همه خوشبختی و مهربونی.
وقتی این چیزهارو نبینیم نمیتونیم درک کنیم که چقدر خوشبختیم.
خوشبختی چیزی نیست که بخواییم پیداش کنیم.
تک تک ماها خوشبختی رو تو خونه هامون داریم.
اما نمی بینیم.
فقط کافی یکم به دورو بره مون توجه کنیم.
اونوقت خوشبختی رو با تمام وجود لمس میکنیم.
![[-]](http://www.flashkhor.com/forum/images/collapse.gif "[-]")
