عشق!
زیبایی عشق به سکوته نه فریاد .
زیبایی عشق به تحمله نه خرد شدن و فرو ریختن .
عشق خیالی ست که اگه به واقعیت برسه دیگه طعم شیرینشو از دست می ده .
عشق یه کویره که عاشق تشنه با رویای سراب معشوق قدم به جلو میذاره .
عشق راه ناهمواریه که وقتی ازش گذشتی و تمام سختی ها
رو پشت سر گذاشتی می رسی به جایی که اصلا تصور نمی کردی آخرش این باشه ،
مثل کسی که از کوهی بالا می ره به امید اینکه ببینه پشت اون کوه چیه ؟
لذتش فقط امید و رویای رسیدن به اون بالاست ، وقتی رسیدی
می بینی هیچی پشت کوه نبوده و نیست ، نا امید و خسته می شینی به این همه
راهی که اومدی فکر می کنی ، البته اگه بین راه سقوط نکنی .
عشق سخن گفتن با نگاهه .
عشق امید به رسیدن و ترس از نرسیدنه .
کاش میشد هیچکس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی باتو میمانم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود …