نبودن قشنگ نیکی فیروزکوهی

[._NeGiX_.]

برایت قهوه می­ریزم، کمی‌ شیر، دو قاشق شکر،
می­گذارم جلویت روی میز،
گلدان گل را کنارتر می­گذارم
تا بهتر ببینمت.
قیافه جدی به خودم می­گیرم
و با لهجه‌ای که حالا برای خودم هم بیگانه است،
می­گویم:
قهوه­ات سرد می‌‌شود.
هر کجا که هستی، زودتر به خانه بیا
و همانطور می­نشینم‌ تا تو یکروز بیایی...
وقتی‌ حتی نبودن آدمها برایت قشنگ می‌‌شود.
(نیکی‌ فیروزکوهی)