بانوی قصه

[sober]

قسمت سیزدهم
..‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺗﻌﺠﺒﺶ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﻻن ﮐﺎري رو ﻫﻢ دارﯾﺪ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫... ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺟﺮا ﻣﻮن دادم ... ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺶ و ﻣﺤﻞ اﺟﺮا ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫ﻣﺸﺘﺎق ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻐﻞ ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻮن آﻗﺎي ﺑﻮر ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺟﺎﻟﺒﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺗﻮش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي اﺷﺎره ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎ ﻫﺴﺖ: ﺧﺐ ... ﻫﺮ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ رو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﻐﻞ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﻣﺴﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد: اون درﺳﺘﻪ وﻟﯽ اﻃﺮاف ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎ ﻃﺮﻓﺪاراﺷﻮن ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ و اﯾﻦ ﮐﻪ آدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻪ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﻮب ﻫﺴﺘﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﺪه رو اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﺴﺮ ﻓﻌﻠﯿﺶ رو ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﺮاداﺗﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮدم: ﺧﺐ ... ﻗﺒﻮل دارم ﺣﺮﻓﺘﻮن رو اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻫﺎﺳﺖ ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮم ... ﻣﯽ رم روي ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم ﻣﯿﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ ... ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﯾﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮﻣﺎل دارم ...‬ ‫آﻗﺎي ﺑﻮر: اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﻣﺮد ﻣﺘﻌﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ: ﻫﺮ ﻣﺮد ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮔﺎﻫﯽ اﻣﺎ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺷﺪن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﻔﻬﻤﻮم ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاره‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎي ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ... ﻣﺤﻮ اون زﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ دﯾﺪه ... اون ﺑﺎﻻ ... اﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻦ رو ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دﯾﺪه ... اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ در‬ ‫ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ... ﻓﺮﻣﻮﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب دارﯾﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻤﻮن ﯾﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دارﯾﻢ ...‬ ‫... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎزم ﺑﯿﺎم؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن داد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎدﯾﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﺎ اﺻﻼ اﻧﺘﻈﺎر ورودﺗﻮن رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺧﺎﻧﻮم رﯾﺎﺿﺘﯽ ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ از ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺒﺮه ﻟﯿﻮان دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ‬ ‫و رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﯿﻮه ﻫﺎي روي ﻣﯿﺰ دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮد ﯾﮑﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺎ از ﻣﻦ دور ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺮش ﮐﻨﻪ ... ﺳﯿﮕﺎرش رو در آورد: اذﯾﺘﺘﻮن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫روﺷﻨﺶ ﮐﺮد و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺑﻮي ﺷﮑﻼ ت ﺳﯿﮕﺎرش رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زاﻧﻮم ... و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ‬ ‫زدم؟ آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫دود ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺻﻮرﺗﻢ ﻓﻮت ﮐﺮد: ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺎي ﺧﻮدﺗﻮن ﺟﻮاب ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو از روي زاﻧﻮم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ اوﻣﺪ و ﺻﺪاي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺣﺎﻣﯽ ﺑﮕﯿﺮم ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ... اﻻن ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫... از اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ ﻏﺮق ﻟﺬت ﺷﺪم ... اﻣﺸﺐ ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... ﺣﺲ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ... اﺣﺘﺮام‬ ‫دﯾﺪن ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ ﺷﻮن ﺑﻬﻢ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻦ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﯾﺎﻟﻮ ﮐﻮﭘﺎل ﺗﻮ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻫﻤﺮاه ﻗﯿﻤﺘﯽ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻪ ... ﺣﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫ﺑﻪ رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻟﻮﮐﺲ و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﺠﺪدﺷﻮن و‬ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻣﺸﻮن ...‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اوﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﺬﮐﺮ دادم ﮐﻪ آدم ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﻓﮑﺮ در اوﻣﺪم ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﺳﯿﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﻣﻤﻮش ﻓﺮاري ... دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻋﮑﺴﺖ رو ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺬارم ...‬ ‫
- ﻣﺴﺨﺮه ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ دﻧﺒﺎل رﺑﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: اوﻣﺪي ﺗﻬﺮان؟‬ ‫
- ﺑﻠﯽ ... راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺎم ﺑﺮات ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺮوز ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻓﺘﺎده ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ﻋﺰا دار ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﺶ ... ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻮﻧﺪن ﻃﺎﻟﻘﺎن ... دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫
- ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زدي اﺣﯿﺎﻧﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮره؟‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: داري ﮔﻨﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم ... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه‬ ‫ﻫﺎ ﻣﻤﻮش ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ... ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯿﻢ ﻣﯿﺎم ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ رو ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺳﺮم رو ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم‬ ‫...‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ: دﯾﺮﺗﻮن ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮم رو ﺑﺮدارم ... ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- اﮔﺮ ﮐﻪ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﻦ ﯾﻪ وﻗﺖ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ ... راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﺎ ﻧﺴﮑﺎﻓﺘﻮن رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯿﺪ اوﻣﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﻗﻼب ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺨﺎري رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﻃﻮﻟﺶ دادن ...‬ ‫
- ﻣﻦ از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ...‬ ‫
- اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮﺻﻠﺘﻮن ﺳﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎوردم از ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﺷﻮن وﻟﯽ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﺟﻠﻮي در ﻣﺸﮑﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻤﻨﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﻮﻧﻪ اش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ... اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﻢ ... ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ‬ ‫ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺎد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد و از ﻋﺼﺮي ﺗﻮ ﯾﺎدش ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﯾﮑﯿﻢ اﻣﺮوز زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﻪ ﺣﻠﺶ ﮐﺮد ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه وﺑﺎزش ﮐﺮدم: وﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻮده ...‬ ‫
- ﻓﺮدا ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرﯾﺪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺳﻮارﮐﺎري ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﻫﻢ اﺟﺮا دارم ...‬ ‫... اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﯾﻪ اداﻣﻪ اي داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ‬ ‫دوﻧﻢ ﺑﻪ زور ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﺗﻮم ... ﭼﺸﻢ و دل ﻣﻦ ﺧﻮش ﻏﯿﺮت روﺷﻦ ... ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ و ﺧﻮدم رو روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ وﻟﻮ ﮐﺮدم: داﻏﻮﻧﻢ ﺟﻮن ﺳﯿﺎ ... داﻏﻮن ...‬ ‫ﺑﺎ اون ﺻﻮرت رﯾﺶ دارش ﮐﻪ ﺳﻨﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ... ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎرم: ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ؟‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز روز ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭘﺮ از ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮب‬ ‫ﺑﻮدم ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﺎد زﯾﺒﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻏﺬاي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻣﺎدام ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻫﺎي ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ؟‬ ‫
- ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ... ﺳﺌﻮال ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ازت ﻫﺎ ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻼ ﻣﺎ رو ﻓﺎﮐﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮدي؟‬ ‫
- ااا ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻣﻌﻠﻢ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﻣﺴﺨﺮه اﮔﻪ ﮔﻮ ش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم رو ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن: دارﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﻢ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﺎر اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺟﺮا ﻫﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرم ... ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮم رو ﺻﺤﻨﻪ ﯾﺎ زاﻫﺪان ... ﯾﺎ ﺷﯿﺮاز ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﻪ‬ ‫اي ... ﺷﻤﺎ از ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯿﺪن ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎﻏﺬ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮت ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺟﺬاﺑﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮاره ﮐﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﭙﻞ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮن و ﺷﺐ ﺑﻤﻮﻧﻦ ... ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﯿﺎ زﯾﺎد‬ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﮔﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدم ... از آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد و ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎن ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد‬ ‫... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﻣﺸﺐ دوره اش ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫از در ﺳﺎﻟﻦ اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ‬ ‫... داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺗﺌﺎﺗﺮ ... اوﻣﺪن ﺑﺮاي ﮐﺴﺐ ﺗﺠﺮﺑﻪ ...‬ ‫ﺑﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺮﮔﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎم ﻣﯿﻮﻣﺪ رو ﻟﮕﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﺳﺒﮏ ﺑﻮدم و ﺳﺮﺣﺎل ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ‬ ‫از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻨﺎر درﺧﺖ ﭼﻨﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن وﻟﯽ ﻋﺼﺮ ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺟﺎ ﺧﻮردم. ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫دﺳﺘﺎش ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺟﻮاب ﻧﺨﻮاﻫﯽ داد ... آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اوﻣﺪم‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ.‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﺑﻨﺪ ﮐﻮﻟﻪ ام ﺑﻨﺪ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ... ﻓﺮار ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ادب ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻨﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ رو در رو ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... دﺧﺘﺮي رو ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﭘﺮ از رﻧﮓ‬ ‫و زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯽ ﮐﻼم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن رو زدﯾﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺷﻠﻮغ . ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ‬ ‫داﺷﺖ.‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺖ اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﭼﻨﺪ روز وﻗﺖ و زﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﻠﻨﺎر وﺳﯿﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻖ دارم ﻧﻪ ﺑﮕﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪن اﻻﻧﺶ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ زﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاره ... و ﺣﺎﻻ اون ﺣﺎل ﺑﺪه‬ ‫ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺷﮑﺴﺘﻦ دﻟﺶ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪآﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﻢ آورد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮه ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺑﻪ ﺟﺰ دﺳﺖ دادن ﮐﻪ ﺑﺮام‬ ‫ﻋﺎدي ﺑﻮد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﯽ از راه رﺳﯿﺪ ﻟﻤﺴﻢ ﮐﻨﻪ ... اوﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ازﺗﻮن اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎره ﻣﻨﻪ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮرﯾﺶ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮدم دﻧﺒﺎل ﺳﻮژه ﻫﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري راه رو ﺑﺮاي‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﺎي دﯾﮕﺮان ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﺎورم ﮐﻨﯽ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ راﻣﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻌﺪاد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺪودي از آﻗﺎﯾﻮن رو ﺑﻪ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﺳﺘﺎدت ﺑﺎﺷﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﻮن راﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯽ ... ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل‬ ‫ﺧﻮدت ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﻤﺶ ﻫﻢ آروﻣﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪم ... ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ... اون ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ام ...‬ ‫
- اﺻﻼ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن دارم ... ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ آﺧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﺷﺐ زﯾﺒﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺎل ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ زور ﺑﻨﺪازﺗﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺑﺒﺮه ... ﯾﺎ ﺟﺮاﺗﺶ رو ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪم ﻣﻦ و ﺟﻮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ... ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﻌﺬﺑﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﺮاﺗﻮن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ﻧﻪ‬ ‫ﺑﮕﻢ ... ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪي ﺑﺰرگ رو دﯾﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ...‬ ‫
- ﻋﺸﻖ ﻣﻦ اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﮔﻼي ﻗﺮﻣﺰي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮات ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻫﻤﻮن زن ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻮش ﺳﺒﮑﺒﺎري‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﺜﻞ رﻗﺺ ﺑﺎﻟﻪ ﻧﺮم و آروم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﻪ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫... ﺧﺐ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮدم ... زن ﺑﻮدم ... و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻣﺮدي ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺣﺮﻓﺎي زﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﺨﺸﯽ از‬ ‫دﻟﻢ ﻧﻠﺮزﯾﺪ ﯾﺎ ﺣﺲ ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮم ... اﻣﺎ درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدن ﺳﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﻤﺮم رو دﯾﺪم ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﮏ زدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ اوﻧﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﻗﺪﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ راﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده و داره ﺑﺎ اﺧﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪن ﻓﮏ ﺑﺎزم ... راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻼﻓﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ اي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ... اﯾﻦ ﺟﺎ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻣﭽﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺣﺲ‬ ‫ﻧﺎﺷﯽ از ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﻮدم ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ رو ﻣﯿﺪاد؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪه‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ.‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﺎرﯾﺪ؟‬ ‫... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﺮاري ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ؟ داﺷﺘﯿﻢ؟ واﻗﻌﺎ اﻧﻘﺪر ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﮐﻼﻓﻪ و دﻟﺨﻮر و ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن اﯾﺸﻮن ﺑﻮدن؟‬ ‫... ﻟﻌﻨﺖ ... ﻟﻌﻨﺖ ... اﻻن ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰدم ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... ﺑﺮاي راﻣﯿﻦ‬ ‫اﺣﺘﺮام زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻣﯽ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻟﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰش ﺑﺎﻻ ﺑﺮه‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻫﺮ وﻗﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫از ﺷﮑﺴﺖ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم وﻟﯽ واﻗﻌﺎ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ راﻣﯿﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺣﺎﻣﯽ و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال از ﺣﻀﻮرش ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﻤﺶ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ اي ﺑﺮاش‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ اوﻣﺪ: ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺻﻮرﺗﺘﻮن از ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺮخ ﺷﺪه ...‬ ‫در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺴﺘﻢ و درﯾﭽﻪ ﺑﺨﺎري رو رو ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روﺷﻦ ﮐﺮد: ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺗﻮن رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎراش رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﮐﻤﯽ از ﺑﻬﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺗﺎزه ﻣﻐﺰم داﺷﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪام ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ و ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻨﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ از دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ اوﻣﺪ: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ... دوﺑﺎره ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم اوﻣﺪه؟‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون: ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ... ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮕﻢ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم دﻧﺒﺎ ﻟﺘﻮن ﺑﯿﺎم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي اﺷﮑﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم رﯾﺨﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ... ﮐﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﺸﺪه‬ ‫...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺪ ... اﮔﺮ ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ رو آروم ﮐﻨﯿﺪ وﻟﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﮕﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺻﺪاي ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺑﺎزو ﻫﺎم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎش ﮔﺮﻓﺖ ... اﻧﻘﺪر ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ داﻏﯽ دﺳﺘﻬﺎش‬ ‫آرام وارد رﮔﻬﺎم ﺷﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺣﺮﻓﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬ ‫اﯾﻨﺎ ﭘﯿﺸﺘﻮن اﻋﺘﺒﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ... ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داره ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﻟﻮس ﮐﺮده ... اﻻﻧﻢ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...‬ ‫... ﭼﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ آدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد؟ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه؟ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ رو ﮔﻔﺖ ... ﭘﻠﮏ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮏ درﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﺑﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازم ﮔﺮﻓﺖ: ﻗﺮار ﺷﺪ ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوم ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ وﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ دﯾﺪم: ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯿﻤﻮن و دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ دور ﺑﺎزوم ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﺧﺐ روزﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟‬ ‫ﻋﺠﺐ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون زل زده ﺑﻮدم ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ زﯾﺎد دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺳﺌﻮال ﻫﺎم ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺑﻤﻮﻧﻦ ...‬ ‫... ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺣﻮاﺳﻢ رو ﭘﺮت ﮐﻨﻪ اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﺻﻼ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزي ﮐﺮده و ﺧﺐ ﺧﻮرده زﻣﯿﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزه وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه ...‬ ‫ﯾﻬﻮ ﯾﺎد ﺳﯿﺎ اﻓﺘﺎدم ... و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﻫﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز درد داره ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ﭼﺮا ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ اﺻﻼ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ اﺻﻼﻧﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻟﭙﺶ رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدش رو روي ﭘﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد: دﯾﺪي ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮردﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯿﻮه ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻨﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ ﻣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺧﺎﻧﻮم آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ...‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﮐﺖ و ﭘﺎﻟﺘﻮش ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ و ﮐﺮواﺗﺶ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و‬ ‫روزﻧﺎﻣﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎم روزﻧﺎﻣﻪ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﻮﺑﻪ ... وﻟﯽ ﻫﻨﻮز درد داره ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و زري رو ﺻﺪا ﮐﺮد: ﻣﯿﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ آﻗﺎ ﺑﺮاﺗﻮن روي ﻣﯿﺰ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﭼﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺻﺪام ﮐﺮده ...‬ ‫ﮔﯿﺞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺖ: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﺎﻋﺖ رو دﯾﺪﯾﺪ؟ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﺘﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪه ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮرد ... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش ... ﺑﻪ رﮔﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ روي دﺳﺘﻬﺎش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد و ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ‬ ‫اﺳﯿﺮ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ دﺳﺘﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ داره ... و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻦ ﻧﻮازش ﮔﺮ ﺑﺎﺷﻦ؟ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻮازﺷﮕﺮ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻼ ﮐﻢ ﻏﺬا ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻏﺬا رو دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﺪ؟‬ ‫ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺧﯿﺎل اون دﺳﺘﻬﺎ ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎرﯾﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ ره ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﻤﯽ از ﻟﯿﻮان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده روﺑﻪ روش آب ﺧﻮرد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﺪﺗﻮن داﻏﻮن ﻣﯿﺸﻪ و ﮐﻢ ﺧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﻬﻮده ﮐﻪ‬ ‫دارﯾﺪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺗﺮ و ﺧﺸﮑﺘﻮن ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻣﺮغ رو ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ زدم: ﮐﯽ ﻣﺜﻼ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﯿﺎﻟﯽ؟‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ رو ﻣﺮﺗﺐ و ﺟﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ﮐﺎردش ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺖ : ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﺮاﺗﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻟﻮس‬ ‫ﮐﺮد ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ذﻫﻨﺶ رو اﯾﻦ وﺳﻂ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺨﻮاد ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻟﻮس ﺷﺪن ﺣﻖ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻗﻪ دارﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ... ﺣﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ام ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻮدك ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮاﺷﻮن‬ ‫ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺧﺐ ﻧﺸﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﯾﻪ روزاﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم اﯾﺮان ﺑﺎ دﯾﺪن‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪر ﺑﭽﻪ اي ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ي زدم: ﺷﻤﺎ ﯾﻪ روﺣﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه دارﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: و اون ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد و ازش ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮي زد: درﺳﺘﻪ ﺧﺐ ﻣﻦ از اول اﯾﻦ ﻃﻮري ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﻣﻦ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻟﺒﻪ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﺣﺎﻣﺪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮه و در ﺿﻤﻦ ﺷﻤﺎ 51 ﺳﺎل ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺷﺮﮐﺖ رو ﺗﻮ ﻟﻨﺪن داﺷﺘﻢ ... درس ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺑﻌﺪش ﺣﺎﻣﺪ ... ﺧﺐ اون از اول ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ... ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺻﺘﯽ رو ﺑﺮاي ﻣﺘﻠﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ از دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ... ﺻﺎﺣﺐ و وارث ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺛﺮوت ﻫﺴﺘﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﺴﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻓﺮزﻧﺪي ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ ... ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﺎد ... در‬ ‫ﺿﻤﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ اﻧﺘﺨﺎب دﯾﮕﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻼ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻘﺎش ... ﯾﺎ ﺑﺎ اون ﻋﻼﻗﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮردن داره آﺷﭙﺰ.‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد ... و ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎي زﯾﺒﺎ و دﺳﺘﻬﺎش ... ﺧﻨﺪه ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ داره ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ‬ ‫ﺷﯽء ﻗﯿﻤﺘﯽ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪه ...‬ ‫
- آﺷﭙﺰ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﻤﺎﻟﺶ رو ﻣﯿﺪم ... و اﻣﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اون ﺟﺎي اﻧﺘﺨﺎب داره ... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ روﯾﺎ رو‬ ‫ﺳﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ داره ﮐﺎر ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻓﻘﻂ ﺧﺮﺟﺸﻮن ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺸﺘﺎم رو روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي ﻟﯿﻮان ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- از ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺪوﻣﺶ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺮام اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم رو ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎره ... ﺗﻼش ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺮد‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﺶ اﻧﻘﺪر واﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش داﻏﻮﻧﺶ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ... واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: ﺑﯿﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه ام ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ ﮔﻔﺖ: روي ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد دوﺳﺖ دارم ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻬﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- دﯾﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آورد ﺑﺎﻻ: اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ از واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ... ﻫﺮ ﺑﺎري‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ... ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺶ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮑﻢ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اﺻﻼ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺤﺚ‬ ‫رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ: ﮔﺎﻫﯽ اﺟﺒﺎر زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ آدم ﻫﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪري ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺟﻨﮕﺎﻟﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﺗﻬﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺰد ... ﭼﻨﮕﺎل رو رﻫﺎ ﮐﺮد و‬ ‫ﺻﺎف و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪم ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ؟!‬ ‫... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻫﺮ دو ﺗﻮي ﺳﮑﻮت ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... و ﻣﻦ ... دﻫﺮ ﺑﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ دارن‬ ‫ﺷﺒﺎﻫﺘﺸﻮن ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮﺷﻮن روي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﻮد ... و ﻣﻮﻫﺎﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... و ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﯿﺎز دارم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﺗﺎزه ﺑﻮد و ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﺷﮑﻨﻨﺪه ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﯿﻮه ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ ﺗﺎزه و ﺗﺮد و در ﮐﻨﺎرش ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ و ﻧﺎﯾﺎب ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﺎي ﻋﺠﺎﯾﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ اﻧﮕﺎر و اون ﻃﻌﻢ ﮔﺲ دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﻦ اﻧﻘﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﺑﺒﺮه و دوﺑﺎره ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻣﻨﻈﻤﺸﻮن ﻧﺸﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﻮد ... ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ... و ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮﻧﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و از اﺗﺎق اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ آﺑﺎژور ﻣﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ از ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻮد ... روي ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺪه‬ ‫ﮐﺎري ﺷﺪه اي از ﻣﺨﻤﻞ ﺳﯿﺎه ... و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎرش ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ادﮐﻠﻨﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻫﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم‬ ‫... ﻣﺤﯿﻂ ﮔﺮﻣﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم در ﮐﻨﺎ ر ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر اﺷﺮاﻓﯽ و ﮔﺎﻫﯽ ﺧﺸﮑﺶ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ و‬ ‫ﻧﺮﻣﯽ ﻫﻢ داره ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازش اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺴﺮ ... ﻓﺮزﻧﺪ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺎرﺗﻢ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮدم ... روزي روزﮔﺎري ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دود و‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺸﺐ ... ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺗﻮ ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ و‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻧﺎرﻧﮕﯽ زﻧﮕﻬﺎي ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﯽ داد ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮ روي ﺑﻮم‬ ‫ﻣﯿﺰدن و ﺣﺎﻻ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺮداﻧﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻋﺠﯿﺐ داﺷﺘﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻬﻢ ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺒﺎﻓﻦ ...‬ ‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ... ﯾﻪ دوﻧﻪ زﯾﺮ ﯾﻪ دوﻧﻪ رو ... ﻣﺪﻫﻮش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﺮﻣﯽ اﯾﻦ‬ ‫آﻫﻨﮓ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﻧﻮازش ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ روﺑﻪ روش ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ ... اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اون ﺗﺎﺑﻠﻮي اﺷﺮاﻓﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﻪ و ﻣﻦ ﻗﺮاره ﺑﻪ ﻧﻈﺎرش ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ... از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻮل ﮐﺮدم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﻃﻮري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪادم: ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ ﮐﺸﻮﻧﺪﺗﻮن اﯾﻨﺠﺎ؟‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﻠﻪ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﺻﯿﻘﻠﯽ ﮐﻒ اﺗﺎق ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺮم ﺗﺮ از ﺧﯿﻠﯽ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ؟ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺮاﺷﻮن دو ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ... اﯾﻦ دوﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺻﺤﻨﻪ رس ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻗﻮل دادﯾﺪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﯿﻨﺘﺘﻮن؟ !‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﯽ رم ﺻﺒﺢ زود ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎي دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي رو‬ ‫ﺑﮕﻪ : ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ از رﺳﻮﻧﺪﻧﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ زدم ﺑﻪ در ﻟﻮدﮔﯽ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ دﻗﯿﻘﺎ‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻓﺸﺎر دادم ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﺘﻮﻧﻢ از ذﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎر اول ﻣﯿﺒﯿﻨﻦ و ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻦ اول اﺧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﯿﺮ ارادي دﺳﺘﺸﻮن رو‬ ‫روي ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎي اون ﺻﻮرت ﻣﯿﮑﺸﻦ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻦ و ﻫﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻮد دﯾﺸﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و اﻻن ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻨﺪه اي رو روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﮐﺎره ... و‬ ‫... ﭘﺮ از ﺣﺴﻬﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدم ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم و ﻫﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺎش و ادا در ﻣﯿﺎورد ﮐﻪ ﭘﺎش درد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺟﻠﻮم ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮐﺎﻏﺬ و ﭼﺴﺐ ﺑﻮد ... و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ اﻻن ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ 21 ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اون ﺧﻨﺪه ﻫﺎت ﺑﺮه ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﻏﺮ ﻣﯿﺰدم ... اﻣﺎ واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﻮن ﺑﻮد و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ از ﻃﺮف ﻣﻦ‬ ‫ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﺮاﺷﻮن ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﻫﻢ اﯾﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻫﺎ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ از‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺎ ﺑﺮا ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﯾﺎدم ﺑﺮه ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ از ﺑﯿﺮون ﮔﻮﺷﺎم ﺗﯿﺰ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ...‬ ‫زري: ﺑﺎ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻮﻧﻦ ...‬ ‫
- ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﺿﺮه ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ آﻗﺎ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ﻣﻦ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ... ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻢ آﺧﻪ ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ...‬ ‫دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﯾﮑﻢ اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫دﺳﺘﺎم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﻮش ﺑﻮد رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺑﺎور ﻧﮑﺮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻦ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺟﻮاب داد ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮدت ﺑﻮده رو اﻧﺪاﺧﺘﯽ ﮔﺮدن ﺧﺎﻟﺖ؟‬ ‫ﻣﻦ: آﺧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد ﺗﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: آﺧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﻮدش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮش وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮدﺷﻮن‬ ‫ﻣﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ و ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ: اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻦ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﯿﺪادي ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﭙﻬﺎي ﮐﻮﺷﺎ آوﯾﺰون ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش درد ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﻣﺎ دﺳﺘﺎش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﮐﻤﯽ اﺳﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ و اون رو ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻮﺷﺎ ﻻ اﻗﻞ آﺧﺮﯾﺶ رو ﺧﻮدش رﻧﮓ ﮐﻨﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ از در ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮم راه ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ... ارﺑﺎب‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ.‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﻢ ﺑﻮي اﻧﺎر ﻣﯽ داد اﻧﮕﺎر ... ﺑﻮي ﺑﺎروﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ دور‬ ‫ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي دل اﻧﮕﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪن ﺑﺎد ﺑﯿﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﮏ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻦ زﯾﺒﺎ ﺗﻮي ﺳﺮم‬ ‫ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺶ رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم ﺣﺲ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻬﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎد و ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﯾﺪ؟‬ ‫
- رﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻬﺎي اﻻن ﮐﻮﺷﺎ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻼ ﺳﺮ ﭘﺎش اوﻣﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ آﺧﺮش ﮔﻮش ﮐﻨﻪ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻬﺶ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻧﺒﻮد ... دوﺳﺘﺶ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻫﻠﺶ داده ﺑﻮد و ﺧﻮرده ﺑﻮد زﻣﯿﻦ ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺶ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا؟‬ ‫
- آﺧﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯿﺘﻮن رو ﮐﻪ ﻧﺪارم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﻮﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺑﻪ ﺟﺎش رﻓﺘﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- از دﺳﺘﻤﻮن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺗﻮش ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ... ﻫﻮاي ﻧﯿﻤﻪ اﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ ﺑﺮام ...‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﻬﺘﻮن ﺑﺪم ﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﻬﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻇﻬﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻨﻢ از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... اﻣﯿﺪ ﺳﺒﺰواري ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب دادم ... از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪم و ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ...‬ ‫ﺻﺪاش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﻧﺸﺎط ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮي؟‬ ‫
- از ﺣﺎﻻ؟ ﻋﻘﻠﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- آخ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﺟﺮا ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ﺧﻮدت داري ﻣﯿﮕﯽ ﺷﺐ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺎ رو ول ﮐﻦ ... ﺳﯿﺎ رو ﻫﻢ زﻧﮓ زدم ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺒﺢ ﺣﺮف زدم ... ﺗﻤﺮﯾﻦ داره ... ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮ ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺒﻮل ﺷﺪه و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺟﺎﯾﺰه ﻫﻢ ﻣﯿﺎره ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ...‬ ‫ﺷﻮﻗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮاﯾﺖ ﮐﺮد ... ﮔﻞ از ﮔﻠﻢ ﺷﮑﻔﺖ: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- آره ... ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﻫﻢ داﺷﺖ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ...‬ ‫اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ذوق ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺘﻮن ﮐﺮد؟‬ ‫
- ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫اداﻣﻪ ﻧﺪادم ... ﺧﺐ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... اون ﻫﻢ ﭘﺮﺳﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... ﺑﺎ‬ ‫اوﻣﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﭘﺮﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ... ﺻﺤﺒﺘﻤﻮن ﻧﺼﻔﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺎي ﭼﻬﺎر ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﺗﺎق‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻫﻤﺶ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺗﮑﻠﯿﻔﺸﻮن رو اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادن ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﮐﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدي؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻧﺨﻮدي ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺰﻧﻢ اون ﯾﮑﯽ ﭘﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﺶ زدم: ﯾﻪ ذره ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺑﯿﺪار ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ رم‬ ‫... آﺧﻪ ﻓﺮدا ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم و ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ دم ﺑﻪ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ ... از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺪﯾﺪ ... ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮام‬ ‫دوﺑﺎره ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻋﻤﺎرت ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي ﻧﺮم و ﺑﻠﻮري اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو از ﺑﯿﻦ‬ ‫ﻣﯿﺒﺮد ... ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪ اﻧﮕﺎر ... راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻮن دﯾﺪه ﺑﻮدﺗﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﻋﺼﺎش رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﻧﺸﺪ ... ﭼﺎدرش ﺑﻪ دﺳﺖ زري ﺧﺎﻧﻮم داد و داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ... اﻣﺎ رﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ... دﯾﺪي ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﮕﻮ ﻧﻪ!‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻠﻮم ﭘﺮ از ﺑﻐﺾ ﺷﺪ ... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدش زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮم ...‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺧﻮب ﮔﻮﺷﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ دﺧﺘﺮ ...‬ ‫
- ﭘﺪر ... ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟‬ ‫ﺻﺪاي ﺣﺎﻣﯽ دﻗﯿﻘﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪ ... ﭘﺸﺘﻢ رو ﮐﺮدم و دﯾﺪﻣﺶ ... ﻟﺤﻨﺶ اﺻﻼ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪي رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫... دروغ ﻣﮕﯿﻔﺖ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﻣﺜﻞ ﻣﻨﮕﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮاﯾﯽ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ ...‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن: ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﭘﺪر!‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد ادب اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﮑﻮت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻫﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﺧﻮرد اﯾﻦ ﻃﻮري ﺳﺎﯾﻪ اش ﮐﺎﻣﻞ روي ﺻﻮرﺗﻢ اﻓﺘﺎد: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻦ ... ﻟﻄﻔﺎ در اﺗﺎﻗﺘﻮن رو ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ.‬ ‫ﺻﺪاﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺤﻮ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم ... ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻼ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدن ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻤﯽ ﻋﺮق ﮐﺮده ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺻﺪاي ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﺰد ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﺎن از ﺟﺎﺷﻮن ﺑﭙﺮن ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺎد زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ‬ ‫ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن ﭼﯽ ﺷﺪه و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺟﺮات ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ از اﺗﺎق ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻠﻮارم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن: ﻧﺮو ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺎم ... ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... از روي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻋﻠﯽ آﻗﺎ و ﺣﺎﻣﯽ داﺷﺘﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدن ﺗﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯽ‬ ‫ﻫﻮش ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻦ و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ زد ... ﭼﺎدرش رو ﭼﻨﮓ زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ وا رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ... اﺷﮑﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد رو ﮐﻨﺎر زدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﺎن ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﯿﮑﺮد: ﻣﺮده؟!‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﺮﯾﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻮﺷﺎ ... و ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﻓﺸﺎر ﺑﻤﯿﺮم ... ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺸﮑﻞ داره ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮن ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرن ...‬ ‫ﭼﺸﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺸﻮن ﻏﺬا ﺑﺪه ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ روﺳﺮﯾﺶ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ و رﻓﺖ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 01 ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﻋﻠﯽ آﻗﺎ زﻧﮓ زده‬ ‫ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺑﻐﺾ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ... از ﺧﻮدم ﺑﺪم اوﻣﺪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ‬ ‫ﭘﯿﺮﻣﺮد رو اذﯾﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: اﮔﻪ ﺑﻤﯿﺮه ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب درﮐﺸﻮن ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪن و اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻃﺒﯿﻌﯽ ... اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﻮدن ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﭘﻨﺎه ... ﮐﻼ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رو داﺷﺘﻦ ... و اﮔﺮ ﯾﮑﯿﺸﻮن ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺮاي‬ ‫اوﻧﻬﺎ ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ روي ﺗﺨﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... اﺟﺒﺎرﺷﻮن‬ ‫ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﮐﯿﻔﻢ ... از ﺗﻮش ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ ﻣﺎدرم رو در آوردم و ﺑﻌﺪ ﭼﺎدر رﻫﺎ رو ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدم اﻣﺎﻣﺰاده ﺻﺎﻟﺢ ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎم رو دراز ﮐﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺳﺮﺷﻮن روروي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻦ: اﯾﻦ ﭼﺎدر ﻣﺎدرﺗﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﻠﻮارم رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد: اون اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ... ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮاي ﺳﻼﻣﺘﯽ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺘﻮن دﻋﺎ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ... ﭘﻠﮑﻢ ﭘﺮﯾﺪ ... اﻧﮕﺎر ﯾﻪ ﺣﻀﻮر رو ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ... ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ... دﺳﺘﯽ ﮐﻪ روي ﭼﺎدر ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﭽﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﺳﺮش رو ﻋﻘﺐ ﺑﺮد ... دﺳﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدر ﺑﻮد‬ ‫... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻪ ... ﺗﺤﻠﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ و ﭼﯽ ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دردي ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دوري ... ﻧﮕﺮان ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻦ ... و ﻣﻦ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎم رو از اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ؟ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ داﻏﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم‬ ‫... داﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از اون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪ اش ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﺪوزم ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎش‬ ‫ﮐﻪ ﭼﺎدر رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﻪ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺘﺎب ﻣﻔﺎﺗﯿﺢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺳﺮش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داره ﻣﯽ ﻟﺮزه ...‬ ‫اﯾﺴﺘﺎد و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﺮدﺗﻮن ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﯿﺢ و ﺟﻮاب اون ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺮاي ﺣﻀﻮر اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﻣﻮدب ﺗﻮ اﺗﺎق ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﻮد ... و اﻣﺎ ﻣﻦ ... ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫و ﺑﻌﺪ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺗﻮ ﺣﯿﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻗﺮار داد ... ﮐﺘﺎب رو روي ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮ آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ زدم و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم ... ﮐﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدن؟ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ از ﺗﻪ راﻫﺮو از زﯾﺮ در اﺗﺎﻗﺶ ﻧﻮر‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ و ﺟﺴﺎرﺗﯽ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق اون ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ‬ ‫ﮐﻨﺎن داﺷﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫ﻫﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﺮﺳﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد:‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪاري؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫
- واﻻ ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﺎن ... آﻗﺎ رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺪﯾﺪم از در ﮐﻪ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺳﺮﯾﻊ اوﻣﺪن ﺑﺎﻻ و ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن ... روي ﺗﺨﺘﺸﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪن و ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﻫﻢ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دوﺑﺎره ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﺎ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻫﺎي زﯾﺎدي ﻫﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺮدن ﻣﻦ داﺷﺖ و ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ازش ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻗﻮل ﻫﻢ ﻣﯿﺪادم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... اﻣﺎ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﻢ‬ ‫راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﭘﺲ اول ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در زدم و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺑﺸﻢ ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‬ ‫ﺑﺴﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... آﯾﻨﻪ ﺑﺰرگ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري‬ ‫ﺷﺪه اي داﺷﺖ ... ﺗﺨﺘﺶ ﭘﻬﻦ و ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﺑﺎ روﺗﺨﺘﯽ ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ و روي دﯾﻮار ﻋﮑﺲ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد از ﺣﺎﻣﯽ و ﺑﻌﺪ در ﮐﻨﺎرش‬ ‫ﻋﮑﺲ ﻋﺮوﺳﯽ ﺣﺎﻣﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر رﻫﺎ ... و ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ دﺧﺘﺮم ...‬ ‫روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯿﺰ ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زل زدم ﺑﻪ ﻓﺮش اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﮐﺮم رﻧﮓ ﮐﻒ اﺗﺎق ... از اﯾﻦ زن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن؟!‬ ‫اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدن ... ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ... ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫ﺣﺮﻓﺶ رو اداﻣﻪ ﻧﺪاد ... اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻐﻀﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺸﺪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻦ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﺸﻮن ﻣﺮد ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ: ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮش ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮش داﻏﻮﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻫﺴﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: ﺳﺎﯾﻪ اش ﻫﻤﯿﺸﻪ روي ﺳﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮ روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮت ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ اوﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آرزوش ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﻧﮕﺮان ﺗﺮ از اون ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﺮا ﺟﻤﻠﻪ اش ﻃﻮرﯾﻪ ... ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اون ﻣﺮد رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻪ ...‬ ‫
- اﺷﮑﺎت رو ﭘﺎك ﮐﻦ دﺧﺘﺮم ... ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﺳﺮﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ و ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﮔﻪ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮرﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻗﺮص ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: واﻗﻌﺎ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ... دوﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺪارم دﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو رد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﻟﯿﻮان رو آروم آروم ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دوﺑﺎره روي دﺳﺘﻬﺎي ﺳﺮد و ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ اﻧﺘﻬﺎي ﮐﺮﯾﺪور ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎش روي دﺳﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺸﻮن دارﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﺶ ﺷﺪم ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺟﺪي ﺑﻮد و ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ... اﻣﺎ ... ﺧﺐ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺗﻮ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎدت ﻧﮑﻨﯽ ... ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ ... ﻋﺸﻖ ﺑﺮاي زن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر ﻣﺮدي ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ وﺟﻮد زن ﻫﻮﯾﺖ ﺑﺪه ... ﯾﻌﻨﯽ در ﮐﻨﺎرش ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ اﺣﺴﺎس زن ﺑﻮدن ﺑﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﮐﻨﺎر‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺳﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎرن ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﭽﺸﯿﺪم اﻣﺎ ... ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺸﯽ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ...‬ ‫ﺟﺎي ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺸﺐ ﺣﺎل ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده رو ازش‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﯾﻪ ﻗﺮص ﺑﻬﺶ دادم ...‬ ‫ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ: دوﺑﺎره ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﯿﺸﻦ ... ﺻﺪاي ﻋﺼﺎﺷﻮن ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ...‬ ‫
- ﺣﻼﻟﺶ ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﯿﺪ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻗﻠﺒﺖ رو ﺷﮑﺴﺖ ... راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ روي ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ...‬ ‫اﺷﮑﺎم رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮاﺷﻮن اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ﯾﺎد روز ﻣﺮگ ﻣﺎدرﺷﻮن اﻧﺪاﺧﺘﺘﺸﻮن ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﻨﺎﻫﺸﻮن رو از دﺳﺖ ﺑﺪن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻐﻀﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻣﺎدﺷﻮن ﮐﻦ ﮐﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻀﻼت ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎم درد ﻣﯿﮑﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﻤﺮد ﻣﻦ از ﻋﺬاب وﺟﺪان‬ ‫ﻣﯿﻤﺮدم
قسمت چهاردهم
..‬ ‫ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ... در ﮐﻨﺎر زﻧﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ زن ﺑﻮدن رو ﺑﺎ ﻋﺎدت ﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش اﮔﺮ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻮد ﭘﺴﺮ ﻫﺎش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدن اﻣﺎ اﯾﻦ زن ﻣﺎدر ﺑﻮد و ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺑﻮي ﻣﺎدري ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ... اﻣﺸﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زار ﺑﺰﻧﻢ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻫﺰاران ﺣﺮف ﺑﺮام داﺷﺖ و اﺻﻼ ﺣﻀﻮرم رو درش‬ ‫درك ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺗﺎزه داﺷﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻣﺎدر ﺟﻮن ... !‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاش ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ اون از دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ ﺧﻮرد ... ﯾﻪ ﮔﺎم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ: ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺒﺶ و ﮐﺮواﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺮه اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ﺷﻮن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮه؟‬ ‫
- ﺑﻬﺸﻮن ﯾﻪ ﻗﺮص دادم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ: آي ﺳﯿﻮ ﻓﻌﻼ ﺑﺴﺘﺮي ﺷﺪن ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫دوﺑﺎره اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺬر ﻣﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو زدم ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ ﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮم ﻣﯿﺸﺪ ... ﯾﻪ ﺟﻮر ﮔﻠﮕﻮن ﺷﺪن ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﭘﺮ از ﯾﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... ﻓﻘﻂ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ از در اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاب ﺳﺒﮏ رو ﻫﻢ از ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫در رو ﺑﺴﺖ ... و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﭘﺎﻫﺎم ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮏ و روﺷﻨﯽ راﻫﺮو ... ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺣﺘﯽ‬ ‫ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻪ از روي ﺷﻮﻧﻪ ام رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو دور اﻧﮕﺸﺘﺎم ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺣﺎﻟﺸﻮن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮد: ﭘﺪر ﺷﺮاﯾﻄﺸﻮن اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... زري ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺮﺧﺼﯽ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﺟﺮاﺣﯽ داره و از ﻓﺮدا ﻧﻤﯿﺎد ... ﻓﺨﺮي ﭘﯿﺮ ﺷﺪه و ﮔﻮﺷﺎش ﺳﻨﮕﯿﻦ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻮد و اداﻣﻪ داد: ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو اﻧﺪازه ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارن ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﺳﺖ ... آروم و ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد‬ ‫...‬ ‫
-ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺧﯿﺮ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﺎزﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ارﺑﺎب ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ... ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اش ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... و ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮري ...‬ ‫... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ دﻻﯾﻞ داﺷﺘﻢ ... از اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان ...‬ ‫دوﺑﺎره ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻐﻀﻢ رو ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫داﺷﺖ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯽ ﻫﻮش ﻣﯿﺸﺪ و ﻫﻨﻮز اﯾﻦ وﺳﻂ در ﺣﺎ ل ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﺮدن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫... روي ﻟﺒﺶ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ از ﻟﺤﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮑﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدي ﮐﺶ دار ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫ﺟﺎدوﺗﻮن ﻫﺴﺘﻤﺎ ...‬ ‫... ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاي ﺧﻨﺪون ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺗﺎ اون ﺑﻐﺾ آﺷﮑﺎرم از ﺑﯿﻦ ﺑﺮه ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ اﻻن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻪ ... ﺑﺮﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر از ﺳﺮ ﺷﺐ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎوﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... و ﺣﻀﻮرﺗﻮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﻔﺴﻬﺎم ﺑﺎز ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... ﺣﺮﻓﺎش ﻫﻤﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- و اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ ... ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﺪﯾﺪ ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﺎد زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ اﻓﺘﺎدم ﻗﺒﻞ از اون ﻓﺮﯾﺎد ﻫﺎ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪﯾﺶ و اﻟﺒﺘﻪ در ﻫﻤﺶ اﯾﻦ اﺟﺎزه‬ ‫رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﻬﺎم ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ...‬ ‫
- ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻤﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﭼﯿﺰي ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻔﺖ: رو ﺗﻮن رو ﺑﺎ اون ﭼﺎدر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﻫﻮا ﺳﺮده ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺖ: ﭘﺲ اوﺿﺎع ﻗﺎراش ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻼه روي ﺳﺮم رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻪ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﺮام ﻣﻔﻬﻮم ﻧﺒﻮد: آره ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﯾﻪ دردت ﻫﺴﺖ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﭼﯿﺰي از ﺳﯿﺎوش ﭘﻨﻬﻮن ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﺪ ... اون ﻣﻦ رو از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ... از ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ درك ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاري؟‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدم و اﺧﻤﺎش رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮔﺮه اﺑﺮو ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺟﺮا ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎد: ﺑﺸﻪ ... ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺑﺎره اوﻟﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ؟ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﺎرﮔﺮدان ﮔﻔﺖ ﻣﯿﭙﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ... ﺗﺎزه‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻤﺶ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد: ﻣﻤﻮش ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ؟ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻣﺤﺮم ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ؟‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ... ﻣﻦ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ﺳﯿﺎ ... ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣﺲ در ﻫﻢ‬ ‫دارم ... از ﺣﺲ ﻓﺮار از ﯾﻪ ﻋﺸﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ... ﺗﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪان و ...‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: و؟ !‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ... ﺳﯿﮕﺎر ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو زﯾﺮ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد: ﺗﻮ اون ﻋﻤﺎرت ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻪ؟‬ ‫ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ: ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... داﻏﻮﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم ﺑﻬﺶ: ﺳﯿﺎ ... ﺗﻮ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داري ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داري ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﯿﮑﺸﺘﺖ اﮔﻪ ﮔﺮﯾﻤﺖ ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺑﺮﯾﺰه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم اﯾﻦ آدم ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ دادي؟‬ ‫ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭼﭗ ﭼﭙﺶ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: آره ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- آﻓﺮﯾﻦ ﻣﻤﻮش اون ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﺟﺎن ﺳﯿﺎ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ و داﺷﺘﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ذﻫﻨﻤﻪ ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ داره ﻣﻦ رو از روﺗﯿﻨﻢ ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﻨﻪ ... دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... راﻣﯿﻦ ... ﺳﮑﺘﻪ‬ ‫اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... اون ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ... و اون ﻓﺸﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎرن ﺗﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪم ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﮑﻮﺑﻦ ... ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ...‬ ‫ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ دوﺑﺎره ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ... دارم دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺎم ﻣﻤﻮش ... ﻣﮕﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎت ﻣﯿﺬارﯾﻢ؟ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ درﺳﺖ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻮﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ: ﺳﯿﺎ؟!‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﯾﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه آوﯾﺴﺎ ﮐﻪ اﻻن‬ ‫ﯾﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮاﻟﻪ ... ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯽ دم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﭘﺸﺘﺘﻮن ... در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮري ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﺮاي ﮐﻮﺑﯿﺪن‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪي ... ﻣﺎدام ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داده ... اﺳﻠﺤﻪ ﮐﻪ روي ﺳﺮت ﻧﺬاﺷﺘﻪ دﯾﻮوﻧﻪ‬ ‫...‬ ‫ﺣﺎﻟﺸﻮن ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﭘﺮ از ﻟﺬت ﺑﻮدن ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺷﻮن ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ذوق زﯾﺎدي داﺷﺖ ... ﺗﻤﺮﯾﻨﻬﺎش‬ ‫رو ﮐﻨﺎرم ﺣﻞ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮕﺸﺖ و ﻣﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ ﺣﺎﻻ دو روز ﺑﻮد اﺗﺮاق ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدم از ﺻﺒﺢ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت در اوﻣﺪم: ﺳﻼم‬ ‫آﻗﺎي دﮐﺘﺮ.‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... داﻣﻨﻢ رو روي ﭘﺎم ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ...‬ ‫دﻗﯿﻖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ: ﺧﻮﺑﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺴﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮاي ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻗﺒﻞ از اﺟﺮا ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﯿﺪم وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺪرم ﺑﯽ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻃﺮاﻓﺸﻮن ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم: ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎﺷﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ از دﯾﺪار ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯿﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس ﮔﺬاﺷﺖ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ... از ﻫﻤﻪ وﺟﺎﻧﺎﺗﺶ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ‬ ‫ﺑﺎرﯾﺪ ... اﻣﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روﯾﯿﻢ رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮدش‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ: ﭼﯿﺰي داره ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﯾﻦ دو روز ... و اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰي از دﯾﺪش ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ و از ﺗﻪ دل ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺪرش در ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ... ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﯿﻪ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮد و ﮐﺎرﻫﺎي ﺷﺮﮐﺖ زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ وﻗﺖ داﺷﺖ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﺶ رو دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﺻﻮرت و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮ و ﺟﺪي‬ ‫ﺑﺎ وﺟﻮد اون ﺻﻼﺑﺖ و اﺧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ رو ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﯾﮑﻢ اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد ... ﭘﺎي ﮐﻮﺷﺎ ... ﻣﺮﯾﻀﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ... ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ؟!‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ: ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ ﺑﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺧﻨﺪه اي اوﻣﺪ ... ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﻣﯿﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ دﻧﺒﺎل ﺑﻠﯿﻂ‬ ‫اﺻﻔﻬﺎن و رزرو ﻫﺘﻞ ﻫﺴﺘﺶ ﺗﺎ ﺗﻮي ﺟﺸﻨﻮاره ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﮔﻔﺖ ﻧﻪ رو از ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮه و ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺎم رو ﮔﻔﺘﻢ ... ﻗﻄﻊ ﮐﻪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ‬ ‫اس ام اس ﺑﺮام اوﻣﺪ ... ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺠﺪد از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺧﻢ داﺷﺖ اس ام اس رو ﺧﻮﻧﺪم ... از ﻃﺮف راﻣﯿﻦ ﺑﻮد‬ ‫... اﺧﻤﺎم دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... اﯾﻦ آدم اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺗﻮ وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ ﺗﺮاس و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام رﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﮑﺸﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺴﺎس اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان زﯾﺎد ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ﺑﻬﺘﻮن ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم . ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺼﺒﯿﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ واﺿﺤﯽ زد: ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺼﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟. اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﺲ ﻧﺒﺎﺷﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪ ... ﻧﻔﺴﺶ رو داد ﺑﯿﺮون ... و ﺧﯿﺮه‬ ‫ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮش: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ آدم ﺑﺎ ﻧﻔﻮذي ﻫﺴﺘﻢ ... و اﯾﻦ ﺟﺎم ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﺪ ...‬ ‫دﻟﻢ رﯾﺨﺖ ﯾﻪ ﻟﺮزش ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﺜﻞ ﭘﺮواز ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﯿﮏ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮي رﮔﻬﺎم ﯾﻪ ﺣﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻦ و ﻫﻦ ﮐﻨﺎن از در ﺗﺮاس داﺧﻞ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺪر ﻣﻦ رو در‬ ‫آورد ... ﻏﺬا ﻧﻤﯿﺨﻮره ﻣﯿﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاره ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﺣﺎﻣﯽ رو دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻪ: اي واي آﻗﺎ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺸﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ: ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﻏﺬا ﮐﻪ ﻧﺨﻮردﯾﺪ؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ .‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ ﺷﺎزده رو ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ رﺳﻢ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﮐﺎري ﮐﺮده؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ... در ﺿﻤﻦ ﭘﺎش ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده دﺳﺖ ﮐﻪ داره ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎره ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو روي ﺑﺎﻟﺸﺖ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن ﻋﻤﺎرت اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﯾﺎد ﻗﯿﺎﻓﻪ آوﯾﺰون ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎدم ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ... زﻧﮓ‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪه ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﺷﻤﺎره رو ﻫﻢ ﻧﯿﻤﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻟﻮ ...‬ ‫ﺻﺪﻟﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﻫﻢ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ اﺻﻼ ...‬ ‫
- دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻨﻢ روﯾﺎ ...‬ ‫ﺗﻮي ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم ... ﺑﻌﺪ از اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا زﻧﮓ زده ﻣﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ‬ ‫...‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ﻫﻤﺮاز ﺟﺎن ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺶ داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺨﺮم وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ در‬ ‫ﻧﻤﯿﺎرم ... ﻓﺮدا وﻗﺖ داري ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺑﺰرگ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ ... ﻣﻔﻬﻮم اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﺮدا ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم: اﻣﺎ ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدن ﻧﺒﻮد ... ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻓﺮدا در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﺪ ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﺎﻟﺮي ﻣﺎدر آرﺗﺎن ﺑﺮﯾﻢ ... اوﻧﺠﺎ دوﺳﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺖ ﮐﻪ آﻣﺎرش رو داﺷﺘﻢ ﮐﺎراﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻓﺮوش داره ...‬ ‫از اﯾﻦ ﺗﻤﺎس آﻧﯽ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺸﺖ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ... ﭼﻮن وﻗﺘﯽ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ﭼﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ در ﻧﻈﺮ داره و ﯾﺎ ﭼﻪ ﺳﺒﮑﺎﯾﯽ دوﺳﺖ داره ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ و وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﻨﻪ ... ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ اوﻣﺪ و روﺳﺮي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ آﺑﯽ رﻧﮕﺶ رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺮزي‬ ‫ﻧﺪاره ... ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ و اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي رو ﺑﺮ ﻣﯿﺪارﯾﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺳﻠﯿﻘﻪ ي ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ در آد ... ﻫﺮ ﮐﯽ ﻃﺎووس ﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮر ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﮐﺸﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزوم زد و ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰه دﻟﻢ ...‬ ‫ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي روﯾﺎ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﻣﺤﻮ از آﺑﺮﻧﮓ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮ از آراﻣﺶ ... آﺑﯽ و ﺳﺒﺰ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺧﯿﻠﯽ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺨﺮﯾﻤﺶ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد ... ﺑﺎز ﻫﻤﻮن ﺑﺮق ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ رو دﯾﺪم: ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﮔﺎﻟﺮي ﻫﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪ ﻫﻮﻟﯽ؟‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻃﺮف اون ﻃﺮف ﭼﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺶ روﯾﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﯽ ... آدم ﻫﻢ اﻧﻘﺪ ﺑﺪ‬ ‫اﺧﻼق.‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد از دﻟﻢ در ﺑﯿﺎري ... ﺑﻠﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ رو ﮐﺮد و آروم ﮔﻔﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮت زﯾﺎده ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد: اﯾﻦ رو ﺷﻨﯿﺪم ﻫﺎ ... دﯾﮕﻪ ﺑﻤﯿﺮم ﻫﻢ آرزو ﺑﻪ دل ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ از ﭼﻪ ﺳﺒﮑﯽ ﺧﻮﺷﺘﻮن ﻣﯿﺎد ... ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺪﯾﻪ اش ﺑﺪﯾﺪ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻣﯿﺨﻮام ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪم؟‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ از ﺳﺮش ﻫﻢ زﯾﺎده ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ: آﺧﻪ زﯾﺎده ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻣﻦ و ﻫﺪﯾﻪ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم ... وﻟﯽ اﯾﻦ آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻪ و ﺗﻮ‬ ‫ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داري؟‬ ‫ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺳﺮاﺳﺮ ﻧﻮر و آراﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺧﯿﻠﯿﯿﯿﯿﯽ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮات ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ؟‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻟﺬت ﺑﺒﺮي ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ... ﺣﺲ ﺑﮕﯿﺮي و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺖ ﺣﺲ ﺑﺪي ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫روﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و از ﺗﻮ ﮐﯿﻔﺶ ﮐﺎرت ﺑﺎﻧﮑﺶ رو در آورد: اي ﺟﺎﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﭙﺎت ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﯽ ...‬ ‫رﻗﻢ 007 ﺗﻮﻣﻨﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ ...‬ ‫از در ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎﺑﻠﻮ رو ﺗﻮي ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ... روﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻇﺮﯾﻒ درو ﻣﭽﺶ اﻧﺪاﺧﺖ: وﻗﺖ داري ﯾﻪ‬ ‫ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟‬ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻗﻬﻮه ﻫﺎي ﻓﺮاﻧﺴﻮﯾﻤﻮن ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ در ﺣﺎل ﮔﺬران زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰم ... از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺷﻨﯿﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻦ ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﺐ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﺎز از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪ ... دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم : ﻣﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻋﺰﯾﺰم؟ ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﺮا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮدن؟‬ ‫ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ: ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺪﻧﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮرﻣﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داره ...‬ ‫ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام اوﻣﺪ: ﺗﻘﺼﯿﺮه ﻣﻨﻪ ... اﯾﺸﻮن اﺻﻼ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ... ﺧﺐ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ اون‬ ‫ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ...‬ ‫روﯾﺎ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻋﺰﯾﺰﻣﻤﻤﻤﻤﻤﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ‬ ‫ﺑﺎﺑﺖ اﺑﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﻘﺼﺮي؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اون ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﺬر ﻫﻢ ﮐﺮدم ... ﺗﺼﻤﯿﻢ‬ ‫ﻫﻢ دارم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺧﻮب ﺷﺪ دﯾﮕﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﺮم ... ﻣﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو دم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ دن؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺷﺪ: اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺣﻖ دارن ... ﺑﺎورﺗﻮن ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﭼﯽ داري ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﻧﻢ ﯾﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺟﺮﯾﺎن ﭼﯿﻪ ... ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺖ‬ ‫ﺑﮕﻢ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻣﺴﺨﺮه داري ﺧﻮدت رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻦ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ رو از ذﻫﻨﺖ دور ﮐﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد ... ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ !‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ اون ﺷﺐ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﻧﺪاره ... ﺗﻮ راﺣﺖ ﺑﺎش ...‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ داﻏﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ﻧﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺑﻢ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- وﻟﯽ. ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻠﺪم درد دل ﺑﺸﻨﻮم ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... اون ﺑﺮام از ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﮔﻔﺖ از ﻓﺸﺎر ﺧﺎﻧﻮاده اش و اﺟﺘﻤﺎ ﺑﺮاي ازدواج ﮐﺮدﻧﺶ و ﻣﺮﯾﻀﯽ‬ ‫ﻣﺎدرش ... ﻣﻦ ﻫﻢ از راﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ... از ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺧﻮﻧﻪ ... از اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﮐﺎر و در آﺧﺮ از ﺟﺸﻨﻮاره ﻓﯿﻠﻢ اﺻﻔﻬﺎن‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ... ﻫﺮ دو ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﻦ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ دﯾﮕﻪ از ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﻦ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و روﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ از ﺗﻔﮑﺮ و ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ آب‬ ‫رﻧﮓ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪن دو ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺮام اﯾﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺒﮏ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ روﯾﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ و ﻗﺴﻤﺶ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻪ دﻟﻢ دل ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﺮد ﻧﻘﺎش ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ در ﭘﺎرﯾﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... داﺳﺘﺎن‬ ‫ﺟﺎﻟﺒﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ روي ﭘﺎم ﺑﻨﺸﯿﻨﻪ: ﺟﺎن دل ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﯿﺎ ...‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪم ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎم رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻣﺪاد روي ﺳﺮم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدم اﻣﺎ از اﯾﻦ ﺣﺎ و اون ﺟﺎ ﻣﻮﻫﺎم روي ﺳﺮ ﺳﺎﻧﻪ ام و ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﭘﺎره ﭘﺎره و‬ ‫ﯾﻪ ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮔﺸﺎد ﮐﻪ ﯾﻘﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭙﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ...‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻠﻨﺎر ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ...‬ ‫
- ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اﻣﺮوز ﺗﻠﻔﻦ رو ﺑﺮداﺷﺖ ... اﻣﺮوز ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ... ﻗﺒﻞ ار اوﻣﺪن ﺗﻮ ... ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ... ﺗﻮ‬ ‫راﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ ...‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد: ﺟﺪي ﺟﺪي داره ﻣﯿﻤﯿﺮه ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻠﻔﻨﻬﺎي ﻣﺸﮑﻮك ﯾﺎ ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺗﻼﺷﻢ رو ﺑﮑﻨﻢ ... ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻪ: ﻣﻨﻈﻮره ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺪرﺟﻮﻧﺖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻋﺴﻞ ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن‬ ‫ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻗﻮل ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪم ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎي ﻗﻮﻟﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم و اﻻن اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم ...‬ ‫ﺑﺮاي ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮي ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﻪ دوﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﺶ زدم: ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪي ... ﻧﻔﺴﻢ‬ ‫رﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ زﺑﻮﻧﻢ رو از دﻫﻨﻢ در آوردم و اداي ﺧﻔﻪ ﺷﺪن رو د ر آوردم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه و رﯾﺴﻪ ﺑﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ داﺷﺘﻦ روﺣﯿﻪ ﺷﻮن رو ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺧﺘﻦ ... ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت‬ ‫ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ زﺑﻮﻧﺶ از ﻻي دﻧﺪوﻧﺎش ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻬﺶ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﻨﺪه‬ ‫داره داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو ﺧﺮد ﻣﯿﮑﺮد ... از ﺗﻮي اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ دﺳﺘﻮر ﭘﺨﺖ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ رو در آورده ﺑﻮدم و ﺻﺪاي ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺗﻨﺪ‬ ‫ﻓﺎرﺳﯽ رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... آﻫﻨﮓ رو ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻤﯿﺮي ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫و دورم ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ...‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎم آردي ﺑﻮد و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺶ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... وﻟﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﮐﯿﮑﻤﻮن ﭼﯿﺰ درﺳﺖ و درﻣﻮﻧﯽ از آب در ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪﻣﻮن ... اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺪاي‬ ‫اﯾﻦ ﺷﺎدي زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﻤﺎرت ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﭘﮋواك ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻟﻨﻬﺎ رو ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺻﺪاي اﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺒﮏ ﺳﺮاﻧﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺗﻤﺎم اون ﻣﻮﺳﯿﻘﻬﺎي ﮐﻼﺳﯿﮏ و ﭘﯿﺎﻧﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ... ﮐﯿﮏ داﻏﻮن و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺪ‬ ‫ﺷﮑﻞ رو ﺗﻮي ﻓﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺷﮑﻼت ﻫﺎ رو آب ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﺗﺰﺋﯿﻦ ... ﮐﻮﺷﺎ ﭘﺎش رو روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺷﮑﻼﺗﻬﺎ ﻧﺎﺧﻨﮏ ﻣﯽ زد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺧﺎﻣﻪ رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آرد ﺑﻮد و‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ...‬ ‫ﻣﻦ: واي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﻮز ﺑﺰرگ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ دﻫﻨﺶ ﮐﺞ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺴﺨﺮه اش‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ روز ... ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﭼﺎرﭼﻮب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻃﺮف ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶ‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ... و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﻮد ... از ﮐﯽ اون ﺟﺎ ﺑﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻫﻢ از دﯾﺪﻧﺶ اون ﺟﺎ ﻫﻢ از ﺑﺮق ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮي اون ﻧﮕﺎه ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺑﻮي ﮐﯿﮏ ﺗﻮي ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ام اﻓﺘﻀﺎﺣﻪ ... ﻣﻮﻫﺎم اﻃﺮاﻓﻢ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد دﺳﺘﻬﺎم‬ ‫ﺧﻤﯿﺮي و ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻘﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل دﺳﺘﻬﺎم رو ﭘﺎك‬ ‫ﮐﻨﻢ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻣﻮزش رو ﻗﻮرت داد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ زود ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﻧﮕﺮان ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ﮐﺮد و ﯾﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داره ﭼﯿﺰي رو ﺑﺎ ﻟﺬت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺮد: ﺳﻼم ﻋﻤﻮ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺗﮑﯿﻪ اش رو از ﭼﺎرﭼﻮب ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ داﺧﻞ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻮل ﺗﺮ ﺷﺪم ... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﺳﻼم ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻮل داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺰ رو ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﺳﻼم از ﺑﻨﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﯾﻪ ﺷﺎدي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮم رو ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺐ ﯾﮑﻢ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ...‬ ‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎك ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ... ﯾﻪ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز در ﺣﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ‬ ‫رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﺗﻤﺎس ﭼﻪ ﻗﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﻣﻦ رو‬ ‫ﺗﺎ ﻫﺰار ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮه ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻮﻧﺪم ... آروم دﺳﺘﺶ رو از روي دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮑﯽ ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﻨﻪ ... ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ رو از ﺧﻮدش ﻧﺪاﺷﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎ ﺷﺪ ﺳﺮ ﺟﺎش و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم: ﭼﯿﺰه اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﻨﻦ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮازش داﺷﺖ ... و ﯾﺎ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ... دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ رو آروم ﺟﻠﻮ آورد ... ﯾﻪ ﻗﺪم‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺘﻤﺎ ل ﮐﺎﻏﺬي ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﺘﻮن ... ﺷﮑﻼﺗﯿﻪ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ ... دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻔﺖ: ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺎد ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺷﻮك ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه اون ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻤﯿﺮي دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺗﺎزه ﻋﻤﻮ ﺑﺬارﯾﺪ ﺷﮑﻼﺗﺶ رو ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰﯾﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻤﺒﯽ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره ...‬ ‫دﺳﺘﻤﺎل رو ﺑﻪ ﻧﻮك ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺬارم ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﮐﺎرﺗﻮن اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺑﺰﻣﺘﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ دﻟﺨﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﺧﺐ اﯾﻦ ﮐﺎرا ... اون ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﻠﻔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﺪ ... اول از ﻫﻤﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و اون آﻫﻨﮓ رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم: ﻧﻪ ... ﺧﺐ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ رو اول ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫اﯾﻦ ﻃﻮري ﺟﻤﻠﻪ ام رو ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﮕﻢ رو ﺗﻮ ﻧﻄﻔﻪ ﺧﻔﻪ ﮐﺮد ... ﺑﻪ اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﺷﯿﮏ و ﻣﺠﻠﺴﯿﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو از اﻧﮕﺸﺘﺎي ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ام ﺑﺎ اون ﻻﮐﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺮه اش دوﺑﺎره ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫
- راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد . ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ... ﺻﺪاي ﺧﻨﺪ ﺗﻮن ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺖ ... ﯾﻪ ﻗﻄﺮه ﻋﺮق روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺑﻮد: ﻣﻦ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﻤﺎم ... ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﻢ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ‬ ‫دادم و آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ در ﺑﯿﺎم ... ﮐﯿﮏ ﮐﺠﻮ ﮐﻮﻟﻪ و ﺧﻮش ﺑﻮﻣﻮن رو ﺑﺎ ﺷﮑﻼت و‬ ‫اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭼﺎي دم ﺑﺸﻪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ روز اول ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﺟﺪﯾﺪه ... ﺗﺎ ﻣﺮدي ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺸﮏ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﮐﻪ ﺗﻮي‬ ‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ از ﺑﻮدن ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ و ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و از ﺑﻮدن ﺗﻮي اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ ...‬ ‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﻧﻮاﯾﯽ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻧﺘﻬﺎي‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪم ... ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮي روﯾﺎل ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻦ ... ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻏﺮوب‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﯿﺰي ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﺻﺪاي ﺑﺎرون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺑﺎژور ﺻﻮرت ﻣﺮدي رو ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه و ﻣﺮداﻧﻪ‬ ‫اش روي ﮐﻼوﯾﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻧﻮازش ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ و‬ ‫دﻟﺒﺎزي ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽ درﯾﻐﺶ رو ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮي دﻧﯿﺎي اﻃﺮاف ﻣﻦ ﭘﺮ‬ ‫از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل اﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ زﯾﺒﺎي روﺳﯽ رو اﺟﺮا ﮐﺮدن ... در ﺗﻀﺎد ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﺳﺘﻮار و ﺻﻮرت‬ ‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺟﺪي اﯾﻦ ﻣﺮد ...‬ ‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﺪﻫﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼوﯾﻪ رو ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﻧﺰده ﺑﻮدم ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو از ﺳﺮ ﺷﻮق ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ... ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫در ﭘﯿﺎﻧﻮ رو ﺑﺴﺖ: ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎره ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ درﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻢ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮي زﯾﺒﺎ و ﺑﺮاﻗﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﻦ ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻨﺮﻣﻨﺪم؟ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺳﺎز ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺑﻠﺪﯾﺪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ... اﻣﺎ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ... ﺟﺎدوي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﮑﻮن دادم و ﺻﺪام رو ﻋﻮض ﮐﺮدم: ﻫﻤﻮن زﺑﻮن ﻣﺎر ﻫﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ ...‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﯽ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻌﺪا ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﭼﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﺎ درﺳﺖ ﺗﺮ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ ... ﺿﺮﺑﺎن ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس‬ ‫ﻣﮑﯿﺮدم ﺳﺎﻟﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎدم ... اون ﻫﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺑﻬﺘﺮﯾﺪ‬ ‫ﻧﻪ؟‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ: ﺑﻠﻪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻬﺘﺮم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎزك ﻧﺎرﻧﺠﯽ و ﺑﺪ‬ ‫اﺧﻼق ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﯾﮑﻢ ذﻫﻨﻢ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺪ اﺧﻼق ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... وﻟﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ آزارﺗﻮن ﻣﯿﺪاد ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ... ﺧﻮب ﺑﺎﺷﯿﺪ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﯾﺎ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﻨﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ و درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻣﺎ ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﯾﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﯾﺪ ... ﭘﺸﺘﺘﻮن ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺷﮏ ﻧﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺟﺪي ﺟﺪي اﺧﻢ ﮐﻨﻪ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﮑﻮن داد ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي از ذﻫﻨﺶ دور ﺑﺸﻪ: اﮔﺮ ﻫﻢ ... ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮي ...‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺧﻮﻧﺴﺮدي و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺟﺪﯾﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪن ﮐﻪ ﺷﮑﯽ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ... ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻﻧﺸﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ رو از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻢ ... ﺑﯽ اﻏﺮاق ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﯾﻦ رو از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اش ﻓﻬﻤﯿﺪم ... ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ ... ﭼﺎدرش رو از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﮏ رﻧﮕﯽ رﻧﮕﯽ و ﺑﯽ رﯾﺨﺖ روي ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮدم: ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ دﻟﻢ ﻧﺸﮑﻨﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﺷﭙﺰﯾﻢ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ دل ﻧﺰده ... ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺪي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻣﺒﻞ و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺸﻢ‬ ‫اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻮر ... آﺷﭙﺰﺷﻢ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ از ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻐﻞ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺳﺮم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ: ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺴﺮ ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻫﺰار اﻣﯿﺪ و آرزو داره‬ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ.‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺬارم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺗﻮي ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻇﺮﻓﻢ رو روي ﭘﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺮ ﻟﻘﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدن ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮرد و ﺑﻘﯿﻪ اش روروي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ... دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﮐﯿﮏ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﯿﺎد ﮐﺎش ﻻ اﻗﻞ ﯾﮑﻢ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯿﺪاد دﻟﻢ ﺧﻮش ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪه آﺧﻪ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻘﯿﻪ اش رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﯿﺰ ... ﮐﯿﮏ از اوﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺳﻼم ﮐﻪ ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﮐﯿﮑﻬﺎ رو ﺧﻮردﯾﻢ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮﻓﻬﺎ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ دﺳﺘﯽ ﻧﯿﻢ ﺧﻮرده اش ﯾﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﺨﻮرده اش ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮدش ... ﺗﻮي‬ ‫ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم اوﻣﺪ: ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻦ اﺗﺎﻗﺸﻮن؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫و دوﺑﺎره ﺳﺮم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي رو ﺑﻪ روم ... ﺧﻮب ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ: وﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﺗﺸﮑﺮﮐﻨﻢ واﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد ... دﺳﺘﺘﻮن درد ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻬﺮي ﮐﻪ ازم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد: ﭼﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ دل ﻧﻤﯿﺰد ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰﻫﺎش رو ﺧﻮردﯾﺪ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﺻﺪاش ﺗﻪ ﻟﺤﻦ ﺧﻨﺪه ﻫﺴﺖ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم: اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ دوﺳﺖ دارم ... ﭼﻮن رﻧﮕﯽ و ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻗﻠﻨﺒﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد: ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺨﻮردﯾﺪش ...‬ ‫... دل ﺧﻮرﯾﻢ رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اي ﺑﺎر ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺎﯾﻪ اش روي ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎزﻫﻢ‬ ‫اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎرم ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ؟ ﮐﻼﻓﻪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺗﻮي‬ ‫دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو آوردم ﺑﺎﻻ ... ﯾﻪ اﺑﺮوش رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ‬ ‫ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮه ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ: آﻗﺎي ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﮑﺎرارن ﻫﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺮاﺗﻮن ﻫﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرش دك ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﺗﻮي ﺳﺎﻟﻨﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ.‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻧﺰدﯾﮏ 9 ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﻣﺸﻮن رو ﺧﻮردن ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﺮ ﻏﺮ ... ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﻬﺸﻮن ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﺷﺎم ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ﺑﯿﺮون ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﻣﻦ‬ ‫ﺳﯿﺮ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﻋﺒﺎﺳﯽ اﺳﻤﺶ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ... ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺗﻮي راﻫﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ اﻣﺎ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه رو ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﺑﺎ رﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﭘﺸﺖ در و رﻫﺎ‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺑﻪ ﮔﻔﺖ ﮔﻮ وﺧﻨﺪه دو ﻣﺮد ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ... و ﮔﺎﻫﯽ اﺷﮑﺶ رو ﭘﺎك ﻣﯿﮑﺮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ... و رﻫﺎ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ذﻫﻨﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . اﯾﻦ ﺻﺪا زﯾﺎدي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺳﺎﻋﺖ 03:01 ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﯾﮕﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... آروم آروم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﭘﻠﻪ آﺧﺮ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ... دﯾﺪﻣﺶ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﺎﻟﻦ ... ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ‬ ‫داده ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺣﺘﯽ از ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﻮك ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺸﻢ و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ رو‬ ‫ﺑﺮدارم ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ژﺳﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ... ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮاب ﺑﻮد؟ ﺧﺐ اﯾﻦ ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﺮدش‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ ... ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﮐﻪ ﯾﻬﻮ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻫﻮل ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ‬ ‫دوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮدم ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﻣﭽﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ... اﻣﺎ اون ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮد و‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﺷﺒﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮي اون ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺖ و اﺷﺎره اش ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺪ ﺟﻮر آزارش ﻣﯽ داد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد: ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺣﺒﺲ ﺷﺪﯾﺪ ... در ﺿﻤﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺷﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﻢ ... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎن ...‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻟﯽ داده ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪن؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زوري زد: ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﻞ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﯾﻪ اس ام اس ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ... ﻣﺎدر ﺧﻮاﺑﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زد ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم؟‬ ‫
- رﻓﺘﻦ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﺎرﺷﻮن دارم ...‬ ‫
- ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺎم ﺑﺬارن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻮدم ﺳﻪ روزه اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺨﻮام ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮرم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﺑﺨﻮاﯾﺪ و ﺑﺨﻮرﯾﺪ ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﻓﺮدا ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫... دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ... ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ اون ﻧﺎم و ﺻﺪاي آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... واﻗﻌﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎزوش رﻓﺖ: ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫... ﺟﺎ ﺧﻮرد اﻧﮕﺎر ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ روي ﺑﺎزوش ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و دﺳﺘﻢ رو ﺑﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﭼﯿﺰﯾﺸﻮن ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺑﺮاش ﯾﻪ دارو ﮔﻔﺘﻢ آوردن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ... ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎدم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﭼﺮا ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻨﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﯿﺎم ...‬ ‫اﺧﻤﺎي درﻫﻤﺶ ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﻣﻤﻨﻮن ... اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﯾﺴﺘﺎده داره ﺧﻮاﺑﺘﻮن ﻣﯿﺒﺮه ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... ﺑﯿﺎم دﯾﮕﻪ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻃﺮف ﮐﺞ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دارﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ زﺣﻤﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ... ﺣﺎﻟﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ آﻣﺪﯾﺪ ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آژاﻧﺲ ﺑﺮم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮ ﻟﻮﮐﺴﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ رﺧﺸﯽ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... واﻗﻌﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮﻋﺘﺘﻮن ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺣﺪا ﮐﺜﺮ راﻧﻨﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻮده‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﺮﻧﺲ وﯾﻠﯿﺎﻣﻪ ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻃﻮر از ﺗﻪ دل ﺑﺨﻨﺪه ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رو ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺧﻨﺪه داره ... اﯾﻦ ﺗﺮس ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼﺣﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ...‬ ‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺶ ... ﻣﯽ ﺧﻮان ﯾﻪ ﻧﻮش رو ﺑﺨﺮن ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻼ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ دل ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪن از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﯾﻨﺎ ﺷﯽء ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻦ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ آدم ﺑﺎ اﺷﯿﺎ ﺧﺎﻃﺮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﭼﺮا ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﭘﺮ از اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دﻟﺨﻮري ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﺨﻮرﺗﺶ؟‬ ‫ﺗﻮ ﺟﺎش ﺳﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ اﻣﺎ زل زدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮم ... و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮرﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ا ... آﺧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﺎﻧﺖ ... ﯾﻪ ﭼﺮاﻏﺶ ﺑﺸﮑﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻢ رو ﺑﻔﺮوﺷﻢ ...‬ ‫... ﻟﺤﻦ ﺣﺮف زدﻧﻢ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... اﻣﺎ ﺧﺐ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ... روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﺪ ... رو ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ‪... baby on board‬‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺧﯿﺮه ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻫﺴﺘﻢ: ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻨﺎر: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ام ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺘﻮن رو ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ ... اﻻﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺳﺮ ﺟﺎت ...‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪاش از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ... اﻻﻧﻢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﯽ‬ ‫ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرش ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮ ﻣﺒﻞ ﻓﺮو ﻣﯿﺮ ﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻔﺮد ﺣﺴﺎﺑﻢ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه در ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ ... ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم ...‬ ‫
- در رو ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ...‬ ‫... دوﺑﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ... ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ ...‬ ‫در رو ﺑﺴﺘﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم روي ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ... ﺷﺼﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: آروم ﺷﺪﯾﺪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﻧﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﻔﺮوﺷﯿﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯿﻨﺪازﯾﺪ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﺘﻠﮏ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ؟ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺘﻠﮏ ﺑﻨﺪازم ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﺑﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺮاﻣﺘﯽ از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﺪ و ﻣﺎ ﻧﭙﺮداﺧﺘﯿﻢ؟‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد ... ﺧﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻪ ﮐﺠﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دوﺑﺎره راه اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان و ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺎﻣﯽ رو ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮان ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد ... ﭘﺮﺳﺘﺎر دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺟﺪي و ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ﻧﮕﺎه اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮان ﺣﺲ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ... ﺧﺐ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺬ اﺑﯽ ﺑﻮد ... ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ‬ ‫داﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻪ اون ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺮاق ﮔﻔﺘﻢ ... اﮔﻪ اﺧﻼﻗﺶ رو ﺑﺪوﻧﯽ ... ﺧﺐ ... ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫اﺧﻼﻗﺶ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯽ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم؟ ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ؟ ﺑﺬار اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ...‬ ‫ﺣﺮﻓﻢ رو ﺧﻮردم ... اﯾﻦ واﻗﻌﺎ ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻗﺪﻣﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﺎ دور ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺎﻧﺘﻮم رو ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺧﺪاي ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﺪه؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدن ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ... آﺧﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻼﻓﻪ اﯾﺪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا درﺳﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ آﺧﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭘﺎﯾﯿﺰم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺗﻮ دﻟﻢ زدم ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺮ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺮج ﻫﺎي روزاﻧﻪ ام ﺑﻮدم ... ﺧﺮﯾﺪن ﯾﻪ‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮ ﮐﻪ اﻻن ﮐﻤﺘﺮ 003
-004 ﺗﻮﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﻧﺪادم ... ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪن ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ‬ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮش رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ... اﻻن ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ...‬ ‫ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻫﺮ دو از ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ... ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد اون ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ... وﻟﯽ ﺧﻮب اﯾﻦ آدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺪي ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﻓﺮدﯾﻦ ﺑﺎزﯾﻬﺎش ...‬ ‫ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮد اوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎ زﯾﺮ ﭘﻮش ﺑﮕﺮده دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﭘﻮﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و‬ ‫ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ... ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش و ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﮐﻪ رو وﯾﺒﺮه ﺑﻮد در آورد ... دﺳﺘﺶ رو‬ ‫روي دﻫﻨﯽ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو از ﭘﺎرك در ﻣﯿﺎرﯾﺪ؟‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم ازم دور ﺷﺪ ... واﻗﻌﺎ دﻧﺪه ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮي ﺑﻬﻢ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﮐﺮدم و ﺗﻘﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ اوﻣﺪ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم زدم ﺑﻪ ﭘﻼك ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﯾﻢ
قسمت پانزدهم
.. از‬ ‫ﭘﺎرك داﺷﺘﻢ در ﻣﯿﻮﻣﺪم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﺎل اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ... ﺟﺎ ﺧﻮردم از دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﯿﺸﻪ رو ﺑﮑﺸﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ ﺑﯿﻦ‬ ‫ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺷﯿﺸﻪ رو دادم ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﻋﺬر ﻧﺨﻮاي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯽ ﻣﺮد ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮد از ﺑﺎز ﮐﺮدن ﺷﯿﺸﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دردش ﭼﯽ ﺑﻮد ... ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- آره دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺖ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ رو داﻏﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻋﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﺘﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻻل ﻣﻮﻧﯽ ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺨﺎﻃﺒﺘﻮن ﺑﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺸﻮن ﺟﻮاب ﺷﻤﺎ رو ﻧﻤﯽ دن ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﻪ ... ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺟﺪي رو دﯾﺪﯾﻢ ...‬ ‫ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺟﻮاﺑﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎ ...‬ ‫ﻣﺮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺮو ﮔﺮدن از ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ اي در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺬﺑﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﮕﻢ ... ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺟﺎزه اي رو ﻧﻤﯽ دم اﯾﻦ اوﻻ ... دوﻣﺎ ... ﻫﺮ ﺧﺴﺎرﺗﯽ ﺑﻬﺘﻮن وارد ﺷﺪه ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ‬ ‫ﺑﭙﺮدازم ... اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﺸﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ‬ ‫ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺟﺎري ﺷﺪن ﯾﻪ ﺳﯿﻞ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ و ﻗﻠﺒﻢ از اﯾﻦ‬ ‫ﺣﻤﺎﯾﺖ ... از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ رو ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﺮد ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬ ‫و دردش ﻓﻘﻂ آزار ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ ﺣﺮف ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﻨﻢ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ...‬ ‫... ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﺳﺘﻢ رو ﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدم ... واﻗﻌﯿﺘﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺳﮑﻮت رو ﺑﺸﮑﻨﻢ و در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺤﺚ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﺮد ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎﻟﻐﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش در ﺧﻮر ﺑﺤﺚ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﺜﻞ اون ﺷﺐ ﺗﻮي ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ... ﯾﺎ‬ ‫در ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮدﺗﻮن ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دم ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ وﮐﯿﻞ وﺻﯽ‬ ‫ﻧﺨﻮاﯾﺪ ... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻣﺮد ﻟﻮﻣﭙﻦ و ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ آﻗﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﻮن اﺟﺎزه دﺧﺎﻟﺖ و ﻫﻢ ﮐﻼم‬ ‫ﺷﺪن ﺑﺎﻫﺎش رو ﻧﻤﯿﺪم ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮاي ﮔﻠﻨﺎر ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﺨﺮﯾﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ رو در آورد و روي ﭘﯿﺸﺨﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ... روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮي راﻫﺮو ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﮔﻠﯽ ... اﯾﻦ ﮐﺎرا ﭼﯿﻪ ﺳﯿﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮ ... ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اوﻣﺪن آوﯾﺴﺎ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو زﯾﺮ و رو ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ اﺻﻞ ﺣﺮﻓﺶ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﺮا ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﯿﺎد ﭼﺮا ﺟﺸﻨﻮاره ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻮاب درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ده ...‬ ‫ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﯿﺮون داد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ... ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ از اﯾﻦ رو ﺑﻪ اون رو ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﯿﻢ؟ ﺑﮕﯿﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه داداش ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪه ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺑﺰﻧﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻼ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدا ﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﻣﺮد ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﺮد اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... ﻣﺮد ... ﻣﺮده ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ از اﯾﻦ ﻋﺎدﺗﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آوﯾﺴﺎ ﺣﺎﻟﺶ رو ﺧﻮب ﻣﯿﮑﻨﻪ ... وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮري ﮔﻠﻢ ... ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر ... ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرات ﺑﺮس ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ زاﻧﻮ ﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن دادم: اﻣﺸﺐ ﯾﻪ ﻗﺮاره ﺷﺎم ﮐﺎري دارم ... ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ اش رو ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻮدﻣﻮن اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ...‬ ‫
- اﻣﺮوز ﻓﺮدا اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻨﻢ از اون ﻋﻤﺎرت در ﻣﯿﺎم ... اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﮔﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫زود ﺑﯿﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﺟﺎﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ... واﻗﻌﺎ از اﯾﻦ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم ﺑﻪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺳﺨﺘﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮام ﺑﻪ روال ﻋﺎدي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ك ﺑﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدي ... ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ... از دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي دﯾﮕﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﻮي ﯾﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ دوﻣﻮن از اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺟﺪﯾﺪ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ‬ ‫... ﻣﻦ از زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ... ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ زد و اون ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ اون از‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم ...‬ ‫دﺳﺖ ﻧﻮازﺷﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻮ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ رو دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ ﻫﺎ ﺑﺮات ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ... اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﻢ رو ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ روز ﮐﺎري داﻏﻮن ... ﺣﺎﻻ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﻋﻤﺎرت ... دﯾﮕﻪ اﻻن ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﯿﺮون‬ ‫زده ﺑﻮدم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ده ﺑﻮد ...‬ ‫آروم وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪم ... ﺑﺎ ورودم ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻐﻠﻢ ﭘﺮﯾﺪن ... ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ دووم ﺑﯿﺎرم ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ... ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ و ﻣﻦ داﻏﻮن ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم اﺻﻼ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎش ﺷﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز دﯾﺮ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- آﻗﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم در آوردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادرت درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اي؟‬ ‫
- آره ﺧﯿﻠﯽ ... ﺑﻌﺪ از اﺟﺮا ﯾﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه داﺷﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎي زﯾﺒﺎش آوﯾﺰون ﺷﺪ: ﭼﺮا؟‬ ‫
- ﻓﺪات ﺑﺸﻢ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺴﺖ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﻧﻮك دﻣﺎﻏﺶ رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاش در اوﻣﺪ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻞ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدم. ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ و ﺳﺮم رو ﺗﻮي دﺳﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ راﺣﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﻮش‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺑﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ در ﺑﺎز ﺷﺪ ... دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮي ﭼﺎرﭼﻮب در ﺣﺲ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ داد ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮم؟‬ ‫
- ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ اﻣﺎ اﻣﺮوز واﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺮد ﺧﻮدش ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫اداﻣﻪ دادم: ﻣﻬﻤﺎن ﻫﻢ دارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﻫﺴﺘﻦ ... اﯾﺸﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرم رو ﺗﺎزه ﺷﻨﯿﺪن و اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ ...‬ ‫واﻗﻌﺎ ﺳﺮم رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... ﯾﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻠﻮغ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ... آره اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﮑﺮه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺧﻤﺎش وﺣﺸﺘﻨﺎك رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ... در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ اون ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ ﺧﺎك ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ اوﻣﺪ ﮐﻪ اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﺳﺮو ﻣﻄﻤﺌﻦ روﺑﻪ روم ﺑﻬﻢ اﺣﺘﯿﺎج‬ ‫داﺷﺖ ... ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... اﻓﺘﺎدن‬ ‫ﺗﻮ اﯾﻦ دام ﺑﺮاي ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺰرگ و ﭘﺮ ﻧﻔﻮذ ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﻣﻦ از اول ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ ... دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ اﻧﻘﺪر اﺻﺮار ﺑﻪ رﻓﺘﻦ دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اون ﮐﯿﮑﻪ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﯾﺎدش ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﻣﻦ ﺗﺎزه آزﻣﺎﯾﺶ دادم ... ﮐﻤﯽ ﻗﻨﺪم ﺑﺎﻻﺳﺖ از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﺑﻘﻪ دﯾﺎﺑﺖ دارﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﻬﻮ ﻧﮕﺮان ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯾﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ اش اوﻣﺪ: ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ... ﺧﺐ دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺟﻮون ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻫﯽ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫... اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻫﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ از ﺑﺲ ﺟﺪي ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﯾﺶ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ 43 ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟!‬ ‫... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ﻓﺮدا ﭘﺪر رو ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدﯾﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺑﻬﺘﺮه ... ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺳﺮﺗﻮن رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﺑﻮد: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه؟‬ ‫دوﺑﺎره اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﮔﻠﻮم: اﯾﺸﻮن ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارن ...‬ ‫ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﮐﺎر رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯿﮕﺸﺖ: ﻣﻬﻤﻪ؟!‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﺣﻀﻮرم آراﻣﺶ اﯾﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ ... ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺷﺐ ... ﻣﻦ از ﻃﺮف اﯾﺸﻮن از ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... از ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺷﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم : ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬر ﺑﺨﻮام ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﻢ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺎي ﭘﺪرم ... ﺷﻤﺎ رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ رو دﯾﺪن و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪن ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﯽ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد م ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮدم؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼف و ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ؟‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ روزا ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺟﺬاﺑﻪ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪم‬ ‫...‬ ‫ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪوﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮاي ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام رو ﺑﯿﺮون دادم ... رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... واﻗﻌﺎ داﺷﺖ‬ ‫ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ؟!‬ ‫اﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ارﺛﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ ﻋﺼﺎي ﮐﻠﻪ ﻋﻘﺎﺑﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﻈﺮم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻧﻮه ﭘﺴﺮﯾﺶ ﮐﻮروش‬ ‫ﻫﻢ اون ﺟﺎ ﺑﻮد ... ﭘﺴﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ اي ﺑﻮد ... ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اون ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ رﺳﻤﯽ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﺪم ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺗﺮه ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﮐﻮروش و ﺧﯿﺮه ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻌﺬب ﺑﺸﻢ ... داﻣﻨﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ... ﺧﻮب ﺷﺪ ﺟﻮراب‬ ‫ﺷﻠﻮاري ﮐﻠﻔﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻨﺎر ﻣﻠﻮك ﺧﺎﻧﻮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯿﻮه ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﯿﺒﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اوﻧﺠﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- اوﻣﺪي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻪ داري ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد م و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺴﺘﺎﺧﺶ ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻟﺤﻨﻢ و ﺻﺪام ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﺑﯽ‬ ‫اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻫﻤﺴﻦ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻪ ﻣﻨﻪ و اﮔﺮ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ ﺑﺪه ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺟﻮاب ﺑﺪم ... اﻣﺎ‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮدم دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ازدواج ﮐﺮدي؟‬ ‫... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد ... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ... و ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮي ﺳﺮم ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻣﺮود ﻋﻼﻗﻪ ام رو ﺑﺎ ﺧﻮدم‬ ‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﯾﺎدم ﺑﺮه و ﻧﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﻪ داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﻘﻪ ام رﻓﺖ و ﺟﻤﻊ و‬ ‫ﺟﻮرﺗﺮش ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﮔﺮم ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻣﺮدي رو دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎش آﺗﯿﺶ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪم ... دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮم ... از ﺧﺪام ﺑﻮد ... ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك: ﻓﺮدا از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮي دﯾﮕﻪ؟ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرم ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺎم داﺷﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﺑﻢ و ﻣﺤﮑﻢ اوﻣﺪ: ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ... اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﻣﻬﻤﺎﻧﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ رﻫﺎي ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز دﯾﮕﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ‬ ‫...‬ ‫... ﺧﺐ ﮐﯽ ﺟﺮات داﺷﺖ رو ﺣﺮف ﺣﺎﻣﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﺎ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ... اﻣﺎ ﻋﻮض ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ... ﻣﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﺳﺮش اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮو ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﺧﻮﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮغ ﺑﻮد ... اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻟﺶ واﻗﻌﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد وﻟﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻠﯽ ﻣﻬﻤﻮن داﺷﺘﻦ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﺪان اﻧﺘﻈﺎم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﺮﯾﻀﺸﻮن ﺑﺎزﻫﻢ ﺣﺎل و اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﯿﻮﺷﺎ آورده‬ ‫ﺑﻮدم ... ﺗﺎ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ راه ﻓﺮاري ﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه اون ﺧﺎﻧﻮدان ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺒﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺻﺪام ﮐﺮد ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻋﺮوﺳﮑﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯽ؟‬ ‫... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺴﺮ 8 ﺳﺎﻟﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺼﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮐﺮدم: ﻗﺼﻪ ﭼﯽ رو ﺑﮕﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻗﺼﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو ...‬ ‫ﻋﺮوﺳﮏ ﻫﺎ رو در آوردم: ﺑﺎ اﯾﻨﺎ ﭘﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺳﺮﺷﻮن رو روي ﺑﺎزوم ﮔﺬاﺷﺘﻦ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻫﻤﺌﭙﺪر و ﻣﺎدرت ﭘﺮواز ﮐﺮدن ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: اي ﮐﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪ: ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ ﭘﺴﺮك ... ﭘﺪرﺗﻮن ﻫﺴﺖ و ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪارم ازش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻤﯽ ﻗﻠﻘﻠﮑﺶ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﭙﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮره: ﭘﺶ از ﭼﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ از داﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم از رﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ... از ﻣﻮﻫﺎش ... از ﭼﺸﻤﺎش ... ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻠﻮزم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدن ... ﺧﺐ‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮو ﺻﺪاﻫﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎد ... اﯾﻨﺎ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎراﺷﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺑﺎ وﺟﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... از ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ از ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ در اوﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺮ ﻧﮕﯽ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ... ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭼﻨﮓ و‬ ‫وﯾﺎﻟﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاﻫﺎي ﺑﯿﺮون و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودش ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدن ... ﺟﻮاﺑﻤﻮن رو داد ... و روي‬ ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻮﺷﺎ؟ﭘﺎت ﺑﻬﺘﺮه؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﺑﻬﺘﺮم ... ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻌﻠﻤﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﺳﻮﺧﺖ ... در آن واﺣﺪ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... اﮔﺮ ﮐﺦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺻﻼﺣﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﮐﻼﺳﻢ از ﺳﺎﻋﺖ 2 ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﮐﻤﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺷﺮوع ﺷﺪ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪ؟ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﮐﻼس ﮐﻨﮑﻮرش ﻧﺒﻮد؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ و رو ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺮد: ﺧﺐ ﻣﺮد ﺟﻮان ... ﺧﻮب اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪا ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮاﻣﻮن ﻗﺼﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... از ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺧﻮﺑﻪ ... اﻣﺮوز ﺑﯿﺮون ﯾﮑﻢ ﺷﻠﻮﻏﻪ ... از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻬﺎﯾﻦ آدم ﻟﺞ ﮐﺮده ﻧﻤﯽ ﮔﺬاره ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺳﻼم ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺖ ﺑﻮد ... ﺗﺎ دم اﺗﺎق اوﻣﺪم ... در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮش ﭘﺮ ﺳﺌﻮال ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺑﯿﺎم ﺳﻼم ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎﯾﻦ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ: ﻧﻪ ... ﮐﻮروش اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺮه ...‬ ‫ﺳﺘﺎره ﻫﺎ رو ﺷﻤﺮدن ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﺧﻮدم رو زدم ﺑﺨﻮاب ... زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎﻣﻮن ﮐﺮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺮاغ رو‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و رﻓﺖ ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺳﺘﺎره ﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه از ﺷﺐ رو‬ ‫ﻣﯿﺸﻤﺎردم ... ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد اوﺿﺎع ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ... دﻫﻬﺎ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﺑﯽ ﺟﻮاب ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﺗﻔﺎق ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت رو ﻣﺤﻞ‬ ‫زﺟﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا داﺷﺘﻢ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم دارم ﺑﻪ رﻫﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺗﺎق اوﻧﻮر ﺗﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺧﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺣﺎﻟﺸﻢ ... از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻪ راﻫﺮو ... ﯾﻪ اﺗﺎق ﻫﺴﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎ‬ ‫ﺗﻮش ﻧﺬاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ... ﯾﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻦ رو ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- اوا ... ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﺗﻮن اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ رو دﯾﺪن ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎم درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﺳﺮدرد داري؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﯾﮑﻢ ... ﺑﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺧﻢ آﻟﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﯾﺎ اﺻﻼ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﺪ؟!‬ ‫... ﺻﺪا و ﻟﺤﻨﺶ ﯾﻪ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺌﻮال داﺷﺖ ... روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﯿﺰه ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ...‬ ‫ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺑﻬﻢ ...‬ ‫ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم: ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﺮﯾﺰم؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺷﯿﺮ ﺑﺮﯾﺰ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﺪم: ﻧﻪ ﻣﻦ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪم ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺑﻮدم ... اﯾﻦ آدم داﺷﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ داﻣﻦ‬ ‫ﻣﯿﺰد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ دوﺋﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﺑﻪ زور ﺧﻨﺪه اش رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﻠﭗ ﭼﺎي ﻗﻮرت داد: ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺎرش داري ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺧﻮره ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﻧﻘﺮه ﺗﻮي ﻓﻨﺠﻮﻧﺶ ﮔﺮم ﮐﺮد: ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﺎدر ﺟﺎن ... اﻣﺎ ﭘﺎي ﭼﺸﻤﺸﻮن ﮐﺒﻮده ... ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‬ ‫ﺑﺎز درﺳﺖ ﻏﺬا ﻧﺨﻮردن ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ رو ﺧﺮاب ﺗﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻓﺘﻢ و‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: اي ﺑﺎﺑﺎ ... دﺧﺘﺮﮐﻢ ﮐﺠﺎ؟اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎت ﺗﻨﮕﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ دارم ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺻﺪاش ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ دوﻧﻦ؟‬ ‫
- ﻧﮕﻔﺘﻢ ... اﻻﻧﻢ ﺟﻤﻌﻪ اﺳﺖ ﺧﻮاﺑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻼس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮔﺬاﺷﺘﻦ ... ﻋﺼﺮي ﻫﻢ اﺟﺮا دارم‬ ‫... ﺷﺐ ﺑﻬﺸﻮن زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ... اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﺪده ﺗﺮي ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻠﻮﻏﯽ دﯾﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﯾﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﮐﻠﯽ ﻣﺘﻠﮏ ﻣﯽ ﺧﻮردم ... ﭼﯿﺰي وﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺶ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻫﻤﺸﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم: ﮐﺎش اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪي ... دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎن ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻋﯿﺎدت ...‬ ‫... و ﻣﻦ دو ﺗﺎ اﺗﺎق ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﻪ ... و ﮐﻼ ﻫﻢ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺧﻨﺪه دار ﻣﯿﺒﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺎﮐﻦ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻮد و ﻣﻦ از اون ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮزت ﺑﺎزﯾﺖ رو اﻻن اﻧﺠﺎم ﺑﺪي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو روي ﻣﯿﺰ رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رو روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮﻧﻪ رﻫﺎ ﮐﺮد ...‬ ‫ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم و از وﻗﺘﯽ ﭘﺎم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد داﺷﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺳﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﻠﯽ‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﺘﻪ ﺳﯿﺎ؟‬ ‫ﭼﻬﺎر زاون روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺷﺴﺖ ... ﻓﻨﺠﻮن ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎش: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﻤﻮش ﺗﻮ‬ ‫ﺑﮕﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺮاﻓﯽ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﻠﯿﻂ دارﯾﻢ ... دارﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ اﺻﻔﻬﺎن ﺟﺸﻨﻮاره اي ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺗﻮش اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮي ﻗﺮاره‬ ‫ﺟﺎﯾﺰي ﺑﮕﯿﺮي ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي ﭼﯿﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﯽ و ﻧﻤﯿﺎي؟‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: آره دﯾﮕﻪ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم ... ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي در ﻣﯿﺎرم رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯽ رم ... ﭼﺮا؟‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ داد: ﭼﺮا ﭼﯽ ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ اﯾﻨﺎ ... ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﭘﻮل ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺗﻮ ﺑﺎغ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺮف زدم ... ﺳﻪ روز ﭘﯿﺸﻢ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ آﻗﺎي اﺷﺮﻓﯽ از ﻓﺮدا ﻫﻢ ﮐﺎرم رو ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﻢ ... از ﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ آدم ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ اش ﭼﮑﯿﺪ ... ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ از ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺳﯿﻞ ﺗﻮ داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ و ﺳﻮﺋﯿﭻ رو در آورد ... ﺗﮑﻮﻧﺶ داد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﻣﺸﺐ ﻗﺒﻞ از اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎا رﻓﺘﻢ آوﯾﺴﺎ رو از ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫دوﺳﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ... ﺑﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﺮدوﻧﮕﯿﻢ ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎم ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻫﻖ ﻫﻖ ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ راﻫﻬﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﺧﺐ ... ﺑﺎ ﻫﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻢ ... اﺻﻼ زﻣﯿﻦ ﭘﺪري ﻣﻦ رو ﻣﯽ‬ ‫ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﮐﺮﻣﺎن ... اﮔﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ؟‬ ‫اﺷﮑﺎﻫﺎش ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر روي ﮔﻮﻧﻪ اش روان ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﺧﻮدت ﯾﻪ ﻗﺮون ﺗﻪ ﺟﯿﺒﺖ ﻫﺴﺖ؟‬ ‫
- ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اوﺿﺎﻋﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮده ... ﮐﺎر ﺳﻬﯿﻞ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻗﺮار داد ﺑﻌﺪي ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻮق آﻣﻮزﺷﮕﺎه‬ ‫ﺑﺴﺎزم ... داري ﺟﺎ ﻣﯿﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﺟﺎ زدﻧﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﻤﺮاز ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺗﺎ ﮐﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﺮ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﺎد ﺳﻤﺘﺶ و ﻣﻦ دﻟﻢ‬ ‫ﺑﻠﺮزه.‬ ‫دﻟﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪ ... ﺳﺮم رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫اﺷﮑﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ آرزوﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ... دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ رو ﭼﻤﻨﻬﺎي ﭘﺎرك ﻻﻟﻪ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‬ ‫ﻫﺎي ﺗﻬﺮان ﺗﮏ ﻧﻮر ﻣﺎه رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ... ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﻧﺬارﯾﻢ ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻤﻮن ﺑﻨﺪازه ... ﺗﻮ ﮐﯽ اﻧﻘﺪر ﻣﺎدي ﺷﺪي؟ ﭼﯽ‬ ‫داري ﻣﯿﮕﯽ؟ﺗﻮ از آوﯾﺴﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪي؟ اون ﺳﯿﺎوﺷﯽ رو ﮐﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﻨﺞ ﻣﯿﺎد ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ رو‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاد؟ ﺳﯿﺎ ... ﺧﻮدت ... ﺧﻮده ﺳﯿﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد؟‬ ‫ازﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻔﻬﻤﯽ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ... ﺗﻮ رو‬ ‫دارم ... ﮔﻠﯽ رو دارم ... ﻗﺮاره آوﯾﺴﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﺎﻻ ﭘﺪرم رو ﻫﻢ دارم ... ﻧﮕﺎه اون اداﻋﺎﻫﺎم ﻧﮑﻦ ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻟﺒﺨﻨﺪ اون‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﺮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻪ ... ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻫﻨﻮزم ﭘﯿﺸﺘﻮﻧﻢ ... ﻧﻤﺮدم‬ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ... از ﭘﺸﺖ ﻫﺎﻟﻪ اي از اﺷﮏ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺷﺪﯾﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم‬ ‫از آوﯾﺴﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﯿﺎ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﻣﻮﻫﺎم رو از ﻧﻮازﺷﯽ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻔﺲ ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن‬ ‫ﭘﯿﺸﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺗﻮ اﺗﺎق ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ روي ﺗﺨﺖ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺎدرم ... ﺳﯿﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺷﺐ‬ ‫ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻤﻮه اي ﺳﺮد رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﯿﺐ ﻣﯿﺰدم‬ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮام ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ... ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ آراﻣﺶ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺑﻮدم ... دﻟﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ‬ ‫آﯾﻨﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻫﯿﭻ آﯾﻨﺪه اي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اون ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ... ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻃﺮاز ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪ ... اون از‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... اﺻﻼ اﺳﻤﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ... ﺳﯿﺎوش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ ... داﺷﺖ از دار و ﻧﺪارش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﺎﻻﺗﺶ ... آرزوﻫﺎش و ﻫﺪﻓﻬﺎش ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ آوﯾﺴﺎ ﯾﯽ رو‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎش آﯾﻨﺪه اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ او ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ آدﻣﻬﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮل دﺳﺘﺸﻮن ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻫﺮ ﻧﻮع ﺑﺎج ﻋﺎﻃﻔﯽ رو ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت و ﭘﻮﻟﺶ رو‬ ‫داﺷﺘﻦ ﻣﻦ رو از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم ﺑﯿﺮون ﻧﮑﻨﻦ ... ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎز ﺗﻮ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﻮد ... اﺷﮑﻢ از ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫رﯾﺨﺖ روي ﺑﺎﻟﺸﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم دﻋﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻧﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﺮﻧﺪه‬ ‫ﺷﻪ ...‬ ‫ﭘﺲ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮاي اﺟﺮاي اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم رو ﺧﺎرج ﮐﺮدم ... درﺳﺖ ﻋﯿﻦ روز اﺟﺮاي اول‬ ‫اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﺟﺮا ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﻣﻮﻓﻘﯽ ﺑﻮد ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ واﻗﻌﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه‬ ‫ﺑﻮدم ...‬ ‫
- دﻻﯾﻞ ﺧﻮدش رو داره اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﯿﮕﺎري روﺷﻦ ﮐﺮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي زﻧﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ زن ﯾﻌﻨﯽ آراﻣﺶ و‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ و ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺘﺶ زدم: و ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد: ﻫﺴﺖ ... ﺻﺪ در ﺻﺪ زﻧﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﯿﺶ از زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻄﻠﻖ وﻟﯽ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺘﻢ و ﻟﯿﺴﺖ‬ ‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻢ ﺳﯿﺎه ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﺎرت ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺑﻮدن ﺑﺎ اﯾﻦ زﻧﺎن رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﯾﮏ ﮐﻼم ﺑﻪ ﺧﻮدم اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ﺻﺎدﻗﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﮑﯽ زد: دارم ﻣﺜﻼ ﺗﺮك ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... ﺻﺪاي ﺳﻬﯿﻞ از ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: اﺟﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ اﯾﻨﺎ ﻫﻨﻮز درﮔﯿﺮن ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮن روﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي زد: ﺗﺠﺮﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮم ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﯾﻪ ﻣﺮد ﻧﺎزﻧﯿﻨﻪ ... ﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ رو‬ ‫ﺑﺨﻮاي ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺣﻀﻮر ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ...‬ ‫ﯾﻪ ﮔﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ: درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ اداﻣﻪ داره و ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﯿﺎم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ ... ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﯾﺎ ﺑﻌﻨﻮان‬ ‫دوﺳﺖ ... ﺷﺎﯾﺪم دوﺑﺎره ﻧﻘﺶ ﻣﻘﺎﺑﻠﺖ ... اﻣﺎ رﺳﻢ ﻗﺒﻞ از اﺗﻤﺎم ﻫﺮ ﮐﺎر آدم ﻫﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮن رو ﻣﯿﺰﻧﻦ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﻫﻤﺮاز ﺑﺎش ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﻧﺬار ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ رو ازت ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﺳﻬﯿﻞ ﺳﺮش رو داﺧﻞ ﮐﺮد: ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ آﺧﺮ ...‬ ‫ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﺳﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ...‬ ‫ﺷﻨﻠﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم دورم ... ﭼﺸﻤﺎم ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﯿﻦ روز ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اس ام اﺳﯽ ﮐﻪ از اﻣﯿﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻄﺎر رو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ... واﻗﻌﺎ اﻻن وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد ... ﮐﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻮد ... ﺟﺎي‬ ‫ﺧﺎﻟﯽ ﺳﯿﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد اﻻن ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺮت ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ... ﻓﻼﻓﻞ‬ ‫ﮔﺎز ﻣﯿﺰدﯾﻢ ... اﻋﺼﺎﺑﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻮد ... ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﻣﯿﻮه ﮐﺎج زﯾﺮ ﭘﺎم زدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ...‬ ‫از ﺗﻦ ﺻﺪاش ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا رو ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ ... ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮﺧﯿﺪم‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ ... ﮐﻨﺎر ﺟﺪول ... زﯾﺮ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﭼﺮاغ ... ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻮي ﺳﺮو ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻮي ﻗﻬﻮه ﺑﻮﻓﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﻣﺮدي اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮕﺶ ... دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ژﺳﺖ ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر‬ ‫اﺳﻤﺶ رو ﺑﺮام ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام رو ﺑﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﺪاد ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ رﺳﻮﻧﺪ ... دﻣﺎﻏﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺧﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺗﻮي ﻧﻮر ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺬاب ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ اون ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺳﻼم ﮐﺮدن ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻢ ﮐﺮد ... ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آﺧﺮﯾﻦ روز اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬ ‫... اﮔﺮ ﻧﺒﻮدن ﺳﯿﺎ در ﮐﻨﺎرم ... ﺗﻤﻮ م ﺷﺪن ﮐﺎر ... زﻧﮕﻬﺎي داﺋﻤﯽ راﻣﯿﻦ ... دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺗﺮس از ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ رو ﺑﺬارﯾﻢ‬ ‫ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم: ﺧﻮﺑﻢ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻧﯿﺴﺖ ... ﮐﻤﯽ ﺳﺮدﻣﻪ ...‬ ‫... اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ... ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﻢ ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ در آورد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺳﻮار ﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه؟‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮري ﻣﯿﮑﺮد؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... داﺷﺖ ﺑﻪ دردام اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ ... ﮐﻞ ﮐﻠﮑﺮدن و ﺳﻮار ﻧﺸﺪن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﯿﻦ رو روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد ... ﺣﺘﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رم ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‬ ‫... ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮدﯾﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎرون رﯾﺰي ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﮔﺮ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد اﻻن داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺪوﯾﺪﯾﻢ ... ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﯾﻦ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﻤﻮن آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ آه ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻋﻮاﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... ﺧﺐ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي اﺧﻤﻮ ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﻮن ﭘﺎرك ﮐﺮد ... ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫
- ﭘﯿﺎده ﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺎم ﻧﺨﻮردم ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﻧﺨﻮردﯾﺪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ...‬ ‫در ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺎز ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺎدت ﻫﺎي ﻣﻦ رو دارﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﯾﺪ ... ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﯾﻪ ﺣﺮف رو ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ و ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺴﺎﻧﻢ و ﻧﻈﺮاﺗﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدم دارم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻟﺤﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد و از اون ﻧﺎز ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻫﻢ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺨﻮره ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻧﻔﺴﺶ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻪ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺴﺎرت رو از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮدم‬ ‫واﻗﻌﺎ؟‬ ‫ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺟﻤﻼﺗﺶ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻌﺶ‬ ‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ... ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ دﯾﺪ؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم: ﺧﯿﺮ ... اﻣﺎ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﺪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﻣﻦ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺘﻮن ﮐﺮده؟‬ ‫واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﻨﻪ؟ ﻣﻦ دارم ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد و از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﮐﺘﺎب رو آورد: اﯾﻦ رو ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫... ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺮان ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﺴﺘﻪ ... و ﭘﺪر ﻣﺮﯾﻀﺶ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ از اون ور ﺷﻬﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺘﺎب رو ﺑﻬﻢ ﺑﺪه؟!‬ ‫ﻣﺘﻌﺠﺐ دﺳﺘﻢ رو دراز ﮐﺮدم و ﮐﺘﺎب رو ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻪ ﺑﻮدن از ﺻﺪام ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ... راﺿﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﯿﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام زﺣﻤﺎت ﺷﻤﺎ و ﻟﻄﻔﻬﺎﺗﻮن رو ...‬ ‫
- ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪارﯾﺪ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... از ﺗﻨﺪي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺟﻤﻼﺗﺶ ﺣﺮف داﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ‬ ‫ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﺨﻮر ﻧﺸﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼت ﺧﺎص ﺧﻮدم رو دارم ... ﻣﻦ‬ ‫ﻫﻢ درﮔﯿﺮي ﻫﺎﯾﯽ دارم ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دور ﻓﺮﻣﻮن ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺸﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد: ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاره ...‬ ‫ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯿﺪم ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﭘﺲ دﺳﺘﻮر رو ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟ ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ و ﯾﻪ اﺑﺮوي ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﻮ اﺗﺎق‬ ‫ﺑﻤﻮﻧﻢ؟ !‬ ‫ﺑﺎ ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮي ﮐﺸﯿﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ در ﻣﻮردش ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯽ دم ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺒﺎب ﮔﻨﺪه ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮي ﻫﻢ در ﻣﻮردش ازم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫
- اﻣﺸﺐ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﺗﻮن ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎوش رو ﻧﺪﯾﺪم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ... اﻧﻘﺪر ﻗﺴﻤﺖ آاﺧﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮام ﭘﺮ از ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم ﮐﻪ اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ‬ ‫...‬ ‫ﭼﺎﻗﻮش رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎد ... داره ﺗﺮك ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ رو؟!‬ ‫
- ﺧﺎك ﺻﺤﻨﻪ رو ﺑﻮي ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رو ... دﯾﮕﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اوﻣﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺸﺐ ﻣﻦ رو‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺷﻤﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺪ؟‬ ‫اﺷﮑﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﯿﻠﻐﺰﯾﺪ رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎك ﮐﺮدم ... ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ آﺷﻮﺑﯽ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺪي‬ ‫زﯾﺎدي ﻟﻄﯿﻒ و ﻣﻨﺤﻨﯽ و ﻧﺮم ﺑﻮد ... ﺧﺐ اﯾﻦ آدم ﺟﺬاب و ﻋﺠﯿﺐ رو ﺑﻪ روم ... آﯾﺎ واﻗﻌﺎ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ... ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا داره اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺶ دﻧﮓ ﺣﻮاﺳﺶ رو داده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺧﺐ؟!‬ ‫
- ﻫﭽﯽ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮش ﻧﯿﺴﺖ ... دارم ﺑﻬﺘﻮن اﻧﺮژي ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯿﺪم‬ ‫...‬ ‫
- ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... اﺷﮑﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻻ اﻗﻞ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎي ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﺑﺮم ...‬ ‫... ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﻣﺘﻔﮑﺮ و ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اﻧﮕﺎر داره ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻧﯿﺎ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻪ‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﺮدم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ام ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﻗﺘﺶ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ آدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ‬ ‫داﺷﺖ درد دل ﻫﺎي ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم دﻟﺶ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻪ‬ ‫وﺳﻌﺖ ﻧﻔﻮذش؟‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﺣﻖ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎ؟!‬ ‫
- ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... ﺑﻪ ﭘﺪرش ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ آوﯾﺴﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آوﯾﺴﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﺎﻧﻪ اي زد: داﺷﺘﯿﺪ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺘﯽ روﺣﺶ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره ... اﻣﺎ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ازش ﮔﻠﻪ دارم ... ﺧﺴﺮو ﺧﺎن ...‬ ‫اﯾﺸﻮن ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻦ ... اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪن ... اﮔﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺬاﺷﺘﻦ ... اون ﺑﺮاي داﺷﺘﻦ ﭘﺪرش و‬ ‫ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﺸﺪ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﮐﺎري رو ﮐﺮده ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺎش ﺑﻮدم اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎزﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ: ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻫﻢ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺧﺐ اوﻧﻢ زور ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ؟‬ ‫ﺟﺪي داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ... وﻟﯽ ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺘﻮن ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟!‬ ‫
- ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺘﻪ ﺟﻮاب دادن ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ. ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ اون ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮ در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزش ﺑﻮد‬ ‫... ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ رو ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﺴﺎس ﻫﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺧﻮدﺗﻮن رو اﯾﻦ رو اﺑﺮاز‬ ‫ﮐﺮدﯾﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدﻣﻪ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺟﻮاﺑﺶ ﺻﺎف و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪم آدﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺣﺪش رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪارم ... اﮔﺮ ذره اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ارزش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺬارم ... ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺬارم ... ﻫﺮ زﻧﯽ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﺧﻮدش‬ ‫اﺣﺘﺮام ﻣﯿﺨﺮه ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪم ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮدم و‬ ‫اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫... ﺑﮕﻢ داﺷﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﯿﺸﺪم دروغ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ ﻫﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﻨﺒﯿﻪ ام رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم داغ ﺷﺪن ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ و ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﺑﺰﻧﻪ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ رو دﯾﺪ و اداﻣﻪ داد: ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﺪون اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬرﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺤﺚ رو دﺳﺘﻢ داد ... ﯾﻪ اﺑﺮوم رو دادم ﺑﺎﻻ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎي زﯾﺎدي رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺪ؟‬ ‫... ﺧﺐ ﺳﺌﻮال ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻮد دروغ ﻧﺒﻮد اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺗﻪ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻋﺠﯿﺐ دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر‬ ‫دل ﻣﻨﻪ ﺑﯽ ﭼﺎره رو ﺑﻠﺮزوﻧﻪ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ دل ﻣﻦ زﯾﺎدي ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻟﺮزون ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻠﻨﮕﺮي از اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب‬ ‫رو ﺑﻪ روم ﺑﺎﻋﺚ ﯾﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﺗﻮش ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- و اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ؟!‬ ‫... ﺑﺪ ﺟﻨﺲ ﺑﺎز ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻨﮕﻨﻪ ... دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﺳﺘﻬﺎم ﻫﻢ دارن ﻣﺜﻞ دﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮزن ...‬ ‫دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺷﺪﯾﺪا ﺳﺮد ﺑﻮدن و ﺗﻀﺎد داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي ﺑﯿﺶ از ﺣﺪي ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪﯾﺶ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺷﺪﯾﺪ ﺷﯿﻄﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ... ﺧﺐ اون ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﻣﺮداﯾﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ اﻻن ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻣﯿﺪادم؟‬ ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﺟﻮاب ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﯽ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ... ﺑﯿﺮون رﺳﺘﻮران ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ و ﺑﺎرون‬ ‫ﻧﻢ ﻧﻢ رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺳﺒﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ درﺧﺖ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ روﺑﻪ روﻣﻮن ... ﮐﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎي‬ ‫ﺧﺸﮑﺶ دورش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﺑﺎرون دوﺳﺖ دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺑﺎرون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدرس ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﮕﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺎرم ... ﮐﺠﺎ ﻧﺒﺎرم ... ﺑﺎرون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺖ ... ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ... اﻣﺎ ﺧﺐ ...‬ ‫
- ﺧﺐ؟!‬ ‫
- اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺬت ﺑﺎرون ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي درﺳﺖ وﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﺸﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻔﺶ ﻫﻢ ﭘﺎش ﻧﯿﺴﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﻮن ﻓﺮق‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻋﺸﻖ ...‬ ‫
- اون ﺷﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻫﻢ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫... ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ آدم ﻣﻘﺘﺪر ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه؟ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ذره اي ﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﻧﺪارن ...‬ ‫وﻟﯽ ﺧﺐ ... دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺎش رﻓﺖ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻪ و ﺟﻮدش اﻧﻘﺪر ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺑﻮد ... ﭘﺲ دﺳﺘﻬﺎش؟ !‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﮐﻪ از ﻧﻮع ﺧﻮﺑﻢ ﺳﺮ ﺷﺒﺘﻮن ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﻧﻢ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺎرون ﻣﻮﻫﺎم رو ﻓﺮ ﺗﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ دﺳﺘﻪ اش ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ‬ ‫ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ... ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... اﺧﺘﻼف ﻗﺪﻣﻮن زﯾﺎد ﺑﻮد ... ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻋﻄﺮ ﺧﻮدش ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ‬ ‫رو ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آروم دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮ آورد و ﻣﻮي ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺟﺎ‬ ‫ﺧﻮردم ... وﻟﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪم ... داﻏﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻮرد ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﺳﺘﺶ رو ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﺶ داﺷﺖ ذوﺑﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻧﻔﺴﻢ داﺷﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﯿﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﺮه‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم اﯾﻦ رو از زاﻧﻮان ﻟﺮزاﻧﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﯽ ﺑﯿﻦ دو ﭼﺸﻤﻢ ﺗﻮ ﻧﻮﺳﺎن ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و آروم دﺳﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎم رو زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو دوﺧﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺲ زﯾﺮ‬ ‫ﭘﺎش ... از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﺐ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ...‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮدم اﯾﻦ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺧﺎك‬ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ... ﻋﻄﺮش ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ذوق ذوق ﻣﯿﮑﺮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪه ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﮔﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدن ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮاﺷﻮن ﻗﺼﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﻬﺎﻧﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯿﺮن ...‬ ‫... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﺟﻮ . ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ از اون ﺷﻮك در ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو دوﺳﺖ دارن ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻗﺼﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن رو زﯾﺒﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش داﺧﻞ ﻫﻢ رﻓﺖ: ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ از ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮاﻫﺮم رﻫﺎ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ...‬ ‫... ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم اﺳﻢ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﮕﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- درﺳﺘﻪ ... رﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﮕﯽ ﮐﺮدﻧﺶ اﺟﺎزه داد ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺮده آﺧﺮ زﻧﺪﮔﯿﺶ رو ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﻪ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ... !‬ ‫... از اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺤﺚ ﺣﺎﻣﺪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ داره ...‬ ‫... ﺑﺮق ﺳﻪ ﻓﺎز از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ ... اﯾﻦ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫دﻫﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﯾﻪ ﻏﺎر ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟!‬ ‫. ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪي و ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺶ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زده در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاره‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدم ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم: ﺟﺎﻟﺒﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدي ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﺧﻮش ﺑﮕﺬروﻧﻪ و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ اون‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﭙﻮﺳﻪ و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻃﻼق ﺑﮕﯿﺮه ﭼﻮن ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ...‬ ‫... ﺳﺎﮐﺖ و ﺻﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ ... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ اﻣﺸﺐ‬ ‫... زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎزي اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ دارن ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯿﺎرن؟‬ ‫
- ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻤﯽ آرام ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- آرام ... ﭼﻪ ﮐﻠﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ داﺷﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدن ﺑﻮد: ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ...‬ ‫آراﻣﺸﺶ ﺗﻮ ﺟﻮاب دادﻧﺶ داﺷﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ﺗﺮم ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮدم ﺑﺮم ...‬ ‫داﺷﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻓﻘﻂ ﭘﺮ ﭘﺮ زدن ﺧﻮاﻫﺮم ﺗﻮ روزاي آﺧﺮ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫اﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎش ... ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ... ب ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭼﻨﺪان ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﻨﺪ اون در رو ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯽ و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﻫﺴﺖ داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!‬ ‫
- ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯽ؟ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮادر ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﻧﻔﻬﻢ ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ... ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ و ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ...‬ ‫ﺑﻪ زور داﺷﺖ ﺧﻮدش رو ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ ﻣﻦ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ﻧﻪ؟ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻫﻤﭽﯿﻦ زﺣﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪﯾﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ آراﻣﺸﺶ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ: در رو ﺑﺒﻨﺪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﻬﺶ دﻗﺘﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ از روم و در رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻻن ﺷﯿﺸﻪ اش ﻣﯿﺮﯾﺰه: ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫اﻻن ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻨﻮ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ﻣﻦ ﻧﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﺳﻪ ... اﺻﻼ ﺑﺤﺚ رو ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪي ...‬ ‫دﻫﻨﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ: دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو آروم روي ﻣﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ازت ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ... اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ دﮐﺘﺮ اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻠﻒ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﻧﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر اوﻣﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫
- اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻮل ﺧﻮردم ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﻃﺮز اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻨﺎرش آروﻣﻢ ... ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺗﺎ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﺑﯽ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮم ﺳﯿﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫ﺟﺪي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي اﻧﻘﺪر ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺮاي اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮات ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻧﮑﻨﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻓﺮاووﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺎﻧﻮن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ازﺷﻮن ﻣﯿﮕﯿﺮي؟ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎره اي ﻫﻤﺮاز؟ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮي ﺻﺪا ت رو ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ زارم ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اوﻣﺪ ﺳﻤﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش؟!‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﭼﯽ؟ ﺳﯿﺎوش ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻧﮕﻮ؟ ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ از ﮐﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻢ ﻫﻮش ﺷﺪي؟ از ﮐﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺷﺪي؟ ﭼﺮا ﺟﺪﯾﺪا‬ ‫آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺖ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ اﯾﻦ آدم ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ وﻗﺖ ﺑﺬاره؟‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ و ﮔﺮﯾﻪ اي ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﮑﺴﻪ اي ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ
قسمت شانزدهم
..‬ ‫ﺳﯿﺎ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ آب داد: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﯾﻌﻨﯽ اﻻ ﺑﺎﻫﺎم ﻗﻬﺮي؟‬ ‫
- اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ اي ﻣﻤﻮش ...‬ ‫روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺗﻨﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﭼﺮا اﯾﻦ‬ ‫آدم اﻧﻘﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺮا ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... رﻫﺎ ﻫﺮ ﮔﺰ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ ... ﻫﺮﮔﺰ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... ﯾﻪ‬ ‫اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮج ﻋﺎﺟﺸﻮن ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻦ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زدن ... ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ زي ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﺳﺮم ﯾﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻧﺒﻮدم اﯾﻦ آدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ‬ ‫... ﭼﺮا ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر داﺷﺘﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺑﺎ ﻣﺸﺘﻢ آروم ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ زدم ... ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ دل‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﺑﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪش دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ از‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﺎ دﻓﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻮل ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ... ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺣﻤﻮم آﻓﺘﺎب ﺑﮕﯿﺮه ... و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ... ﻣﻨﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻧﻮازش دﺳﺘﻬﺎي ﺑﺮادر ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎ روم رو ﺑﺎ ﭘﺘﻮي ﺳﺒﮏ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﮔﻠﯽ ﺻﺪاي وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻪ ﺗﻮا؟‬ ‫
- ﻧﻪ از ﮐﯿﻒ ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺑﺮدار ﺑﺒﯿﻦ ﮐﯿﻪ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬ ‫ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻫﻢ زﻣﺎن و ﻫﻢ ﻣﮑﺎن از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ذره اي اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اوه ﺳﯿﺎ ﺑﯽ ﭼﺎره ﭼﻨﺪ ﺑﺎرم زﻧﮓ زده ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰن ...‬ ‫... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫اوﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻣﻦ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﻧﻮازش ﮐﺮد: ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دارو دادم اﻣﺎ ﺳﺮم و داروﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ رو ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮﯾﺪ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻟﻢ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ... ﯾﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاري ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪ ... ﺳﯿﺎوش رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ وﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﻮزﺷﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻬﻢ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده‬ ‫... ﺑﺮام ﻫﯿﭽﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: اون آﻣﭙﻮل رو ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺰن ﺗﻮي ﺳﺮم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ... اﺻﻼ اﯾﻦ دارو رو اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺨﺶ ﺧﻮب و ﮐﻢ ﯾﺎﺑﯿﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﮔﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﭼﺮا ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﻋﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺌﻮال ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ اﮔﻪ اون آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻪ رو ﻣﯽ دﯾﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪي ...‬ ‫... و ﻣﻦ ﺗﻮ ذﻫﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ زور ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ و داﺷﺘﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽ زدم ... ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اي ﮐﻪ وارد ﺧﻮﻧﻢ‬ ‫ﻣﯿﺸﺪ اﯾﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن رو ﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد ﮐﯽ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ‬ ‫ﺧﻮاب درﻫﻢ ﺑﻮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﺑﺮاي ﺑﺎز ﮐﺮدن ﭘﻠﮑﻬﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر ورم داﺷﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎزﺷﻮن ﮐﻨﻢ ... ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﻨﮓ ﺑﻮد ... ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي از دﯾﺸﺐ ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﻧﻮر ﭼﺸﻤﻢ‬ ‫رو زد ... ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﺑﺪﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ... درد ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺷﺎل ﭘﺸﻤﯽ روي دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ ... ﮔﻠﯽ داﺷﺖ آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﮔﻠﯽ ...‬ ‫... از ﺟﺎش ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ رو روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ... و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﻣﺖ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﻮد ... ﭼﻪ ﻃﻮري ﻋﺰﯾﺰم؟‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮم ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺮات آب ﭘﺮﺗﻘﺎل دﺑﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻬﺎر داره ﻣﯿﺎره ...‬ ‫
- ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟.‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ...‬ ‫
- اوﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﮐﺮدي ... ﺣﺎﻻ اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺳﯿﺮ ﺑﺸﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﭘﻠﻮ ﭘﺨﺘﻪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮدم: ﮔﻠﯽ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ رو ﺑﻪ روم: ﺟﺎن دﻟﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮد و ﺧﺎك ﮐﺮدم ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﻧﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪي ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮدم: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺖ ﮔﺮه ﺧﻮرده ام دور ﻟﯿﻮان ﮔﺬاﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي ﺧﻮب ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ... ﺟﺸﻨﻮاره داري ﺟﺎﯾﺰي ﻣﯿﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﯾﻪ اﺟﺮا ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻮﻓﻖ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺜﺒﺖ اﻧﺪﯾﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدي ... ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﻫﻤﺮاز ﺳﺮﺧﻮش‬ ‫ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ... ﯾﮑﻢ ﺗﻮ ﺷﻠﻮغ ﭘﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي ذﻫﻨﺶ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم ... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﻢ ... دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬ ‫ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... از اول ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ دارم ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ رﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر؟‬ ‫
- ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ... داداش ﺳﯿﺎي ﺧﻮدﻣﻪ ... ﮔﻠﯽ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎ ﻟﻪ؟!‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- آره ... اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﯾﻪ روزي ... ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻪ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و اداﻣﻪ داد: دﯾﺸﺐ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ زﻧﮓ زد. ﺣﺎﻟﺖ رو ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﭼﯿﺰه ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮم ...‬ ‫ﻟﺤﻨﻢ دﻟﺨﻮر ﯾﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﺒﺮه رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺸﻨﻮم ﯾﺎ ﺑﺪوﻧﻢ‬ ‫...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮم زﯾﺒﺎ روﯾﯿﯽ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮم اﺻﻔﻬﺎن و ﮔﻠﻨﺎر اﺑﺮوﻫﺎم رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫... آراﯾﺸﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ آدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺟﺪﯾﺪش رو داد ﺑﻬﻢ ... ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻫﻤﺮﻧﮕﺶ و ﺷﺎل ﮐﺮم رﻧﮓ ... ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻢ ﺗﻮ ﺗﻮي ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺑﺮاي ﺗﻮي راه ﻫﻢ ﺑﻪ اﺻﺮارش ﻫﻤﻮﻧﯽ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ دوﺳﺘﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ... ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮدم ... ﺑﺎزم ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻫﻤﺮاز ﺧﺎﻧﻮم ... اون ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪه ... ﺗﺎ اﺧﺮ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ... اﺣﺘﺮاﻣﺶ واﺟﺐ ... ﻟﻄﻔﺎش ﯾﺎدﻣﻮن ﻧﻤﯿﺮه اﻣﺎ ﭼﯿﺰي‬ ‫ﺑﯿﺶ از اون ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- آﻣﺎده اي ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ﺧﻮب ﺷﺪم ﺳﯿﺎ؟‬ ‫
- آﺑﺠﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺸﺮه ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر ﻧﮕﻪ داﺷﺖ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺎم ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫دﺳﺖ ﮐﺮد از ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﮐﺘﺶ ﯾﻪ ﭘﺎﮐﺖ در آورد و ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺑﮕﯿﺮش ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻦ ... ﭘﻮﻟﻪ ...‬ ‫
- ﭘﻮل؟!‬ ‫ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت ﭘﻮل ﺑﺒﯿﻨﯽ اﻣﺎ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻧﺪﯾﺪ ه ﺑﺎزي در ﻧﯿﺎر ...‬ ‫
- اﻻن وﻗﺖ ﺷﻮﺧﯿﻪ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺪﯾﻪ ... ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد رو ﯾﻪ ﺟﺎ وارﯾﺰ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﻢ ... از ﻣﺎه دﯾﮕﻪ‬ ‫ام ﺣﻘﻮﻗﻢ رو ﻣﯿﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ... اﯾﻦ ﭘﻮل ﻣﺎﻟﻪ ﺗﻮا ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ اون وﻗﺖ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺣﺴﺎب اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻃﻮرﯾﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ و آوﯾﺴﺎ ﻗﻮل دادم در ﮐﻨﺎرﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ... اون ﻋﺸﻘﻤﻪ ...‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮﻣﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم: ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﻮل رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ از ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎﺗﻪ ...‬ ‫ﭘﺎﮐﺖ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺳﺎك دﺳﺘﯿﻢ ... و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﺑﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﺗﻮ ﺳﺮﺗﻢ ﻣﯽ زﻧﻢ ... ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﮐﻞ‬ ‫ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮادرﺗﻢ ... وﻇﯿﻔﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﺗﻮا ... ﻗﺒﻼ از ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻔﻠﺲ ﺗﺮ ﺑﻮدم ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎرت ﺑﻮدن ﺑﻮد و ﺧﺪا ﻣﯿﺪوﻧﻪ‬ ‫ﭼﻪ زﺟﺮي ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دوش ﻫﺴﺖ ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﺪون ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺎﺷﻪ؟!‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺤﮑﻢ ...‬ ‫اون ﻫﻢ ﺑﻐﺾ داﺷﺖ ... ﺻﺪاش ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: ﻫﯽ دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ﺟﻤﻊ ﮐﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ... آﻗﺎﺗﻮن ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯿﮕﯽ؟! اﮔﻪ ﻣﻨﻈﻮرت اون راﻣﯿﻦ آوﯾﺰوﻧﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻫﯽ ﻫﯽ ... راﻣﯿﻦ رو از ﮐﺠﺎ آوردي؟! ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻓﮏ ﻣﺒﺎرﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ و ﺑﺮو ﮐﻪ اﻣﯿﺪ اﻻن ﻣﯽ ﺑﻨﺪت ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ... ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدت اﯾﻦ دو روز ﺧﻮش ﺑﮕﺬرون ... اﺻﻔﻬﺎن رو اﺣﺘﻤﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﮕﺮدي ... اﻣﺎ آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪت ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ ﺧﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫... ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاق ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ... آوﯾﺴﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﻋﺸﻖ رو ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻪ‬ ‫... ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫اﻣﯿﺪ داﺷﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﻏﺮ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻋﺎدﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ اﺗﺎق ﻫﺎﻣﻮن آﻣﺎده ﺑﺸﻪ ... ﮐﻼ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻦ. اﻣﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد و ﺷﯿﺪه ﺧﻮاﻫﺮش ﮐﻪ دﺳﺘﯿﺎر ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد ... ﻫﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﺷﯿﺪه: زودﺗﺮ اﺗﺎﻗﺎﻣﻮن رو ﺑﺪن ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ...‬ ‫ﻣﻨﻢ دﻟﻢ داﺷﺖ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ رﻓﺖ: آي ﮔﻔﺘﯽ ... آي ﮔﻔﺘﯽ ...‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ در آوردم ... ﺑﺮاي ﺑﺎر ﻫﺰارم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺮاي ﻫﺰارﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻏﺮ زدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺗﻤﺎس‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ! ﻋﺠﺐ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻫﯿﺰ ﺷﯿﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﮐﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن داره اﯾﻦ ﻃﺮف رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ... وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯿﺎد‬ ‫ﻣﺎل اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻪ دك و ﭘﺰي داره ...‬ ‫ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﯾﺎد دﯾﺪ زدن ﻫﺎي زﯾﺮ زﯾﺮﮐﯽ زﻣﺎن دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫ﮐﻠﯿﺪ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻄﺮ آﺷﻨﺎ زﯾﺮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ... اول ﯾﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮي‬ ‫ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺎت دﯾﺪم ... ﻧﻪ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﯽ ﻣﺰه ﺑﻮد ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﻄﺎي دﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ ﺟﺪي دﯾﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟‬ ‫ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪم ...‬ ‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم ﺧﻮرد ﮐﻪ از دﻧﯿﺎي دﯾﮕﻪ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ ... ﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﮑﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﻮﺳﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اون و اﻣﯿﺪ ﮐﺮد و ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و دوﺑﺎره ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ... اﯾﻦ ادم ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫... ﮐﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟‬ ‫ﺟﻮاﺑﺶ رو ﻧﺪادم ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم وﻗﺘﯽ ﺳﺌﻮال ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺰرﮔﺘﺮي ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ اﯾﻦ آدم اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﻣﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ اﯾﺸﻮن رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟‬ ‫... ﻟﺤﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻤﯽ زﯾﺎدي ﻟﻮس ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد ... اﻣﯿﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺸﻮن ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫اﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ: ﺧﺐ ... ﭼﯿﺰه ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﻣﯽ رﯾﻢ اﺗﺎﻗﻤﻮن ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯽ رﻓﺘﻦ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا ﻫﻨﻮز ﺳﺎك ﺑﻪ دﺳﺖ اون ﺟﺎ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺌﻮال و ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮد ... ﺳﺎك رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ داد ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اون ﺟﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ‬ ‫اﺳﮑﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ازش ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎك رو ﺑﺒﺮه ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻦ ...‬ ‫... ﯾﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﯽ ﻣﺜﻞ زﻫﺮ داﺷﺖ وارد رﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... ﺗﺼﺎدف ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ... ﺑﻮد؟!‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎ ﻟﺘﻮش: ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪادي ﺧﻮﺑﯽ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮاي زﺑﻮﻧﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ و ﺷﺎﮐﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮدﯾﺶ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اوﻣﺪم اﺻﻔﻬﺎن ﯾﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮدم اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎم ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺲ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ ﻣﯽ رم اﺗﺎﻗﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻮري و ﻣﺤﮑﻢ: ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﻣﺮوز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮت ﻫﻢ ﺗﻮ ﻗﻄﺎر ﺑﻮدي و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎز ﺧﻮاب ﺑﻮدي ... ﭘﺲ اﻻن ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﺑﻮد ... از ﯾﻪ ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﺑﻮﻧﻢ رو ﺑﺮاش در ﺑﯿﺎرم و ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ... از ﯾﻪ‬ ‫ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺧﺐ ... ازش ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺑﺮدم و ﺗﺮ ﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم اون زﺑﻮن ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎ در ﺑﯿﺎرم و اﯾﻦ آدم ﺑﺒﺮﺗﺶ ...‬ ‫اﺻﻼ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ آﻣﺎر دﻗﯿﻘﻢ رو ﮐﯽ ﺑﻬﺶ داده ...‬ ‫
- از اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﭘﺲ ﻣﻮاﻓﻘﯽ ...‬ ‫ﺑﺎزوم رو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش آروم رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... آره اﯾﻦ آدم اﺧﺘﻼف ﻗﺪش ﺑﺎ ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻮد اﻣﺎ ... اﯾﻦ‬ ‫روزا ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف ﻗﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم ... ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﭼﺸﻤﺎم رو ﯾﻪ ﺑﺎر روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﻣﺤﮑﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺎز ﮐﺮدم: آﻗﺎي‬ ‫دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد ... اﯾﻦ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﺶ ﭘﺎم رو ﺷﻞ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﯿﺮون ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزوم رو از ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ: ﺣﺮﻓﻢ دوﺗﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد ... دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم و از ﻻﺑﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺘﻞ ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﺑﺎز ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪي؟‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ. اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ... اﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﺎﺗﺶ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ درﺟﻪ اي ﻣﯽ رﺳﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺑﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ؟ ﻣﺎ اﻻن ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺮف ﺑﺰن ... ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... ﻟﺤﻨﺶ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﺪ: اداﻣﻪ ﺗﻤﻮم اون ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ زدي ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪاره ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪ: اﻻن راه اﻓﺘﺎدي داري ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ري؟ ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﺎ ﮔﻔﺘﯽ ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮي دﻟﺖ و ذﻫﻨﺘﻪ ﺑﺮﯾﺰي ﺑﯿﺮون ... از ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﮔﻠﻪ ﮐﻨﯽ؟ از ﻣﻦ؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم: ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺣﺎل اون ﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ... ﺣﺮف ﻫﻢ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ...‬ ‫
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ رو واﺿﺢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ... وﺿﻮﺣﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ رو‬ ‫از دﺳﺖ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﯾﻪ اﺣﻤﻘﻢ ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺗﺮﺑﯿﺘﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ روي اﯾﻦ آراﻣﺸﺶ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... و ازش ﺧﺒﺮ دارم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺪ ...‬ ‫... ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ... اﻣﺎ اﻣﺸﺐ‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ زﯾﺒﺎ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎن ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ م ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺧﻮدم‬ ‫و ﺧﺎﻧﻮاده ام ... از دﻧﯿﺎي ﺑﺰرگ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎ دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... ﻫﺮ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادره ﻣﻨﻪ ... اﻧﺘﻈﺎر داري ﻧﺪوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه از ﺑﺲ ﮐﻪ داغ ﺑﻮدن و ﺧﺸﮏ: ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﺪارم ... ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ اون ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﭘﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻣﺎ‬ ‫دوﺑﺎره ﯾﺎدم اوﻣﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﻋﺼﺒﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻫﺮم ... ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ رو ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﻣﻦ ... اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دارم اﯾﻨﺎ‬ ‫رو ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻮن ﻣﻦ ازت ﻣﯿﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﮕﯽ ...‬ ‫... ﻟﺤﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮدش ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ رو ﺳﻮزوﻧﺪ: د ... ﻫﻤﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮان ... ﻣﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﺨﻮاﯾﻢ ... ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻨﻪ ... از ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻦ ... ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... ﻣﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ... اوﻧﻢ‬ ‫اﮔﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﺣﺴﺎب ﺑﺸﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داري ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮي ...‬ ‫
- ﮐﺎش ﺧﻮاﻫﺮ اﺣﻤﻘﻢ اون روز ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎ ﺗﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ... از ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ... ﮐﺎش ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻗﺪرﺗﺶ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮد از اﯾﻦ‬ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺴﺨﺮه ... ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻃﻼق ﻧﮕﯿﺮ ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ... ﮐﻪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ‬ ‫ﺑﭙﻮﺳﻪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻢ آدم ﺑﻮد ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻋﺸﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻮازش ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎت ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﯾﮑﻢ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدوﭼﺸﻤﺎش داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺣﺮﻓﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ... ﻟﺒﻬﺎم ﻟﺮزﯾﺪ‬ ‫... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺧﯿﺮه ... ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ رو ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻠﺮزه ... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ... دﺳﺘﯽ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد: ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮده ... اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﭘﺪرم ﺑﻮد ... ﺑﺮﮔﺮده رﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ آب ﻧﻤﮏ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﯿﺎد ﺳﺮاﻏﺸﺶ ... آره؟‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ‬ ‫
- ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﮕﻔﺘﻢ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻃﻼق ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاره ... اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ دارم زﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎرم ...‬ ‫ﻃﻼﻗﺶ ﻧﻤﯽ دم اﮔﺮ اوﻣﺪه ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯽ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ... ﺣﻖ ﻣﯽ دم ﺑﻬﺶ؟ ﻧﻤﯽ‬ ‫دم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﮐﺮده ... ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ ... ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺣﻖ ﺑﺪم ...‬ ‫دﺳﺘﺎي ﺳﺮدم رو در ﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮدم ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﻢ ... ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در آورد روي دوﺷﻢ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ ... ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮد ... ﺗﻮي ﭘﺎﻟﺘﻮش ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﻦ رو از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺟﺎدوي ﮐﻼم اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم آورد ﺟﻠﻮ ... دﮐﻤﻪ اول و دوﻣﺶ رو ﺑﺴﺖ ... زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮري ...‬ ‫... ﻧﮑﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺬار ازت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﺪ دوﻣﯽ ... ﺑﺬار ﻣﺪﯾﻮن وﺟﺪاﻧﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ازم ﭘﺮﺳﯿﺪي ﭼﺮا اوﻣﺪم اﯾﻦ ﺟﺎ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ؟‬ ‫... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﻣﺎي ﺣﻀﻮرش رو ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫
- اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ زﻣﯿﻨﻪ اوﻣﺪن ﺣﺎﻣﺪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- اون ﺷﺐ ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻬﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ... ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮن ﭼﺸﻤﺎت آﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫... ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ... و اداﻣﻪ داد: ﺧﻮدت ﺑﺤﺚ رو ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪي ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻣﺪام اﺳﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﺎ رﻫﺎ ﻧﻤﯿﺎرم.‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ درﺧﺖ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻤﻠﻪ اي‬ ‫... ﻣﻦ اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎم ﺗﻮي ﻫﻤﻮن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ رو ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﻣﯽ زدم ... اﯾﻨﮑﻪ اون ﺗﻪ ﺗﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻗﻠﺒﻢ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه اي داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺟﺪﯾﺘﺶ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫وﺳﻌﺖ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺎﯾﯿﺶ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از اﻃﺎراﻓﯿﺎﻧﺶ ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺑﺮادري ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﺮد ﮐﺎرش رو ﺑﻪ‬ ‫ﻫﺒﭻ ﻋﻨﻮان ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ ﭼﯿﺰي رو ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ... ﺑﺮاي ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم در ﮐﻤﺎل ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺗﻤﺎم ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎي ﺧﻮب و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ آدم دارم رو ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ... ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻈﺮش ...‬ ‫
- ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ رو ﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮑﺸﻢ ... اﻣﺎ آﯾﺎ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻫﻢ داره؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: ﻓﺎﯾﺪه اش اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ذﻫﻦ و ﻓﮑﺮت ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارش ... از ﺗﻮش ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎرش رو ﺑﯿﺮون آورد و آﺗﺸﺶ زد: اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﻤﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ روﺑﭽﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﻫﻤﺮاز ... رﻫﺎ رو‬ ‫رﻫﺎ ﮐﻦ ... ﺑﺬار اون ﻫﻢ ﺗﻮي آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺗﻮ روﺣﯿﻪ ات اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ... ﺗﻮ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدي زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﻨﯽ ... ﺗﻮ ﺑﺮاي دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻦ و وﺟﻮد دارن ﻣﯿﺠﻨﮕﯿﺪي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﻮت ﮐﺮده ... از ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻌﯿﺪه ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﮕﯿﺪ رﻫﺎ ﮐﻦ؟ ﭼﻮن ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ زﻧﺪه اﺳﺖ ... و ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاش ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ... ﺷﻤﺎ ﺑﺮاش ﭘﻮل‬ ‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﯿﺪ و اون ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ... اﺻﻼ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺮم ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺪ‬ ‫ﺗﻮ ﻫﺘﻠﺘﻮن ... ﻓﺮدا ﺑﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯿﺘﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ ... ﺷﺒﺘﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاش ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ: ﺑﻨﺸﯿﻦ و ﺧﻮب ﮔﻮﺷﻬﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ ... اول اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﻫﺘﻞ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اي آدم ﺑﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺳﻤﺘﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺨﻮاد ﺗﻮش ﺑﻤﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- و دوم اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي ... اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺼﻮص اﻻن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻟﻪ ﻫﺮ وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ‬ ‫ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﻋﺠﯿﺐ ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم ... از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺳﺮم داد زده ﺑﻮد ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻬﺮ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎرش رو اﻧﺪاﺧﺖ زﻣﯿﻦ و‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي دﺳﺘﻢ ... ﻧﺎﺧﻮد اﮔﺎه دﺳﺘﻢ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺷﺪ ... دﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺗﺮ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد ... و‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزه ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺧﯿﺮه داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد زل زدم ... ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد ... دﺳﺘﺶ رو ﮐﻨﺎر ﻧﮑﺸﯿﺪ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬ ‫دﺳﺘﻢ رو از زﯾﺮ دﺳﺘﺶ در ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺘﻢ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد ... ﻓﻘﻂ دﺳﺘﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي اون ﺳﮑﻮت اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ‬ ‫اش ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو آروم رﻫﺎ ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪم ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ... اون اﻣﺎ ﻗﺪم‬ ‫ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ ... ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻮازي ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻮد و ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ رو روي ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﭘﺸﺖ‬ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم از ﮐﻨﺎر اﺑﺮوم روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻦ ﻟﺮزش ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ اﻣﺎ ﻋﻤﯿﻘﯽ‬ ‫روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺮزش ﻣﻦ ... ﻧﻔﺲ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ...‬ ‫... ﺻﺪاش از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﺑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد ... ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮي ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﻮد ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻦ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫... ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﺮدم ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اداﻣﻪ ﻣﻦ رو ﺑﯿﺎرم ... ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ام اون وﺳﻂ ﻣﻮﻧﺪ ... ﻣﺜﻞ اﻧﮕﺸﺖ اون ﮐﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫اون اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﻫﺎ ﺷﺪه وﺳﻂ زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮن ﮔﻔﺖ: اي ﮐﺎش ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري‬ ‫از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﭼﻪ اﻻن ... ﭼﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮت ... ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻧﻪ ﻗﺼﺪم ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎ ﻫﻤﻮار ﮐﺮدن راه ﺑﺮاي‬ ‫ﺣﺎﻣﺪه ... ﻧﻪ در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ زﺟﺮ رﻫﺎ ... ﻣﻦ ﺑﺮاي رﻫﺎ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺴﻢ درﯾﻎ‬ ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰي از زﯾﺮ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن رد ﺷﺪ ... ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻮي ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﺪاد و ﻋﯿﻦ ﻧﻮاي آروم ﮔﯿﺘﺎر ﺑﻮد ... ﻗﺴﻢ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاش ﻣﻘﺪﺳﻪ ... و ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻻل ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺲ ﮐﺮدن ﻧﺴﯿﻢ دﺳﺘﺶ آروم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻟﻢ رﻓﺖ و اون و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- آدم ﻫﺎ ﻫﻤﯿﻨﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻋﯿﻦ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ ... ﮔﺎﻫﯽ ﻇﺎﻟﻢ ... ﮔﺎﻫﯽ رﯾﺎ ﮐﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﻋﺼﯿﺎﻧﮑﺎر ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯽ وﻓﺎ ... ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮ از‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ... ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﺑﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﯿﺴﺖ ... رﻫﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ روزﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎ ... ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اش دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ارزه ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دوﺷﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮدن و ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ داﺷﺘﻦ روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪن ... و ﻣﻦ ﺑﺪ ﺟﻮر از اﯾﻦ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدي و ﻣﻦ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﻬﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﻪ: ﻣﻦ از ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭼﯿﺰي دﻟﻢ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ دارم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ از اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺎرﺟﻪ ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭙﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺎش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ آورد ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪاﻧﺶ رو ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮐﯽ‬ ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﻣﻦ ﺑﺸﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... آروم: ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ...‬ ‫... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﺑﻬﻢ زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﻪ ﺷﯿﻄﻮن ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮم ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮم ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو اﻧﻘﺪر ﺧﻮﻧﺴﺮد ﮔﻔﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺎش ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ازش ﻧﻈﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﻧﺸﺪم آﻗﺎي دﮐﺘﺮ؟!‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﺎﮐﯿﻢ ﮐﺮد: ﭼﯿﺰه ... ﺧﺐ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ... و ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮرم ...‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺑﮕﻢ ... ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدم ... ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ در اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ اول ﻣﻦ رد ﺑﺸﻢ.‬ ‫رو ﺑﻪ روش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﺗﻮي ﺷﯿﺸﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﻤﯿﻖ اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﻮدم ... ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ... اﻣﯿﺪ و ﺷﯿﺪه ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و‬ ‫داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎري از ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﺌﺎﺗﺮي ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﻋﺠﺐ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻫﺴﺘﺶ اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪي از اول ﺗﺎ اﺧﺮش ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ... ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻌﺠﺒﻢ رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪش ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﻮن رو ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدش رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺸﻨﻮاره ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ژﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ ... ﺟﺎﯾﺰه ام رو ﺑﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﯽ دﺳﺘﺶ دادم و ﮔﻮﺷﯿﻢ رو از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم ...‬ ‫راﻣﯿﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش ﮐﻤﯽ دور ﺷﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ‬ ‫ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮي ذﻫﻨﺶ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﺳﺒﺰ رو ﻓﺸﺎر دادم ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺟﻮاب ﻧﺪادن ﺑﯽ ادﺑﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ده ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ دور ﻧﻤﻮﻧﺪ و اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﻣﺒﺎرك ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﺰه ات رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﺎش اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﺑﺮات دﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ... ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ‬ ‫رو ﻻﯾﻘﯽ ...‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ داﺷﺘﯿﺪ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ دوﺑﺎره ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﮕﯽ ﻧﮕﻢ ﺑﻬﺖ ﻋﺰﯾﺰم ... وﻟﯽ ﺗﻮ ﻋﺰﯾﺰه ﻣﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻪ ﺑﺨﻮاي ﭼﻪ ﻧﺨﻮاي ... ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ‬ ‫ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاري ﺑﺎﺷﻪ ﻗﺒﻮل اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺖ ﺣﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو دادم ﺑﯿﺮون ... اﯾﻦ راﺑﻄﻪ و اﯾﻦ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ داﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﮔﻮﺷﯽ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم:‬ ‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﺑﻮدﯾﺪ آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫... ﺑﺎ اوﻣﺪن اﺳﻢ ﭘﺮﺗﻮ اﺧﻤﺎي ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪ ... ﺟﺎﯾﺰه رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ...‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺣﻮاﺳﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم راﻣﯿﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﺎرﺗﺖ رو ﺑﺮات ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﺗﺎزه ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش از ﮐﺎرت ... دﻋﻮت ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺎﻫﺸﻪ و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ اوﻣﺪم ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﺪه دﺳﺘﻢ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ... ﺗﻮي ﮐﺎدر‬ ‫ﻋﮑﺲ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﺪه و اﻣﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻏﺮق ﺑﻮدم ... اﻣﺮوز ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ داﺷﺖ ... ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮاش اﯾﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺴﺎوي ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﯽ ﭘﻮﻟﯽ ﻣﻄﻠﻖ ...‬ ‫ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ اس ام اﺳﯽ ﺑﻮد ... ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎﻫﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ... ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔﯿﺪ‬ ‫ﺑﻮد ... ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺎر دارم ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎي ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻫﺘﻞ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر رژ ﻟﺒﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺳﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ رو‬ ‫دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و روزﻧﺎﻣﻪ ورق ﻣﯽ زﻧﻪ ... ﮐﻔﺸﺎم روي ﺳﻄﺢ ﺻﯿﻘﻠﯽ زﻣﯿﻦ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ‬ ‫ﺷﯿﻨﺪﯾﻦ ﺻﺪاي ﭘﺎم ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﻧﮕﺎه ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ ... اﻣﺎ ﻧﮕﺎه‬ ‫اون ﻫﻨﻮز روي ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺳﻼم ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻢ رو داد و‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روش رو ﺑﺮام ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... و ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎي اوﻟﺶ ... از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم‬ ‫...‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه رو ﺑﻪ روش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺮد ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ﻧﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﻮه اﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮردم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﺪ دم اﺗﺎﻗﻢ ﺧﻮب ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮي از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪش ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻨﮑﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد داري ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﺗﺮﺳﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺎم در اﺗﺎﻗﺖ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ‬ ‫اي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﺑﺪه در اﺗﺎﻗﺖ رو ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫... از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮش ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﯾﺎ ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ازم ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻌﺒﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻊ اوﻣﺪن‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ اي ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ... ﻫﺪﯾﻪ ... ﻫﺪﯾﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﻣﺮوزﺗﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ آﺧﻪ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻧﺪاره ... اﺻﻼ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﺑﻬﺖ ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﺎ ذوﻗﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎدو دﯾﺪن ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯽ داد و ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻦ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺪ‬ ‫دﺳﺖ ﺑﺮدم و ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... دﺳﺘﺎم رو وري دﻫﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- دارم ﭼﮏ ﻣﯿﮑﻨﻢ رو ﺳﺮم ﺷﺎخ در ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ: اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺑﯿﺮون آوردم: ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﮐﻢ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ارﺟﯿﻨﺎل ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آﻫﻨﮓ ﺳﺎزاي‬ ‫دﻫﻪ ﺷﺼﺖ اروﭘﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺟﻮاب ﻟﻄﻒ ﻫﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ از ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮب ﻣﻦ‬ ‫دوﺳﺘﻢ ﺳﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ اوﻣﺪ و اﯾﻦ زود ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ و ﻧﺼﯿﺐ اﻣﺮوز ﺷﺪ ...‬ ‫... ﺑﻪ زور داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﻧﭙﺮم ﺑﻐﻠﺶ و ﻣﺎﭼﺶ ﻧﮑﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺴﯿﺎر‬ ‫ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺒﻮد ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ... ﺳﻮادش ... ﺗﻮﺟﻪ اش ... و ﺣﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺧﺎﺻﺶ ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب‬ ‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﺣﺘﯽ ﻫﺪﯾﻪ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ داده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺑﺎ ﮐﻼﺳﯽ ذاﺗﯿﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﺑﻪ رﺧﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ... رخ ﮐﺸﯽ ﮐﻪ‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺜﺒﺖ و زﯾﺒﺎ داﺷﺖ ... اﻣﺎ ذره اي ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯽ ﺛﺮوﺗﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪون اون ﺛﺮوت و ﻧﻔﻮذ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮐﻤﯿﺎب وﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد وروي ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ... ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدي ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ... ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪم ﺷﯿﺪه ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﻬﺮان ...‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻣﺠﺎزي ﻧﻮدﻫﺸﺘﯿﺎ )‪ (‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬ ‫ﺷﯿﺪه ﮔﺮﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﻣﯿﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد: ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر داري ﺧﻠﻪ ... ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺮام ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺳﺎك دﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ آﺑﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻨﺎر ﺳﺎك ﻣﺸﮑﯿﺶ ﺗﻮ ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺒﺶ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮐﯽ ﺗﻮ ﺟﺎده راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎت ﺑﺎﺷﯽ؟‬ ‫... ﻣﮕﻪ از ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ... اﻻن ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻮد از اﺻﻔﻬﺎن در اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎزه ﯾﺎدش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻮرت ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاﻫﯿﺸﻮن ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﺗﻬﺮان رﺳﯿﺪي ﺑﯿﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺒﺮﻣﺖ ...‬ ‫... ﻋﺠﺐ دﻟﯿﻠﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم از ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدن ... ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻻﯾﺖ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﯿﺪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻣﻮن ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﺟﺎده ﻧﮕﺮﻓﺖ: واﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯿﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺴﺨﺮه ام ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ ... اﮔﺮ اﻻن ﻣﻦ ﺷﻬﺮام ﺷﺒﭙﺮه ﻣﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻮﺗﺰارت ﮔﻮش ﮐﻨﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر از ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺖ؟‬ ‫
- ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﻧﺘﻮن ... ﺗﻼﺷﺘﻮن ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﺗﻮن ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم اﺻﻼ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ ...‬ ‫
- از ﻫﺮ دﻟﺨﻮري اﮔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 84 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬره و ﺣﻞ ﻧﺸﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﭼﻮن آدم ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯿﺒﺎﻓﻪ ... ﻣﺎ ﺟﺮا رو ﺑﺮاي‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎش رو ﻣﺎﻟﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﯾﺪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﯾﮑﻢ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﮐﻢ ...‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪم ...‬ ‫
- ا ... ﭼﺮا ﺟﺎﺗﻮن ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮم درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﭘﺪرﺗﻮن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﻬﺘﺮن ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺪرم ﻫﺴﺖ ... وﻟﯽ ﺧﺐ ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ذﻫﻨﻢ ﻫﺰار ﺟﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪم رو ﺷﻞ ﮐﺮدم و ﺗﻤﺎم رخ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ: ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﻮن رو اﻧﻘﺪر اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ... ﺑﯿﻤﺎري ﭘﺪرﺗﻮن ... اوﻣﺪﻧﺘﻮن ﺑﻪ‬ ‫اﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﻦ اﻻن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ اوﻣﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺟﻨﺲ ﺗﻤﺎم ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي اﯾﻦ دو روزش ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ... از ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎﻫﻬﺎي ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﯽ ﮐﻪ دور ﺑﻮدن از اون رﻧﮓ‬ ‫ﻏﺮور ... از اون رﻧﮓ اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﺎم ...‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ... ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﻫﯽ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻦ ﻟﺞ ﺑﺎزاﻧﻪ دﺳﺘﻢ رو دور ﻟﯿﻮان‬ ‫ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻮي ﭼﺎي ﺟﻮﺷﯿﺪه رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﭼﺎﯾﺶ رو ﻗﻮرت داد: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﺟﻠﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﺪﻣﺸﻮن؟‬ ‫... ﭼﺎي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﭙﺮه ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫
- آﺧﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻌﺬب ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﺳﻨﮓ زﯾﺮ ﭘﺎم رو ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺧﺐ ... ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﯾﺸﻮن ﯾﻪ آﺷﻨﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺴﺘﻦ ...‬ ‫
- اون ﺷﺐ ﺑﻬﺶ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻓﻈﻪ اي داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﺧﺎﻃﺮه اﺳﺖ ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻫﻤﺒﺎزي ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮدﯾﺪ ...‬ ‫... ﺟﻮاﺑﻢ رو ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮد ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻣﺎ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد و اداﻣﻪ ﺳﺌﻮاﻟﺶ رو ﻧﮕﺮﻓﺖ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫از ﮔﺬﺷﺘﻪ اي ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﮐﻼ ﺑﺮاي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ... راﻣﯿﻦ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻻن داﺷﺖ‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ آرزوم ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺑﺮداﺷﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ازش ﯾﻪ ﺟﻮر ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮده ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫از وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻨﻤﻮن اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ دو اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺌﻮال و‬ ‫ﺟﻮاﺑﻬﺎ ... اﯾﻦ ﺑﻮدﻧﻬﺎ و ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺴﺎس ﺷﺪﻧﻬﺎ رو ﺗﻮي ذﻫﻨﻤﻮن ﺣﻼﺟﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم ... از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫زﻧﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﺮد ... ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺷﺪم ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﺟﺎده ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺶ ﺳﭙﺮدم ... آﺧﺮش ﺧﯿﺮه و ﯾﺎ ﺷﺮ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ... ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻋﺒﻮر ﺑﻮد ... اون ﻫﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺗﻮي ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺸﺪ ... ﮐﺎرﻫﺎش رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺳﯿﺎ اس ام اس ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮي ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﮐﺮده ... دو ﺗﺎ از‬ ‫ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ از روﯾﺎ ﺑﻮد و ﯾﮑﯿﺶ از ﻫﻤﻮن ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺶ و ﺻﺪاش ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺑﺎري ﺗﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎﺳﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﭼﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭘﯿﺸﺸﻮن ﻣﯿﺮم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺎﯾﺪ دو ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺗﮏ ﺗﮏ اون ﺗﻤﺎﺳﻬﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺑﺎغ ﻣﻮﺟﯽ‬ ‫از اﺿﻄﺮاب رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وارد ﻋﻤﺎرت ﺑﺸﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﮐﻼﻓﮕﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ و در ﮐﻨﺎرش دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﮐﻢ رو ﺑﺰﻧﻢ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ و ﺑﺎ ﺣﺪ اﮐﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫ﺑﺎ ورودﻣﻮن روي ﺗﺮاس اول از ﻫﻤﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﺪت‬ ‫ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯽ زد ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ازش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺎك‬ ‫رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ ... ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮان ﻓﺨﺮي‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﯾﺎ وارد ﺑﺸﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮدم ... ﮐﻤﯽ ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﻼم و ﮐﻼم ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﻪ ﺑﺎغ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ... ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ‬ ‫داﺧﻞ ﻓﻀﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺸﮑﻮك ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ اوﻣﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم روي زﻣﯿﻦ ﻧﻘﺶ دار ﺧﻮﻧﻪ زﯾﺮ ﭼﻠﭽﺮاغ اﺻﻠﯽ‬ ‫... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم و ﺣﺎﻣﯽ از ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮑﺸﺘﺶ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺎدر ﺣﺮص ﻧﺨﻮر ...‬ ‫
- ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﮕﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺣﺮص ﻧﺨﻮرم ...‬ ‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻼﻓﻪ داﺷﺖ ﻗﺪم رو ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻮي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﺷﻤﺎره ﻣﯿﮕﺸﺖ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﺪ؟‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﺎدر ﻣﻦ ... ﺗﻮ ﺟﺎده ﻫﻢ ﺑﻮدي ... ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي ﭘﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺣﺮﻓﺶ رو ﺧﻮرد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي رو ﺑﻪ زور روي ﻟﺒﺶ ﮐﺎﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﺮ از ﻫﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اي ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮم ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺧﻮش اوﻣﺪي ...‬ ‫... اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺧﺒﺮي ﺑﻮد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدن ... ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭼﯿﺰي ﺷﺪه؟ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﻣﻀﻄﺮب ﭼﺸﻤﺎش رو ﭘﺎك ﮐﺮد و ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﺪي ﻣﺎدرش رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... اﻧﺪاﺧﺖ: ﻧﻪ‬ ‫ﻋﺰﯾﺰﮐﻢ ... ﺧﻮش اوﻣﺪي ... ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ رو ﺑﮕﯿﺮن ﺗﺎ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺑﯿﺎي ...‬ ‫... از ﻫﺮ ﮐﻼﻣﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم؟‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﯾﮑﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ ... دﮐﺘﺮ اوﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﻻن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ... اﯾﻦ ﺳﮑﺘﻪ‬ ‫از ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺘﺘﺶ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎره ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﮐﺎرش رﻓﺖ ... و ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ‬ ‫ﮐﺮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم دﺳﺘﺶ رو ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺪاﯾﺘﻢ ﮐﺮد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﮑﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪن ﻫﻤﺮاز ﻋﺰﯾﺰم ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮدن ... ﻫﺮ دو روي ﺗﺨﺖ ﮐﻮﺷﺎ ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﯿﻮﺷﺎ زاﻧﻮﻫﺎش رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮐﻪ از ﺟﺎﯾﯽ آزاد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮدن ... ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ دادن ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺸﻮن ﮐﺮدم ... ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ اﺷﮑﺎش رو ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻗﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪ و در اﺗﺎق رو ﺑﺴﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... ﭘﺪر ﺟﻮن داره ﻣﯽ ﻣﯿﺮه ﻣﻦ ﻣﺮده دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺑﻮﺳﻪ اي ﻣﺤﮑﻢ روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺮ ﺟﻔﺘﺸﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ رو ﮐﻪ ﭘﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺎورد رو ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﺸﻦ ﺑﻮد. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎم رو در آوردم‬ ‫و ﻧﺸﺴﺘﻢ رو ﺑﻪ روﺷﻮن روي زﻣﯿﻦ: ﭼﯽ ﺷﺪ؟ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ول ﮐﻦ ﮐﻮﺷﺎ اوﻧﺠﺎﻫﺎش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ زﻧﮓ ﺧﻮﻧﻪ رو زدن ... ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه زاﻧﻮﻫﺎش ﻟﺮزﯾﺪ ﻏﺶ ﮐﺮد‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ... ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﻫﯽ دﺳﺘﺎش رو ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ آﻗﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺮاق ﺷﺪ ﺑﺎز ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻞ ﮐﻞ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﮐﻮﺷﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮدي ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮن ﺑﻪ ﻟﺐ ﺷﺪم‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اول ﻣﺎ رو ﺑﺮد ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم و ﮔﻔﺖ از در ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﯾﻢ ... ﺣﺘﯽ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﻌﺪش ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ‬ ‫ﭼﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﮔﺬﺷﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﺳﺮي آدم دﯾﮕﻪ اوﻣﺪن و رﻓﺘﻦ و ﺑﻌﺪ ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم اوﻣﺪ در‬ ‫رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ دﯾﺪم ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺪرﺟﻮن دﺳﺘﮕﺎه وﺻﻞ ﮐﺮدن و ﻣﺎ رو درﺳﺖ و درﻣﻮن ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ اﮔﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ...‬ ‫داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎوردم ... اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻣﻦ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪن؟ اﺻﻼ ... ﻧﻪ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺮس دﺳﺘﺶ رو دور ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻠﮑﻢ ﯾﮑﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﺰه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﯿﺎ اون ﺟﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﯿﻮﻣﺪ و ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﻫﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﭘﺸﺖ‬ ‫ﺳﺮﻫﻢ دارن ﻣﯿﺎن ...‬ ‫ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮم ... اﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮر ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ در ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم‬ ‫اﯾﻦ در ﺑﺎز ﺑﺴﻪ او ﻧﮕﺎه ﺟﺪي ﮐﻪ اﻻن ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﺧﺴﺘﻪ اش ﻫﻢ ﺑﻮدم رو ﺑﯿﻦ در ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﭽﻪ دﯾﮕﻪ اي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪه ﻇﺎﻫﺮا ﻫﻢ ذﻫﻨﺸﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ اي رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... و داﺷﺘﻦ ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ رو‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﻣﯿﺪﯾﺪن ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در ﺧﻮرد و ﻣﻦ ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم اوﻣﺪ ... اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎ ﺑﯿﻦ در اون اﻧﺘﻈﺎر ﺟﺎش رو ﺑﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ دوﺳﺘﺎﻧﻪ داد ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮدن و ﻟﺒﺨﻨﺪش رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮدن ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ... اون ﻫﻢ اﺻﻼ ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮه ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﻧﯿﺎم ...‬ ‫
- ااا ... ﭼﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: ﺗﻮ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ اون ﺟﻤﺎﻋﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روﯾﺎ: اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺟﺎن ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻣﻘﺘﺪري ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬ ‫رو رد ﮐﻨﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻓﻠﺞ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ ... ﮐﺴﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاره ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺎل ﺑﺪ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﺮاي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ از دﺳﺖ دادن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ...‬ ‫ﭘﻮﻟﯿﻮر ﻧﺎزك و ﺳﺒﮏ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد زﯾﺮش ﺳﺎق ﻗﻬﻤﻮه اي رﻧﮕﯽ ﭘﺎم ﺑﻮد ... آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻻﯾﺘﯽ ﻫﻢ‬ ‫داﺷﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ... ﺧﺐ ... ﺑﺪك ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدم رو ﺑﺎ ﺑﻠﻮز داﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ آﺑﯽ ﻧﻔﺘﯽ روﯾﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻌﻬﺎ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺸﻮن ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺸﻮن و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ... ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮم ...‬ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرش ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮام ﺑﯿﻔﺘﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮري ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻨﻮز ﺗﻮش ﻧﺒﻮد ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﻦ ﺳﻼﻣﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﮔﻮﺷﻪ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﯿﮏ ﭘﻮش ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ... روﯾﺎ‬ ‫ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ از ﺑﻮدﻧﻢ اون ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻤﻮﻧﻢ ... روﯾﺎ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ رو داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﻧﺸﺴﺖ ... و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﯽ وارد ﺷﺪ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ روزه اﯾﻦ آدم درﮔﯿﺮه ... و ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﺎر اﻃﺮاﻓﺶ رﯾﺨﺘﻪ ... ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎي اﮐﺒﺮ ﺧﺎن روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﺬاﺑﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻏﺬاﺷﻮن رو‬ ‫ﺷﺮوع ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ و ﻣﺴﺨﺮه اوﻣﺪ ... ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‬ ‫ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ... ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮدم ... ﮐﻼ ﻧﮕﺮان ﮐﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ داﺷﺖ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ...‬ ‫وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ داﺷﺘﻦ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف و اون ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺘﻨﻮوﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪش ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ... ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮي‬ ‫ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ زده ﺑﻮدم ... و ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ...‬ ‫... از ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﻔﺴﻬﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺴﺘﮕﯽ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ ...‬ ‫اول ﻻي در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﺮم رو داﺧﻞ ﺑﺮدم
قسمت هفدهم
.. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻤﯽ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد و‬ ‫ﻓﻘﻂ آﺑﺎژور روﺷﻦ ﺑﻮد ... ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﺶ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺟﺬاب ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﮐﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ... ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ‬ ‫ﺷﻞ ﺑﻮد و دﮐﻤﻪ اول ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد و آﺳﺘﯿﻨﺎش رو ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮓ و ﺧﺴﺘﻪ اي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺗﻤﺎم ﻗﺪ وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم و در رو ﺑﺴﺘﻢ: ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﯽ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪش واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰش رﻓﺘﻢ و ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﺑﺮاﺗﻮن ﺷﯿﺮ ﻋﺴﻞ آوردم ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺮﺳﯽ ... ﺑﺒﺨﺶ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ ... اﯾﻦ رو ﻻ اﻗﻞ ﺑﺨﻮرﯾﺪش ... ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ...‬ ‫... ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺶ ... رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﭘﺎﻫﺎش رو روي‬ ‫ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﯿﻮان رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ودﺳﺘﺶ رو دورش ﻣﯿﭽﺮﺧﻮﻧﺪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ... ﻧﯿﻢ رﺧﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﮐﺎري از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎدوت ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮل ﺟﺎدوﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ دم دﺳﺘﯽ ... ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺎدو ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻧﻔﺴﺶ آروم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﺮه اﺑﺮوﻫﺎش ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﺸﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎش رو ﻣﺜﻞ اون روز ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﯾﻪ آراﻣﺶ و ﯾﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎم رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ﻣﯿﺰ: ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ درﮐﺘﻮن ﻧﮑﻨﻪ ... ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ... آدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ‬ ‫ﮐﻨﻪ ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ داره ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮو ﻣﯿﺮه ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﯾﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ اش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮدم رو ﺑﺎﺧﺘﻢ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮدم ... ﺑﯿﺸﺘﺮ از 51 ﺳﺎل ... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺳﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آدم ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﯾﺎ ﺗﺮس از دﺳﺖ دادن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺰرگ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ درد از دﺳﺖ دادن ﻧﯿﺴﺖ ... درد ﻣﻦ درد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻨﻪ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎده رو ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟!‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اون ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ اﻣﺮوز اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﺧﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ... ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز ﺻﺪر اون ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ ... ﭘﺲ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ ... اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﺎﻓﯽ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﺮش رو آورد ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ﺷﻮ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽ ﻟﺮزه ... دﺳﺘﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪن ... درﺳﺖ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺒﻢ ... ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺑﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺤﻨﺶ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺻﻼﺑﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮم اوﻣﺪ: ﻧﻪ ... اﯾﻨﺎ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﺑﻪ زور دﺳﺘﻬﺎم رو ﻗﻔﻞ ﻣﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﻪ وﻗﺖ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻧﺨﻮان ﺑﻠﻐﺰن ﺑﯿﻦ اون ﻣﻮﻫﺎي درﻫﻢ ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ‬ ‫...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ دﻟﺘﻮن اﻻن ﻣﯽ ﺧﻮاد ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﻤﺶ ﯾﻪ ﺷﻮﺧﯿﻪ ... ﻣﻨﻢ ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي آﺧﺮش رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﮐﻪ‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ دور از ﺟﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم دﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﻮه ﻫﺎش رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدرت رو ﺑﺒﺨﺶ اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮه رﻫﺎش ﮐﻨﻪ ... اون ﺷﺐ ﺑﺮف ﻣﯿﻮﻣﺪ ... آﺳﻤﻮن ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﻢ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اون ﺟﺎ ﺑﺮم ... ﺑﺮم ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرم ... رﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰم رو داﺷﺘﻢ از دﺳﺖ ﻣﯽ دادم ... اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم‬ ‫ﻗﻮل دادم رﻫﺎ رو ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ...‬ ‫... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﭘﺎك ﮐﺮدم ... داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﺦ ﺑﻮد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اوﻣﺪم‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دارم ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟‬ ‫ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آدم ﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮي ... ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺗﺮ از ﻣﻨﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﻬﻢ ﺣﻀﻮرت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ... اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ داﺷﺘﻢ ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ دراز ﺑﮑﺸﯽ ﺑﯿﻦ ﯾﮏ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺒﺰه ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ ... ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺎد ... و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺣﻀﻮر ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ‬ ‫ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... از اﯾﻦ ﺻﺪا و از اﯾﻦ ﻧﻮا و از اﯾﻦ آد ﻫﻤﻮن ﺣﺲ و ﻫﻤﻮن ﺑﻮي ﻣﻌﻄﺮ ﺣﻀﻮر و زﻧﺪﮔﯽ رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﭘﺮوﺳﻪ درﺳﺖ ﺷﺪن ... ﭼﯿﺰي ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰه و ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ... ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫
- ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... اﮔﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ وﻟﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻧﭙﺮس ﻫﻤﺮاز ... ﻧﭙﺮس ... ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ... و اﮔﺮ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻻ اﻗﻞ ﯾﻪ‬ ‫ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺠﺎت ﺑﺴﺎزم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﺘﯽ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫... ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﯿﻮان اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ روش ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺨﻮرﯾﺪش دﯾﮕﻪ از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺘﻮن ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺑﺎره ...‬ ‫
- ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮو ﺳﺎﻣﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ام ...‬ ‫اﺧﻤﺎم رﻓﺖ ﺗﻮﻫﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺗﺎ ﺧﻮب ﺷﺪن آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﮑﻠﺶ رو ﺧﻮدش ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ... ﺷﻤﺎ ﮐﺎرﯾﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- آخ آخ ﭼﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ... ﻣﮕﻪ ﺷﻮﺧﯽ دارم ... در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﺪ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم و ﻟﯿﻮان رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻫﻨﺶ ﮔﻔﺘﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺷﺪ ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ رو ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﻫﻮا ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ... دﺳﺘﺎش داغ ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎي ﻣﻦ ﺳﺮد ﺳﺮد ... دﺳﺘﻢ رو‬ ‫ﻧﮑﺸﯿﺪم ... اﻣﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺴﺖ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎﻻ آورد ... ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و آروم ﺳﺮش رو‬ ‫ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻟﺒﻬﺎي داﻏﺶ رو ﻧﺮم و ﻃﻮﻻﻧﯽ روي ﻧﺒﺾ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻗﻠﺒﻢ زده ﺑﻮد ... ﺗﮏ ﺗﮏ ﺗﺎرﻫﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻠﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در آورده ﺑﻮد.‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﻏﺬات ﺑﺎزي ﻧﮑﻦ درﺳﺖ ﺑﺨﻮر ...‬ ‫... ﺳﻪ روز ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدن ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺑﻌﺪ از اون ﺷﺐ ﺣﺎﻣﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺒﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ اون ﺷﺐ ﻧﺒﻀﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي زد ... ﻫﻨﻮز ﺗﺮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ رو روي ﻧﺒﻀﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻧﻔﺲ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ... ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﺶ رو ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ‬ ‫اﯾﻦ رو ﻧﺸﻮن ﻧﺪه ...‬ ‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﯾﻪ اﺿﻄﺮاب ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﺣﺪس ﻗﻮي ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﭘﺴﺶ ﻣﯿﺰدم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺖ و اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﯾﻦ اﺳﺘﺮس اوﻟﯿﻦ روز در اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ اﻻن ﺑﺎ آراﻣﺶ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن و‬ ‫داﺷﺘﻦ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردن ... اﺷﺎرﭘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ دور ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن زﻧﮓ در ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﻪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺳﯿﺎ وش ﻫﺴﺘﺶ ... از وﻗﺘﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‬ ‫ﯾﻪ ﺷﺐ در ﻣﺮون از ﺳﺮ ﮐﺎر ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ زد و ﺑﻌﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاش ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﺰم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺷﻮق زده ازش اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدن ... ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﺸﻮن و ﻣﻦ ﭼﺎﯾﯽ رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﮐﺘﺶ رو در آورد ... ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﻧﮑﺪارﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪي ﻣﻤﻮش؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺗﻮ ... دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺴﺮت زده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎش رو دراز ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدم‬ ‫ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ! ... ﭼﺎره اي ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻤﻮش ...‬ ‫... از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﯿﺎوش ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاي ﭼﺎره ... ﺑﯽ ﭼﺎره ﺷﺪن ... اﻣﺎ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎر درﺳﺖ و ﺗﻮ ﮐﺮدي ... ﻣﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﺰن ... ﺗﻮ ﺟﺎت اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬ ‫
- دارم ﺧﻞ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ: و اﮔﺮ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﭼﭗ ﭼﭗ ﺟﺪي ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﭼﺎﯾﯿﯿﺶ رو ﻧﻮﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﺟﺪي دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺷﻬﺮي ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ اون آدم ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ آورد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﺻﺪاش رو ﻧﺸﻨﻮن: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﭽﻪ ﺷﺪي‬ ‫... ﺑﺎﻻ ﺑﺮي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎي اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... از اون آدﻣﻦ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ... ﻣﻦ اﻟﮕﻮي ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... راﺣﺖ ﺷﺪي ﺣﺎﻻ؟‬ ‫ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﺑﻐﺾ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و اوﻣﺪ رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ: ﻫﻤﺮاز ... اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮاي‬ ‫اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮي؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﯽ زد: ﭘﺲ واي ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه دور ﻣﭽﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﺎي اون ﺑﻮﺳﻪ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ: ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره آﺧﻪ؟‬ ‫
- رﺑﻄﺶ رو ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎ ﻧﺪاره ... ﺑﯽ ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭼﻮﻧﻪ ﻧﻠﺮزون ... ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺟﻮري ﭼﺸﻢ ﻧﺪوز ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫ﻣﻈﻠﻮم ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ وﻟﯽ دارم ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺧﻮدم‬ ‫واﻗﻌﺎ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ آرزوﻫﺎت ... ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺣﺘﻤﺎ؟‬ ‫
- اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ﭘﺪر ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺤﺚ دل ﻧﺎزك و ﺷﯿﺸﻪ اي ﺗﻮا ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زد از ﻧﯿﺶ ﺑﺎزش ﺣﺪس اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ ﺑﻮد ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد: ﺳﻼم ﻋﺴﻞ ﺳﯿﺎوش ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺮازم ...‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ... دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق زد از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﺶ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﯾﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ دﻧﯿﺎﺳﺖ‬ ‫ﻫﺎ ...‬ ‫از ﮐﻨﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم . رﻓﺘﻢ ﺗﺎ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ... ﺳﯿﺎوش ... ﺳﯿﺎي ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو از‬ ‫دﺳﺖ دادم ... دﻟﺖ دﺳﺖ اون ﻋﺮوﺳﮏ ﭼﺸﻢ رﻧﮕﯿﻪ ... ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ... ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ... در ﻋﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﯾﻪ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم ... ﻣﻦ اﻻن ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﺣﻖ دارم ... ﺣﻖ دارم اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫... ﺣﻖ دارم ﺑﺘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﺎدﺷﻮن ﺑﺮه ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮرﻣﺸﻮن ...‬ ‫زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﺎم رو ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻧﻮاي ﮔﯿﺘﺎر دوﺑﺎره ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ اش ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮل ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ و آﻣﺎر ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻨﺸﻮن رو ازم ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ؟ ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﻪ ...‬ ‫ﭼﯿﺰي رو اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم روي ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﮐﺮد اﻧﮕﺎر ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدﮐﺎر ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻣﻦ ... وﻗﺘﺘﻮن رو ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻮي ﺳﯿﻨﻪ ام ﺣﺒﺲ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎي ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﯿﺰه ... ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ ... ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ... ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﯾﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯿﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ آراﻣﺶ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺟﻮاب ﺳﺌﻮال ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻫﺎ ...‬ ‫
- وﻗﺖ ﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اذﯾﺖ ﺷﺪن ... ﺗﻮ ﻫﻢ ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺌﻮال ﻣﻦ رو ﺟﻮاب ﺑﺪه ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد ت آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ دﮐﺘﺮ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ داﺷﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻋﻼﻣﺖ داد ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﮐﯽ ﺧﻮﻧﺖ ﺑﻮد ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮردم از ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ... اﯾﻦ اﺻﻼ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮد اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ... ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫... ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد ... ﻟﺤﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻋﻮض ﺷﺪ: اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ؟!‬ ‫
- ﻧﻪ ﭼﻮن اﮔﻪ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﺗﻬﯿﻪ اش ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﺎزه ﺟﺎدو ﻫﻢ ﺑﻠﺪم ...‬ ‫
- درد ﻫﻤﻮن ﺟﺎدو اﺳﺖ دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ؟!‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ... ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺧﺮج ﮐﺮدن اون ﺟﺎدو ﻧﺪاري ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ وﻟﯽ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ ... ﻣﺮﺳﯽ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺑﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻮدﻧﺘﻮن ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﺪ ﺧﻮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﺎدرش رو دﯾﺪه ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮده ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮم و‬ ‫ﻋﺮوﺳﻤﮏ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎش رو از ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﯿﺎرم ... ﮐﺎرم ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎه ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪم ... رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﻫﺎي ﮔﺎﻟﺮي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﻋﻮض ﮐﺮدن ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﻮدم رﺳﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ. ذﻫﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ در ﮔﯿﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺮس ﺑﺮاش‬ ‫ﺧﻮب ﻧﺒﻮد ... ﭘﯿﺶ رﻫﺎ ... ﭘﯿﺶ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺳﺘﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو درﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ اوﻣﺪن اوﻧﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ درﺳﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ‬ ‫ﻧﻪ؟!‬ ‫در ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ اﺗﺎﻓﻖ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد ... رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم رو ﺻﺪا زدم ... ﮐﺴﯽ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ... آروم‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﺎرت رﻓﺘﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم دﺳﺖ ﮔﻠﯽ ... ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫وارد ﺷﺪم: ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم!‬ ‫از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﯾﻪ ﺻﺪا اوﻣﺪ ... ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ دﯾﺪم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ...‬ ‫
- دﺧﺘﺮﮐﻢ ﺧﻮش اوﻣﺪي‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از اون ﺳﺎﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﺻﺪاش از ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﭼﻮن ﻧﮕﺎه اون‬ ‫ﺧﯿﻠﯽ اﺿﻄﺮاب داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ... ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺷﺪم ... در ﺑﺎز ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺟﺪي؟ ﻓﺨﺮي رﻓﺘﻪ ﻧﻮن ﺑﺨﺮه ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﺪ؟ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮﺑﻦ؟‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه ... اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﻏﺬاش رو ﻗﻮرت ﺑﺪه و ﮐﻠﻤﺎت رو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ادا ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻣﻦ ﮐﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو دورم ﺣﻠﻖ ﮐﺮد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزار ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﺎﻓﯿﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﻫﺎ دﺳﺘﺎﺗﻮن ﻫﻢ ﯾﺨﻪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻣﻠﻮﺳﮏ ... ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟ ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ... از ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ... از ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ ... در ﺣﻖ اون‬ ‫دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻇﻠﻢ ﺷﺪ ... ﺧﯿﻠﯽ ...‬ ‫... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ رو ﯾﮑﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﮔﻔﺖ ... ﺻﺪاش زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﭘﯿﭽﯿﺪ و رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ دوﺑﺎره ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ اي ﺗﮑﻮن ﺧﻮرد ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو از اون ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ اوﻣﺪم ﻋﺮوﺳﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺒﺮم دﯾﺸﺐ ﺧﻮاب دﯾﺪه رﻫﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ رﻫﺎ اﺷﮑﺎش دوﺑﺎره روان ﺷﺪ: ﺑﺮاش ﺧﯿﺮات ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎر ... ﭼﻨﺪ روزه ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻪ ﯾﺎدﺷﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از‬ ‫ﯾﺎدم ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ... ﻋﺮوس ﺟﻮون ﻣﺮگ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺸﮑﻮك ﻣﯿﺰن ...‬ ‫ﮔﻠﯽ ﺳﺮش رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮑﻢ زﯾﺎدي ... ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻫﺎ اﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺴﺎس ﺷﺪي ... اون آدم اﻫﻞ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺎ اﻫﻞ زور ﮔﻔﺘﻦ ﻫﺴﺖ ... ﺑﺨﻮاد واﻗﻌﺎ ﺑﺨﻮاد ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯽ ﺷﺪه ﻣﺜﻞ ﮔﻮﻧﯽ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽ زﻧﻪ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﺒﺮﺗﺖ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﻫﻤﻮن زور ﮔﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺸﺎرت ﺑﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ آدﻣﻬﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪ ...‬ ‫
- اﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه راه ﻣﯿﺮم ﭘﺸﺖ ﺳﺮم آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎم رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ... ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ...‬ ‫ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ در ﺣﺴﺮت دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﻣﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻧﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻫﻠﺶ ﺑﻮدي ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﻮدم ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺎ رو ﻧﺨﻮاﺳﺖ ... ﺑﺘﺮﺷﻢ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﻧﺘﺮس ... ﺗﻪ ﺗﻬﺶ ﻣﯿﺪﯾﻤﺖ دﺳﺖ ﯾﺎن ﺳﺒﺰي ﻓﺮوش ﺳﺮ ﮐﻮﭼﺘﻮن ...‬ ‫
- ﺑﺪه ... ﺷﻐﻞ داره ... ﺑﯿﻤﻪ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ داره ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻪ ... ﮔﺸﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺪي ... ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺮار داد ﻧﺒﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﮐﺎر ﺧﻮب ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﻮ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ات ... ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﺷﯿﺸﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯽ دن دﺳﺘﺖ ... دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ازت اﻧﺘﻈﺎر دارن ... اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﮑﻢ ﻧﻮن ﻣﯿﺨﻮاد ﻫﻨﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻪ؟‬ ‫
- ﻻت ﺷﺪي ... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﺷﻌﺎر ﻣﯿﺪادي ...‬ ‫
- اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺧﺮ ﺑﻮدم ... اﺻﻼ زن ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻼن ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- اﺻﻼن دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﻧﺎزك ﮐﺮدم: واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ... دﮐﺘﺮ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت دﯾﮕﻪ ...‬ ‫ﻗﻬﻘﻪ اش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي آﯾﻔﻮن ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... اون ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻨﺪه اش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎن ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎي ﻣﻦ ﭼﺮا اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻤﻪ؟ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ؟‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎزش رو دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻮش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ روزي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮش ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اﻣﺎ ... رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮي ﯾﻪ رﺳﺘﻮران ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ روي ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﻋﻤﻮ ﻫﯽ واﯾﺴﺎد ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف زد ... زﯾﺎد‬ ‫ﺳﺮﺣﺎل ﻧﺒﻮد ... ﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... ﻣﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﻋﺠﯿﺐ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﭼﺮا اﯾﻦ آدم دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺲ و ﺣﺎل داﻏﻮن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر‬ ‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻦ؟‬ ‫
- آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ...‬ ‫
- راﻣﯿﻦ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻮدم ... دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدم ... اﺳﺘﺮس داﺷﺘﻢ ... اﻧﻘﺪر ﻫﻮش داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ داره اﺗﻔﺎﻗﻬﺎﯾﯽ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﺮا اﯾﻦ آدم اﻻن ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش رو ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ دﯾﺸﺐ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ‬ ‫اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ از ﻣﺪرﺳﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ازم ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﺮد از ﮔﺬﺷﺘﻪ اوﻣﺪه ... اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮ‬ ‫ﭘﺮﺗﻮ ﺑﻮدن و راﻣﯿﻦ ﺑﻮدن ﭼﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰد؟!‬ ‫ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ﯾﻪ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز دارم ﮐﻢ ﻣﯿﺎرم ...‬ ‫... اﯾﻨﻢ از ﻣﺜﻼ ﻋﺎﺷﻘﯿﻪ اﯾﻦ ﺗﯿﺘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم: آﻗﺎي ﭘﺮﺗﻮ ... راﻣﯿﻦ ... آﻗﺎي رﺋﯿﺲ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ... ﺷﻤﺎ زﯾﺎدي ... ﻻ اﻗﻞ از ﺳﺮ‬ ‫ﻣﻦ زﯾﺎدي ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﯾﻪ ﻋﻤﺮ دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ... اﻧﻘﺪر دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺑﺮ ﺷﺪم ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﭼﺮا؟‬ ‫ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﺸﯿﺪم: آﺧﻪ ﭼﺮا دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮدم؟ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ ... زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﮑﻦ ...‬ ‫ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻮدﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ داره اذﯾﺘﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺪا ﺧﺪا ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ اوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯿﺰﻧﻢ وﮔﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ رﺳﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻣﺤﺮوﻣﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ... ﺑﻌﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺗﻮي ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺳﺮم رو ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ دﻋﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ آوﯾﺰون از آﯾﻨﻪ راﻧﻨﺪه ... راﻧﻨﺪه اي ﮐﻪ داﺷﺖ از‬ ‫ﻫﻤﻮن دردﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﻫﺎش در ﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ... از زﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد در آﻣﺪ ﮐﻤﺶ رو دووم ﺑﯿﺎره ... و ازش‬ ‫ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ... دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﻓﻘﻂ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﻬﻤﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫دﯾﺪي ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از ﺗﻮ ﻫﻢ اوﺿﺎﻋﺸﻮن ﺑﺪﺗﺮه ...‬ ‫ﺣﺪﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﺳﺎﻋﺘﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻻن از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫ﺳﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ از ﺑﯿﻦ در ﺑﻪ ﭘﯿﺮه ﻣﺮد ﻧﺤﯿﻔﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ دﻧﯿﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎ روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻋﺼﺎش زﻣﯿﻦ‬ ‫رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... ﻣﺮدي ﮐﻪ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﻤﯿﻪ دراز ﮐﺶ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ ﻏﺬا ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ...‬ ‫اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... اﯾﻦ آدم ﯾﻪ دوره اي ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﯿﮕﺮ ﻣﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬ ‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﺎي رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﻪ اون ﻫﻤﻪ اﻗﺘﺪار ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ زد ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮي در ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ... از ﭘﺎﯾﯿﻦ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺗﻠﻔﻦ رو ﺟﻮاب داد ...‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮش اوﻣﺪي دﺧﺘﺮﮐﻢ ...‬ ‫ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ز اون ﺻﻮرت ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯿﺶ ﯾﻪ زن داﻏﻮن ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎري ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ ... ﺳﺮﻓﻪ ازﺗﻪ دﻟﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﭙﺮم و از روي ﻣﯿﺰ ﻟﯿﻮان آب رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻨﻢ ... ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ ﺑﻪ اون ﻧﮕﺎه ﻗﻬﻮه اي ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ازش ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد ... ﻣﻦ‬ ‫آب رو ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺗﻮي دﻫﻨﺶ رﯾﺨﺘﻢ ... ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم و ﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮر ﺧﺮاب ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ داﺷﺖ ﻣﺸﻘﺎش رو ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻣﺎ ذﻫﻨﺶ ﺗﻮ ﭘﺮواز ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﭼﺮا ﺻﺒﺢ اﺻﺮار داﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺸﺐ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﻧﻪ ... ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮﮐﻪ ...‬ ‫... ﻣﮕﻪ اﯾﻦ درد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دارن ﭼﯿﺰي رو از ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ ﻃﻮري ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﺸﺐ ﻣﻬﻤﻮن ﻋﻤﻮ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻬﻤﻮن ﮐﺎري داره ...‬ ‫
- اﯾﻦ آدم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد ... ﭼﻮن ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ ﺑﺎ داد ﻣﯿﻮﻣﺪ ... داد ﻣﯿﺰد ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ اون ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... دﻟﻢ ﻫﺮي رﯾﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﮐﺮد ... ﺧﻮدش ﺑﻮد ... ﺧﻮده ﺧﻮدش ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ دﯾﮕﻪ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺖ ... ﭘﺲ اوﻣﺪه ﺑﻮد‬ ‫دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ... ﺧﺪاي ﻣﻦ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﻮد ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن و ﻣﻦ از ﻗﺼﺪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺻﻔﻬﺎن اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ... اون ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﺑﻮدن ... ﭘﺎور ﭼﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻣﺎﻧﺘﻮم ﺗﻨﻢ ﺑﻮد و ﺷﺎﻟﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬ ‫... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ رو دوﺷﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﻏﯿﺐ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫ﺣﺮف ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻮري ﺷﺪم ﮐﻪ از ﺑﯿﻦ در آراﻣﺶ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راﻫﺮو رو ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ ... ﺻﺪاي ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻢ ... ﺗﻤﺎم ﻋﻼﺋﻢ ﺣﯿﺎﺗﯽ‬ ‫ﺑﺪﻧﻢ اﯾﺴﺘﺎد ... ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﺮام ...‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺪا ... اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... اﯾﻦ آدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد در ﻋﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﮕﯽ ... ﮐﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ... آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ... اﯾﻦ ادﮐﻠﻦ اﺧﺮﯾﻦ‬ ‫ﺑﺎر ﮐﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد؟ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اون ﭼﻠﭽﺮاغ ﮔﺮون ﻗﯿﻤﺖ ﻋﻤﺎرت ﺗﻮي ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪه اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ... ﺑﻪ‬ ‫دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم ...‬ ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺑﻮد ﯾﺎ اﻓﺘﺎدن ﮐﯿﻔﻢ؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاي ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﻢ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﯾﻪ ﮐﻢ اﮐﺴﯿﮋن ... ﻫﺮ‬ ‫ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد در ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ رو ﺑﻪ روم ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو از ﺣﻀﻮرش‬ ‫ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﻋﻄﺮ ﺗﻦ رو ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫ﺻﺪاي ﺗﺮﺳﯿﺪه اش ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﺗﻮي ﺣﺎﻟﻢ ﻧﺪاد ... دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﺷﺪ ... ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ ... و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﺮﯾﻢ و ﻧﺮم ﺗﻮش ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ رو ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب داد دﺳﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ‬ ‫ﻧﮕﺮان ﺑﻮدن ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدم؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺎري؟‬ ‫... ﻣﯿﺎوردم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي اون ﮐﻔﺶ ﻫﺎي واﮐﺲ ﺧﻮرده ﻣﺸﮑﯽ رو ﺑﻪ روم اون ﻣﺮد ﭼﺸﻢ ﻋﺴﻠﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ...‬ ‫اون ﺻﺪاي ﻧﺤﺲ: ﻫﻤﺮازه؟! ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ...‬ ‫ﭘﺮﯾﺪم وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ: اﺳﻢ ﻣﻦ رو ﻧﯿﺎر ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد زده ﺑﻮدم ... ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﺳﺮ ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﻣﻮﻫﺎم رو از ﺻﻮرﺗﻢ زدم ﮐﻨﺎر ... ﻣﺮد رو ﺑﻪ روم ... اون ﺣﺎﻣﺪي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدم ﺑﻮد ... ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد روي‬ ‫ﺷﻘﯿﻘﻪ اش ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﻢ رو از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪ ... اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...‬ ‫
- ﻧﻪ اﯾﺸﻮن ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎﺷﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﺸﻮﻧﻪ ... اﻣﺎ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻦ ﺻﺪات ﺑﺎش ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت اﺧﻤﺎش: ﭼﺮا؟ ﭼﺮا؟ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺗﻮ دﻫﻦ ﺧﻮدم: ﺑﺎﺷﻪ ... ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اون ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آورد و ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ: داري ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟!‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﺳﻤﻢ رو ﻧﯿﺎرﯾﺪ ... ﻧﯿﺎرﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭼﯽ ... اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ ... ﻫﯿﭽﯽ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻣﭽﺶ ﺑﮑﺸﻢ ﺑﯿﺮون ... اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ اﺧﻢ اﻣﺎ آروم ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ ... ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﻣﺎ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ؟ آﻗﺎي ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ... ﺗﺎ اﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻤﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... اﺷﮑﻢ رﯾﺨﺖ از روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ اون اﺷﮏ ﺷﻮر ... ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺎم روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ‬ ‫ﺗﻠﺦ ﺑﻮد زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻮزش اﻧﺪاﺧﺖ ... ﺳﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ذره اي ﻧﺒﻮد در ﺑﺮﺑﺮ دﻧﯿﺎي درد ﺗﻮي ﻗﻠﺒﻢ ... ﻣﭻ‬ ‫دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ دﺳﺘﺎي ﻗﻮي ﻣﺮد رو ﺑﻪ رو ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... وﻟﻢ ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻢ و ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺮت ﺷﻢ ﺑﻐﻠﺶ ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ زﯾﺮ ﭼﻮﻧﻪ ام‬ ‫و ﺳﺮم رو ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ آورد ﺑﺎﻻ ... اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻢ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد: ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺷﺼﺘﺶ رو آروم روي زﺧﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... دردم ﻧﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ اون اﻧﮕﺎر دردش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- اﻧﻘﺪر وول ﻧﺨﻮر ﺑﺬار ﯾﻪ ﭼﺴﺐ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺖ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ... از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻪ ...‬ ‫
- اون؟ ﺣﺎﻣﺪ ... اﺳﻢ داره ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﻮده ... ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- اون ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﺶ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... آروم اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد ... ﻣﭻ دﺳﺘﻢ رو رﻫﺎ ﮐﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺎﻟﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم روي ﺳﺮم‬ ‫... داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﯿﻔﻢ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ... ﭘﯿﺪاش ﻧﮑﺮدم ... ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ...‬ ‫درﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺑﻪ وﺳﻂ ﻫﺎي راﻫﺮو رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎزوم از ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد اﯾﻦ رو از‬ ‫داﻏﯽ دﺳﺘﺎش ... از ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪن ﻋﻄﺮش ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻀﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روش ﻋﻄﺮ ﻣﯿﺰد ... ﻓﻬﻤﯿﺪم از ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زور‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎﻻ ﻧﺮه ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫... اوﻣﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... ﺣﺮﻓﻢ ﻣﺰه زﻫﺮ ﻣﯿﺪاد اﻧﮕﺎر ... ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﻨﯿﺪ ﻟﻄﻔﺎ ...‬ ‫ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ رو در آورد: ﻣﯽ رﯾﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺗﻨﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ... ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻧﯿﯿﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺮد راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ازش ﻣﻤﻨﻮن‬ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺘﻪ ... وﮔﺮﻧﻪ اﺻﻼ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ادب رو رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... زاﻧﻮ ﻫﺎم ﺑﺪﻧﻢ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ﮐﻪ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ...‬ ‫ﺑﺎ آراﻣﺶ ﭘﺮ از ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺧﻮدت آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﯽ ... اﯾﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻦ ... ﺗﺎ ﯾﺎدت ﻧﺮه ...‬ ‫... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ... دﺳﺖ ﺑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ ... در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوري‬ ‫زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ... از ﮐﯽ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮدن؟‬ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ رو ﺣﺘﯽ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎد ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ دارﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﺪ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﺖ ... ﺗﺎ ﺳﯿﺎوش و ﺧﻮارش ﺑﯿﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اداﻣﻪ ﻧﺪي ... ﭼﻮن دارم ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﯾﺎ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﺳﯿﺎوش ... ﯾﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯿﺸﯿﻨﯽ ...‬ ‫... دﺳﺘﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ رو اﻋﺼﺎﺑﻢ ... ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺳﯿﺎوش واﻗﻌﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ از اﯾﻦ ﺟﻮاﺑﻢ: د ... آﺧﻪ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ: ﺳﯿﺎوش ﻣﺎدر اﻻن وﻗﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﺳﺖ؟‬ ‫
- ﭘﺲ ﮐﯽ وﻗﺘﺸﻪ ... ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮاي دﺳﺖ ﺑﺮداري ... اﺻﻼ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟‬ ‫ﺧﻮن ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ: ﺳﯿﺎوش ... ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ...‬ ‫روي ﺗﺨﺖ ﮔﻠﻨﺎر دراز ﮐﺸﯿﺪم ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻐﺾ ﻣﮑﺮده ﺑﻮد ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي اون‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺜﻼ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﯿﺎوش و ﺗﺮس ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﮔﻠﻨﺎر اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ... ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ از ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻫﻤﻮن‬ ‫ﭼﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره ﻣﯿﺨﻮرد ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻻي ﭘﻨﺠﺮه رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻫﻮا ﺑﯿﺎد ﺗﻮ ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﮐﻢ آوردن ﻣﺸﻬﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﺑﺴﺎط داروش‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺳﺮم ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻮد: از آرام ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮات آورده ﺑﻮد ﻣﻮﻧﺪه ... ﺑﺮات ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮاﺑﯽ‬ ‫...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮد: ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدار ﺳﯿﺎ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ... داﻏﻮﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ...‬ ‫داد زده ﺑﻮدم ... ﺗﻤﺎم اون ﻧﻔﺮﺗﻬﺎ رو ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮدم ... اﻟﺒﺘﻪ روي ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻬﺶ رﺑﻂ داﺷﺖ ﻧﻪ ﮐﺎره اي ﺑﻮد ... ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﻨﻄﻖ ﺑﯽ ﺟﺎ و ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺷﻮن ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ رو اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... اﻣﺎ ﺑﺴﻢ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش اوﻣﺪ ... ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎده ﺳﺮم رو آﻣﺎده ﮐﺮد و آﺷﺘﯿﻨﻢ‬ ‫رو زد ﺑﺎﻻ ...‬ ‫
- ﮔﻠﻨﺎر ... ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ... ﻟﺞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: آﺧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻪ ... اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺑﯽ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ دردي درﻣﻮن ﻣﯿﺸﻪ ... رﻫﺎ زﻧﺪه ﻣﯿﺸﻪ ... اون ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺮم زده از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺮه؟‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوﺷﯽ ﮐﻪ در ﻫﻢ و اﺧﻤﻮ داﺷﺖ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم ... ﺳﺮم رو ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻪ دﺳﺘﻢ زد‬ ‫اﻣﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ آرام ﺑﺨﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﮐﺸﻮ ... ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺷﺪم ...‬ ‫واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﯿﺎوش داد ﺑﺰﻧﻢ ... ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﭘﺎ و اون ﭘﺎ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺮه ﺗﺎ ﮔﻞ ﮔﺎو زﺑﻮن دم ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺎ رو ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ... اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ ... ﺧﺐ ﻣﺎ ﻣﺪﻟﻤﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد ... ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻫﻢ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ اﮔﻪ ﻣﯿﺪادﯾﻢ ﺑﺎز‬ ‫ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻤﻮش ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮري ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﯿﺎ ... ﺑﻪ اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه دارم ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ ... دارم دق ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ اوﻣﺪﻧﻪ ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ‬ ‫اﺣﻤﻖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﻫﻢ زﻣﺰﻣﻪ اش ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اون ﭘﺪ ...‬ ‫
- اداﻣﻪ ﻧﺪه ﻧﺴﺒﺖ اون ﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ رو ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺗﻮ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺑﻔﻬﻤﯽ ...‬ ‫
- آره اﻻن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف درﺳﺖ زدن ﺑﻪ اﻧﺪازه آب دادن ﺑﻪ ﮔﻼي ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻧﺎ ﻣﻔﻬﻤﻮﻣﻪ ... ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﻻن ﻧﻪ ﺑﻪ اون‬ ‫آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺧﻮب ﮐﻨﻪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻫﺒﭻ ﮐﺪوﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮑﯽ‬ ‫ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ... ﺑﮕﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷﺪم ... از در اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺷﺪم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻢ‬ ‫اﻋﻀﺎش در ﺣﺪ ﯾﻪ ﮐﻠﻔﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ... اﻣﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮدم ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ... زﺑﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﻪ ...‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ: ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ از ﺗﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ... آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﺷﮏ از روي ﮔﻮﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﭼﮑﯿﺪ ... ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﻓﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ... ﺑﺮاي ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... دﺳﺘﺶ آروم اوﻣﺪ و‬ ‫اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ... ﺑﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﻮﺷﯽ ... ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮا ... اﻻن وﻗﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮات ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺬارم ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﯾﻪ آﻫﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﮐﺰ و ﺗﻤﺪﯾﺪ اﻋﺼﺎب ﺑﻮد رو روﺷﻦ ﮐﺮد ... ﺧﺎﻟﻪ در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﻻي در ﻟﯿﻮان رو‬ ‫داد ... ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ادازه ﺳﯿﺎوش ﺑﺮاي درد دل اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ آروم ﻧﺸﺴﺖ روي زﻣﯿﻦ و ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ دﯾﻮار ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ دارم ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ... ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫و ﻓﻘﻂ ﺳﯿﺎ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺮه ﺣﺎﻣﯽ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ... ﺳﺮم رو ﺗﮑﻮن دادم ﺗﺎ اون رﻧﮓ ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو از ذﻫﻨﻢ ﭘﺎك ﮐﻨﻢ ... اون ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﯿﺐ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻮﻣﺪ و ... ﻣﻦ ﭼﺮا از ان آدم ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﯿﺰدم ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت اون ﺣﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... اون آدم ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... اون اﯾﻦ وﺳﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... دﻟﻢ ﺑﺮاي اون ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺳﻮزه ...‬ ‫
- دﻟﺖ ﻧﺴﻮزه ... اوﻧﺎ اﻧﺘﻈﺎﻣﻦ ﺑﺮاﺷﻮن ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻪ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ... ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺗﺮ از اون ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻣﯽ ... اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮده ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﻮد و ﺑﻮد ... ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺠﺎ آﺧﻪ ﻣﯽ ري ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺪات ﺷﻪ؟‬ ‫
- ﮐﯿﻔﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﮐﺎرت ﻣﻠﯿﻢ ﺗﻮﺷﻪ ... اﻻن ﺳﻪ روزه ﺧﻮاﺑﯿﺪم ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ...‬ ‫
- اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ از اون ﺷﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﺑﺮات ﺑﯿﺎره ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮم و ﺧﻮدم اون ﮐﯿﻒ رو ﺑﺮدارم ... ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از اوﻣﺪن آﻗﺎي‬ ‫ﭘﺪر ﺧﺒﺮي ﻧﺪارن ... ﯾﺎ اﺻﻼ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎرﻣﺸﻮن ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺧﺎﻟﻪ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎم ﺧﺸﮑﯽ زده ﺑﻮد اون زﺧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﮕﺸﺘﺮم ﺑﺎ ﻟﺒﻢ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﻮد ... ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رﻗﺖ‬ ‫اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ... دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ... ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺑﺰ دل از اون ﺷﺐ ﺑﺮاي‬ ‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش زﻧﮓ زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﺗﻢ ... ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﮐﻪ اون ﺷﺐ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ زدم ﻧﻪ اون ... ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو‬ ‫ﭘﺮﺳﯿﺪم ... ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺑﻦ ... ﮔﻔﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻦ ... ﮔﻔﺖ ﺑﺮم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن ... اﯾﻦ روزﻫﺎ آﻣﺎر روز ﻫﺎ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺮدد ﺑﻮدم:‬ ‫ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎن ﺟﻠﻮي در ...‬ ‫
- ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺑﯿﺎ ... ﻧﺬارن ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺑﺤﺜﯽ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫... ﭘﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ... ﭘﺲ اون ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﻬﺎ ... اون ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﺎن ﻣﺜﻼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺷﻮن رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي؟‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ اﮔﻪ ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺎدري ﮐﺮده ﺑﻮد در ﺣﻘﻢ و ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد اوﻣﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره‬ ‫زﻧﮓ زده ﺑﻮد ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﻢ ﺣﺎل ﻧﺪار ﺑﻮدم ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫... ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﻔﻆ ﺧﺎﻟﻪ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم ... ﺣﺎﻻ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﻮدم ﮐﺎش ﯾﺎدﺷﻮن داده ﺑﻮدم ﺑﮕﻦ ﺧﺎﻟﻪ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﺷﺎﯾﺪ‬ ‫ﺑﺮاي ﻧﺴﺒﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺟﺎي ﭘﺎي ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮي ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺸﻮن ﺳﯿﺮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ ... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ...‬ ‫از در اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ... ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻣﯿﻮﻣﺪﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد: ﮐﺠﺎ ﻣﺎدر دارم ﺑﺮاي ﭼﺎي‬ ‫ﻣﯿﺎرم ... ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ رو ﻋﻔﻮ ﮐﻨﯿﺪ ... واﻗﻌﺎ ﺷﺮاﯾﻂ روﺣﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﺎزﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺲ ﺷﺪ: ﻣﺎ ﻧﻢ ﯾﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- ﻣﺎ؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ... ﺑﭽﻪ ام ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﺟﻮري ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﺑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻪ زور اون ﭘﻮزﺧﻨﺪم رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم ... ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺗﻮ ﺳﺮم ﻧﻤﯽ رﻓﺖ ...‬ ‫
- اﻻﻧﻢ ﺧﻮدش ﺗﻮ اﺗﺎق ﮐﺎرﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫... ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﭘﺎ اون ﭘﺎ ﮐﺮد: از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﯽ ﺑﻬﺘﺮه ...‬ ‫... ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ رو در رو ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ... ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ...‬ ‫ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ ... ﯾﺎد اون ﺷﺐ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﺪ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺪم ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﺎق‬ ‫ﮐﺎر ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون ﻋﻄﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﺑﻮي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﮑﻼت ﻣﯽ داد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از اون آدم اﺧﻢ اﻟﻮد ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اون ﺑﻮﺳﻪ زﯾﺒﺎ رو داﺷﺖ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﻣﻦ ... اﻻن ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد ... اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ اون ﺟﺎ رو ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫ﻻي در ﻣﺜﺎ اون ﺷﺐ ﺑﺎز ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ روﯾﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ... ﭘﺲ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺖ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﮔﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻤﻢ‬ ‫اﯾﺴﺘﺎدم ... اﯾﻦ ﻋﺎدت زﺷﺖ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... اﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻃﺮاﻓﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ...‬ ‫روﯾﺎ: ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻤﺶ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﻮد و ﺳﺮد. ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ زﻣﯿﻨﻪ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش راﺑﻄﺖ ﺧﻮب ﺑﻮده ... ﺑﺨﻮاه ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ ... اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺳﯿﻨﻪ ام ... ﯾﻌﻨﯽ؟ ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﻫﻢ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎري‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ادم رو ...‬ ‫دﺳﺘﺎم ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ در ﻣﯽ ﻣﯿﺮم ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ﺳﻤﺖ در و ﺑﺎزش ﮐﺮدم ... روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪ ... از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... دﺳﺘﻢ‬ ‫رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... !‬ ‫... اﯾﻦ اﺳﻢ از دﻫﻦ ﻣﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... آب دﻫﻨﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺪت دﻟﺶ ﺑﺮام ﺑﺴﻮزه ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﻧﯿﺎز دارم ﮐﺴﯽ ﺟﻤﻌﻢ ﮐﻨﻪ و ﺑﻨﺪازﺗﻤﺖ ﺑﻪ زور ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯿﺶ و ﺑﺒﺮه ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﯿﺎوش و‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪه ... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارم و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺮدم دوﺳﺘﻢ دارن ...‬ ‫روﯾﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ رو ﺑﻪ‬ ‫روﺷﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎي ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮﺗﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ آراﻣﺶ از زﯾﺮ دﺳﺖ روﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﻫﻤﻮن ﻣﺒﻞ ﻣﻨﺤﻮس اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ... روﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ اﺳﺘﯿﺼﺎل از ﻫﻤﻪ وﺟﻨﺎﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺑﺎ ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﺎ ﮐﺮد: روﯾﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺎش ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﭼﯿﺰه ...‬ ‫
- روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرم ﺑﺎش ...‬ ‫... ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ... ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ازش ﺣﺴﺎب ﺑﺮدم ... اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮ ﻟﺬت ﺑﺮدم ... اﻣﺎ اﻣﺮوز‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫روﯾﺎ از در اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون ... ﺣﺎﻣﯽ روﺑﻪ روم اﯾﺴﺘﺎد ﮔﺮه ﮐﺮواﺗﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺷﻞ ﮐﺮد: ﭼﺮا ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻬﺎم رو ﻧﻤﯿﺪي؟‬ ‫... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺸﻮن ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺷﺎل رو روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺧﻮرد داﺷﺘﻢ و ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺮ ﺟﺎش ﻫﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﺸﻪ ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داره ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺪا‬ ‫ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ... ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﺑﻮد؟ اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﯿﺪن اون ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ اﻧﺪازه ارزن ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﮕﻪ‬ ‫...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎم رو ﻫﻞ دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻋﺎدي ﺗﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬ ‫ﺻﺪام از اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎ ﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻮاﻃﻔﻢ ﻧﻠﺮزه: اوﻣﺪم از ﺗﻮن اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﯾﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺎﺷﻦ ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ‬ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدي ﺷﺪن و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آراﻣﺶ دارن ...‬ ‫ﺗﮑﯿﻪ اش رو از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮﯾﺸﻮن؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام آﺧﺮﯾﻦ ﺗﻼﺷﻬﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻣﻨﻈﻮرت رو از آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم رو زاﻧﻮﻫﺎم رو ﮐﻪ ﺑﯽ اراده ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ رو ﺑﻪ زور ﺳﺮﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ: راﺳﺘﯽ اﮔﺮ ﻟﻄﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو‬ ‫ﺑﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺳﺌﻮال ﮐﺮدم ازت ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻋﺼﺒﺎ ﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﺘﻮﺟﻬﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ ﻧﺸﺪﯾﺪ ... ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺧﯿﺮم ﺷﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ: ﻧﻤﯿﺬاري ... ﻧﻤﯽ ذاري ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن رو ﺧﻮب ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﻣﯿﺰش دﯾﺪه ﺑﻮدم ... رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﯿﻔﻢ ... ﺑﺮش داﺷﺘﻢ و روي دوﺷﻢ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﮐﺮدم‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﯿﺎوردم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- زﺣﻤﺘﺘﻮن ﻣﯿﺸﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... ﭼﻨﺪ روز ﺑﻬﻢ وﻗﺖ ﺑﺪﯾﺪ ... ﺑﺮاي دﯾﺪن اون آﻗﺎي ﭘﺪر آﻣﺎدﺷﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ وﺳﯿﻠﻪ دارم اوﻧﻬﺎ رو ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﺑﻪ وﺿﻮح ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ‬ ‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫... ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد رو ﺑﻪ روم ... دﺳﺘﺶ رو آورد و ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... اﻧﺘﻈﺎم ﺑﻮد اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮازي ﺑﻮدم ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو داﺷﺘﻢ ... ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو آروم از دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون: ﻣﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... اﻋﺘﺮاف ﻣﯿﮑﻨﻢ از وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪﯾﺪ اون ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺎ و ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻫﺎ ﺣﺬف‬ ‫ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو راﺣﺖ ﺗﺮ دﯾﺪم ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺸﻨﻮم ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎي ... ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ... و اداﻣﻪ داد: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارن ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه اي ﺑﻮد ... اﺳﺘﻔﺎده از دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻧﺪاره ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ... در ﺣﺪ اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺣﺮف زدﻧﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎش ... داري ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... و‬ ‫ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ... ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮدت داري ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﻪ ... ﭼﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ...‬ ‫... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ ... ﭘﺸﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﮐﺮد: ﺑﺸﯿﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺸﯿﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫اﻧﻘﺪر ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻢ ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺗﮑﯿﻪ داد ﺑﻪ ﻣﯿﺰ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ رو دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟‬ ‫... واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺟﺎش ﺑﻮد؟‬ ‫
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﻗﺎي دﮐﺘﺮ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﯽ دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﮔﻪ ... ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺶ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ... ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدن ... ﻣﻦ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... اﻻن ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﯽ و ﻫﯿﭻ ﺳﻌﯿﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي دوﻧﺴﺘﻨﺶ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ... از ﺗﻪ دﻟﻢ دارم ﻣﯿﮕﻢ ... ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻻن اﺻﻼ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﭘﯿﭽﯿﺪه رو ﺑﻔﻬﻤﻢ ... از ﻣﻦ ﭼﯽ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ ﺑﺮن ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ و ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ؟ !‬ ‫... از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻣﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﻦ رو زاﻧﻮﻫﺎت ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدي ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ... اﻣﺎ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﺪارم ... ﻣﻨﻢ ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن روز ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻧﯿﻮﺷﺎ زور ﺑﺸﻨﻮه ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﯿﻢ از ﺻﻮرت در ﻫﻤﺶ ﮔﺬﺷﺖ: ﻣﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﻮن ﻫﻤﺮازم ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه اﻧﮕﺎر ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﮔﻢ ﺷﺪم ... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد ... ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪﻧﺶ ﻧﮑﺮد ...‬ ‫روﺣﯿﻪ اش رو ﻧﺪاﺷﺖ ... رﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ اون دوﺗﺎ ... ﻣﻦ رو ﺑﯽ ﮐﺲ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮد ... اﻻن ﻫﻢ ... ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﺪ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ؟!‬ ‫
- ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺖ ﻏﯿﺮ از ...‬ ‫
- درﺳﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎدي ...‬ ‫
- اﻻن وﻗﺖ درس اﺧﻼق ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ ... وﻗﺘﯽ آدم ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ رو از وﺳﻄﺶ ﺑﺸﻨﻮه ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ درﺳﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮي ... ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ‬ ‫دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫
- اﮔﻪ از اوﻟﺶ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﻓﺮﻗﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﻣﺒﻞ رو ﮐﺸﯿﺪ و دﻗﯿﻖ رو ﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ ... اﻧﻘﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ زاﻧﻮﻫﺎش ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﯿﺨﻮرد ... ﮐﻤﯽ‬ ‫ﺧﻮدم رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ... ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﺮﻗﺶ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪي ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﻤﯽ دم ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬ ‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي اﯾﻦ آدم ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ازش ﺣﺮف ﺷﻨﻮي دارن ﮐﻪ اون ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﮕﻪ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﻗﻮل دادم ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ذارم ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮي دﯾﺪارت ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮه ... ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﺑﻬﻢ‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاري؟ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎدرﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ... ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت‬ ‫وﻟﯽ آﺧﺮش ... آﺧﺮش اﯾﻨﮑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارن واﻗﻌﺎ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ... دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺸﻨﻮم ... دﺳﺘﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮم: ﺣﺮﻓﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﺧﻮدت‬ ‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﺖ ﺑﻮد زدي ... اون وﻗﺖ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯿﺮي ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ... ﻧﺒﻮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬ ‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻢ ﺑﺮه ﺑﻪ ﻣﺮدي ﭘﺪر ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﯾﻪ زن ﻣﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺶ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ: ﺗﻮ ﺣﺎﻣﺪ رو از درﯾﭽﻪ رﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدش ﻫﻢ زﯾﺎد‬ ‫ﺷﻮﻫﺮش رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
قسمت هجدهم
- ﯾﻌﻨﯽ دروﻏﻪ؟!‬ ‫
- دروغ ﻧﯿﺴﺖ ... اﻣﺎ اون ﻃﻮري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... اﺻﻼ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﯾﻪ ادﻣﻪ ... اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺷﺘﺒﺎه ... اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ زن دﻧﯿﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﺶ ... ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺖ رﻓﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﺎر ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮم رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... اﻻن 93 ﺳﺎﻟﺸﻪ ... ﯾﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺶ ...‬ ‫اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ اون دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻨﺶ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺣﻖ رو داره؟!‬ ‫
- ...‬ ‫
- ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪﯾﺪ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻧﻮك ﮐﻔﺸﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻟﺮزون ﻣﻦ دوﺧﺖ ... ﭘﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو آروم روي دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم ﮐﺸﯿﺪ‬ ‫...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﻣﻦ ... ﻧﺎ ﺧﻮد اﮔﺎه ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎم ﻗﺮﻣﺰ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﮕﺸﺘﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ آروم ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... روي ﺗﻤﺎم ﺧﻄﻬﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻟﻤﺲ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﮏ ﺗﮏ ﻋﻀﻼت ﺑﺪن ﻣﻦ از اون اﻧﻘﺒﺎض در ﻣﯿﻮﻣﺪ و اون آروم آروم ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ... دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم: ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽ دوﻧﮏ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ دارن ... ﺣﻖ دارن ﭘﺪر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ... ﺑﺎش ﻫﻤﺮاز ... ﻣﺜﻞ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﺎش ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﺑﺎش ...‬ ‫ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺑﯿﺴﮑﻮﺋﯿﺘﻬﺎي ﺷﮑﺮي ﺧﻮﺷﻤﺰه اﻣﺎ ﺑﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎدام ﻫﻢ روي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ... ﮐﻮﺷﺎ ﻟﭙﻬﺎش ﭘﺮ ﺑﻮد‬ ‫... ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ... دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬي رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮش از ﺑﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﯿﻮان رو ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮد روي‬ ‫ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ...‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺑﻮد آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ و دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺎم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ... از دﯾﺸﺐ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‬ ‫... واﻗﻌﺎ ﻧﯿﻢ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮاره ﭼﯽ ﺑﺸﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ اون آدم اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ؟ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮوﺟﻢ از‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮﻧﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دﯾﮕﻪ ﭘﺎ ﺗﻮ ﻋﻤﺎرﺗﯽ ﺑﺬارم ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮد ... اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻣﺮد‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻪ ... ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺮون ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ؟‬ ‫
- ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﯾﺎد ﭘﺪرم اﻓﺘﺎدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﺗﻮ ﭘﺪرت رو ﯾﺎدﺗﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﭙﺎش ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد: ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫... واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﺒﺎﺷﻮن ﻏﻢ دار ﺑﺸﻪ اﻣﺎ اﯾﻦ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﺗﯿﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﻧﯿﻢ‬ ‫ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮه ... اﮔﻪ از راﻫﺶ وارد ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ... روﯾﺎ دﯾﺸﺐ ﺑﻬﻢ زﻧﮓ‬ ‫زده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮده ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ اوﻣﺪه ﺧﻮدي ﻧﺸﻮن‬ ‫ﺑﺪه و ﺑﺮه و ﭘﺲ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﺪوﻧﯿﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺳﺮ ﻧﺸﻮن‬ ‫ﻧﺪادن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﻣﯿﺪه ﺑﺬاره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ‬ ‫ﺳﻔﺖ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﭘﺪرم ﮐﻪ ﻧﻮاي ﺗﺎر ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ... ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ از ﺣﺎﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻣﺎﻣﺎن رو ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ از ﭘﺎي ﺑﺴﺖ وﯾﺮان ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﻘﺶ اﯾﻮاﻧﺶ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ آدم ﺑﺎﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو ﺗﻮي ﺳﯿﻨﮏ ﺑﺬاره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط دﯾﺪﻣﺶ ﺑﺎ ﻋﻤﻮ داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ...‬ ‫آب دﻫﻨﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻗﻮرت دادم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﺷﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻟﮑﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ ... ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام درﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ... اوﻧﺎ ﺗﻮ رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ...‬ ‫ﺑﺎ اوﻣﺪن ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺮﻓﺶ رو ﻧﺼﻒ ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫ﻣﻮﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ اداي اﺧﻤﺶ رو در آوردم ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﻣﻦ ﮐﯽ اﻧﻘﺪ زﺷﺘﻢ آﺧﻪ ...‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺎزوش رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر زﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﭘﺪري ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﻮن ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺎد رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻋﻘﺪه ﯾﺎ ﮐﻤﺒﻮدي ﻧﺪاﺷﺘﻦ اﻣﺎ ﮔﻮﺷﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ‬ ‫ﻧﺒﻮدﯾﻢ ... اﯾﻦ آدم ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯿﺶ و اﻓﺘﺎدﻧﺶ دﻧﺒﺎل زﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ارزﺷﺶ رو ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ وﯾﺮاﻧﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺮاي اﻣﺸﺐ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ... آﺧﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻮ ﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم اون ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺘﻪ ﭼﻮن ﻣﺮﺗﺐ وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪن ﺑﺎﻻﺧﺮه‬ ‫وﻗﺖ ﮐﺮد ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ ... ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺒﺮﻣﺸﻮن ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد: ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮان اﺷﺮاف زاده ﻫﺎﺗﻮن ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺐ ﺳﯿﺎوش ﻣﯿﺒﺮﯾﻤﺸﻮن ...‬ ‫
- ﺧﻮدﻣﻮﻧﯿﻢ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻠﮏ ﻧﻤﯽ ﻧﺪازﯾﺎ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﻢ اوﻣﺪ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺤﺮي ﺑﻮد ﺗﻮ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ اﯾﻦ آدم ﺑﺪ اﺧﻼق و ﮐﻢ ﺣﺮف ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﻢ ﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن اﺧﻼق‬ ‫ﻣﻦ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﻦ اﻫﻞ ﻃﻌﻨﻪ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدي؟‬ ‫ﺳﺮﮐﯽ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪم داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﺮﺑﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﺧﻠﻮت ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادراﻧﺸﻮن رﻓﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ... اﺻﻞ ﮐﺎري ﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد اون ﯾﮑﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدش ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد ... اﯾﻦ دو ﺗﺎ‬ ‫... ﻓﻘﻂ ﻫﻢ رو داﺷﺘﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم: ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﮐﺮدم ... ﻣﻮﺿﻌﺸﻮن. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﻪ ...‬ ‫ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ ...‬ ‫
- در ﺿﻤﻦ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ...‬ ‫
- ﭼﯽ؟!‬ ‫
- داد ﻧﺰﻧﯿﺪ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﺟﻤﻼت ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاش ﺑﺎز ﮔﻮ ﮐﺮدم ...‬ ‫
- واﻗﻌﺎ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮد از ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎي اﺿﺎﻓﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ روﯾﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از راه اﻓﺘﺎدن اﯾﻦ ﺳﯿﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺎﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دارم ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺟﻠﺴﻪ دارم ... ﺑﻬﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻣﯿﻮن ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ دﻟﻢ دوﺑﺎره ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻣﻮﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ داﻣﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺮﯾﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﯿﻢ؟‬ ‫
- اﯾﻮل داش ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو ... اون ﻋﻤﻮي ﻣﺒﺎدي آداﺑﺖ ﭼﺮا زﺑﻮن ﺗﻮ رو ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﺎوش ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ... و ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺮد‬ ‫ﺑﻮدم و آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ... ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ... ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻨﯽ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻫﻢ رﻫﺎ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺗﻪ دل ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪن آرزوﻫﺎي دادﺷﻤﻮن ... اون ﺟﻠﻮ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻮﺳﯿﺶ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﮐﻪ ﻧﻈﺮ داد ﺳﯿﺎوش ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ و ﻣﺤﮑﻢ‬ ‫ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد و آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺗﺸﺮ ﻣﯿﺰد ﺟﻠﻮي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﻮب اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ...‬ ‫... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاه اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﯿﺎوش ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن و ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺮم ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺨﻮرم ... ﺗﻮ ﭘﺎرك ﺑﺪوم ... ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ رو ﻣﺪﯾﻮن رﺷﻮه اي ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﻼ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ داره ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺪه ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻫﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ اون رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ ... ﺳﯿﺎوش اﻟﮑﯽ اﺧﻢ ﮐﺮد: ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن‬ ‫ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﮐﻼﻣﻮن ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺮه ...‬ ‫
- ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ازدواج ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ... ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺪي ﺟﺪي ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد: ﺗﻮ اول ﺑﺬار ﭘﺸﺖ ﻟﺒﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي آوﯾﺴﺎ‬ ‫ﻧﻘﺸﻪ ﺑﮑﺶ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ذاﺗﯿﺶ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي ﺳﯿﺎوش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: ﺳﯿﺎوش ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﭽﻪ داري ...‬ ‫ﺳﯿﺎوش ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺮاﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺳﻔﯿﺪﺷﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم ... در رو ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﻠﯿﺪ رو دادم دﺳﺘﺸﻮن: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﻮﻧﻢ در ﺑﺎﻻ رو ﺑﺎز‬ ‫ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮﯾﺪ داﺧﻞ ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎوش ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ آوﯾﺴﺎ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ رو واﻗﻌﺎ از ﺗﻪ دل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ات ﺑﮕﻮ ﭼﭗ ﺑﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ... ﺗﺤﻔﻪ ﺧﺎن ...‬ ‫ﮔﻠﯽ: ﻫﻤﺮاز ... اﮔﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﯽ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﮕﻢ ﻫﻢ اون ﺣﺎﻣﯽ ﺧﺎن ﻣﯿﺎره ﻣﻦ رو ﻣﯿﻨﺪازه ﺳﺮﺗﻮن ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: اﯾﻦ ﺟﻮري ﻧﮕﻮ ... از ﺳﺮ ﻧﺠﺎﺑﺘﺸﻪ ... ﺧﻮدش روش ﻧﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺸﺖ ﺑﺎﺷﻪ ... وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ‬ ‫زﻧﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﮔﻠﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎ داﺷﺖ ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻬﺸﻮن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم و اﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﺪن ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺸﺐ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪم ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ‬ ‫رو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺗﻮ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺧﺸﮏ ﺷﺪ‬ ‫
- ﭘﺴﺮ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪه؟‬ ‫... ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﻧﻔﺮت ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﺣﻘﯿﻘﯿﻪ ...‬ ‫دﺳﺖ راﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﻮد و دﺳﺖ ﭼﭙﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم و دوﻧﻪ ﻋﺮﻗﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم ﻏﻠﺖ ﺧﻮرد رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدﺗﺸﻮن از ﭘﻨﺠﺮه آوﯾﺰون ﻧﯿﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدن ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ‬ ‫ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ ﺟﻤﻠﻪ: ﺑﺮﯾﺪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫دﺳﺘﺶ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ روي در ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ: ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ دارم ... ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﺎدرﺗﻮن روي اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم آﺧﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻣﺎدرم دق ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ رﻫﺎ ... ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن اﺣﺘﺮام ﺑﺮﯾﺪ ... ﻣﺎ ازﻫﻤﻮن ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ‬ ‫ﺑﯿﻨﻤﻮن ﻧﻤﻮﻧﺪ ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اون دﺳﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ رﻫﺎ رو ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻮازش ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﻫﺎ‬ ‫رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدن ... ﻧﻔﺮت ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﺮد ... اﮔﺮ ﻣﯿﺸﺪ اﺳﻢ ﻣﺮد رو روش ﮔﺬاﺷﺖ ... ﻣﺎل اﻣﺮوز دﯾﺮوز ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم‬ ‫روزﻫﺎ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اون روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺒﺎ ﺳﺖ و ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺗﻤﺎم روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻫﺎم ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ... از روز ﻣﺮگ رﻫﺎ ... دﻗﯿﻘﺎ از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ آﻫﻨﮕﻬﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺲ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ... ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... وﺳﻂ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎش ﭼﻪ ﻗﺪر ﻓﻀﻮﻟﻦ ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ و ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﺟﻠﻮي در ﺑﺎ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ ﻣﯿﺰد؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ ... ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺎف ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش ... ﺟﺎ ﺧﻮرد از ﻧﮕﺎﻫﻢ ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و روﺳﺮﯾﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ دادم ... ﺻﺪام رو‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﮐﻤﯽ وﻟﻮﻣﺶ رو ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردم: دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻦ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺮاي ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ در ﺟﺮﯾﺎﻧﻪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﺑﺬاري ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ اون دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺰرگ ﺷﺪي و اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ذره اي ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﻮن از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﮔﺶ ...‬ ‫... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه ... ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ... اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد ... از ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ‬ ‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ داﺷﺖ ﻧﻔﻮذ ﻣﯿﮑﺮد ... از ﻟﺮزش ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﺪ ﺧﻮاﺳﺖ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻦ رو از اون ﺳﺮﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ درﺳﺖ وﺳﻂ ﯾﻪ ﮔﺮﻣﺎي‬ ‫دﻟﭙﺬﯾﺮ ...‬ ‫
- اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﺮدي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺪ اﺧﻼق و اﺧﻤﻮ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ... ﺣﺲ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﯾﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﺗﺮ اوﻣﺪ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ: ﺣﺮف ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﺮو ﺗﻮ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ...‬ ‫ﺗﻌﻠﻠﻢ رو دﯾﺪ: ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... از اﯾﻦ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪ ﺗﺮ ﺑﻮد و ﻻﻏﺮ ﺗﺮ ... ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺟﺪي و‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد ...‬ ‫در رو ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﺮو ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ ﺳﺮده ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺪه ...‬ ‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮ راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﺻﺪاﺷﻮن واﺿﺢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫
- ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اون ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ...‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ داﺷﺖ: ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم دور و ﺑﺮﺷﻮن ﻧﭽﺮخ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﻗﯿﻘﺎ ﮐﺪوﻣﺸﻮن؟‬ ‫
- ﺣﺎﻣﺪ ... ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯽ ... اﮔﺮ ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮدي ... اﮔﻪ داداﺷﻢ ﻧﺒﻮدي و ﺑﻪ ﺧﻮدت‬ ‫اﺟﺎزه داده ﺑﻮدي ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﯿﺎي ﺟﻠﻮ در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﻦ و ﺗﺮﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدﯾﺸﻮن و آراﻣﺸﺸﻮن رو ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮدي اﻻن ﯾﻪ‬ ‫دﻧﺪون ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ...‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو روي ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ درو دﯾﻮار ﺳﯿﻨﻪ ام ﻣﯿﮑﻮﺑﯿﺪ ... ﻟﺤﻦ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد ... ﻣﺤﮑﻢ ... ﯾﻪ‬ ‫ﮐﻼم . آروم ... و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮي اﯾﻦ ﻣﺮد اﻧﻘﺪر درازه ...‬ ‫
- ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ رو ﻃﯽ ﮐﺮدم و اوﻣﺪم ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- اوﻣﺪي ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ و از ﺳﺮ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﭘﺪرت ﮔﻨﺪ زدي ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﺮش ... ﺣﺎﻣﺪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﯾﻬﻮ از آﺳﻤﻮن ﺗﻮ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺎزل ﺑﺸﯽ ...‬ ‫
- اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ رو ﻣﯿﺪوﻧﯽ ... ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﺷﻮ و از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮو ... دﯾﮕﻪ ﻫﻢ دو رو ﺑﺮش آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻮ.‬ ‫
- اون رو ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮذ داره ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ اﻧﻘﺪر از ﻣﻦ ﺑﺪﺷﻮن ﻣﯿﺎد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪوﻧﻦ دور و ﺑﺮﺷﻮن ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪارن ... ﭘﺪري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎدري ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮده ... ﮐﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼﻣﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﯽ ﻫﻮا ﺑﺨﻮاي‬ ‫ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرش ﺑﺬاري ... ﯾﺎدم ﺑﺮه ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ دارم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺖ؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫... ﻣﻦ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺟﻠﻮي ﮐﺴﯽ ﺑﺮام درﺑﯿﺎد ... ﻣﻦ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺣﺮف ﻣﺎدام رو‬ ‫درك ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﭼﺘﺮ ﺑﻮد رﻧﮕﯽ ﻧﺒﻮد ... ﺗﮏ رﻧﮓ ﺑﻮد ﻗﺮﻣﺰ ... ﮔﺎﻫﯽ‬ ‫ﺳﻔﯿﺪ ... ﮔﺎﻫﯽ آﺑﯽ ... اﻣﺎ ﺑﻮد ... اون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ روي ﺑﺮادري ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫ﺻﺪاي ﮐﻨﺪه ﺷﺪن ﭼﺮخ ﻫﺎي ﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ از روي آﺳﻔﺎﻟﺖ و ﺑﻌﺪ در ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺳﺮده؟‬ ‫
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﻨﮕﻪ اﺑﺮوش رﻓﺖ ﺑﺎﻻ: ﺑﺎﺑﺘﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ... ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫... ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺗﻪ ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎن؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﺑﺎﻻ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻦ ... رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻦ ... ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ اﻣﻨﯿﺖ اﻧﮕﺎر ... ﺣﺎﻻ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﺮ از ﺣﺲ ﺣﻞ ﺷﺪن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻮد ...‬ ‫... روي ﻣﯿﺰ روﺑﻪ روش ﯾﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻓﺸﺎرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎش رو روي ﭘﺎش اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮدﯾﺪ؟‬ ‫... ﯾﮑﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﭼﯿﺰه ... اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮم ...‬ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزه دادﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف زدﻧﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮه ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ؟!‬ ‫ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ﻧﺨﻮاي ﺑﺎ ﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮردي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ اون ﻫﯿﭻ ﺑﯿﻨﺸﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻻن در ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭘﺪرﺗﻮن اوﻣﺪ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺎل ﭘﺮواز در‬ ‫ﻣﯿﺎرن و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺎل ﻣﯿﮑﺸﻦ؟‬ ‫
- اون ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻢ اﯾﻤﺎن دارﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫... ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ از ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... اﯾﻦ آدم ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻼت ﻣﻌﺪودي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮه ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي اﻃﺮاﻓﺶ رو ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ زد ﮐﻪ ﻋﻄﺮش ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫و اداﻣﻪ داد: ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺶ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺗﻮ ا ... درﺳﺘﻪ؟‬ ‫
- ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ ﭘﻮل ﮐﻢ آوردﯾﻢ ... آﺧﺮﯾﻬﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﺴﯿﺘﺎ درﺳﺖ و درﻣﻮن ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮل دارو ﻫﺎ در ﻣﯿﻮﻣﺪ ... اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﮐﻢ ﮐﻢ وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ رو ﺟﻔﺖ و ﺟﻮر ﮐﺮدم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- رﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﮐﻠﯽ ﭘﻮل داﺷﺖ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﺮﻣﺎه ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: رﻫﺎ از اون ﭘﻮل ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﻮﯾﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ رﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ اي داره ... ﯾﻪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از‬ ‫ﻣﺮﮔﺶ ﮐﺎرت اون ﺑﺎﻧﮏ رو ﺑﻬﺶ دادن ... در ﺿﻤﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﮐﺴﯽ از ﻏﯿﺐ ﺑﺮام ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫ﭼﻬﺮه اش ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎك در ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ: وﻟﯽ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ از ﻏﯿﺐ رﺳﯿﺪم ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺖ ... ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ... از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺸﻪ ... ﻧﻢ ﯾﺪوﻧﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻧﺨﻮام ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ... ﻣﻦ اون روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو ﯾﺎدﻣﻪ ...‬ ‫ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﯿﻄﻨﺘﻢ ﮔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد: درﺿﻤﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﺸﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ از ﺟﻮن ﮔﻼ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاي؟‬ ‫
- راﺳﺘﺶ رو ﮔﻔﺘﻢ ...‬ ‫
- ﮔﻞ ﭼﯽ دوﺳﺖ داري؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻠﻬﺎي دﻧﯿﺎ رو دوﺳﺖ دارم ... ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺨﺮه رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- آدم ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﻣﺰﺧﺮف ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮑﻪ اي از ﺳﺎﻻد ﻣﯿﻮه ﺟﻠﻮش رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد: ﻣﺰﺧﺮف ﻣﺮدﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺎي ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ام ﺗﮑﻮﻧﯽ دادم: ﺗﻌﺮﯾﻔﻬﺎﻣﻮن ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺗﻌﺮﯾﻔﻤﻮن از ﭘﻮل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﮑﯿﻪ ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم ... ﺧﻮب ﭘﻮل ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد دﺳﺖ ﻧﺰده ﺑﻮدم ...‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاي روزﻫﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزم ﻣﺠﺒﻮرﺷﻪ ﺑﻬﻢ ﭘﻮل ﺑﺪه ... و ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻤﺪ از ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺶ‬ ‫ﮐﻪ از ﮐﺎرﮔﺮداﻧﻬﺎي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻮد اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎر ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮت ﺑﯿﺸﺘﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻣﯿﺰ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﺪي ﻧﯿﺴﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺸﻤﺶ دﻧﺒﺎل اﻫﻠﺸﻪ ... ﺧﯿﺎﻟﺖ ازش راﺣﺖ ﺑﺎش ... در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﻣﯽ دوﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺮام ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ داري ﺟﺮات ﻧﺪاره دورو ﺑﺮت ﺑﭙﻠﮑﻪ ...‬ ‫... ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻦ دوﺗﺎ از ﻃﺮﻓﺪارﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﺮاي اﻣﻀﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻧﺪ ... دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﺮدن ... ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﮑﺲ و اﻣﻀﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎرت روي ﻣﯿﺰش ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﻣﯿﺸﻪ اﻫﻠﺶ ...‬ ‫
- از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﯿﻮﻣﺪ ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺖ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو داﺷﺘﻦ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاد ...‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ رك و ﺻﺮﯾﺢ ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎم رو ﮔﻢ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﻫﻮل ﺷﺪﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‬ ‫...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻣﮋده ﺑﺪم ﻫﻤﮑﺎرﯾﺖ رو ﺑﻪ ﻧﺮﯾﻤﺎن؟‬ ‫
- ﭼﻮب ﮐﺎري ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺮان‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- ﺳﻬﯿﻞ ﻫﻢ از زﻧﺶ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ و اﻻن ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﯾﮕﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ... ﻧﺼﻒ ﻣﺮداي اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﯿﻨﻦ ...‬ ‫
- ﺳﻬﯿﻞ اواﯾﻞ ﮐﻪ از ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻐﺾ ﺟﺎي ﺳﺮدش ﺗﻮي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن رو داﺷﺖ ... ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺣﻠﻘﻪ اش رو‬ ‫در ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد ... ﺳﻬﯿﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﺮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺧﻮﻧﻪ اﺟﺎره اي ﺧﯿﺎﺑﻮن اﻧﻘﻼب و ﺑﺪﻫﮑﺎري ﺑﻪ اداره آب و‬ ‫ﺑﺮق ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﺳﻬﯿﻞ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻨﺎر ...‬ ‫ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ از آﻧﺎﻧﺎس رو ﺗﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ: ﺧﻮب راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ آﻗﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﯿﺎﯾﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮد دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺖ ... اوﻧﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺑﻮد و و ﺗﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ داﺷﺖ و ﺷﻮﻫﺮش از ﺗﺠﺎر ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اون رو ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﺑﺎ ﭘﻮل ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫درﺳﻔﺮش ﺧﺮج ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ و ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﻣﯽ ﭘﺮدازه ...‬ ‫
- آﻣﺎرات ﻗﻮﯾﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻪ و ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻧﮕﺮان ﺷﻮﻫﺮ اون ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ ﻧﺒﺎش اوﻧﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺸﻪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﻣﺎ اﯾﻦ رواﺑﻂ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺬار ﻫﻀﻢ ﻧﺸﺪه ﻫﻢ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﻧﻮ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﺘﯿﺎج دارم ... ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و واﻗﻌﺎ‬ ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻗﻮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺣﺎﺻﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻤﯽ ﻓﺸﺎر دادم: ﯾﮑﻢ اﯾﻦ روزا ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرم ... راﺳﺘﯽ ﯾﻪ ﺷﺐ ﺷﺎم ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭘﯿﺸﻢ ... ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ‬ ‫ﺳﺨﺘﻪ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺎ ﻣﻦ دﯾﺪه ﺑﺸﯽ؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر راﺣﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ داره ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﺟﺪي ﻣﯿﮕﯽ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎت ﮐﯿﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا؟ اوﻧﺶ رو ﺧﻮدم ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ... ﭘﺲ ﯾﮑﯽ دو روز دﯾﮕﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻓﺘﺮ ﻧﺮﯾﻤﺎن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ دم ﻣﺪرﺳﻪ ... ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر روزي ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮﻧﻪ اﻣﺮوز ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل‬ ‫اون و ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﺎﻫﺎر رو ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ اﯾﻦ اﺟﺎزه ﺑﻪ زور ﺻﺎدر ﺷﺪ ... ﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻮك ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯽ رم ... و‬ ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﻪ ﺑﺮاﻣﻮن ...‬ ‫ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﻮار ﺑﻪ دﯾﻮرا ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﻋﻤﺎرت ﭘﯿﺎده ده دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﻮد ... ﻣﺤﻤﺪ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد‬ ‫ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ده ﺗﺎ دﺧﺘﺮ رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﺑﯿﺎن دورش ﮐﻨﻦ و اﯾﻦ‬ ‫وﺳﻂ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ ...‬ ‫راه رﻓﺘﻦ روي ﺑﺮﮔﻬﺎي ﭘﺎﯾﯿﺰي ﮐﻪ داﺷﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺑﻮي اﯾﻦ ﺑﺎرون ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ رو ﻫﻢ ... ﺻﺪاﻫﺎي‬ ‫اﻃﺮاﻓﻢ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﺪاد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﺎم ﺑﻮدن ...‬ ‫رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ده دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪن و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮاره ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ... رﻋﺪ و ﺑﺮﻗﯽ زد و‬ ‫ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺑﺎرون ﺗﻨﺪي ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﯿﺎط ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر آﺷﻐﺎل ﭼﯿﭙﺲ و ﭘﻔﮏ و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫ﻫﻢ ﺗﻮي دﯾﻮارﻫﺎ ﻃﻨﯿﻦ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺷﻌﺎرﻫﺎي ﺗﮑﺮاري ﺑﺎﻻي آب ﺧﻮري ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪارس ﻏﯿﺮ اﻧﺘﻔﺎﻋﯽ ﻻ اﻗﻞ آﺑﺸﻮن‬ ‫روان ﻧﺒﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ آب ﻧﺨﻮرﯾﺪ و اﻟﻨﻈﺎﻓﻪ و ﻣﻦ اﻻﯾﻤﺎن ...‬ ‫ﺗﻘﻪ اي ﺑﻪ در دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ زدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﯿﻮﺷﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﯿﺶ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﺮﺳﯿﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻓﺎژ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺣﺴﻬﺎي ﺧﻮب ﻋﺎﻟﻢ از ﺗﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫
- ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮم اﻧﺘﻈﺎم ...‬ ‫
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎم ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﻣﺮﺑﯽ ﺟﻮان ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﯿﻮﺷﺎ ي ﺗﺮﺳﯿﺪه رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻧﯿﺌﺸﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ... اوﻧﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎي ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن داد ...‬ ‫ذﻫﻨﻢ داﻏﻮن ﺗﺮ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم ... ﮐﻮﺷﺎ ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻧﮕﺮان و ﮔﺮﯾﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دم دﺳﺘﻢ ﺑﻮدن و ﺗﯿﮑﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺷﻮن‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ از اﺿﻄﺮاب ﺑﺮاش اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﻮد داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮاي درﻣﺎﻧﺶ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯾﺶ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... اوﻣﺪﯾﻢ‬ ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮش درش ﺑﻮد ... از ﺻﺒﺢ ﺣﺎل ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺪ ﺑﻮد ه و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪه ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﮕﻪ ... ﻓﺸﺎرش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد‬ ‫وﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮم وﺻﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ﻫﻤﺮاز ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﭼﺮا ﺑﻬﻢ زﻧﮓ ﻧﺰدي؟‬ ‫
- ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮن ﺳﺨﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮه ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯿﺖ ﮐﺮده؟‬ ‫
- دﯾﺸﺐ رﻓﺘﻢ آب ﺑﺨﻮرم ... اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫... ﻧﯿﺎزي ﻧﺒﻮد ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﯽ ...‬ ‫
- داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫... دﺳﺘﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﺶ رو دور ﻣﭽﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و اﺷﮏ رﯾﺰان ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻗﻮل ﺑﺪه ... ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﻣﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه.‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﺑﺪون ﻋﻤﻮ ﺣﺎﻣﯽ ﻫﻢ ... ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺮم ...‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺮدم و ﺧﻢ ﺷﺪم و ﭼﻤﺎش رو ﺑﻮﺳﯿﺪم: ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎ ﻣﺰاﺣﻤﯿﻢ ... ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اون دﻓﻌﻪ اي ﺑﻪ ﻋﻤﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﺮاز وﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ‬ ‫اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ؟ ﺷﻮﻫﺮت ﻣﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﺎر ﻧﺪارﯾﻢ ...‬ ‫... داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ... ﮐﺪوم آدم ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﭼﮑﯿﺪ روي دﺳﺘﺎي ﻧﺎزش: ﻣﻦ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازدواج ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﺷﻤﺎﻫﺎ رو دارم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ... ﮐﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ... اون ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﺑﺎر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ...‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم: ﮐﯽ اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻦ ...‬ ‫
- اون ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﻢ داﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫... ﻗﺮﺑﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺗﺮﺳﯿﺪه رﻣﯿﺪه ﺑﺮم ... ﻣﻦ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮدم ... ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻬﺎي ﺑﺪﻧﻢ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫اﻧﮕﺎر ... ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﻋﯿﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﭼﻮب ﺑﻮد از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ... داﺷﺘﻢ رواﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪم ...‬ ‫در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ ... ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي وارد ﺷﺪ و ﻣﻦ آروم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ ... ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ زدم و ازش ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻢ از اوﻧﺠﺎ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮره رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ... ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ اﮐﯿﮋن ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺘﻮﻧﻢ اﯾﻦ رﯾﻪ ﻫﺎي ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ... ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ... ﻫﺮ ﮔﺬر اﮐﺴﯿﮋن از ﮔﻠﻮم ﺳﻮزش ﻋﻤﯿﻘﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد‬ ‫...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ رو ﺑﺮاي آزﻣﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮدن ﺑﯿﺮون و ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ... ﮐﻮﺷﺎ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر‬ ‫ﺑﺨﺶ ﺑﺮده ﺑﻮدﺗﺶ ﺗﻮ اﺗﺎق اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ... ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ در ... ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺮان ازش وارد ﺷﺪ ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﮔﺎم ﻫﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺗﺮ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺸﻪ ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﻼم ﺑﮕﯿﺪ ﭼﯽ از ﺟﻮن ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﺎرن؟ ﺳﺮ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ؟ ﺑﺪﯾﺪﺷﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ... ﻣﻦ ﮐﻪ دارم اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻮن ﺑﯿﻮﻓﺘﻢ ﻗﺒﻮل ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد: اﯾﻨﺎ ﭼﯿﻪ داري ﻣﯿﮕﯽ ﻫﻤﺮاز؟ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﭼﺶ ﺷﺪه؟‬ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ: ﮔﻔﺘﯿﺪ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ از ﭼﯽ اﯾﻦ‬ ‫ﺟﻮري ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ؟‬ ‫... ﺑﻐﻀﻢ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪ: دارم ﻣﯿﺴﻮزم ... ﻣﯽ ﺳﻮزم از آﺗﯿﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادرﺗﻮن دوﺑﺎره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ...‬ ‫اﺷﮑﻢ ﺟﺎري ﺷﺪ ﻟﺮزﺷﻢ اﻧﻘﺪر ﻋﯿﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎم رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﺧﻢ آﻟﻮد‬ ‫اﻣﺎ آرام و ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ اﻧﮕﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اون ﻟﺤﻈﻪ اون ﻫﻢ ﮐﻢ آورده ﺑﻮد ...‬ ‫از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺘﻢ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ... اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎرم از ﻫﻤﻪ ﺣﺠﻢ زﻫﺮ ﺗﻮي‬ ‫ذﻫﻦ و ﻗﻠﺒﻢ ...‬ ‫اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺟﻮﺷﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﻢ از ﺷﺪت ﻟﺮزش ﻋﯿﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرد: ﺑﺎﯾﺪ از روي ﺟﻨﺎزه ﻣﻦ رد ﺑﺸﯿﺪ ...‬ ‫اﯾﻦ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... و ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮ آﻏﻮﺷﺶ رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﻪ ﻗﺪري ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ‬ ‫ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه ... دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ دورم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﻧﻠﺮز ﻟﻌﻨﺘﯽ ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﻠﺮز ... ﻣﯽ ﺧﻮاي ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﮐﻨﯽ؟‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎم ... از اﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ دورم ... از ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﮕﺮاﻧﯽ داﺷﺘﻦ‬ ‫... اﻧﻘﺪر ﺷﻮﮐﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ ... ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ از اون ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺤﮑﻢ‬ ‫ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺰن ... ﻫﻤﻪ دادﻫﺎت و ﻓﺤﺶ ﻫﺎت ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ آروم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ و ﯾﻮاش روي ﺷﻘﯿﻘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎي اﺛﺮ ﺑﺨﺶ از اﯾﻦ آﻏﻮش اﯾﻦ‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﯿﮑﺮدن ﮐﻢ ﮐﻢ دارن اون ﻟﺮزش رو از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺒﺮن ...‬ ‫ﺻﺪاش ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺮ از آراﻣﺶ: ﻫﻤﺮاز ... ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت و ﻣﻦ ... ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰن‬ ‫... ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮم ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ از وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم ... دﺳﺘﻪ اي از ﻣﻮﻫﺎم رو آروم دور اﻧﮕﺸﺘﺶ‬ ‫ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﺪ: آروم ﺑﺎش ... دوﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺶ ...‬ ‫... ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ و ﺣﻠﻘﻪ دﺳﺘﺶ دور ﺑﺪﻧﻢ و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻮ ﮔﺮﻣﺎي ﺗﻨﺶ و ﺻﺪاش ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ‬ ‫ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﻔﺴﻬﺎم ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﮕﯿﺮن و ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺟﺎش در ﻣﯿﻮﻣﺪ دوﺑﺎره رﯾﺘﻢ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد درد ﺑﻮد و درﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدش ﺟﺪا ﮐﺮد: ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﭼﺮا ﺳﺮت ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺧﻮب ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ... از ﺧﻮدم ... از اﯾﻦ ﺑﯽ ﭘﺮواﯾﯽ ... از اﯾﻦ آﻏﻮش ... و از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از وﺟﻮد ﺧﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا‬ ‫اﻧﻘﺪر آراﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺳﯿﺎوش اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺖ از ﯾﻪ ﺣﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺣﺲ ﻫﺎي‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ دارم ... ﺧﺠﺎﻟﺖ ... آراﻣﺶ ... ﺣﺘﯽ ﺗﺮس ... اﻣﺎ ﺗﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﯾﻪ ﻗﻠﻘﻠﮏ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻧﻮازش آروم ... ﻣﺜﻞ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ ... و ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮاز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﻮدش رو ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮد ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﭼﯿﺰي ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ‬ ‫...‬ ‫ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ... ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﺑﻮد ... آروم ﭘﺮﺳﯿﺪ.: ﻫﻤﺮاز؟!‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ اوﻣﺪ روي ﻟﺒﺶ از اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻣﻦ: ﻫﻤﺮاز ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺣﻞ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد ... ﻏﺮﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﻫﻤﻮن آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ زن ﺑﻮدن رو ﺑﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫زﻧﻬﺎي ﻋﺎﻟﻢ ﯾﺎد داده ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻧﺘﻬﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زن ﺑﻮدﻧﺖ رو ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯿﺂورد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫اﯾﻦ آدم ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻫﺎﺳﺖ ... ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ آﺷﯿﻞ ﻫﻤﻮن ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺿﻌﻒ رو ﻫﻢ ﻧﺪاره ... ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻢ ﮐﺮواﺗﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ... ﺻﺪاي ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ‬ ‫رو ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﯾﻦ آدم رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻃﻮر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت رو ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ‬ ‫
- دﯾﺸﺐ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ... اﺣﺘﻤﺎﻻ اوﻣﺪه دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪم ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ اون ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ... ﻋﻤﻪ ﻣﻠﻮك اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو ﭼﺮا ﻣﯿﺰﻧﻦ؟‬ ‫
- اﯾﺸﻮن دو ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻧﮕﻪ داره ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم اون‬ ‫ﺑﺤﺚ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ و ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫... ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺖ: از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ دﻟﺨﻮره؟‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﺑﻪ ﺧﺪا ...‬ ‫دﺳﺘﺶ رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﺟﯿﺒﺶ: ﻫﻤﺮاز ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎش ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎن ﻓﺸﺎرت رو ﺑﮕﯿﺮن؟‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫... ﻟﺒﺨﻨﺪش ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ ... ﺧﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺳﻮﺗﯽ دادم از ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺣﺮارت زد ﺑﯿﺮون ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ ﺗﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺧﻮرد ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺟﻮوﻧﯽ وارد ﺷﺪ ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ ﯾﮑﻢ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ‬ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪ ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ زد ...‬ ‫
- ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﺷﺎ ﭼﺮا از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﮓ ﻧﺰدي ...‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎر: ﺧﻮب ﻋﻤﻮي ﻋﺰﯾﺰ ... ﺑﺮادر زادﺗﻮن ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﺧﻮاﻫﺮش ...‬ ‫... ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﯿﻮﺷﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ژﺳﺖ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻃﻔﻠﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎره ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ: ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟‬ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻧﯿﻮﺷﺎ زد ... ﮐﺎري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪي ﺧﻮد ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺷﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺸﻮن از اﺗﺎق ... دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي ﮐﺒﻮدي ﺳﻮزن و ﺳﺮم زدم و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ زدم: ﻫﻤﺮاز ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮه ... ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻋﻤﻮ ﺑﺮه از دﮐﺘﺮم ﺑﭙﺮﺳﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫
- دﯾﺪي ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ؟‬ ‫از ﻧﮕﺎه ﺷﺎدش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ... دﻟﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ ﺑﺮاي ﻧﺸﺎﻃﺶ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ...‬ ‫اﻣﺮوز روز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺧﯿﻠﯽ دﯾﻮارﻫﺎي اﯾﻦ آدم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر ﭘﻮﺳﺘﻪ ﻫﺎش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺧﻮد ﺣﺎﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫... ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ آدم زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻫﺪﯾﻪ‬ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ... ﺑﺎ رﻓﺘﺎرﻫﺎ و ﻋﻤﻞ ﺳﺎده اش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺣﺲ آراﻣﺶ و اﻣﻨﯿﺖ رو ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺎي ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل داده ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ وارد اون ﻋﻤﺎرت ﻧﺸﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاي ... ﯾﻌﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮي ﺧﺎﻟﺖ رو؟‬ ‫ﺳﺮ ﻫﺮ دو ﻣﻮن ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎرﭼﻮب در ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﺑﯿﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻧﻪ ... ﺧﺎﻟﻪ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺳﻦ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ... دﯾﺪﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮﺷﻮﻧﻢ ... ﭼﺮا اﺻﺮار دارﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ام و ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺗﻮ ﭘﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﯽ ... ﺗﻮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ...‬ ‫
- ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رﻫﺎ ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﺧﻮﺷﮕﻞ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺮاش ﭼﭗ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪه ... ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﯿﮑﻪ داده ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺬت ﻣﺎ‬ ‫رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻬﺮ ﺑﻮد ... ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺑﻮد ... و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ از ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون ﻏﺮور اﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي‬ ‫ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮓ رو درك ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺮاي ﺗﺰرﯾﻖ وارد ﺷﺪ و از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﻢ ... ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﺮاي ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﻧﯿﻮﺷﺎ زدم و اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون ... ﻟﺒﻬﺎم‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد و ﺳﺮم از اون ﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎر داﺷﺖ ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﮏ دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫وارد راﻫﺮوي ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻮش ﻫﻢ اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ و دﺳﺘﺶ رو دراز ﮐﺮد ﺳﻤﺘﻢ ... دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻧﻪ؟!‬ ‫
- از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﮐﺴﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻣﺎدرم رو ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن از دﺳﺖ دادم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﯾﺎدﺗﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﯽ ... ﯾﮑﻢ رﻋﺎﯾﺖ ﺧﻮدت رو ﺑﮑﻦ ...‬ ‫ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺸﯿﻨﻢ: ﻣﯿﺮم ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎرم ﺑﺨﻮري ... ﺑﻌﺪ از اون ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ آرام ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺰدﯾﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ داري ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﭙﻮل ﺑﺰﻧﯽ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب دﺧﺘﺮ ﻫﺎي زﺑﻮن درازي ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷﻮن داد ﻣﯿﺰﻧﻦ آﻣﭙﻮﻟﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﻻن ﺷﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- ﻣﯿﺮﯾﻢ در ﺧﻮﻧﺖ وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﺑﺮدار ﺑﺮاي ﺷﺐ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺎم ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدي ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ روي ﭘﺎم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ رد اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش ﮐﺸﯿﺪم و دوﺑﺎره ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ‬ ‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﭼﺸﻤﺎش رو دﯾﺪم ...‬ ‫
- ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﯽ ﻫﻤﺮاز ... ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- رﻫﺎ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﻧﺬارم ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻦ ... اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻧﺬارم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﺟﺎدو ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﻪ ... اﻣﺎ ﺷﺪه ... از دﺳﺖ آدم در ﻣﯿﺮه‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ ... درﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮش ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم: ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ات ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﺮاز ... دﺳﺖ از اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺑﺮدار ...‬ ‫... اﯾﻦ آدم اﻣﺮوز ﭼﺶ ﺑﻮد ... داﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو زﯾﺮ رو رو ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- اون ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﮑﻦ ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻧﻘﺪر اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫
- ﺣﻘﺸﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮي ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﺗﻮﺟﻪ دارﯾﺪ ﻫﻤﺶ دارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻮﺟﻪ داري دل ﻧﺎزك ﺷﺪي؟! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻌﺪش ﺑﺎﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ؟!‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ...‬ ‫
- ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ... ﺗﻮ ... و ﺣﺎﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻣﺠﺪد در ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﻮج ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮي ادﮐﻠﻦ و ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري از‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺣﺴﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم ﭘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ...‬ ‫ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ و ﯾﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ: اﯾﻦ رو ﺑﺨﻮر ﯾﮑﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﯿﺎد ...‬ ‫اﯾﻨﻢ ﭘﻤﺎد وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ آ ...‬ ‫ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﭘﻤﺎد؟!‬ ‫
- ﺑﺮاي اون ﻟﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪن ...‬ ‫... از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺑﯽ ﭘﺮواﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﻧﺴﺒﺘﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺎﻣﯽ اﻧﺘﻈﺎم‬ ‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ...‬ ‫ﭘﻤﺎد رو روي داﺷﺒﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- اون ﻣﻌﺠﻮن رو ﻫﻢ ﺑﺨﻮر ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دوﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻧﺮژي داري ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪن و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ داري ازش ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ... ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﺨﻮام ﺣﺮﻓﻬﺎت رو ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﺸﻨﻮي ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري ﺟﺰ ﯾﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ و ﯾﻪ ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪارم ... ﺑﺨﺸﺶ ﺣﺎﻣﺪ ... ﮔﺬ ﺷﺘﻦ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺣﺲ ﮐﺮدي و ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﻪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪاره ...‬ ‫... ﯾﻪ ﺟﺮﻋﻪ از اون ﻣﻌﺠﻮن ﭘﺮ از ﮔﺮدو و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺰه رو ﻗﻮرت دادم: ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ... ﺑﺨﻮر ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﻟﺒﻬﺎم ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ... ﻟﻮس ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﮑﺎﻫﺶ ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻬﻢ‬ ‫داﺷﺖ: ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ دوﺳﺖ داري اذ ﯾﺘﻢ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: اذﯾﺖ؟ ! ﻣﻦ ﮐﻪ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪش زﯾﺎدي ﺷﯿﻄﻨﺖ داﺷﺖ: ﺑﺨﻮر دﺧﺘﺮ ...‬ ‫
- ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫
- ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﻋﻤﺎرت ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﺎش ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻨﻪ ... اون‬ ‫ﺟﺎ اﻻن ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ...‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﻓﮑﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻏﺮ زده ﺑﻮد اﻋﺘﺮاض ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻢ و ﻧﻤﯿﺎم ... و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﮐﻼم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ... از ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ وار ... ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم‬ ‫اون ﯾﮏ ﮐﻼﻣﯽ و زور ﮔﻮﯾﯿﺶ روﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ... اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ...‬ ‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﭘﺎ ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ... ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺸﯿﺶ ﻫﻨﻮز اون ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮوﻫﺎش رو دوﺑﺎره ﮔﺮه زده ﺑﻮد ...‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮون ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ رو داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ... ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و‬ ‫ﺷﺎﻟﺶ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﮐﺎﻣﻞ ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮد: آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎي ﺑﯿﺎرم؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺧﺼﯿﺪ ... اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ دو ﺗﺎ ﭼﺎي رو ﻣﯿﺨﻮام ... ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 01 اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﻣﺸﺐ دارﯾﺪ دﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﯾﺪ ﻣﻨﺰل ...‬ ‫
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫روي ﻣﺒﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻧﻘﺪر رﻓﺘﺎر و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم در‬ ‫ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ اﺧﻼق ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم از ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮي ﮔﻠﻮم ﻣﯿﺰد ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻪ ... ﭘﺎﻟﺘﻮش رو آوﯾﺰون‬ ‫ﮐﺮد و دﻣﺎي ﮔﺮﻣﺎي اﺗﺎق رو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮد: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم: ﺧﻮب ﻧﮕﺎم ﮐﻦ ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻦ رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﯿﺪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻪ ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﻣﺪ رو ﺑﺸﻨﻮي ... اون ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ رو ﺑﺸﻨﻮه ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم‬ ‫ﮐﻪ ﻃﺮف ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺘﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫
- ﭘﺲ اﮔﺮ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯿﺪ ﻣﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارﯾﺪ ...‬ ‫
- اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ...‬ ‫
- دﯾﺪﯾﺪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ...‬ ‫ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﺪ: ﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻃﺮف ﻣﻦ رو اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮدي ... ﻫﻤﺮاز ﺟﺎﯾﯽ ... ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﯽ اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﺪي ﯾﺎ ﺧﻮدم ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ داري اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﯽ اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﮐﺎت ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﭼﺎي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﻣﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎز ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... ﺑﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺶ ﺣﺎﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا رو اﯾﻦ‬ ‫ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ...‬ ‫
- ﮐﯽ؟‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﺸﯿﺘﻮن دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ دﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ دﻟﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ.‬ ‫... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ ... زﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ... ﺑﺮاي ﻫﺮ زﻧﯽ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ دﻧﯿﺎ‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم زن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺗﺮﯾﻦ زن ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺑﻮد ... اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﻀﻮر ﯾﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرش ﭘﺎره ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم ﭘﺮده ﻫﺎي اﺣﺘﺮام و آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ...‬ ‫از در وارد ﺷﺪ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺎﻣﯽ اﺧﻢ آﻟﻮد و ﺟﺪي ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ داد ...‬ ‫
- ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬ ‫روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و آرﻧﺠﺶ رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﭘﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم رو ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮدم آروم ﺑﺎش ...‬ ‫اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺸﺪ: ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻬﻤﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از ﻣﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﺳﺘﺎرت ﯾﻪ ﺟﻨﮓ ﻟﻔﻈﯽ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رﺳﻮﻧﺪ ... ﻣﻦ روي ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﭙﺬﯾﺮي اوﻧﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻨﻦ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ رو ﻧﺨﻨﺪوﻧﯿﺪ ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮﻧﻦ ... ﻫﻤﻮﻧﺎ رو 01 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ رﻓﺘﯿﺪ ... ﺑﮕﺬرﯾﻢ‬ ‫از ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ...‬ ‫دﺳﺘﺎش رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﻮي ﻫﻢ ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺣﺎﻣﺪ ﻗﺮﺻﻬﺎت رو ﺧﻮردي؟‬ ‫
- آره ... ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي زدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ آدﻣﻪ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﺑﺰرگ ﺷﺪي ... اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺗﻮ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﺶ ذره ذره ﮐﯿﻨﻪ از ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدي و ﻻﻏﺮ ... ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺟﺎش ﮐﻤﯽ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪن: اﯾﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮاي اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‬ ‫ﺗﻮ از زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﻗﻮرت دادم: راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ درد داﺷﺖ و اﯾﻦ درد رو ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻮﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدي ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎرون داﺷﺖ ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﺧﻠﻮت ... ﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﯿﺰ ... اﻣﺎ ﺑﻌﺪش‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اون ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... از درون ﺳﻮﺧﺖ ... از ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺧﻮرد و ﺑﯿﺮون ﻧﺪاد ... ﺷﻤﺎ رﻓﺘﯽ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ‬ ‫رو ﺑﺎ ﺳﺮي ﭘﺮ از ﻓﮑﺮ و دﻟﯽ ﭘﺮ از درد ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ... ﻣﻦ اﯾﻨﺎ رو ﻣﯿﺪوﻧﻢ ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫... ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰدم ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ... ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ اﻧﮕﺎر ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﺘﻮن ﺗﻤﺎم داﺷﺘﻪ ﻫﺎش ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺮاش ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ ﻣﻮﻧﺪه‬ ‫ﺑﻮد ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ رﻫﺎ ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ... ﯾﻪ ﻫﯿﭻ ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﻐﻀﻢ رو ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻨﺎر ﺑﺰﻧﻢ ... اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮدن و ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدن رو ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﺮزش ﻟﺒﻬﺎم ﺑﺎز دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ: اﯾﻦ ﻋﺸﻖ رو ﺷﻤﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدي ... ﯾﻪ ﻃﺮﻓﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﺮدي و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽ ﻧﮕﺎه‬ ‫ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﭼﻪ ﺧﺮاﺑﻪ اي ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﺬاري ... ﺣﺎﻻ ﺣﺮف از ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮ ﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ ...‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮاش ﺗﻠﺦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ... ﺧﻮاﻫﺮي ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‬ ‫زاﯾﻤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﯿﺮش ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... ﺑﻮدم زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﺪ رو ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻪ رژﯾﻤﺶ ﺟﻮاب داده. ﯾﺎ ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد اﮔﺮ اون ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﺶ ﺑﯽ ﻧﻘﺺ واﯾﺴﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮده ...‬ ‫... اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻟﻐﺰﯾﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﯿﺮم ... ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮق اﺷﮏ رو ﺗﻮي ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﺪي ﮐﻪ ﻟﺮزش دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ: ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻏﺮوري ﺑﺮاش ﻧﻤﻮﻧﺪ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﻫﯿﺞ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮي ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮدش ... ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﺠﺎن ... ﯾﻪ ﺗﻦ ﺗﺎزه ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اون ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﮑﻨﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﺗﺎ درد زﺧﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ رو اﻟﺘﯿﺎم ﺑﺪه و ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﭘﯿﺪاﺗﻮن ﻣﯿﮑﺮدم و ...‬ ‫اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪ و اﻓﺘﺎد رو ﮔﻮﻧﻪ اش ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﺣﺎﻻ اوﻣﺪﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ...‬ ‫
- اوﻧﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮﻧﻦ؟‬ ‫اﺷﮏ روي ﮔﻮﻧﻪ اش رو ﭘﺎك ﮐﺮد: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻫﻤﯿﻦ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﻤﯿﻦ ... آرﻧﺠﻬﺎش رو ﮔﺬاﺷﺖ روي زاﻧﻮﻫﺎش و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش: ﻣﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺪا