بانوی قصه

[sober]

قسمت نوزدهم
.. ﭘﺪرم ... ﭘﺪرم‬ ‫ﻫﯿﭻ ﺟﻮره ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... اون ﻋﻤﺎرت ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮاب وﺑﻮد ﻓﻘﻂ ... ﻟﺞ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو‬ ‫ﺗﮏ ﺑﻌﺪي ﻣﯿﺪﯾﺪ ...‬ ‫ﮔﯿﺮ داد ﺑﻬﻢ ... ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... آﺑﺮوش ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش در ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﯾﻪ ﺟﻮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮدم ... ﯾﻪ ﭘﺪر ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﭘﺪري ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ دﯾﮕﻪ؟‬ ‫
- اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﺎدﻓﯽ دﯾﺪﻣﺶ ... ﺑﺎ اون ﻣﺤﻠﻪ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم ... دوﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه دﻧﺒﺎﻟﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ...‬ ‫دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ اش ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﺮي از ﻣﺪرﺳﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ... ﻫﯿﭻ زﻧﯽ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﻫﺎ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﺎم ﻣﺒﻞ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ رو ﭼﻨﮓ زد ... اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺮزﺷﺸﻮن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺸﻪ ... ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم از اون ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﻣﻨﻘﺒﺾ در اوﻣﺪن ... ﺑﺎ ﻟﻤﺲ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺑﻮدن ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﻃﻮر آروم ﮐﻨﻦ ... ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻬﺎم اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اﻣﻦ‬ ‫ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺎﺣﺐ اون آراﻣﺶ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎه و اﯾﻦ اراﻣﺶ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ در ﺗﭙﺶ ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اوﻟﺶ ﯾﻪ ﺑﺎزي ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ... رﻫﺎ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ رﯾﺎ،ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﭘﺪرم ﭘﺎش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو‬ ‫ﮔﻠﻮم ... اﺻﺮارش ﺑﻪ روﯾﺎ ﺑﻮد ...‬ ‫... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺸﺮده ﺷﺪن ...‬ ‫
- ﻣﻦ ... روﯾﺎ از ﺳﺮم زﯾﺎد ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... اون روز ... ﻣﻦ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻫﻤﺮاز ... ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮم ﺑﻪ اون دﺧﺘﺮك ﻫﯿﺠﺎن زده اي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﯿﺰد رﻓﺖ ...‬ ‫دﺳﺖ آزادم رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﯿﭽﺎره ﺧﻮاﻫﺮم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻤﻪ رو ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدم ... ﺧﻮدم رو ... ﭘﺪرم رو رﻫﺎ رو ...‬ ‫
- ﻣﻦ رو ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻤﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻟﺮزش ﺻﺪاش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ: ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻗﺸﻘﺮق ﺷﺪ ... ﯾﻪ دﺧﺘﺮك51 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﯿﭻ ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺪ ...‬ ‫]‪["COLOR="Red‬اﺣﺴﺎس آدم ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺪه رو داﺷﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮم ﻣﺜﻞ ﺧﯿﺎل و ارزو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدو ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدن از‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯿﺶ و وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ از اﮐﺒﺮ ﺧﺎن رﯾﺸﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻋﺮوﺳﺶ رو ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪن اون ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫اﺷﮑﺶ اﻓﺘﺎد روي ﺷﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮕﺶ: ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ ... ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻮد ... ﻫﻤﺮاز‬ ‫... رﻫﺎ ﺻﺮﻓﺎ ﯾﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻮد ... زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد ... ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد ... اﻣﺎ ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ ... رﻓﺘﺎرﻫﺎش ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺟﻮر در ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ... ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﻮق ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ... ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ دﯾﭙﻠﻤﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺮاش ﻣﻌﻠﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫از زﯾﺮ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺤﮑﻢ دﻫﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﻟﯿﺪم: ﻣﮕﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ ...‬ ‫
- ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ازش ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺸﻪ ... اﺻﻼ ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ... ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ اون ﺗﺎﺛﯿﺮ‬ ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﺶ ﻣﺎه اون زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﮐﺸﺶ رو از دﺳﺖ داد ... ﻫﻤﺮاز ﻣﺎ ﯾﻪ ﺣﺮف ﻣﺸﺘﺮك ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ... اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﺎ زﻧﻬﺎي ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮد ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ... ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دو‬ ‫ﺳﺎل ﺑﻌﺪش ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﺎردار ﺷﺪ ... دﯾﮕﻪ ازش ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ... اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اون ﺧﻮﻧﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﻮدم‬ ‫رو ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ...‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺟﺒﺎر ... اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻢ ... روﺷﻨﮏ ﺗﻮ اون دوره وارد ﺷﺪ ...‬ ‫... ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮش: ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ... ﺑﻪ ﺟﺎي اون زن ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ زن ﺳﺮ ﺣﺎل ﭘﺮ ﺣﺮف ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش‬ ‫ﮔﺬروﻧﺪ ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... زﯾﺒﺎﯾﺶ ﯾﻪ دﻫﻢ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ازش ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ. و زﺑﻞ ﺑﻮد ... از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ زﯾﺮ ﭘﺎم ... ﺧﻮﻧﻪ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدن ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﻮن داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻏﺮ ﻏﺮﻫﺎي ﭘﺪرم ﺑﻮد ﻟﻌﻨﺘﻬﺎي ﻣﺎدرم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ‬ ‫ﻣﯿﮑﺮدن و ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﻮار ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون زﻧﯽ ﮐﻪ ...‬ ‫ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ ... ﺣﺲ ﮐﺮدم اﺑﺮاز وﺟﻮد ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻧﺪاﺷﺖ ... ]/[‬ ‫
- رﻓﺘﻨﻢ ﺑﺎ روﺷﻨﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد ... ﭘﺪرم ... رﻫﺎ ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ده ﺳﺎل ... ده ﺳﺎل ﺑﺎ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮﻣﺘﻮن ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮا ﺑﮕﯽ ﺑﮕﻮ ... اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﺰن ﺗﻮي دﻫﻨﻢ ﻋﻮض ﺗﻤﺎم اون ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎي رﻫﺎ ... اﻣﺎ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﭼﯽ؟ واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﻢ اﻣﺎ ﭼﯽ؟ ﺧﻮدت دﺧﺘﺮ داري ... ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داره ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎش رو‬ ‫ﻧﻮازش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯽ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدي ...‬ ‫
- ﺑﻪ اون ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺪه ﻣﻦ ﺗﻘﺎص رﻫﺎ رو ﭘﺲ دادم ... ﻫﻨﻮزم دارم ﭘﺲ ﻣﯿﺪم ...‬ ‫
- ﻻﺑﺪ روﺷﻨﮏ ﺧﺎﻧﻮم ﻗﺎﻟﺘﻮن ﮔﺬاﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﺎ اﺣﺘﯿﺎج دارم ... اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ...‬ ‫... دﯾﮕﻪ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﺨﻮرم: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ رﻫﺎ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﮐﺎش ﯾﮑﻢ ﻻﯾﻖ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ ﺑﻮدم ...‬ ‫... ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ام ﺗﻮ ﻏﺮق ﺷﺪ در ﺑﻮدن ﺣﺎﻣﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺘﺮي؟‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن رو از ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻣﻐﺎزه روﺑﻪ رو ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ اون ﺧﺎﮐﯽ رﻧﮕﻬﺎي ﭘﺮ‬ ‫ﺳﺌﻮال ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ... ﺻﺪام ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻖ زدن ﻫﺎم ﮐﻤﯽ دو رﮔﻪ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺖ ﺑﻮد روي زاﻧﻮش: ﻫﻤﺮاز ... اي ﮐﺎش ﮐﺎري از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﺷﺼﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﺎﻟﯿﺪم: ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﮐﺎري ازﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻦ ... ﺣﺎﻣﺪﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه ﺑﻮده دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ‬ ‫ﺑﮕﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ داﺷﺖ ﺑﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪﻫﺎ دردي از ﻣﻦ دوا ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ ﻫﻢ در ﻣﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدن ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ وﺳﻂ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﺨﺘﺺ رﻫﺎ ﺑﻮدن و ﺑﺲ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ رو ﭘﺪرم ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﺣﺎﻣﺪ ﻫﻢ ﺑﺬاره ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻢ اﯾﺮادي ﺑﺮ روﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﯾﺎ ﭘﺪرم وارد ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ ﻣﺮدي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﮐﻼ‬ ‫ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ روي ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ در ﺗﻤﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎداش اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮادرﺗﻮن ﺑﺮاش ﭘﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﺪ و ازش ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﻣﻦ دﻟﺨﻮري؟‬ ‫
- دﻟﺨﻮري ﻣﻦ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داري؟‬ ‫ﮐﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا اﻣﺎ ... اﻣﺸﺐ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻪ روح و ﺟﺴﻤﻢ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﮔﻢ‬ ‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﯿﺸﻪ اﮔﺮ ازﺗﻮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎدي ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ... ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج دارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ... اﻻن واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ...‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﯿﺪ ... ﻫﺮ ﺑﺎر اون ﻫﺎ رو ﻫﻢ زا ﺑﺮاه ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﺮا ﻟﺞ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻟﺞ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺎ ﺧﻮدم ... ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫... اﺷﮑﯽ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﭼﮑﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮد: ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺷﮑﺎ؟ ﭼﻪ ﻃﻮر اﻧﺘﻈﺎر داري ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ و ﺑﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﻬﺎت ﺑﺬرارم؟‬ ‫
- ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎري ...‬ ‫
- داري ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... ﻣﯽ رﯾﻢ ﻋﻤﺎرت ...‬ ‫
- ﻧﻪ ... ﻧﻤﯽ رﯾﻢ ...‬ ‫... ﺧﻮدم ﻫﻢ از ﺻﺪاي ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮدم ﺟﺎ ﺧﻮردم ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﺳﺘﺶ روي ﺳﻮﺋﯿﭻ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ادﺑﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺳﺮم رو از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ...‬ ‫... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ... ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﭘﺮده ﺑﻪ ﭘﺮده ﻋﯿﺎن ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ وﻫﺮ ﭘﺮده اي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ﻣﻠﺴﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻋﻤﺎرت ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ ...‬ ‫
- ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟!‬ ‫
- ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ...‬ ‫
- روﯾﺎ؟!‬ ‫
- اون ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد دارم ... اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ... ﺑﺒﺮﻣﺖ ﭘﯿﺶ روﯾﺎ ... ﮔﻠﻨﺎر و ﺳﯿﺎ ... ﯾﺎ ﺑﯿﺎي ﻋﻤﺎرت؟‬ ‫
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻢ ... ﺑﺮم از اون ﻟﺒﻮ ﻓﺮوﺷﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮم ... ﺑﺮم ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﻢ ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺘﺮو ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﺶ ﻟﺒﺶ رو ﺧﺎروﻧﺪ و ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺎرك ﮐﺮد و ﭘﺎﻟﺘﻮش رو از ﭘﺸﺖ ﺑﺮداﺷﺖ ...‬ ‫
- ﭼﯽ ﮐﺎر دارﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫
- ﻣﯽ رﯾﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻟﺒﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرﯾﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﺎز ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺒﺶ اوﻣﺪ: ﺑﻌﺪا ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﯽ زور ﮔﻮ ام ...‬ ‫
- ﻣﻦ؟ ﮐﯽ؟‬ ‫
- ﮐﻼﻏﺎ ﺑﺮام ﺧﺒﺮ آوردن ... ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ...‬ ‫در ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﺪﻫﻮش اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ...‬ ‫دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﺑﺴﺖ و رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ: ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدي؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺳﺌﻮال دارم ازﺗﻮن ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ رو آروم آرود ﺑﺎﻻ و ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﺎﻟﻢ‬ ‫ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﺑﻮد زد: ﺑﭙﺮس ...‬ ‫ﭼﺸﻤﻢ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻮك ﮐﻔﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﮐﻮﭼﯿﮏ زﯾﺮ ﭘﺎم ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮد: ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ از دل ﻣﻦ‬ ‫در ﺑﯿﺎرﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎراي ﺣﺎﻣﺪ ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫ﺳﮑﻮت اﻧﮕﺎر ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو آروم آرودم ﺑﺎﻻ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ... ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﺶ ﺧﻮش ﻧﯿﻮﻣﺪه ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد اﻧﮕﺎر: ﺟﺒﺮان ﻣﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر؟‬ ‫... ﺗﻮ دﻟﻢ ﭼﯿﺰي رﯾﺨﺖ ... ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ... دﻧﺒﺎل ﺟﻮاب دﯾﮕﻪ اي ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﯾﻪ ﺟﻮاب زﯾﺎدي دو ﭘﻬﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻧﯿﺎزي ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺒﺮان ﺑﺸﻪ ...‬ ‫... اﯾﻦ رو ﮔﻔﺘﻢ رو ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﺮم ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﺑﻬﺎ دارم ﺑﺮاي ﺳﺌﻮاﻟﺖ ... اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻮاﺑﮕﻮي ﺣﺎﻣﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﺗﻮ ﻫﻢ رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﻫﻢ ازت ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺪاي از اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ...‬ ‫اﻻن ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﺮدي راه ﺑﯿﻮﻓﺖ ...‬ ‫آرام ﺑﺎﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ ... ﻗﺪم زدن ﺑﺎ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﺎ اﺗﯿﮑﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎي زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺗﺠﺮﯾﺶ ﮐﻤﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ازم راه ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش داﺷﺘﻢ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ داﻏﻮن و‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ام ﺑﺮاي ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻋﺠﯿﺒﻪ ...‬ ‫رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ازش ﺑﺨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ... اﯾﺴﺘﺎد ... آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ...‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد اﯾﻦ آدم ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ﺑﺮه از اون ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﮐﻼه ﻧﻤﺪي ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﻟﺒﻮ ﺑﺨﺮه ...‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ دور آﺳﺘﯿﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭼﺮا ... ﭘﯿﺮ ﺷﺪم ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎرا؟‬ ‫
- اي ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ اﺻﺮاري دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮن ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺨﺎري ﮐﻪ از ﻟﺒﻮي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻮﻣﺪ ... ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ اش رو ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي دﻫﻨﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺷﻮﻗﻢ زد و دﺳﺘﺎش رو ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮش: ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﻤﻨﻮﻋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه اﺳﺖ ...‬ ‫
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- دﮐﺘﺮﯾﺪ دﯾﮕﻪ ... اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮدن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ...‬ ‫
- دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮري ... ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺠﺮﯾﺶ رو ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو راﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﺮد ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ آرزوي اﻣﺸﺒﻢ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﮐﺮدﯾﺪ ...‬ ‫ﭼﺮﺧﯿﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﺗﻮ ﻓﻘﻂ آرزو ﮐﻦ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫آرزو ... آرزو ﮐﺮدن ... اﯾﻦ آدم اﯾﻦ روزﻫﺎ از ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداز ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻦ زﯾﺒﺎ و‬ ‫اﯾﻦ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﻧﻔﺴﻢ رو ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم ... اون اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻻن ﭼﺮا روي اﯾﻦ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي زﯾﺮ ﺻﻔﺮ ﺗﻬﺮان‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻦ اﻣﺎ ... آﯾﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻇﺮف ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از زور ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪن ﭼﺮا‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ؟ رو ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺑﺎﻻي ﮔﻨﺒﺪ اﻣﺎم زاده ﺻﺎﻟﺢ روﺷﻨﺶ ﻣﯿﮑﺮد؟‬ ‫ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ ازت اﻧﺘﻈﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي رو ﻧﺪارم ﻫﻤﺮاز ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺗﻮ‬ ‫اﯾﻦ ﺷﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ ... زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ... ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪي ... ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﺮام ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰت ﺑﺮاي‬ ‫ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻤﯿﺰ و زﯾﺒﺎت اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ ... ﺑﺮاي اﻋﺘﻘﺎداﺗﺖ ﺑﺮاي ﺣﺘﯽ دﻟﺨﻮري ﻫﺎت ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ اﺣﺘﺮام ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدي ﻗﺎﺋﻠﻢ ...‬ ‫... ﺟﻤﻠﻪ ام از ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم زﯾﺎدي ﺳﺎده ﺑﻮد اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي اون ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ دﺷﺎت ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل‬ ‫ﺷﺪن ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه زدم و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم ...‬ ‫
- ﺳﺮدﺗﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﯿﺨﻮاي ﭘﺎﺷﯿﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ؟‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺷﻤﺎ اﺻﻼ ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬ ‫
- اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرت از ﺟﻮوﻧﯽ ﮐﺮدن ﺑﯿﺮون ﻋﻼف ﭼﺮﺧﯿﺪن ﺑﺮاي ﺣﺮوم ﮐﺮدﻧﻪ وﻗﺘﻪ ... ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﺟﻮوﻧﯽ ﻧﮑﺮدم ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ و اﯾﻦ ﯾﮑﻢ ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم: ﻣﻦ رو ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﯿﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎر اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﺳﯿﮕﺎرش رو روﺷﻦ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰي ﻧﻮك ﺳﯿﮕﺎرش ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻗﺮﻣﺰي ﺳﯿﮕﺎر ﺷﻤﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻮﺧﺘﯿﻢ ...‬ ‫
- اﻣﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﮐﺒﯿﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر رو روﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻪ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺴﻮزه زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫
- ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎزه ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺣﺮف زدن رو ... ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ‬ ‫ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻧﻘﺶ ﯾﻪ آدم ﻣﻬﻢ رو ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻫﺎ رو ﺑﺪون ﺑﻮدن ﻣﺎدر و ﭘﺪرم‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻮدن رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ... ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪم ...‬ ‫ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎرش زد: ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺸﯽ ... اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮي اﯾﻦ آدم ﻫﺴﺖ ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‬ ‫و ﻗﺼﺪ و ﻧﯿﺘﺶ ﭼﯿﻪ ... ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﯾﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﺨﻮاﯾﯿﻢ اﯾﻦ آدم ﭘﺪر اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺳﺖ ... ﺗﻮ ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪاري؟‬ ‫
- ﭼﺮا ... دوﺳﺘﺎﯾﯽ دارم ﮐﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺷﺪن ... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪم ...‬ ‫
- اﻻن ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﻤﻮن روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟‬ ‫... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻀﻮرت ... ﻧﻔﺴﺖ ... ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﮔﺎه و ﺑﯽ ﮔﺎه ﻻﯾﺖ و ﭘﺮ از ﺣﺴﺖ ... ﺗﻤﺎم اون روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ رو از‬ ‫ﺑﯿﻦ ﺑﺮد؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﯾﻪ ﺣﺲ آروم و زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺖ ... ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻂ ﭘﺮ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ وﺳﻂ زﻧﺪﮔﯽ آروم و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮج داره ﻣﻦ؟ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ‬ ‫ﺧﻮدم ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺣﺲ ﻧﺪارم؟ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯿﻢ زد و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻧﻮك دﻣﺎﻏﻢ ﮐﺮد: ﯾﺦ ﮐﺮدي ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ... ﯾﮑﻢ راه ﺑﺮﯾﻢ ... دﯾﮕﻪ دوﺳﺖ داري‬ ‫اﻣﺸﺐ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮدﻣﻮن راه ﺑﺮم ... ﻫﻤﻪ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﺳﻼم ﮐﻨﻢ و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ... ﻣﻦ ﺧﻠﻢ ﺟﺪﯾﻢ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ...‬ ‫
- ﺑﺮاي ﻣﺤﻠﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻓﮑﺮي ﺑﮑﻨﻢ اﻣﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎﻫﺎت از ﮐﻨﺎر اون ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ رد ﺑﺸﻢ ...‬ ‫ﻇﺮف ﺧﺎﻟﯽ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮي ﺳﻄﻞ و راه اﻓﺘﺎدم ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ... اﻣﺸﺐ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﭘﺎك ﮐﺮده‬ ‫ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو داﺷﺘﯿﻢ از اول ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ... و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن دﻗﯿﻘﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ و ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺒﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﺬ اب ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ داﺷﺖ ...‬ ‫
- ﻫﻮﻟﻢ ﻧﮑﻦ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺪي ﺟﺪي ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺎ ﻧﺮﯾﻤﺎن ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﯿﻦ ﺷﻮﻧﻪ ام و ﺳﺮم ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎي آل اﺳﺘﺎر رو ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﯿﭽﯽ ﮐﺎراش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺖ. ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎر ﻫﻨﺮي دارن ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪا ﮔﯿﺸﻪ رو راﺿﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﺣﺎﻻ ﻧﻘﺸﺖ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫در رو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم: ﻧﻘﺶ اول ...‬ ‫ﻓﺮﯾﺎد زد: اي ول ... ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﻋﺎﻟﯿﻪ ...‬ ‫ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺴﺮت ﺗﻪ ﮐﻼﻣﺶ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ ... ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اون ﺣﺴﺮت ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺗﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﺶ رو‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ورودم ﺑﻪ ﭘﻼﺗﻮي ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺖ و ﭘﻬﻨﯽ ﮐﻪ زدم ... اﯾﻦ ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺗﮑﺮاري رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ... روي اون‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﻣﺘﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪن ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻗﺮار ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ... ﺣﺘﯽ دﻟﺘﻨﮕﯽ‬ ‫ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﺑﺎزي ﻣﻌﺮوﻓﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ... ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻤﯽ آزار دﻫﻨﺪه آﻗﺎي ﮐﺎرﮔﺮدان ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮي ﻧﻘﺶ زن ﺟﺬاب و ﺷﺎدي ﻓﺮو ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺷﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪن ﻣﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪﮔﯿﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازش ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﺟﻮري ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻞ و ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﻋﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻣﺮد روﺑﻪ روم زدم ... ﻣﺮدي ﮐﻪ اﺻﻼ ﭘﯿﺶ زﻣﯿﻨﻪ ﺧﻮﺑﯽ ازش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﮐﻔﺶ ﻫﺎم ﮐﺮدم ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﻮوﻧﯽ اﻧﻘﺪر رو اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫... دﯾﺸﺐ ﻫﻢ ﯾﺎدﻣﻪ اﯾﻦ زﯾﺎدي ﺟﻮون ﺑﻮدن رو از زﺑﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ اون ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﺠﺎ و ﻟﺤﻦ ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺰ اﯾﻦ‬ ‫ﻣﺮد روﺑﻪ روم ﮐﺠﺎ اﺧﻤﺎم رو ﮐﺮدم ﺗﻮي ﻫﻢ ...‬ ‫
- ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارن ...‬ ‫
- ﻣﺤﻤﺪ اﻟﮑﯽ از ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺧﻮش اوﻣﺪي ﺑﺮاي ﻧﻘﺶ ﯾﺎرا ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ‬ ‫ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ... ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ...‬ ‫ﻣﻘﻨﻌﻪ ام رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﺧﻮب ﻫﻤﮕﯽ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﯾﻪ ﻗﻬﻮه ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﮐﺎر رو ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫... ﺑﺎﯾﺪ از اول ﮐﺎر ﻣﻮﺿﻌﻢ رو ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﮑﺮدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ... ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ دورﻫﻤﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫... اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ...‬ ‫
- آﺧﻪ ﻓﺮﺻﺘﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اوﻧﺠﺎ ...‬ ‫... ﺧﻮب دروغ دروغ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ راﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن اﻻن ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ راﺣﺘﯽ ... ﭘﺲ ﻓﺮدا راس ﺳﺎﻋﺖ 1 ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ...‬ ‫... ﺻﺪاي زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎزي ﻧﺮﯾﻤﺎن رو ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮐﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫... ﻫﻤﻮن اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﺮوﻓﻪ ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﯾﮑﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ و دﺳﺘﺎش رو ﺗﻮي ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﯿﺎي ﺑﺪ اﺧﻼق اﺷﺎره ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‬ ‫... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ... اﻣﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﮕﻮ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- واﻗﻌﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ اي ﺑﻮد آﻗﺎي داداش ... ﺑﺮم ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ... ﺑﮕﻢ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺎر ﮔﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﯾﺪ‬ ‫ﻫﯿﺰه ...‬ ‫
- ﺑﺮو ﺑﮕﻮ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﻮن ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺪه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮداره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ازش ﻧﺪﯾﺪم ... اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮدم ...‬ ‫اﺧﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ: ﻫﻤﺮاز ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻧﮑﻦ ... ﻣﻦ ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﻧﺮﯾﻤﺎن ...‬ ‫
- ﯾﺎدت ﺑﻮد ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮد ... ﻣﮕﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺪارﯾﻢ؟‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﻣﮕﻪ ﻓﻘﻂ اوﻧﺠﺎﺳﺖ ... ﻣﺎ ﭘﺰﺷﮏ و وﮐﯿﻞ و ﮐﺎرﻣﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺟﻤﻌﯽ آدم ﻣﺸﮑﻞ دار دارﯾﻢ ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺮاﻗﺐ‬ ‫ﺧﻮدت ﺑﺎش ...‬ ‫
- اون ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻪ ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﺰﺧﺮﻓﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﯽ اﺻﺮار داره ﺗﻮ دور ﻫﻤﯽ ﻫﺎﺷﻮن‬ ‫ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫ﺳﯿﺎ: ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻌﺪﯾﺘﻮن ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﯿﺎ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﯿﺎي دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ﺑﺸﯽ؟‬ ‫
- آره ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ ﻗﺪاره ﺑﯿﺎم ﺗﻮ ﺑﮕﻢ آي ﻧﻔﺲ ﮐﺶ ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻻﺗﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﯾﺎد اﺟﺮاﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪم اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎدي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﻧﮕﺎه ﻧﺮﯾﻤﺎن اﯾﻦ ﭼﻨﺪ‬ ‫وﻗﺖ اذﯾﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻮد ... ﺑﺎوﺟﻮد اﺧﻤﻬﺎي ﻋﯿﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ ... و ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯿﻤﻮن ...‬ ‫
- ﺣﺎﻻ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ آﻗﺎي ﻣﻬﻨﺪس ... ﺷﺎم ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫
- ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ ﻣﻤﻮش ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ... ﭘﺎﺷﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻧﺒﺎل آوﯾﺴﺎ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻤﻮن رﺳﺘﻮران اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ آﺑﺠﯽ‬ ‫ﺑﺰرﮔﻪ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﻣﻦ رو ﻫﻀﻢ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر: ﺳﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ ... ﻫﻤﺮاز ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ اﮔﻪ اذﯾﺖ ﺷﺪي ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ...‬ ‫
- ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ اﮔﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰي ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎداﺗﻢ و اﺧﻼﻗﯿﺘﻢ ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻼ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻣﯿﺸﻢ اﻣﺎ دروغ ﻫﻢ ﻧﮕﻢ اﯾﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج دارم ...‬ ‫
- راﺳﺘﯽ از راﻣﯿﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟‬ ‫
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮم ﺑﻮده و زﯾﺎد ﺑﻪ ﭘﺮ و ﭘﺎي ﻣﻦ ﻧﭙﯿﭽﯿﺪه ﺗﻮ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ وﻗﺖ داده‬ ‫ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻢ ...‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮم ﺗﻮ ﮐﻤﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻣﺸﺐ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺳﺮم رو ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ...‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ... اﻣﺎ ﺳﺮم رو از ﮐﻤﺪ در ﻧﯿﺎوردم: ﺣﺎﻣﯽ ﭼﯽ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺪاري؟‬ ‫... اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ذﻫﻨﻢ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ... در‬ ‫ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻨﮏ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺣﺴﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ زﻣﺴﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮده از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدي‬ ‫... ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎ روﺷﻨﻪ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮي ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻮي ﭘﯿﺎز داغ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺣﺲ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ... ﮔﺮم و‬ ‫ﻋﺎري از ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼت ﺑﯿﺮون رو داﺷﺖ ... ﻫﻤﻮن ﻃﻮر دﻟﻢ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ... اﻣﺎ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮي ﭼﻨﮓ زده رو روي ﺗﺨﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ: ﺣﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ اوج ﺳﺎدﮔﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ‬ ‫... ﻣﻦ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ زد: ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻪ اون دل ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﺗﻮ ﭼﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪي؟‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ... ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ رودﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮي ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫رو ﺗﺨﺘﯽ ام رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم رﻫﺎ ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: رودﺧﻮﻧﻪ اي وﺟﻮد ﻧﺪاره ...‬ ‫
- اون آﻗﺎي دﮐﺘﺮي ﮐﻪ اون ﻃﻮر ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ... اون آدم ... اون ﻧﮕﺎه و اون ﺻﺪا ... رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﯿﻠﻪ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎي ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺒﻬﻪ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻤﻊ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺻﺪاش رو اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﮔﻠﻮش و اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﯿﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اش ﮐﺸﯿﺪ و اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد: ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﺣﺎج‬ ‫ﺧﺎﻧﻮم ... ﭘﺎﻟﺘﻮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم‬ ‫ﮔﻔﺖ: ﻧﺨﻨﺪ دﺧﺘﺮه ﺳﺮﺗﻖ ﻣﮕﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺷﻮﺧﯽ دارم ...‬ ‫ﺑﺎروﻧﯽ ﺳﻮرﻣﻪ اي رﻧﮕﻢ ﺧﻮب ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد ... ﺷﺎل ﺧﺮدﻟﯽ رﻧﮕﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮاش اداﯾﯽ در آوردم و ﺑﻮﺗﻬﺎم رو از‬ ‫ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻮه در آوردم ... ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ ادا ﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﯿﺴﺎت رو ﻣﯿﮑﻨﻢ از اﯾﻦ اداﻫﺎ رو ﺟﺎي دﯾﮕﻪ‬ ‫در ﺑﯿﺎري ...‬ ‫... ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- زﻫﺮه ﻣﺎر ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارم از اﯾﻦ ﻗﺮﻫﺎ ﻧﯿﺎ ي ﻫﺎ ...‬ ‫ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﮐﻞ ﮐﻞ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ زﻧﮓ زد ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﺳﻼم ﻫﻤﺮاز ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﺒﻮدي؟‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه ﻧﻪ و ﻧﯿﻤﻪ ... ﺷﻤﺎ ﭘﺎك ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ﺟﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﺧﻨﺪه ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﺮد: ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﯾﺪ ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﺧﻮاب ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﺎزه ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﯾﮑﻢ ﺟﺪي ﺷﺪ: ﺟﺎي ﻣﻬﻤﯿﻪ؟‬ ‫... ﻟﺤﻨﺶ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ: آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﺮه اﺣﺴﺎس آدﻣﻬﺎي ﻣﻬﻢ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داده ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺒﺮه؟ . ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاي ﺑﺮي ﺑﻪ زور ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺒﺮه؟‬ ‫... اﯾﻦ آدم ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟‬ ‫ﺳﯿﺎوش و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدن ﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﺳﯿﺎوش ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺷﺎم ﻣﺎ رو ﺑﺒﺮه ﺑﯿﺮون ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﺶ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﻓﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ...‬ ‫... ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻟﯿﻞ زﻧﮓ زدﻧﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﺗﻠﻔﻦ رو از دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ: ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮑﻢ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ از ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ . دﺳﺘﺶ رو دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ: اﯾﻦ ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎ ﺟﻮاب ﻫﻤﻮن ﺳﺌﻮال ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﺮت رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﻤﺪ و‬ ‫ﺑﻪ روي ﺧﻮدت ﻧﻤﯿﺎوردي ...‬ ‫ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺳﯿﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻤﯽ از در ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ... آوﯾﺴﺎ رو ﺑﻪ روم ﺑﻮد ... ﺳﯿﺎ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎ‬ ‫... ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰ ﺑﻮد رو ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدن ... ﻫﻨﻮز ﮐﺎري ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد رو ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺧﯿﻠﯽ‬ ‫ﺟﺪي ﺣﺎﻣﯽ رو ﻫﻢ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد وﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ...‬ ‫ﯾﻪ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎم رو دور دﺳﺘﻢ ﻣﯿﭙﯿﭽﺪم‬ ‫آوﯾﺴﺎ: ﻫﻤﺮاز ... ﭼﻪ ﻗﺪر اﯾﻦ رﻧﮓ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﯾﻦ دو رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارم ...‬ ‫... ﺑﺤﺜﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ رﻧﮓ و ﺗﺮﮐﯿﺒﺎﺗﺶ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﺎري ﻫﻨﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم از ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻄﻠﻊ و ﺟﺬاب ﮐﻪ ﻫﺮ‬ ‫ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺎ و ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺗﻪ دل ﻣﯽ زد ... ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ دل ﻣﻦ رو ﻣﯿﻠﺮزوﻧﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎ ﮐﺮد ﺳﺮﻣﻮن رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار و ﮐﺮوات زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮕﺶ از ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ‬ ‫ﺷﯿﮏ ﺗﺮ و ﺟﺪي ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ از ﺟﺎﻣﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ... ﺗﺎ ﺳﻼم ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺷﺎم رو ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش دادﯾﻢ ... ﺳﯿﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺣﺎﻣﯽ در ﮐﻤﺎل آراﻣﺶ و‬ ‫ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻬﺶ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ روم رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ... اﯾﻦ ﻣﺮد آروم‬ ‫و ﺟﺪي و ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﺗﻤﺎم ﺳﺌﻮاﻻت اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ... ﻣﺮدي ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ در‬ ‫اوج ﻫﯿﺠﺎن آراﻣﺶ ژرﻓﯽ ﻣﯿﺪاد ﭘﺮ از ﺣﺲ زﻧﺪﮔﯽ ... از ﮐﯽ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺒﻮدن؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﮐﯽ اﯾﻦ آدم دﯾﮕﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﺧﻢ آﻟﻮد ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد؟ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺘﯽ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺌﻮاﻟﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم: ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻫﺎي اﻗﺘﺼﺎدي؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺳﯿﺎ ﺑﺎ ﻟﻮدﮔﯽ ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ زد و ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه رﻓﺘﻢ ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﻢ از ﺳﺮ اون ﺣﺴﯿﻪ ﮐﻪ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ‬ ‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ و ﺣﺎﻣﯽ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺑﻌﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﻧﮕﺎر ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺪﺟﻮر‬ ‫ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ...‬ ‫آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺗﺠﺪﯾﺪ آراﯾﺸﺶ ﺑﺮه دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و ﺳﯿﺎوش ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺮاﻫﯿﺶ ﮐﻨﻪ ... ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو دﺳﺘﺶ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﮔﻔﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﭼﺎﻗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪادم ... ﺳﮑﻮت ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﻮد ...‬ ‫ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮي ادﮐﻠﻨﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺗﻮﺗﻮن ﭘﯿﭗ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه‬ ‫ﺑﻮد ﺣﺲ ﮐﻨﻢ و اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮ ﺑﺮام ﺧﻠﺼﻪ آوره ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ... ﭼﺸﻤﺎش زﯾﺎدي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ... ﻣﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﭼﺸﻤﺎش رو ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ...‬ ‫
- ﺧﻮﺑﻢ ...‬ ‫
- ﺳﯿﺎوش ﻣﻦ رو دﻋﻮت ﮐﺮد اﻣﺎ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﭙﺮﺳﻢ دﻟﯿﻠﻪ اﯾﻦ دﻋﻮت ﭼﯿﻪ؟‬ ‫
- ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوﯾﺴﺎﺳﺖ اﻧﮕﺎر ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ازش ﺟﻮاﺑﻬﺎي اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ﺑﮕﯿﺮه ...‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ اوﻣﺪ: ﺧﻮب ﭘﺲ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﻣﯿﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺎوش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش از آرزوش ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ‬ ‫ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫... ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﻪ ﺣﺲ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اوﻣﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﻘﺒﺶ ﺑﺰﻧﻢ: ﺑﻠﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ ... آوﯾﺴﺎ ﻋﯿﻦ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ ... اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﺑﺎﻻ اوﻣﺪن و ﺳﺮ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ... وﻧﻔﺴﺶ رو ي ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر‬ ‫از اون ﻫﻤﻪ ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮدم ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ... اﻧﺸﺘﮕﻬﺎي دﺳﺘﻢ ﻫﻨﻮز‬ ‫ﺗﻮ اﻣﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﻮدن ...‬ ‫ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻧﻮازش ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﯾﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ... از ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ زﯾﺒﺎ ﺗﺮ ... ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﺗﺮ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮ ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ دﯾﮕﻪ اي ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ.‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﺜﻞ ﮔﺬر ﯾﻪ رﻋﺪ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﯿﺰي در ﺛﺎﻧﯿﻪ اي روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﻬﯿﺐ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﯾﻬﻮ از اون ﻧﻮر‬ ‫ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﺘﺖ ... ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﻪ اي ﻣﻦ رو ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﺪﺗﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻫﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اون ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺲ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن و رو داده ﺑﻮد ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺳﯿﺎوش ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ازش ﺣﺮارت ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺰد ﺑﺎ ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪ ه ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺴﻬﺎي دﻧﯿﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ اﻣﺸﺐ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم ... ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻣﺪﻫﻮش آراﻣﺶ و ﻣﺮدوﻧﮕﯽ ﻫﺎي اﯾﻦ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ ﺷﺪم ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ ... اﯾﻦ ﻃﻮر‬ ‫واﺑﺴﺘﻪ ﯾﮏ از اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻬﺮه ﻫﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﻫﺎ ... ﺳﺮم داﺷﺖ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ ...‬ ‫
- اﻣﺸﺐ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﻧﮕﺬﺷﺖ؟‬ ‫... ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟‬ ‫
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺎﮐﺘﯽ؟‬ ‫ﭼﻬﺮه اش زﯾﺎدي ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ... ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﯾﮑﻢ دور ﺑﺎﺷﻪ از اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎغ در ﻫﻢ‬ ‫ﺑﺮﻫﻢ ﺣﺲ ﻫﺎم ...‬ ‫
- ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻮرن؟‬ ‫... ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺧﻨﺪه اش رو ﺧﻮرد ... ﺧﻮب دﺳﺘﻢ ﺑﺮاش رو ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﺘﻨﮓ ... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﯾﻢ از ﺑﻮدﻧﺘﻮن در ﮐﻨﺎرﻣﻮن ... آوﯾﺴﺎ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﭘﺲ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﭙﺬﯾﺮﯾﺪ!‬ ‫... ﻣﻨﻈﻮرش رو دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ... ﺳﺮم رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ...‬ ‫
- ﺟﻮاب اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال رو زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮات آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ ... ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻓﻌﻠﻬﺎت رو ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻨﺪي ...‬ ‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺳﺮدر ﮔﻤﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻧﺒﺎﺷﯽ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻪ روي ﻫﺰار: ﻣﻦ ...‬ ‫
- ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﻓﺮدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرم ﭘﯿﺸﺖ ... ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯿﺨﻮام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ذره ذره ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ و ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻊ داد ... ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اون ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻧﻮازش ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺣﺎﻣﯽ واري‬ ‫ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ... ﻫﻤﻮن ﺟﺪﯾﺖ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺸﮑﻼت رو ﺣﻞ ﮐﻨﻪ ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ راه ﻓﺮاري ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫
- از واﻗﻌﯿﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ راه ﻓﺮار ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﺮاز ... ﺗﻮ اﻧﻘﺪر ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎ ﻫﻮش ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫اﯾﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻣﻦ آﻣﺎدﮔﯿﺶ رو ﻧﺪارم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارن ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﭼﯽ ﺳﻨﺸﻮن ﺑﺮه ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺪﺗﺮه ... ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎي اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪن ...‬ ‫ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺘﺮس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻓﺮﺻﺖ ... ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن ...‬ ‫
- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه ... ﻣﻨﻈﻮرم ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮدﻧﺸﻮن در ﮐﻨﺎر ﭘﺪرﺷﻮﻧﻪ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ ... راﺳﺘﯽ ﭘﺪرﺗﻮن ﭼﻪ ﻃﻮرن؟‬ ‫
- ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ... ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ...‬ ‫
- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟‬ ‫آرﻧﺠﺶ رو اروم ﮔﺬاﺷﺖ رو ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه: ﺣﺎﻣﺪ اون ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﻧﺰد ... ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اون از ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ... ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﯽ داﺷﺖ ﺑﺪه ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ و ﺑﺮﻧﮕﺮده ... ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻦ ﺣﺎﻣﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﺳﺌﻮال و ﺟﻮاب ... ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯿﺨﻮان ﺑﺪوﻧﻦ ﭼﺮا رﻓﺘﻪ ... ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ ﺑﻮده؟ ﺑﺮاي ﭘﺪر ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮي ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ازش‬ ‫ﺳﺌﻮال ﻧﭙﺮﺳﻪ اﯾﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ... ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎﺑﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﮐﺮده ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫
- ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ اذﯾﺖ ﻧﮑﺮدي؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﻣﻬﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻧﻪ ﻧﮑﺮدم ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﻣﭽﻢ رو ﺑﮕﯿﺮي؟‬ ‫
- ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﭻ ﮔﯿﺮي ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﻈﺮﺷﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدﯾﺪ؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و اداﻣﻪ دادم: ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ازﺗﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن‬ ‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﯿﺪ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﺎرج از ﺧﻂ اوﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ... ﺣﺘﯽ ﺳﺎزي ﮐﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﺪ رو اوﻧﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدن ... ﺣﺎﻣﺪ ﻏﻠﻂ ﯾﺎ‬ ‫درﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن ﺑﺠﻨﮕﻪ ... و اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻟﺞ ﺑﺎزي ﮐﺸﯿﺪه ...‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﻫﻢ رﻫﺎ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﻪ ... ﻫﻢ ﺧﻮدش و ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ زﻧﺠﯿﺮ وار اذﯾﺖ ﺑﺸﻦ ...‬ ‫
- ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻌﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﻋﻮض ﺷﺪه ...‬ ‫
- ﻫﺮ ﮔﺰ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯿﻮﻓﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺛﺎﺑﺘﻪ ... ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﺪه ... دروغ ﺑﺪه ... ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﺮ‬ ‫دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﯾﺎدﻣﻮن ﺑﺮه ﯾﻪ زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو روي ﻟﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫
- ﺗﻨﺪ رﻓﺘﻢ؟‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻮﻧﻪ رو در ﻣﯿﻮن ﺑﺬارﯾﻢ ... ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯽ‬ ‫از ﺣﺮﻓﻬﺎت ﻣﻮاﻓﻘﻢ و ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻫﻢ ﻧﻪ ...‬ ‫
- روﯾﺎ ...‬ ‫
- ﻣﻨﻈﻮرت اﺟﺒﺎر ﭘﺪرم ﺑﺮاي ازدواج ﺑﺎ روﯾﺎﺳﺖ؟ روﯾﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﻣﺪ ﺣﯿﻒ ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﻧﻪ ... ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﭼﯽ ﭼﯽ ﺳﻠﻄﻨﻪ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻮ اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﺣﯿﻒ ﺗﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫دﯾﮕﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ... ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﯽ رو ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ: ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ﻫﻤﺮاز ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺟﺒﻬﺎ اي‬ ‫ﺧﻼف ﺗﻮ و رﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ... ﻧﻤﯽ ﮔﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻮ ... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاي اون دﺧﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮم و زﯾﺒﺎ ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ... ﻫﺴﺮ ﺷﺪ ... ﻣﺎدر ﺷﺪ‬ ‫... ﻣﯽ ﺳﻮزه ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻣﺨﻢ رو ﺑﮑﻮﺑﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ... ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﻮد و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻮن ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم رو ﺗﻮي‬ ‫ﻣﺸﺘﻢ ﻓﺸﺎر دادم ... و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم و زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن ﻓﺤﺶ ﻣﯿﺪادم ...‬ ‫
- دﯾﮕﻪ اﻣﺸﺐ رو ﻣﯿﺎي ﻫﻤﺮاز ﺑﺎﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺟﻐﺪي ﭼﭙﯿﺪي ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ؟‬ ‫
- ﻣﺜﻼ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﻮم ﺷﺪن ﮐﺎرﺷﻮن ﻣﯿﺮن ﺧﻮﻧﻪ ﺟﻐﺪن؟‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم: دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮم ﺗﻮ ﺧﻮدت رو ﺑﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫
- ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﺷﻐﻠﻪ ... ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻧﮑﺪاري ... ﻣﻌﻠﻤﯽ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اوﻧﻬﺎ ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم ﮐﺎرم رو ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم و‬ ‫ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ام ... ﮐﺘﺎﺑﻢ رو ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ ... زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟.‬ ‫... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو اﻧﻘﺪر ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻌﺪ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ... ﺑﻌﺪ از دو زﻧﮓ درس دادن ... ﺣﺎﻻ ده ﺷﺐ ﺑﻮد‬ ‫و واﻗﻌﺎ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... و ﮔﯿﺮ اﯾﻦ آدم زﺑﻮن ﻧﻔﻬﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ... دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎﻟﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﮐﯿﻔﻢ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ:‬ ‫اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ ... اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ...‬ ‫از ﮐﻨﺎرش ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺰﺧﺮف داﺷﺖ رد ﺷﺪم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم از ﺑﻮي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﺰ و راﻫﻢ رو ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬ ‫ﺧﻮﻧﻪ ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... و ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮداﻋﺼﺮ ... دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن‬ ‫ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ... دﻟﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ روزﻫﺎ ... ﮐﯿﻔﻢ رو روي دوﺷﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ ﺑﻮد ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ... ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﮔﺎه و‬ ‫ﺑﯿﮕﺎﻫﺶ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از اون ﺟﻤﻠﻪ اي ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ... اوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﻣﯿﺪه ﻫﺮ ﻃﻮري دوﺳﺖ دارم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‬ ‫... اﻣﺎ ... اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺪاﺷﺖ ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ اون ﻣﺮد ﺑﺎ اون دﺑﺪﺑﻪ و ﮐﺒﮑﺒﻪ ... ﺑﯿﺎد و ﺑﻪ ﻣﻨﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاش‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﮑﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ رو داﺷﺘﻢ ... اﺻﻼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ دردش ﻣﯿﺨﻮردم ... ﻧﮑﻨﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ؟ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ‬ ‫رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ... راﻣﯿﻦ ﺑﺤﺜﺶ ﺣﺘﯽ ﮐﻤﺪي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد اﯾﻦ وﺳﻂ ... ﺑﺎد ﺳﺮدي ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﻦ ﺷﺎل دور ﮔﺮدﻧﻢ رو‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮدم ... از ﮐﻨﺎر ﯾﻪ ﻟﺒﻮ ﻓﺮوش رد ﺷﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﻬﻨﯽ روي ﺻﻮرﺗﻢ اوﻣﺪ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي دﺳﺘﻢ رو ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪم و ﺗﻮي اﺗﺎق رژه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر از روﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺮس داﺷﺘﻢ ﯾﻪ‬ ‫ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ رﻫﺎ ﺑﻮد ... ﻫﻔﺘﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم اﮐﺒﺮﺧﺎن رو راﺿﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎره ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ... ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ اون روزﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻧﻔﺴﻢ ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ... ﻗﺮار اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻣﻦ رو‬ ‫دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﮑﺮد ... اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ رو ﻣﯿﺰدم ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ...‬ ‫ﺑﺎ ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ و ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ و ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻪ ... ﺣﺎﻣﯽ ﻫﺴﺖ ... از دﯾﺸﺐ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ رو ﺑﻪ روﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ آدم رو ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اي اﯾﻦ ﺣﺲ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﻣﻤﻨﻮع رو‬ ‫ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﺧﻮد آﮔﺎه ﺷﻮﻗﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﺳﺘﺮس ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ...‬ ‫زﻧﮓ در از ﺟﺎ ﭘﺮوﻧﺪﺗﻢ ... ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎ اون آراﯾﺶ ﻣﺤﻮ ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻮق‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮدن و ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ رو در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺟﺬاب ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ روي ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻫﻤﺮاز ... ﻋﻤﻮ ﻫﻢ اﻣﺸﺐ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ...‬ ‫
- ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺧﺎن ...‬ ‫و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻬﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش اوﻣﺪﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‬ ‫...‬ ‫
- راﺣﺖ ﺑﺎش ...‬ ‫از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺗﻪ دﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺳﺘﺮﺳﻬﺎ ي ﯾﺎز زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ ... در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺸﻮن‬ ‫ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ روزﻫﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزي‬ ‫ﮐﺮدﻧﺸﻮن ﺑﺎ ﭘﺎزل 0001 ﺗﮑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد و ﺑﺎ دﯾﺴﯿﭙﻠﯿﻦ ﺧﺎص ﺧﻮدش راﻫﻨﻤﺎﯾﯿﺸﻮن ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﺎي‬ ‫ﻣﯿﺒﺮدم و ﺑﻬﻢ ﺣﺲ ﺑﻮدن ﻣﯿﺪاد ... اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰد ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ‬ ‫ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﻫﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻀﻮرم اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺮاره ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ ... اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪاد ...‬ ‫ﭼﺎي رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ رو دادم دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و رو ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮه ﮐﻨﺎر ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎم رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺻﺪاش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﭼﺸﻢ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﻪ: ﻧﮑﻦ اون ﻃﻮري دﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻋﺎدﺗﯽ داري ﺑﻪ ﺧﻮدت‬ ‫آﺳﯿﺐ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ...‬ ‫
- آﺧﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺻﺪاش رو ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اﺳﺘﺮس داري؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ... ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺷﺎدن ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺎراﺣﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ ... ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ...‬ ‫... ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ... ﭼﻪ ﻗﺪر ازش ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ... ﯾﻌﻨﯽ اون روي ﻣﻦ‬ ‫ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ... اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ اون ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ...‬ ‫
- ﮐﻮﺷﺎ ﺷﯿﺮت رو ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ رو دادم ﺗﺎ ﺣﻮاس اون دو ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎزل ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻫﻤﺮاز اﯾﻦ ﭘﺎزل رو ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﮑﻨﯽ؟‬ ‫... ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺬﮐﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﭼﺸﻢ دو ﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﯾﯿﺶ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﺤﻤﺪ رو دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ؟!‬ ‫... ﺧﻮب ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﺗﺬﮐﺮ ﺑﺮاي ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺪون ﭘﺴﻮﻧﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻮد ... و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﺗﻮ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﯽ زﺑﻮن درازي ﮐﺮدم ... ﺣﺴﻮد ﺧﺎن ...‬ ‫
- اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ اون ﺳﺮ ﮐﺎره ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮص ﺳﻼم ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻪ و ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم‬ ‫دوﺑﺎره ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﺒﯿﯿﻨﺶ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ اوﻧﻬﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ات ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎرش روي ﻣﺒﻞ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺸﯿﻨﻪ و ﻧﯿﻮﺷﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﺣﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ دور ﻫﻢ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ‬ ‫... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻏﻨﺞ رﻓﺖ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮش ﺑﻮدم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺮام ﻣﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ و ﻫﻢ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﺟﺮا ﺟﺪﯾﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﻐﻀﻢ رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت دادم ... اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ‬ ‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎ ﺗﻨﺪي ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪادن ...‬ ‫ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﺷﺎ رو ﻫﻢ روي ﭘﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪم ... ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎﻣﻮن روي ﻣﺒﻞ‬ ‫ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫ﻣﻦ: ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻤﻮﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﻼح ﺷﻤﺎ رو ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ...‬ ‫
- ﻋﺮوﺳﮑﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﯿﻢ ... اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪ: اﻣﺎ ﭼﯽ ... ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮاي ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮي؟ ﻣﯿﺨﻮاي ازدواج ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟ اوﻧﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ: اي ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﻮﺷﺎ ... اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ازدواج ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮي ﺣﺮﻓﻢ: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﺎﻟﺘﻮن ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ... اﻣﺎ اﻻن اﺻﻼ ﺑﺤﺚ ازدواج ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫... ﺷﻤﺎ ﻫﺮ دوﺗﻮن اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ و ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﺷﺮاﯾﻂ رو درك ﮐﻨﯿﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫ﻣﻦ: اون ﭼﯿﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ ...‬ ‫
- اون ... اوﻧﻪ ...‬ ‫... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاق ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻟﭙﺎش رو ﺑﮑﺸﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻧﺬار ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ادب ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ...‬ ‫... ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺎﻣﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ اﺧﻢ ﻫﺎ رو از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ... اﻻن ﺟﺎش ﻧﺒﻮد ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ...‬ ‫ﻣﻦ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﯿﻮﺷﺎ ... ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺪرم رو از دﺳﺖ دادم ... ﻓﻮت ﭘﺪرم ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ‬ ‫اﺗﻔﺎﻗﻬﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ... ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﯿﺎرم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ از ﻧﯿﻮﺷﺎ ﻫﻢ اﺧﻢ آﻟﻮد ﺗﺮ ﺑﻮد از روي ﭘﺎم ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪ و ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ رو ﺑﻪ رو ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮم ...‬ ‫دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﺪم ﺑﻬﺶ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﭘﺪر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﻢ ... ﭘﺪر ﻣﻦ ﻓﻮت ﮐﺮده ... اﻻن ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... ﮐﻨﺎر ﻣﺎدر ﻣﻦ ... اﻣﺎ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﻫﺴﺖ ... اون دوﺳﺖ داره ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ: دﯾﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ رو ﻧﻤﯿﺨﻮاي ... دﯾﺪي ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ...‬ ‫... آﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ... داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﺎوردم ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو آروم از ﭘﺸﺖ ﻧﯿﻮﺷﺎ رد ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﻮﻫﺎم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ... اﯾﻦ ﺣﻀﻮر اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم‬ ‫اﯾﻦ ﯾﺦ ﮐﺮدﮔﯽ ﻫﺎي رگ ﻫﺎ م رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ از ﺻﻼﺑﺘﺶ: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ... ﺗﻮ و ﮐﻮﺷﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ازﺗﻮن ﺧﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﯿﻤﺸﯿﻢ ... ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ آدم از ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﻟﺖ ﯾﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫... ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻻن اﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ... ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻋﻨﻮان ﻣﯿﺸﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ﻣﺤﺾ ﺑﻮد و اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺰ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﻓﺖ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي اﺷﮑﯿﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ: ﻫﻤﺮاز ﺗﻮ ﻗﻮل دادي ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل دادم ﻫﻤﯿﺸﻪ ازﺗﻮن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ...‬ ‫... ﺻﺪام از ﺑﻐﺾ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ... ﮐﻮﺷﺎ اون روﺑﻪ رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﺧﻢ آﻟﻮد ﮔﺎرد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯿﺰدم ﺑﺮم ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪم دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎي ﺣﺎﻣﯽ آروم ﻻي ﻣﻮﻫﺎم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدن ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ... ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دادن ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎز و‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد.‬ ‫ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ...‬ ‫و اون ﺣﺮﮐﺖ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎ آرام ﺑﯿﻦ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﮐﻮﺷﺎ ﻋﻤﻮ ﺟﺎن ﭼﺮا اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﻫﯿﻦ ﻃﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ: ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﺮدي ﺷﺪي ... ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ... ﺣﺎﻣﺪ ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﻧﯿﺴﺖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮﺷﺎ ... اﯾﺸﻮن ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ ... اون ﺷﻤﺎ رو دوﺳﺖ داره ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﻧﺪاره ... اﮔﻪ داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮد ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫دﺳﺘﻢ رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺳﺘﻢ رو ﺑﻬﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻢ: ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ... ﺑﺬارﯾﺪ ﺧﻮدش‬ ‫ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و داد زد: ﻧﻤﯿﺨﻮام ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢ اﻣﺎ آروﻣﺶ: ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد: ﮐﻮﺷﺎ ... اي ﮐﺎش ﭘﺪر ﻣﻦ زﻧﺪه ﺑﻮد ... اي ﮐﺎش ﯾﻪ روزي ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ از اون‬ ‫در ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻣﺪ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ...‬ ‫اﺷﮑﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ ام ﻏﻠﻄﯿﺪ: ﮐﺎش ﺗﺮﮐﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﮐﻪ دﯾﺪ دارم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ... ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ: ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﻧﯿﺎد ... ﻣﺎ ﻗﻮل ﻣﯿﺪﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ دﯾﮕﻪ اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن: ﮐﻮﺷﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺣﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﻮﺷﺎي ﮔﺮﯾﺎن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد: ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺟﺎن ... اون ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاد ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮﺗﺘﻮن ... ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاد ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ اﺷﮑﻬﺎش ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮد ...‬ ‫ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﺶ رو از ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﯿﺮون آوردم: ﻣﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ... ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ...‬ ‫ﻧﯿﻮﺷﺎ: وﻟﯽ اﻻن ﺗﻮ داري از اون ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ...‬ ‫
- ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ... ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯿﺪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﭘﺪرش ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻪ ... اﻻن ﻣﻦ‬ ‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺪرم ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻮد ... اون وﻗﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ازم دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد ... ﻋﯿﻦ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ... اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ...‬ ‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از آدم ﺑﺪا ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ...‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯿﮑﺮد ... ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎن ... اﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻢ داﺷﺘﻢ‬ ‫ﻣﯿﺘﺮﮐﯿﺪم ... روﺷﻮن رو ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺪون ﺷﺎم روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ... ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن ﺧﻮﻧﻪ ... ﻣﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﯿﺪن ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺒﺮﺗﺸﻮن و ﻣﻦ رو دﯾﮕﻪ ﻧﺒﯿﻨﻦ ...‬ ‫اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻣﻦ روي ﺳﺮ ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ... ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻨﻮز رد اﺷﮏ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ... ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪي اﻓﺘﺎد‬ ‫روي ﺳﺮم ...‬ ‫ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎر ﭼﻮب در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮش ﺑﻮد ... آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ... ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دو‬ ‫زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ: ﺧﻮاﺑﯿﺪن؟‬ ‫
- ﺑﺎ ﺗﺮس و ﮔﺮﯾﻪ ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﻮن ﮐﺎرﻣﻮن درﺳﺘﻪ؟‬ ‫ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد ... ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو از ﻧﺰدﯾﮏ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ... ﯾﮑﻢ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﻪ اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...‬ ‫ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﻧﮑﻨﻪ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ؟‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﭼﺸﻢ ﻫﺎش رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ... دﺳﺘﺶ رو آروم ﺑﺎﻻ آورد و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش رو از زﯾﺮ ﻣﻮﻫﺎم آروم‬ ‫روي رگ ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ... ﺧﻮن ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه ﺗﻮي رﮔﻬﺎم اﻧﮕﺎر دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺘﺎد ... از درون ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم ... ﺻﺪاش زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﺑﻮد: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ...‬ ‫... اﯾﻦ ﺻﺪا اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﺮاي ﻣﻦ آراﻣﺶ ﺑﻮد ... اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻧﻢ ﺑﺎرون ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮق ﭘﺮ اﺷﺘﯿﺎق ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ‬ ‫ﺑﻮد ...‬ ‫ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺻﺪاش ﻫﻢ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﻫﻤﺮاز ...‬ ‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻠﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ زور ﺷﻨﯿﺪم ...
ادامه دارد...